ปล้นสวรรค์ – ตอนที่ 168 เฉิงจือออกโรง

SPH: บทที่ 168 เฉิงจือออกโรง

 

เฉิงจื่อ มองเย่หยูอย่างเย็นชา “ฉันแตกต่างจากขยะพวกนี้ คุณแน่ใจหรือไม่ว่าคุณต้องการให้ฉันทดสอบคุณ?”

 

เย่หยูพยักหน้าและหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน! ลูกน้องของคุณล้มลงแล้ว แล้วคุณล่ะ หัวหน้าคนนี้ จะลุกขึ้นยืนเพื่อพวกเขาหรือไม่?”

 

ใบหน้าของเฉิงจื่อมืดลง ในขณะที่เขาพูดอย่างเยือกเย็น “ฉันเคารพความสามารถของคุณ แต่นี้ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะมาหยิ่งยโส!”

 

“ฉันเป็นนักต่อสู้ ขั้นชําระกระดูก ระดับห้า!” ความแตกต่างระหว่างขั้น เป็นเหมือนสวรรค์และโลก! นั่นคือ การเปลี่ยนแปลงที่คล้ายกับการเกิดใหม่! “

 

“ความแตกต่างนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ผู้มีความสามารถเท่านั้น ที่สามารถทําได้!”

 

เฉิงจื่อ มองอย่างเยือกเย็นไปที่เย่หยู “ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่อาณาจักรชําระไขกระดูก สามารถรวมพลังของเลือด ในร่างกายของเขา และเปลี่ยนเป็นพลังขั้นสุดยอด! ที่ทํา ลายไม่ได้! ไม่ว่ากระดูกของคุณจะแข็งแค่ไหน ก็ยังสามารถบดขยิ้มันออกเป็นชิ้น ๆ ! ”

 

การแสดงออกของเฉิงจื่อ นั้นเย็นชาเหมือนน้ําค้างแข็ง ด งตาของเขาเหมือนดาบคม ขณะที่สายตาพุ่งเสียดแทงเข้าหาเย่หยู

 

“หัวหน้าที่แข็งแกร่ง!” แก้แค้นพวกเราด้วย! ”

 

“นายน้อยเฉิง ฆ่าเด็กคนนี้ซะ!”

 

“ ฮ่าฮ่า… นายน้อยเฉิง เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่ ขั้นชําระไขกระดูก เด็กน้อย นาย กลัวหรือเปล่า!”

 

“ฮึ!” หัวหน้า ต้องหักแขนขาทั้งสี่ข้างของเด็กคนนี้! เพื่อล้างแค้นให้เรา! ”

 

ด้านหลังเฉิงจื่อ ลูกน้องทั้งสี่ของเขา ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ในขณะที่พวกเขายืนขึ้น

 

ในขณะที่เฉิงจื่อ อยู่ที่ชั้นชําระไขกระดูก อยู่เบื้องหลังพวกเขา ในที่สุดพวกเขาทั้งสี่คน ก็ถอนความหวาดกลัวต่อ เย่หยู และเริ่มตะโกนใส่เขาอีกครั้ง และพยายามทําให้เขาตกใจ

 

แม้ว่าการแสดงออกของเฉิงจื่อ จะเย็นชา แต่เขาก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง คิ้วของเขาสั่นเทาเล็กน้อย ขณะที่เขาสาปแช่งในใจ

 

“ พวกเวร มีตาแต่ไร้แวว!” ถ้าฉันต้องการที่จะต่อสู้ ฉันก็ขึ้นไปแล้วสิ

 

เย่หยู จ้องไปที่ เฉิงจื่อ ด้วยตาที่ลุ่มลึกของเขา ราวกับว่าเขาเห็นผ่านความคิดของ เฉิงจื่อ เขาก็ขยับนิ้วและบีบมัน

 

“ถ้าคุณมีความกล้า ก็ก้าวไปข้างหน้า! อย่ามัวส่งเสียงเตือนข่มหน่อยเลย!”

