ปล้นสวรรค์ – ตอนที่ 150 ขึ้นบ้านใหม่

 

SPH: บทที่ 150 ขึ้นบ้านใหม่

 

เพื่อนบ้านทุกคนมองดู เย่หยู ด้วยความตกใจ

 

อันที่จริง ไม่กี่วันที่ผ่านมา ทีมวิศวกรรมได้มาถึงถนน และปรับปรุงพื้นผิวถนนเก่าและโคมไฟถนนที่เสียหาย

 

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า เย่หยูเป็นคนทําสิ่งนี้ทั้งหมด! 

 

แต่ตอนนี้พวกเขายังคงตั้งคําถามกับ เย่หยูว่าทําไมเขาถึงไม่ชดเชยพวกเขา!

 

บางคนแทบจะไม่ได้รู้จักกับเหยูแต่อย่างใด เย่หยุได้ชดเชยกับกับทุกๆคนอย่างใหญ่โต!

 

เพื่อนบ้านโดยรอบ ก็ก้มศีรษะลงอย่างอับอาย

 

ในขณะที่พวกเขา กําลังเพลิดเพลินกับสภาพแวดล้อมที่ สะดวกสบายที่เย่หยูนํามาให้พวกเขา เพื่อนบ้านต่างยืนอยู่ข้างๆอย่างสงบ

 

“เย่หยู ฉันขอโทษด้วย!” เราไม่รู้ว่า คุณเป็นคนทําให้และเราคิดว่า …”

 

“เฮ้อ!” เย่หยู ลุงผิดกับเธอ! ”

 

“เย่หยู เป็นคนที่กระตือรือร้นจริง ๆ เขายังคิดถึงเพื่อนบ้านของเราอีกด้วย!”

 

“ใช่ เรายังโทษเหยู ที่ไม่ได้แบบนั้น!” มันไม่น่าจะเกิดขึ้นเลยจริง ๆ !”

 

“เราผู้เฒ่าทั้งหมดตกอยู่ในความโลภ! จริง ๆ แล้วเรา บังและเรียกร้องให้เด็กทําตามความต้องการของเรา! เราไม่ มีใบหน้าที่จะไปพบใครอีกแล้ว!”

 

เย่หยู มองที่เพื่อนบ้านที่กลับใจเหล่านี้ ราวกับว่าเขากํา ลังมองผ่านคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และพูดเบา ๆ ว่า “วันนี้ผม กําลังจะย้ายออกไปดังนั้นเราอาจจะไม่ได้พบกันอีกในอ นาคต!” ” ทุกคนดูแลตัวเองด้วย!”

 

เหล่าเพื่อนบ้านต่างพูดไม่ออก พวกเขาต้องการจะสานความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับเหยู แต่พวกเขาทําพลาด ไปแล้ว!

 

“จากนั้นดูแลตัวเองด้วย เย่หยู”

 

“ไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น เย่หยู เราถูกป้าหลิวหลอกใช้!”

 

“ใช่!” เป็นป้าหลิว เธอเป็นคนที่ชักชวนให้เรา มาหาคุณเพื่อขอเงินชดเชย!”

 

“ ใช่แล้ว! แต่เดิมเราไม่ได้ใส่ใจเรื่องการซ่อมแซมถนนแต่อย่างใดป้าหลิวคือตัวตั้งตัวตีเรื่องนี้!”

 

เมื่อป้าหลิวได้ยินว่า ทุกคนผลักเรื่องนี้ลงบนหัวของเธอเธอก็โกรธแค้นทันที!

 

เธอชี้ไปที่เพื่อนบ้านและตะโกนว่า “ไอ่หยํา!” คุณไม่มีมโนธรรมจริงๆ! “ก่อนหน้าดวงตาของทุกคนเปล่งประกายสดใส แต่ตอนนี้พวกเขาดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนหน้า นี้บ้าบอคอแตก!”

