ปล้นสวรรค์ – ตอนที่ 232 ความน่ากลัวของเทวทูตโลหิต

ปล้นสวรรค์ SPH: บทที่ 232 ความน่ากลัวของเทวทูตโลหิต

SPH: บทที่ 232 ความน่ากลัวของเทวทูตโลหิต

เย่หยู มองไปที่นักบุญลานเซลอต ซึ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ฉันโกหกคุณหรือไม่ คุณสามารถพิสูจน์ดูได้!”

นักบุญลานเซลอต ก้มศีรษะ มองไปยังไม้กางเขน ในมือของเขาครูต่อมา ออร่าพลังแสงศักดิ์สิทธิ์ ไหลจากมือของนักบุญลานเซลอตไปที่ไม้กางเขน

ไร้การตอบสนองเลย!

ของที่อยู่ในมือของ นักบุญลานเซลอต ไม่มีปฏิกิริยาเลย!

เสียงดังเอี๊ยด!

นักบุญลานเซลอต กํามือของเขาและไม้กางเขนที่ละเอียดอ่อนก็บิดไปมาในมือของเขา

” เทวทูตอยู่ที่ไหน?” เขาอยู่ที่ไหน?!

ดวงตาของ นักบุญลานเซลอต ถูกสุมด้วยกองไฟลุกไหม้ด้วยความโกรธด้วยความตะโกนดัง ๆ เขาก็ถามเย่หยู

การจองของ เย่หยู กวาดไปทั่วอัศวิน ด้านนอกฝูงชน แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย

การจ้องมองของ นักบุญลานเซลอตค่อนข้างเย็นชาครู่ต่อมาเขาคําราม ” กลับมา!”

เสียงดังเครั้ง!

พวกเขานําดาบของตัวเองกลับไปที่ฝักดาบ อัศวินรอบตัวหันหลังกลับและเดินตามหลังนักบุญลานเซลอต

“แกสามารถพูดออกมาได้แล้ว ว่าเทวทูต อยู่ที่ไหน?”ออร่าที่เปล่งออกมาโดยนักบุญลานเซลอต ผันผวนดูเหมือนว่าเขากําลังจะสูญเสียความคิดของเขา

จากการถูกกระตุ้นโดยเย่หยู

“แน่นอน! เนื่องจากคุณต้องการเห็นวิญญาณของเทวทูตฉันจะให้ความปรารถนานั้น!”

ผัวะ!

เย่หยู เหยียดมือออกไป แล้วสะบัดนิ้ว ทําให้ช่องว่างข้างหน้าเขาเป็นคลื่นกระเพื่อม

ความสามารถอันศักดิ์สิทธิ์, ฝ่ามือเอกภพ!

ใน ทะเลเลือดแห่งชีวิต เทวทูตที่ยืนอยู่ ด้วยดวงตาของมันกําลังปิดตาลง จู่ๆก็หายตัวไปในทันที

ในโลกแห่งความเป็นจริง พื้นที่หน้าเย่หยู สั่นสะเทือน และทันใดนั้นมีร่างสูง ๆ ปรากฏขึ้น

มันเป็นร่างกายที่สูงและสมบูรณ์แบบ โดยมีปีกสีแดงเลือดคู่อยู่ด้านหลัง

เทวทูตโลหิต!

ดวงตาของนักบุญลานเซลอต เบิกกว้าง ขณะที่เขาจ้องมองที่เทวทูตโลหิตช็อคสุดขีด ส่องประกายผ่านดวงตาของเขา

“นี่คือ…”

อารมณ์ของ นักบุญลานเซลอตเพิ่มขึ้น ขณะที่เขาพึมพํา “นี่คือเทวทูต!”

เย่หยู มองดู เทวทูตโลหิต ด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงพูดกับนักบุญลานเซลอต ว่า “นี่คือวิญญาณเทวทูตโอ้ไม่ใช่มันคือเทวทูตโลหิตในตอนนี้!”

นักบุญลานเซลอต มองไปที่เทวทูตโลหิต ด้วยสายตาที่ร้อนแรงราวกับว่าเขากําลังดูงานศิลปะที่ไร้ที่ติ

“นี่คือของฉัน! นี่เป็นของฉัน!”

ดวงตาที่แหลมคมของนักบุญลานเซลอต มองเย่หยู และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า“เหล่าเทพผู้สูงส่ง ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ต่ําต้อยอย่างที่แกควรมี!”

เสียงดังเครั้ง!

นักบุญลานเซลอต ชักดาบยาวของเขา ปลายชี้ตรงไปที่เย่หยู “ตราบใดที่ แกตาย เทวทูตโลหิตนี้ จะเป็นของฉัน!”