 

ด้วยมือของเขาที่อยู่ด้านหลังของเขา เฉิงจื่อ กํากําปั้นของเขา และรู้สึกว่าหัวใจของเขาหดรัดตัว

 

“ ดูเหมือนว่าจะมีการสู้รบที่ดุเดือด! เด็กชายคนนี้มีพลังปราณ และเลือดเป็นมังกร แม้ว่าเขาจะอยู่ในขั้นสร้างกระดูก แต่ก็ไม่สามารถประมาทได้! การโจมตีครั้งแรก มีข้อ ได้เปรียบโดยตรงโดยใช้วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง เพื่อตัดเขาออกเป็นเสียงๆ! “

 

เฉิงจื่อตัดสินใจแล้วและพูดว่า “เมื่อคุณต้องการให้ฉันทดสอบคุณ ฉันจะให้คุณสมความปรารถนานั้น!”

 

หรือ!

 

เสื้อผ้าในร่างกายของเฉิงจือ กระพือปีกโดยไม่มีลม พลังงานเลือดในร่างกายของเขาไหลเวียนอย่างเต็มแรง และฝ่ามือที่มีความคมอย่างใบมีด ไม่สามารถหยุดได้

 

“ไม่เป็นไร ฉันจะให้คุณสัมผัสกับความแตกต่างระหว่าง ขั้นการสร้างกระดูก และชําระไขกระดูกนี่คือ … ความตาย!”

 

ในขณะที่เฉิงจื่อกําลังพูดอยู่ เขาก็ตะโกนเสียงดังอย่างกระทันหัน มือของเขาซึ่งถูกซ่อนอยู่ข้างหลังเขาตลอดเวลา สับไปข้างหน้า ไอดาบที่เปล่งประกายเป็นเหมือนทา งช้างเผือก ขณะที่มันกําลังฟันไปทางเย่หยู

 

“น่ารังเกียจ!” จริง ๆ แล้วเขาเปิดตัวด้วยการซุ่มโจมตี! ”

 

“เย่หยู ระวังตัวด้วย!”

 

ซิงเหมิงและหยางเฟิงวู ผู้ซึ่งเฝ้าดูการต่อสู้จากข้างสนาม ทําให้สายตาของพวกเขาแคบลงด้วยพลังงานดาบที่เฉิงจื่อ ปลดปล่อยออกมา และร้องออกมาด้วยความตกใจ

สําหรับลูกน้องสี่คนของเฉิงจื่อที่อยู่ข้างหลังเขา พวกเขากล่าวด้วยความประหลาดใจที่น่ายินดี ฮ่าฮ่า…หัวหน้าฉลาดมาก และสามารถฆ่าเขาได้ด้วยการฟัน เพียงครั้งเดียว

 

“หัวหน้า คุณซ่อนการลอบโจมตีไว้ในแขนเสื้อ!”

 

“ เหอๆ…ฉันรัก นายน้อยเฉิงที่น่ารังเกียจ และไร้ยางอายสุดๆ!”

 

“ ฮ่าฮ่า เจ้าหนู ถึงขั้นเบื้อใบ้ไปเลยงั้นเหรอ!?” ”นาย มันเด็กเกินไป!”

 

อย่างไรก็ตามเฉิงจื่อ ไม่ได้หัวเราะ เพราะหลังจากเขาฟันลงไปแล้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!

 

เย่หยู ไม่ได้ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาคาดว่าจะมีการโจมตีครั้งนี้

 

เฉิงจื่อ มองเข้าไปในดวงตาของ เย่หยู เมื่อได้เห็นดวงตาสีเข้มของ เย่หยู เฉิงจื่อก็ตกตะลึงและเกือบกรีดร้องออกมา!

 

ดวงตาที่หยอกล้อนั้น ดูราวกับว่าเป็นผู้ใหญ่ที่ดูเด็กซนที่กวัดแกว่งดาบไม้ใส่เขา!

 

เนื่องจากดาบถูกปลดปล่อยออกมา เฉิงจื่อ ก็กัดฟัน และ ใช้ออร่าดาบในฝ่ามือของเขาก็ยิ่งเยือกเย็นลง!

 

รัศมีเยียบเย็น กําลังจะมาถึงเขา แต่เย่หยูไม่ขยับนิ้ว

 

ซิงเหมิงและหยางเฟิงวูเฝ้าดูด้านหลังของเหยู และตะโกนอย่างเร่งรีบ “เย่หยู หลบเร็ว!”

 

“นี่คือออร่าดาบ เยียบเย็น อย่าหมายจะกับสู้มัน!”

