ปล้นสวรรค์ – ตอนที่ 132 จิตกรผู้มากความสามารถ

SPH:บทที่ 132 จิตกรผู้มากความสามารถ

 

โรงเรียนมัธยมเซียงหยู

 

“นี่ เธอเห็นเพลงในอินเทอเน็ตเมื่อวานหรอ” เพลงของเย่หยู่นะ หิมะร่วงหล่น” อยู่อันดับต้นๆของรายการค้นหายอดนิยมเลยนะ!”

 

“อื้อ เห็นอยู่แล้ว! ฉันเห็นคนมาแสดงความคิดเห็นใต้คลิปเต็มเลย บางคนก็บอกว่าเป็นเพลงที่ขับร้องโดยพระเจ้า! 

 

“ฮ่าๆ.ฉันก็แสดงความคิดเห็นไปว่า ฉันรู้ว่าใครเป็นคนร้อง หลังจากนั้นก็มีคนทักมาถามว่าใครเป็นคนร้องเต็มไปหมดเลย!”

 

“ใช่, เพื่อนสนิทฉันก็ทักมาถามเหมือนกัน แต่ฉันไม่บอกหรอกนะ!”

 

แอ๊ด!

 

เย่หยู่ผลักประตูและเดินเข้ามาในห้อง

 

พวกนักเรียนที่ส่งเสียงร้องโหวกเหวกโวยวายก็เริ่มเงียบเสียงลง ทุกสายตาจับจ้องไปที่ผู้ที่มาใหม่อย่างเย่หยู่

 

“อ๊ะ!” เย่หยู่มาแล้ว! ”

 

“เทพแห่งเพลงนี่นา!”

 

“เย่หยู่ เซนให้ฉันหน่อยสิ!”

 

“ขอฉันถ่ายรูปนายหน่อยสิ!” ฮ่าๆ ฉันได้เรียนห้องเดียวกับเทพแห่งเพลงด้วย” ดีใจจัง!”

 

ฮันเสวี่ยที่นั่งอยู่ที่ประจําของเธอกําลังมองดูเย่หยู่ที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยเพื่อนร่วมห้องกําลังแสดงสีหน้าที่ต้องการความช่วยเหลือ ริมฝีปากของเธอกระตุกยิ้มอย่างมีความสุข

 

“นี่ คิดอะไรอยู่? เธอไม่ชอบหรอ?”

 

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เย่หยู่ได้หนีออกจากการลุมล้อม และได้กลับมานั่งในที่ของเขาได้สําเร็จ เขามองไปที่ฮันเสวี่ยที่กําลังหัวเราะเขาอยู่

 

“อ๊ะ!”

 

ฮันเสวี่ยร้องด้วยความตกใจ แก้มของเธอเริ่มมีสีแดงจางๆ เธอกระซิบว่า “ป…เปล่า”

 

เย่หยุคลี่ยิ้มกล่าวว่า “อย่าบอกนะว่ากําลังคิดเรื่องที่จะแต่งงานกับฉันน่ะ”

 

ฮันเสวี่ยตีไปที่เย่หยู่หนึ่งครั้งและพูดด้วยน้ําเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่!”

 

“จริงสิ เย่หยู่อาจารย์หวูเขาให้ฉันบอกนายว่าไปพบเขาด้วย”

 

ที่ออฟฟิซอาจารย์หวู

 

อาจารย์หวูที่กําลังยืนอยู่หลังโต๊ะตัวหนึ่งมือหนึ่งของเขา กําลังถือพู่กันอยู่นั้นกําลังมองเย่หยู่ที่กําลังเดินเข้ามาในห้อง เขาส่งยิ้มให้และพูดว่า

 

“เย่หยู่ เธอมาแล้ว นั่งลงก่อนสิ ฉันมีเรื่องจะบอกเธอหลังจากที่ฉันวาดรูปเสร็จแล้ว”

 

เย่หยู่ทําตามอย่างว่าง่าย เขาเห็นว่าหวูไต้กําลังมีสมาธิกับภาพวาด

 

บนกระดาษสีขาวปรากฏภาพของภูเขาสูง แม่น้ําที่กว้างใหญ่และมังกรที่กําลังบินอยู่บนฟ้า

 

ภาพนี้แสดงให้เห็นถึงภูเขาอันงดงามที่มีธารน้ําไหลรินอย่างไม่รู้จบ มังกรศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นท่ามกลางหมู่เมฆและหมอก