 

สีหน้าเพื่อนบ้าน ต่างเปลี่ยนเป็นสีแดง จากคําพูดของป้าหลิวแต่พวกเขาไม่กล้าตอบโต้เพราะนั่นคือความจริง 

 

หลังจากที่ประณามเพื่อนบ้านไป ป้าหลิวหันหน้า และยิ้มให้เย่หยูว่า “ เย่หยูที่จริงแล้วเรื่องนี้ ไม่ใช่ความผิดของป้า”

 

ป้าหลิวเล่าต่อว่า “เป็นความผิดของคุณ ที่คุณไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจน!” ถ้าคุณพูดก่อนหน้านี้ ว่าคุณเป็นคนที่ทํา เรื่องปรับปรุงสาธารณูปโภคให้พวกเรา

 

เราจะไม่ขอค่าชดเชยถูกต้องมั้ย?”

 

การแสดงออกของเย่หยู นั้นไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยเมื่อมองไปที่รอยยิ้มของป้าหลิว เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ได้รับการชดเชยแล้วที่นี้ผมจะย้ายบ้านต่อได้รึยัง?”

 

ป้าหลิวอับอายลง พลางลุกขึ้นจากกล่อง เช็ดมือของเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม”ฮ่าๆ แน่นอนคุณทําได้! ดูสิสิ่งนี้เก่า แล้วน่าจะโยนมันทิ้งไปซะ

 

ปากของเย่หยู เผยรอยยิ้มเย็นชา ก่อนหน้านี้ดูด่าว่าเขาเหนียวแต่ตอนนี้กลับมาพูดถึงมิตรภาพเก่า ๆ ป้าหลิวคนนี้ เป็นคนกลับกลอกจริงๆ!

 

เย่หยู ไม่สนใจป้าหลิว และเพื่อนบ้านที่เหลืออยู่ และเดินทางออกจากถนนของอําเภอ เย่เว่ยกัว กับปู่ของเขา

 

เย่หยู นั่งอยู่ในรถเห็นสีหน้าเศร้าใจของเยเว่ยกัวและปลอบโยนว่า”คุณปู ไม่ต้องเศร้า เพราะเพื่อนบ้านเหล่านี้ มันไม่คุ้มค่า!”

 

เย่เว่ยกัว พยักหน้าและถอนหายใจ “คุณปรู้แล้ว เพื่อนบ้านเหล่านี้กลับกลอกไม่มีความจริงใจ แต่เราเคยเป็น เพื่อนบ้านกันมาหลายปีแล้วอาจเป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาไม่ ได้ใส่ใจต่อมิตรภาพที่ผ่านมาเลย”

 

ที่บ้านเกิดของเย่หยู คนงานที่ขนย้าย ได้บรรทุกสิ่งของทั้งหมดลงบนรถบรรทุกและเตรียมที่จะขับรถไปที่บ้านใหม่ของพวกเขา

 

ป้าหลิวยืนอยู่ตรงจุดนั้น เมื่อเห็นว่าคนงานกําลังจะจากไปเธอก็รีบขึ้นไปถามว่า“อ้ย!” เดี๋ยวก่อน ให้ฉันถามหน่อย ครอบครัวเย่จะย้ายไปอยู่ที่ไหน?

 

“เอ๊ะ…” พนักงานขนย้ายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ตอบอะไร

 

ใบหน้าของป้าหลิวแสดงความไม่พอใจ “มีอะไรถึงไม่พูด!เราเป็นเพื่อนบ้านมานานหลายสิบปี ใครจะรู้เราอาจต้องไปเยี่ยมพวกเขาในวันข้างหน้า!”

 

” พวกเขากําลังจะย้ายไปที่ ลานบ้านใจกลางเมือง!”

 

หลังจากเสร็จ คนงานที่เป็นคนขับรถบรรทุกจึงขับรถออกไปจากอําเภอนี้

 

“ลานบ้านในใจกลางเมือง?”

 

เมื่อมองไปที่รถบรรทุกไกลๆ ป้าหลิวพูดซ้ํา ๆ อย่างงงงวยพูดว่า “นี่เราอยู่ที่ไหน?” ทําไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน! “

 

เพื่อนบ้านโดยรอบก็เงยหน้าขึ้น และได้ยินคําพูดของคนงานที่กําลังเคลื่อนไหวจากไป

 

“บ้านสี่หลังในเมือง ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน!”