 

ออร่าดาบที่คมชัดได้เข้ามาใกล้ เย่หยูแล้ว แม้ว่าลมแรงๆ จะทําให้เส้นผมของเย่หยูพันกัน แต่เขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย และยิ้มเพียงเล็กน้อย เมื่อเขาดูออร่าดาบใกล้ เข้าใกล้เขามากขึ้น

 

“ฮะ!” เขากลัวจนโง่หรือเปล่า? ”

 

ความกังวลในหัวใจของเฉิงจื่อนั้นหายไป และความตื่นเต้นและความสุขเริ่มปรากฏในสายตาของเขา

 

“ฮิฮิ!” การแสดงของคุณค่อนข้างดี คุณเป็นแค่เสือกระดาษ! ”

 

เฉิงจื่อมองเย่หยู เห็นมุมปากของเหยู เผยให้เห็นร่องรอยการดูถูก เมื่อใช้แรงจากข้อมือของเขา ออร่าของดาบก็ยิ่งเร็วขึ้น!

 

” ตาย!”

 

ดวงตาของเฉิงจื่อ นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ราวกับว่า เขาได้เห็นการเสียชีวิตของความภาคภูมิใจของสวรรค์ที่ไม่มีใครรู้ ภายใต้คมดาบของเขา!

 

เคร้ง!

 

เสียงดังแสบแก้วหู เป็นเสียงที่เกิดจากโลหะกระทบกัน ดังก้องไปทั่วสนามกีฬา

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

“เอ๊ะ?” รุ่นน้อง ไม่เป็นอะไร! “

 

ซิงเหมิงและหยางเฟิงวู ปิดตาแล้วไม่สามารถทนได้ เมื่อเห็นเย่หยู จะถูกฟันต่อหน้าพวกเขา

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาได้ยินไม่ใช่เสียงของมีด สับลงไปในกระดูกของเย่หยู แต่เสียงที่คมชัดของมีด!

 

เมื่อพวกเขาเปิดตา ซิงเหมิงและหยางเฟิงวูก็ตกใจ เมื่อพบว่าเย่หยู ไม่ได้บาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อย ยืนนิ่งอย่างสมบูรณ์แบบ เฉิงจื่อ ต้องระงับความตื่นเต้นบนใบหน้าของ เขา

 

เมื่อเห็นเย่หยู จับใบมีดคล้ายดาว ในมือข้างหนึ่ง เฉิงจื่อ จ้องที่เย่หยู ด้วยความไม่เชื่อ ขณะที่เขาพึมพําว่า “เป็นไปได้อย่างไร!”

 

“คุณแปลกใจมากเหรอ?”

 

เย่หยู หัวเราะเบา ๆ กะพริบตาและมองดูเฉิงจื่อ

 

อึก!

 

เฉิงจื่อ อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ําลาย เนื่องจากขนบนร่างของเขาลุกพรึบทั้งตัว!

 

“นี่คือออร่าดาบ! คุณ, ร่างกายที่ไม่ได้มีความแข็งแกร่งมากมาย, คุณจะทนต่อมันได้ยังไง!”

 

เมื่อมองไปที่เฉิงจื่อที่ตกใจ เย่หยู ยิ้มเยาะ และออกแรงบีบด้วยฝ่ามือของเขา

 

“กร้อบแกรับ!”

 

หลังจากเสียงที่คมชัดภายใต้ การจ้องมองของเฉิงจื่อ เย่หยู หักดาบ ด้วยมือเดียว

 

ปัง!

 

เกร็งเกร็งเกร็ง!

 

ใบมีดถูกแตกเป็นชิ้น ๆ และเปลี่ยนเป็นแสงที่พุ่งออกมาทุกทิศทาง

 

ปัง !ปัง! ปัง!

 

พลังงานคล้ายดวงดาวที่กระจัดกระจาย ทําให้เกิดพื้นที่โล่งรอบสนามกีฬา ฝุ่นละอองลอยขึ้นไปในอากาศ

 

สายลมอ่อนโยนพัดผ่านมาและฝนตกลงไป พื้นที่ว่างรอบเย่หยู และ เฉิงจื่อ เต็มไปด้วยหลุมอุกกาบาตที่เต็มไปด้วยสะเก็ดดวงดาวแตก!