 

เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ด้วยระดับของเย่หยู่เก้ามังกรที่กําลังโบยบินเหนือแผนที่ที่วาดโดยหวูไต้ช่างสะดุดตาเขา

 

เขาไม่ได้กําลังดูหมิ่นหวูไต้ ในทางกลับกัน เขากําลังประเมินค่าของมันต่างหาก

 

เป็นที่ทราบกันดีว่าเย่หยู่นั้นได้ขโมยความสามารถในการวาดภาพของถังปอหูหรือถังหยินเป็นอาจารย์ที่มีผลงานด้านวรรณกรรมและภาพเขียนนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

 

สําหรับผู้เชี่ยวชาญด้านอักษรศาสตร์ ความยากระดับนี้ คนธรรมดานั้นยากที่จะจินตนาการได้

 

เมื่อเขาวาดรูปเสร็จหรูได้วางพู่กันลงและยืนขึ้น เขาตรวจทานรูปที่เขาวาดอยู่ครู่หนึ่งหลังจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาด้วย ความพึงพอใจ “ไม่แย่, ใช้ได้!” ภาพนี้มันช่างสุดยอด!” 

 

“เย่หยู่ เธอมีความเห็นอย่างไรบ้าง”

 

อาจารย์หวูสังเกตว่าเย่หยู่ที่กําลังยืนอยู่ข้างๆเขานั้นกําลังยิ้มให้กับคําถามของเขา

 

เขานิ่งพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งและตอบว่า

 

“ภาพวาดของคุณ โดยทั่วไปแล้วมีลายเส้นที่แข็งแรงและมั่นคง มีเอกลักษณ์ที่น่าประทับใจเป็นพิเศษ ใช้ได้ทีเดียว ดวงตาของมังกรนั้นช่างสมบูรณ์แบบ!”

 

เย่หยู่แอบลูบหน้าผากของเขา เขาเกือบจะพูดความจริงออกไปแล้ว ตาแก่คนนี้ไม่ได้เป็นบ้าเพราะโกรธใช่ไหมเนี่ย

 

“อืม… เย่หยู่ ตาถึงเหมือนกันนี้!”

 

อาจารย์หนูรู้สึกพอใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินคําชมจา เย่หยู่ เขาถอนหายใจ “เห้อ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากวาดหรอก แต่ฉันไม่รู้ว่าจะวาดมันยังไง”

 

เย่หยู่พยักหน้าเงียบๆตั้งแต่สมัยโบราณได้มีการพูดเกี่ยวกับการตกแต่งมังกร ดวงตามังกรตัวนี้วาดยากที่สุด!

 

เมื่อมองไปที่รูปเก้ามังกร เย่หยู่รู้สึกคันเล็กน้อย เขายิ้มและพูดกว่า

 

“อาจารย์หวูเพราะคุณไม่มีทางเลือก คุณลองให้ผมทําแทนคุณดูไหม”

 

“เธอ?”

 

หวูฝูเหลือบมองเย่หยู่ด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินข้อเสนอที่คิดไม่ถึง

 

เย่หยู่พยักน้ารับ “ครับ ผมเอง ให้ผมลองวาดดวงตามังกรให้คุณเถอะครับ”

 

หวูไต้พึมพํากับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งจึงถามเย่หยู่ออกไปว่า “เย่หยู่ เธอเคยฝึกวาดรูปงั้นหรือ?”

 

เย่หยู่ยกมือขึ้นเกาหัวของเขา “เอ๋ จริงๆแล้วก็ไม่เคยหรอกครับ แต่ผมคิดว่าฝีมือของผมใช้ได้ทีเดียว!”

 

ฉันรู้สึกว่าโอเค

 

“คุณคิดว่ามาตรฐานของคุณดี? ”

 

ได้ยินคําจากปากของเหยู่อาจารย์หวูถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว เขาคิดว่าเขาเป็นปรมจารย์แห่งการวาดภาพจีน

 

เมื่อเขาเห็นในความพยามยามของเย่หยู่ หวูไต้ไม่สามารถปฏิเสธเย่หยู่ได้ เขาพูดด้วยน้ําเสียงที่ไพเราะว่า “เย่หยู่ นี่เป็นภาพวาดที่ดีที่สุดตั้งแต่ที่ฉันเคยวาดมาเลย”

 