 

“เหอ ๆ ที่ๆลูกของฉันพักอยู่ตอนนี้ดีที่สุดแล้ว!” มีคนเป็นหมื่นๆ! ครอบครัวเย่ ไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้แน่นอน! ”

 

“ใช่!” ยุคนี้เป็นอะไร ลานบ้าน มันอาจไม่ใช่สถานที่ที่ดี!

 

น้อยคนนัก ไม่เคยได้ยินสถานที่แห่งนี้มาก่อน เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดเชื่อว่า เย่หยู ไม่สามารถย้ายไปยังสถานที่ที่ ดีกว่า

 

อย่างไรก็ตาม ยังมีคนที่เคยได้ยินเกี่ยวกับ ลานบ้านนี้

 

ชายวัยกลางคนตกใจ และตะโกนว่า “ลูกสาวของฉันทํางานในศูนย์อสังหาริมทรัพย์ และเคยได้ยินเกี่ยวกับลานบ้าน

 

เมื่อเพื่อนบ้านได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาต่างก็ตื่นเต้นและถามว่า “เฮ้ พี่สี่ ทําไมคุณไม่บอกเราว่ามันเป็นที่ไหนกันแน่?”

 

พี่สี่ กลืนน้ําลายของเขาแล้วพูดต่อ “มันมีสามเส้นทางลานบ้านกินพื้นที่ เยอะมาก มันตั้งอยู่ใจกลางเมือง! ติดกับ แม่นมังกรและถูกล้อมรอบไปด้วยพื้นที่คุ้มครองทางวัฒน ธรรมที่ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสถานที่นั้น!”

 

เมื่อได้ยินเรื่องนี้หัวใจของป้าหลิวก็สั่นเทา และเธอก็ถามด้วยเสียงเล็กๆ ว่า “สถานที่นั้น ต้องใช้เงินมากนิดห น่อย ใช่ไหม?”

 

พี่สี่ เห็นว่าเพื่อนบ้านต่างมองดูเขา และรู้สึกเหมือนมีดวงดาวรอบดวงจันทร์ทันที เขาไอแห้งๆ และพูดอย่างภูมิใจ “แน่นอน!ลูกสาวของฉันบอกว่า สถานที่นี้มีมูลค่าอย่างน้อยสองสามพันล้าน!”

 

ทุกคนตกใจเมื่อได้ยินว่า หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ตะโกนด้วยความประหลาดใจ “สองสามพันล้าน? ต้องใช้เงิน เท่าไหร่!?”

 

“นึ่งๆ!” เย่หยู คนนี้ไร้ประโยชน์เกินไป! เงินมากมาย! ซื้อบ้านราคาแพง! ”

 

“ถอนหายใจ ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ เขาจะต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับอีกฝ่าย!” ตอนนี้อีกฝ่ายได้จากไปแล้ว มันก็สายเกินไปที่จะพูดอะไร!”

 

ป้าหลิวมีน้ําแข็งจับตัวเป็นก้อนใบหน้าเธอ หน้าเขียวสลับแดงหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร่ําไห้เสียใจ

 

กลับไปที่แม่น้ํามังกร เป็นแม่น้ําที่ไหลผ่านเมืองหมิงโจว

 

ในฐานะที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองหมิงโจว ทิวทัศน์ของทั้งสองฝั่งของแม่น้ํามังกร อาจกล่าวได้ว่ายอดเยี่ยม 

 

ไปตามถนนกว้างข้างแม่น้ํา เย่หยู ขับรถพา เย่เว่ยกัวไปยังสี่แยก

 

มีศาลาเล็ก ๆ ตรงทางแยก และมีพนักงานรักษาความปลอดภัยในเครื่องแบบยืนตัวตรง

 

เมื่อเห็นรถสปอร์ตขับผ่าน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็โบกมือให้เขาหยุด

 

“ขอโทษครับ มีพื้นที่คุ้มครองไว้ข้างหน้าคนนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้า!”

 

เย่หยู ลดหน้าต่างลง และพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่า “ผมอาศัยอยู่ข้างในนี้!”