 

เฉิงจื่อ ประหลาดใจ ดวงตาเบิกกว้าง เขามองเย่หยู ด้วยความตกใจ และตะโกนออกมาว่า “เป็นไปได้อย่างไร นี่เป็นไปได้อย่างไร!” ฉันอยู่ในระดับที่ห้าของชําระไขกระ ดูก! ฉันรวบรวมพลังปราณ เพื่อจัดพลังขั้นสุดยอด! ทําไม มันไม่ได้ผลกับแก! ”

 

เย่หยู ปลดปล่อย ดาบพลังปราณที่ล้อมรอบฝ่ามือของเขาเบา ๆ แล้วก็ยิ้มและพูดว่า “บางทีพลังดวงดาว ที่คุณกลั่นออกมา อาจเป็นเต้าหู้ชนิดหนึ่ง?”

 

ใบหน้าของเฉิงจื่อ มืดลงในขณะที่เขาสาปแช่งในใจของเขา “แกสิเป็นเต้าหู้”

 

แต่เฉิงจื่อ ไม่กล้าเปิดเผยความคิดของเขา ไม่ว่าเย่หยู จะต้านทานออร่าดาบของเขาได้อย่างไร เฉิงจื่อ เข้าใจดีว่า เขาไม่สามารถทําให้คนแบบนี้ขุ่นเคืองได้!

 

เฉิงจื่อ คลี่ยิ้มด้วยรอยยิ้มอย่างประหม่า “นั่นเป็นเพราะฉันไม่มีประสบการณ์ด้านศิลปะการต่อสู้ ฉันทําให้คุณผิดหวัง! การทดสอบจบลงแล้ว พวกเราจะจากไปได้หรือยัง?”

 

“จะจากไป?”

 

เย่หยู ยกคิ้วของเขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ผมยังไม่ขยับเลย คุณก็จะไปแล้วเหรอ?”

 

ร่างกายของเฉิงจื่อสั่นเทา และมีเหงื่อเย็นปรากฏบนหลังของเขา “ ใช่แล้ว! ช่วยอ่อนโยนขึ้นอีกหน่อยเถอะ!”

 

“เอาล่ะ!” เย่หยู พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ผมจะอ่อนโยนให้มาก!”

 

นิ้วของเขาเหมือนดาบ เมื่อมันเฉือนไปยังหน้าอกของ เฉิงจื่อ!

 

ฉึก!

 

ลําแสงดาบ พุ่งออกมา และตกลงบนร่างของเฉิงจื่อ!

 

เฉิงจื่อ เป็นเหมือนกระสอบผ้าขี้ริ้ว ขณะที่เขาถูกเหวี่ยงถอยหลัง เขาชนกับพื้น และคลุกฝุ่นขมุกขมัว

 

ในขณะที่ฝนตกลงมาเฉิงจื่อ ที่นอนอยู่บนพื้น ไม่ทราบว่าเป็นหรือตาย มีแผลยาว และแคบที่หน้าอกของเขาสีดําคล้ํา เลือดไหลไม่ใช่เพียงหยดเดียว แต่พุ่งออกมา!

 

ลูกน้องทั้งสี่ที่เฉิงจื่อพามาพร้อมกับเขา ต่างก็งงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ภายใต้การจ้องมองของเย่หยู

 

พวกเขาสั่นเทาไม่กล้าเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

 

ปล้นสวรรค์

ปล้นสวรรค์

เรื่อง ปล้นสวรรค์ นักเรียนมัธยมปลายธรรมดา นามว่าเย่หยู จู่ๆวันหนึ่งก็มีลำแสงพุ่งลงมาที่มือของเขา ด้วยเหตุนี้เขาถึงได้ระบบปล้นสวรรค์มาคลอบครอง ในแต่ละวันเขาสามารถเปิดช่องมิติ เพื่อที่จะใช้มือของเขา ล้วงเข้าไปขโมยของต่างๆจากทุกที่มาเป็นของตน “ยอดภูเขาดาบ ซึ่งมีดาบวิเศษปักอยู่ จู่ๆก็เกิดวังวน พร้อมทั้งมีมือยื่นออกมา คว้าดาบวิเศษ ที่นิกายดาบสวรรค์เฝ้ารอคอย” “ดร.อากาสะแว่นตารุ่นล่าสุดของผมอยู่ไหนครับ” “ โอ้มันอยู่ตรงนี้ โคนัน เอ๊ะ! มันหายไปไหนแล้ว!” “ ฮ่าฮ่า ในที่สุดตำราฝังเข็มเล่มนี้ก็เป็นของข้า! อ๊ะ! ใครบังอาจขโมยไป”

Options

not work with dark mode
Reset