เขานิ่งไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อว่า “ฉันยินดีถ้าเธอต้องการที่จะวาดดวงตามังกรของฉันออกมาสมบูรณ์แบบ แต่ถ้าเธอทํามันได้ไม่ดี…”

 

หวูไต้ไม่ได้กล่าวจนจบประโยค แต่เย่หยู่นั้นเข้าใจความหมายของมัน ถ้าเขาวาดมันออกมาได้ไม่ดี ภาพที่หวูไต้วาดมาคงพังไม่เป็นท่า

 

เย่หยู่สังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้กังวลอะไร จึงพูดด้วยน้ําเสียงหนักแน่นว่า “อาจารย์หวู คุณไม่ต้องกังวลไปหรอก ถ้าภาพที่ผมวาดมันออกมาไม่ดีจริงๆ มันก็เป็นแค่ภาพวาดเท่านั้นเอง และพรุ่งนี้ก็จะดีขึ้นแน่ ใช่ไหมล่ะครับ ?”

 

ความเศร้าฉายขึ้นในแววตาของหวูไต้หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยิ้มออกมา “ใช่แล้ว ! มันก็แค่การวาดภาพ! ถ้าฉันเอาใจใส่มากเกินไป ฉันเกรงว่าฉันคงไม่สามารถยกระดับทักษะการวาดภาพของฉันได้”

 

หลังจากจบประโยคของ หวูไต้เขามองไปที่เย่หยู่ด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง “เย่หยู่ คําพูดของเธอทําให้ฉันเข้าใจ ฉันเชื่อว่าคราวหน้า ฉันจะต้องวาดรูปได้ดีกว่านี้เป็นแน่”

 

อาจารย์หนูส่งพู่กันในมือของเขาให้กับเย่หยู่ เขายิ้มให้และกล่าวว่า “เย่หยู่ เธอวาดตามที่เธอต้องการเถอะ ฉันไม่สนแล้วว่ามันจะออกมาเป็นยังไง”

 

เย่หยู่รับแปรงจากอีกฝ่าย เขาคลี่ยิ้มออกมาและพูดว่า “ผมจะไม่ทําให้คุณผิดหวังแน่นอนครับ !”

 

เย่หยุใช้พู่กันในมือจุ่มสีหมึกและละเลงมันลงบนภาพโดย เริ่มจากหัวของมังกร

 

“เรียบร้อย !”

 

เย่หวางพู่กันลงและพูดกับ อาจารย์หวู ว่า

 

“อาจารย์หวูผมวาดเสร็จแล้ว เป็นอย่างไรบ้างครับ?” 

 

หวูไต้ไม่ตอบ เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองกําลังหลงเข้าไปในความคิด เมื่อเขาได้มองภาพของมังกรที่กําลังโบยบินท่ามกลางหมู่เมฆ

 

“อาจารย์หวู?” คุณได้ยินผมไหม อาจารย์ หวู”

 

เมื่อเขาเห็นหวูไต้เงียบ เย่หยู่จึงสะกิดเขาเบาๆ

 

“อ๊ะ!”

 

จู่ๆ หวูไต้ก็ร้องออกมา เขาหันไปมองเหยู่ด้วยความตกใจและถามว่า “เย่หยู่ เธอบอกความจริงกับฉันมาสิ เธอไม่เคยฝึกวาดภาพจริงๆใช่ไหม”

 

“ไม่เคย!”

 

เย่หยู่ตอบเขาด้วยน้ําเสียงที่หนักแน่น สําหรับความสามารถของผู้เชี่ยวชาญด้านอักษรศาตร์แล้ว สิ่งสําคัญของพวกเขาคือการศึกษาปละฝึกฝนเป็นปีๆ แต่สําหรับเขาแล้วแค่ถูกรางวัลและขโมยมันมาก็พอ!

 

อาจารย์หวูจ้องมองไปที่เย่หยู่ราวกับว่าเขากําลังมองดูสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งและอุทานว่า “อัจฉริยะ!”เย่หยู่ เธอนี่มันอัจฉริยะ!”

 

เมื่อเขาได้เห็นมังกรบนภาพวาด ความรู้สึกตกตะลึงนั้นยังคงปรากฏอยู่บนหน้าของอาจารย์หวู “จุ๊จุ๊ ! ภาพมังกรที่กําลังบินข้ามกําแพงภาพนี้ ไม่ใช่แค่มังกรในตํานานแล้ว!”