 

ยามรักษาความปลอดภัยขมวดคิ้ว และพูดอย่างสงสัย”ขอโทษจริง ๆ มีครอบครัวอาศัยอยู่ภายใน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คุณ”

 

มีคนอื่นอาศัยอยู่ที่นี่หรือ?

 

เย่หยู ยกคิ้วของเขา ย้อนกลับไป ตอนที่เขาซื้อบ้านเจ้าของพูดจริง ๆ ว่ามีลานบ้านสองชุด ซึ่งหนึ่งในนั้นถูกขาย ไปแล้ว

 

“ฉันเพิ่งซื้อบ้านลานที่นี่

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน้า แล้วพูดว่า “โปรดรอสักครู่ ผมจะโทรไปยืนยัน!”

 

ในไม่ช้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ได้ทําการตรวจสอบเสร็จสิ้น พวกเขาขึ้นมาหาเขา และพูดว่า “สวัสดี! ยินดีต้อนรับ

 

“ เชิญเข้ามา!

 

ขณะขับรถผ่าน ดวงตาของเยี่หยู ก็เปล่งประกาย

 

“ช่างเป็นสวรรค์โดยแท้!”

 

เมื่อเทียบกับภายนอก ข้างในเป็นคนละระดับกับข้างนอก

 

แม้ว่าถนนจะไม่กว้าง แต่ทิวทัศน์นั้นงดงามเป็นพิเศษราวกับว่ามันเป็นสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ในเมืองที่วุ่นวาย

 

เมื่อมองไปที่ทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง เย่หยุยิ้มและพูดกับเเว่ยกัวว่า “ปู่ สิ่งแวดล้อมที่นี่ไม่เลวใช่มั้ย?”

 

เย่เว่ยกัว สแกนสภาพแวดล้อม และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “สถานที่นี้ไม่เลวจริงๆ!”

 

หลังจากขับรถไปครู่หนึ่งเหยูก็มาถึง ลานบ้านที่สะอาดและเรียบง่าย

 

เขาลงจากรถแล้ว เดินไปที่ประตู ซึ่งมีพนักงานแต่งตัวเรียบร้อยกําลังยืนอยู่

 

“คุณต้องเป็นเย่หยู ใช่มั้ย?” ฉันเป็นพนักงานของอินเทกริตี้ เรียล เอทเตรท! ”

 

เย่หยู มองไปที่พนักงานที่ยิ้มแย้ม พยักหน้าแล้วพูดว่า“ผมคือ เย่หยู”

 

เมื่อพนักงานได้ยินสิ่งนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งกว้างขึ้น เขาก้มหยิบกุญแจออกมา

 

และกล่าวอย่างเคารพ “นี่คือกุญแจบ้านโปรดรับมันไว้!”

 

ปล้นสวรรค์

ปล้นสวรรค์

เรื่อง ปล้นสวรรค์ นักเรียนมัธยมปลายธรรมดา นามว่าเย่หยู จู่ๆวันหนึ่งก็มีลำแสงพุ่งลงมาที่มือของเขา ด้วยเหตุนี้เขาถึงได้ระบบปล้นสวรรค์มาคลอบครอง ในแต่ละวันเขาสามารถเปิดช่องมิติ เพื่อที่จะใช้มือของเขา ล้วงเข้าไปขโมยของต่างๆจากทุกที่มาเป็นของตน “ยอดภูเขาดาบ ซึ่งมีดาบวิเศษปักอยู่ จู่ๆก็เกิดวังวน พร้อมทั้งมีมือยื่นออกมา คว้าดาบวิเศษ ที่นิกายดาบสวรรค์เฝ้ารอคอย” “ดร.อากาสะแว่นตารุ่นล่าสุดของผมอยู่ไหนครับ” “ โอ้มันอยู่ตรงนี้ โคนัน เอ๊ะ! มันหายไปไหนแล้ว!” “ ฮ่าฮ่า ในที่สุดตำราฝังเข็มเล่มนี้ก็เป็นของข้า! อ๊ะ! ใครบังอาจขโมยไป”

Options

not work with dark mode
Reset