การเผชิญหน้ากับนักบุญลานเซลอตที่มีเจตนาฆ่ากําลังเดือดพล่านการแสดงออกของเย่หยู ไม่เปลี่ยนไป รอยยิ้มที่เปล่งประกายในดวงตาของเขา “ฆ่าฉันได้ไหมก็ลองดู!”

* ตาย!”

ด้วยเสียงตะโกนดังจาก นักบุญลานเซลอต พลังแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์ก็ระเบิดออกมา และเสียงคํารามในมือของเขาก็เปล่งประกายราวกับดวงอาทิตย์ที่เฉิดฉายไม่มีวันดับสุญ!

คําว่าดาบยาว มีพลังบริสุทธิ์ ในขณะที่มันพุ่งไปยังเย่หยู

” กล้าทําร้ายนายท่าน ตายสถานเดียว!”

ต่อหน้า เย่หยู เทวทูตโลหิต เปิดตาทันที ดวงตาสีเลือดคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด และเจตนาฆ่า

เสียงดังเครั้ง!

เทวทูตโลหิต ยื่นมือออกมา และจับมือนักบุญลานเซลอตไว้อย่างเชื่องช้าไขว้แขนนักบุญลานเซลอตไว้

บูม!

การระเบิดรุนแรงดังก้องไปทั่วเกาะ และผู้โดยสารโดยรอบทั้งหมดถูกทําให้งงงวย

เมื่อฝุ่นฟุ้งกระจาย เทวทูตโลหิต ก็เข้ามาแทนที่สําหรับนักบุญลานเซลอตถือดาบไว้ในมือและคุกเข่าบนพื้น

” นี่คือเทวทูตโลหิตหรือ?”

นักบุญลานเซลอต พึมพําในขณะที่เขาจ้องมองเทวทูตโลหิต

“ฉันชื่อ กาเบรียล!”

ดวงตาของ เทวทูตโลหิต หรี่ลงมองดูจํานวนอัศวิน ที่อยู่ด้านหลังของนักบุญลานเซลอต ระเบิดพลัง เป็นสีแดงก่ําในอากาศ

เสียงดังเกรียวกราว!

แสงสีเลือด กวาดผ่านพร้อมกับดาบพลังปราณ ผ่ากลางอากาศกวาดไปที่เหล่าอัศวิน

ตุบๆ

ครูต่อมาอัศวินทุกคนที่อยู่ด้านหลังนักบุญลานเซลอตล้มลงกับพื้นโดยไร้เสียง

นักบุญลานเซลอต ตายลง และในขณะที่ผู้บังคับบัญชาที่อยู่ข้างหลังเขาล้มลงกับพื้น นักบุญลานเซลอตสิ้นใจทันที

อัศวินศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดของโบสถ์แห่งแสงสว่างถูกสังหารโดยเทวทูตโลหิต!

เย่หยู มองดูเทวทูตโลหิต ด้วยความประหลาดใจ

เขาแค่ต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของเทวทูตโลหิตแต่ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะทําให้เย่หยู ประหลาดใจอย่างมาก

นี่มันเกินความแข็งแกร่งของนักรบแห่งดินแดนพระเจ้าระดับเจ็ดไปแล้ว!

ใจของเย่หยู ดังขึ้น พร้อมกับคําอธิบายระบบสําหรับตัวของทะเลเลือดแห่งชีวิต

การดูดพลังวิญญาณสามารถบํารุงอสูรเซียนเทียนได้

เป็นไปได้ไหมว่า ผู้ที่อยู่เหนือเหล่านักรบแห่งดินแดนเทพเจ้านั้นจะเป็นดินแดนเหนือนภาหรือไม่?

หลังจากใคร่ครวญครู่หนึ่ง เย่หยูก็ระงับความสงสัยในใจของเขายื่นมือออกแล้วดึงเทวทูตโลหิต กลับคืนสู่ฝ่ามือของเขา

เย่หยู ตรวจสอบในทะเลเลือด และค้นพบว่ามีบางสิ่งที่นอกเหนือจากเทวทูตโลหิต

มันเป็นจิตวิญญาณของ นักบุญลานเซลอต!

เมื่อมันถูกดูดซับโดย ทะเลเลือดแห่งชีวิต และพลังงานที่เก็บไว้ภายในนั้นเพียงพอแล้ว สิ่งมีชีวิตในทะเลเลือด อีกตัวจะกําเนิดขึ้น

มา!

เย่หยู รวบรวมความคิดของเขา เปิดตาของเขา และสแกนสภาพแวดล้อมของเขา เขาสังเกตเห็นว่าผู้โดยสารที่ถูกกระแทกยังคงหมดสติอยู่

เมื่อถึงเวลาที่ เย่หยู จัดการกับศพของ นักบุญลานเซลอตและอัศวินคนอื่นเสร็จแล้ว ผู้โดยสารที่หมดสติก็ฟื้นขึ้น

“ เอ๊ะ? และอัศวินล่ะ?” เขาไปไหน!”