 

“เย่หยู่เธอได้มอบชีวิตให้มังกร! เธอลองมองมันใกล้ๆสิ เห็นหรือเปล่าว่ามังกรตัวนั้นกําลังจะบินออกมาจากภาพวาดแล้ว!”

 

เย่หยู่มองดูใบหน้าที่รู้สึกตื่นเต้นของใครบางคนด้วยความรู้สึกเฉยชา เขายิ้มและพูดว่า “ชมกันเกินไปแล้วครับ”

 

อาจารย์หนูเห็นเย่หยู่ทําตัวสบายๆจึงพูดออกไปอย่างร้อนรนว่า “เย่หยู่ ฝีมือของเธอนั้นดีจริงๆ ขนาดฝีมือของอาจารย์สอนศิลปะยังอยู่แค่ระดับปานกลางเท่านั้น!”

 

อาจารย์หวูเดินวนอยู่รอบๆโต๊ะครู่หนึ่ง จู่ๆเขาก็พูดด้วยน้ําเสียงตื่นเต้นว่า “ไม่! ฉันจะวาดหมอกใหม่ฉีฉวนเหรินดูนี่สิ! เขามักจะหัวเราะเยาะฉันอยู่เสมอถ้าฉันวาดรูปได้แย่กว่าเขานี่! ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทําอย่างไรเมื่อเห็นภาพนี้”

 

อาจารย์หวูหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา ดูรายชื่อผู้ติดต่อ และกดไปที่วิดีโอ

 

“เดี๋ยว! ฉันต้องซ่อนดวงตามังกรก่อน!”

 

ในขณะที่เขากําลังรอการเชื่อมต่อจากอีกคน หวูไต้ฉีกกระดาษออกมาเป็นชิ้นเล็กๆและนํามันมาปิดดวงตามังกรของเขา

 

พรึ่บ! *

 

เมื่อวิดีโอได้รับการเชื่อมต่อ บนจอปรากฏภาพของชายวัยกลางคนรูปร่างผอมมีผมสีขาวและไว้เครา

 

“ว่าไง!” หวูไต้หรอกหรอ วันนี้ว่างหรอ มีอะไรล่ะถึงได้วิดีโอคอลมา?”

 

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้รับการติดต่อเป็นเวลานาน ฉีฉวนเหริน ยิ้มล้อเลียนเขา

 

หวูทัวจ้องเขม็งไปที่เขาและแสร้งทําเป็นเสียใจ “เอาล่ะตาแก่ฉี ถ้ามันไม่อะไร ฉันจะติดต่อนายทําไม่ล่ะ!”

 

“ฮ่าฮ่า” ฉีฉวนเหรินโบกมือพร้อมรอยยิ้มและพูดว่า “เอาเถอะ ตาแก่หวูถ้ามีอะไรล่ะก็พูดมาสักทีสิ อย่าบอกนะว่าจะมาท้าอะไรฉันอีกแล้ว”

 

“ฮ่าฮ่า!” หวูไต้หัวเราะออกมา เขาพยักหน้ารับและกล่าวว่า “ถูกต้อง! ฉันเพิ่งวาดรูปเก้ามังกร ฉันอยากให้นายได้เห็นมัน!”

 

ปล้นสวรรค์

ปล้นสวรรค์

เรื่อง ปล้นสวรรค์ นักเรียนมัธยมปลายธรรมดา นามว่าเย่หยู จู่ๆวันหนึ่งก็มีลำแสงพุ่งลงมาที่มือของเขา ด้วยเหตุนี้เขาถึงได้ระบบปล้นสวรรค์มาคลอบครอง ในแต่ละวันเขาสามารถเปิดช่องมิติ เพื่อที่จะใช้มือของเขา ล้วงเข้าไปขโมยของต่างๆจากทุกที่มาเป็นของตน “ยอดภูเขาดาบ ซึ่งมีดาบวิเศษปักอยู่ จู่ๆก็เกิดวังวน พร้อมทั้งมีมือยื่นออกมา คว้าดาบวิเศษ ที่นิกายดาบสวรรค์เฝ้ารอคอย” “ดร.อากาสะแว่นตารุ่นล่าสุดของผมอยู่ไหนครับ” “ โอ้มันอยู่ตรงนี้ โคนัน เอ๊ะ! มันหายไปไหนแล้ว!” “ ฮ่าฮ่า ในที่สุดตำราฝังเข็มเล่มนี้ก็เป็นของข้า! อ๊ะ! ใครบังอาจขโมยไป”

Options

not work with dark mode
Reset