“ฮ่าฮ่า … เรารอดแล้ว!”

“ฉันเข้าใจแล้ว!” เหล่าอัศวินเหล่านั้น จะต้องพ่ายแพ้ต่อชาวจีนคนนั้น! ”

“ขอบคุณ! ชายหนุ่ม คุณช่วยพวกเราไว้เ”

“ว้ว!” เจ๋ง! นี่คือกังฟูจีนหรือเปล่า มันทรงพลังเกินไป!”

กลุ่มผู้โดยสารล้อมรอบ เย่หยู ดวงตาของพวกเขาเผยให้เห็นถึงความขอบคุณที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติมาได้

เซี่ยจินซี ยืนอยู่ด้านหลังเหยู ดึงแขนเสื้อของเขาเบา ๆ แล้ว ถามด้วยเสียงเบาๆว่า “เย่หยู พวกเรารอดแล้วเหรอ?”

เย่หยูเปิดเผยรอยยิ้ม พยักหน้าและพูดว่า “แน่นอน ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี!”

เซี่ยจินซี่ กลั้นหายใจ ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นขณะที่พูดอย่างตื่นเต้น “ฉันรู้แล้ว! เย่หยู คุณจะสามารถช่วยเราได้อย่างแน่นอน!”

“ แต่มันยังเร็วเกินไป ที่จะมีความสุข!”

เฮ้อ เสียงถอนหายใจจากฝูงชน

ความตื่นเต้นในสายตาของ หวูไต้หายไป เมื่อมองไปที่ทะเลที่ไม่มีขอบเขตรอบ ๆ เกาะ ความกังวลเกิดขึ้น ในประกายแววตาของเขา “เราอยู่บนเกาะเราจะออกไปได้อย่างไร?”

ฝูงชนที่มีเสียงดังค่อย ๆ เงียบลง และอีกไม่นานมันก็มีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“ฉันจะลองโทรศัพท์! นี่แย่มาก! ไม่มีสัญญาณเลย!”

ผู้โดยสารหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แต่โทรศัพท์มือถือทั่วไปจะสามารถส่งสัญญาณในทางทะเลได้อย่างไร?

” พวกเราจะรอที่เกาะนี้ เพื่อขอความช่วยเหลือเหรอ?”

“เฮ้อ!” ช่างยากเย็นเหลือเกิน! พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่า เราต้องรอนานแค่ไหน! “

“ถ้าอย่างนั้น เราจะทําอย่างไรดีไม่มีอะไรบนเกาะนี้!”เราจะทําอย่างไรต่อไปดี? ”

” มันจบแล้ว!เราต้องตายบนเกาะนี้เหรอ?”

เซี่ยจินซี มองไปรอบ ๆ และเมื่อเธอเห็นเครื่องบิน ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นทันใดนั้น เราสามารถกลับไปทางเครื่องบินได้นี่นา!”

“ถูกต้อง! หากเครื่องบินไม่เสียหาย เราก็ยังสามารถขึ้นเครื่องบินได้!”

” เยี่ยมมาก! เราไม่ต้องตาย!”

กลุ่มผู้โดยสารอุทานด้วยความดีใจ

“รอเดี๋ยวก่อน!”

โคลสัน นักบินของเครื่องบินตะโกน และกล่าวด้วยความเสียใจอย่างกระทันหัน ” บนเกาะนี้ เครื่องบินจะไม่สามารถบินได้”

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้พวกเขามองไปรอบ ๆ เกาะ และตะลึงงัน

เกาะนั้นเล็กมาก และพื้นดินกําลังขยับขึ้นลง ไม่มีทางที่เครื่องบินจะบินได้!

“นี่มันจบแล้ว!”

“ ถ้าเราไม่สามารถบินได้ด้วยเครื่องบินได้ เราจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?

“ด้วยผู้คนมากมาย เราสามารถประทั้งชีวิต ได้แค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น!แต่เราจะรอความช่วยเหลือไหวมั้ย?”

กลุ่มผู้โดยสาร ตกสู่ความสิ้นหวัง

ความกังวลปรากฏขึ้นในดวงตาของเซี่ยจินซี แต่เมื่อเธอเห็นเหยูผู้ซึ่งยืนอยู่อีกด้านหนึ่งด้วยสีหน้าเฉยเมย

ดวงตาของเธอก็เปล่งประกาย ด้วยแสงแห่งความหวังอีกครั้ง

“เย่หยูฉันรู้ว่าคุณมีวิธี!”