คุณเคยไปเที่ยวภูเขาไหมครับ? อะไรกันไม่เคยเหรอ?? คุณคงพลาดอะไรดี ๆ ไปในชีวิตแล้วละ คุณรู้ไหมบนภูเขาอากาศมันดีมากเลยนะครับ แถมวิวยังดีสุด ๆ
การได้มองอะไรจากที่สูงมุมมองของคนเราก็จะเปลี่ยนไปมากเลยครับ
“อีกนึด!!! ขยับหน่อย!!!”
วันนี้ผมก็มาเที่ยวภูเขาครับแต่เป็นภูเขาที่นุ่มและขาวสุด ๆ มากครับถึงแม้วันนี้ผมไม่ได้มาปีนเขาครับ แค่มาดูภูเขาจากมุมสูงเท่านั้น…
“งืม ๆ ”
“โอ้ววววววว”
ภูเขามันขยับแล้ว!!!! อีกนึดเดียว!!! จะเห็นยอดเขาแล้ว!!!!! อีกนึดเดียวเท่านั้น!!!
“ขอโทษนะคะคุณมีเรีย ไม่ทราบว่ากำลังทำอะไรอยู่คะ?”
“แว้กกกกกกก!!! ยักแห่งภูเขาตื่นแล้ว!!!!”
“ว่าใครเป็นยักกันคะ!!!! มานี้เลยคะ!!!”
“ม่าย~”
คุณฟรานเซทจับไว้บนตักเธอในท่านอนคว้ำแล้วก็ถอดชุดชั้นในผมออกทันที!!! นี้ตูจะโดนอีกแล้วเหรอ!!!! รอยเมื่อวานยังไม่หายเลยจะมีรอยใหม่มาเพิ่มแล้วเหรอ!!!!!
“ขอโทษคะ!! ขอโทษคะ!!! อาจารย์ฟรานเซ็ทหนูขอสัญญาเลยคะ ขอหนูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วได้โปรดยกโทษให้หนูด้วยเถอะ!!!!”
“เด็กดื้อด้านแบบคุณต้องโดนทำโทษคะ!!!!”
ป้าบบบบบบ!!!
“จ๊ากกกกก!!!”
.
.
.
.
“อูย~ เจ็บจังเลยคะ”
ผมลูบก้นน้อย ๆ ของผมที่เต็มไปด้วยรอยช่ำจากการที่โดนตีเข้าไปที่ก้นตะกี้นี้
“นี้คือผลจากการกระทำผิดซ้ำซากคะ ท่าไม่อยากถูกดิฉันตีก้นอีกก็จงทำตัวให้เหมาะสมซะเถอะคะ”
ก็อย่างที่คุณฟรานเซ็ทว่าแหละผมก็ทำผิดจริง ๆ แหละน้า~ แต่น่าเสียดายจริง ๆ อีกนึดเดี่ยวก็จะเห็นยอดเขาของคุณฟรานเซ็ทแล้วแท้ ๆ …….
“คุณมีเรียคงไม่ใช่ว่ากำลังคิดอะไรที่เสียมารยาทกับดิฉันนะคะ”
“เปล่าคะ!! เปล่าเลย!! หนูไม่ได้คิดอะไรเลยคะ!!!!”
“จริงเหรอคะ”
“จะ…จริงคะ”
“โกหกสินะคะ”
แล้วเจ๊จะถามทำไมฟะ!!! แล้วนี้ตูจะโดนตีอีกแล้วเหรอ!!! ไม่เอานะ!!!
“แต่ก็เอาเถอะคะ ดิฉันห้ามความคิดคุณไม่ได้แต่วันหลังท่าคิดจะโกหกช่วยเก็บสีหน้าให้มันดีกว่าหน่อยนะคะ”
นี้ผมเก็บสีหน้าได้แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมว่าผมเป็นเก็บสีหน้าได้ดีสุดๆคนหนึ่งเลยนะ
“หุหุๆ เห็นไหมคะ ความคิดของคุณมันแสดงหมดแล้วนะคะ”
คุณฟรานเซ็ทจิ้มไปที่หน้าผากของผม และก็ยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่มีสเน่สุดๆ
ผมเชื่อในชีวิตผมไม่เคยเห็นใครยิ้มได้สวยเท่าเธอมาก่อนแล้วละ
“อะ แฮ่ม คุณมาเรียคะ ไม่ทราบว่าจะมองหน้าดิฉันอีกนานไหมคะ?”
“มองไม่ได้เหรอคะ…”
“เอ่อ…ก็ไม่เชิงมองไม่ได้หรอกคะ แต่การจ้องหน้าใครนาน ๆ โดยที่ไม่มีธุระด้วยสำหรับดิฉันมันเสียมารยาทนะคะ ขนาดในประวัติศาสตร์ยังเคยเกิดสงครามระหว่างประเทศเพราะเพียงแค่มองหน้ากันนี้แหละคะ”
เป็นสงครามที่ไร้สาระชิบ!!! ก่อสงครามเพราะมองหน้ากันเนี้ยนะ!! เป็นเด็กช่างกันรึไงฟะ!!!
“อ๊ะ จะว่าดิฉันก็ลืมบอกคุณไปเลยคะ”
“ลืมบอกอะไรเหรอคะ?”
ผมว่าคุณฟรานเซ็ทไม่น่าจะลืมบอกอะไรผมนะก็เมื่อคืรเล่นร่ายยาวซะขนาดนั้นนี้นะ
“ยินดีต้อนรับสู้วิทยาลัยเวทมนต์หลวงนะคะ คุณมีเรีย”
คุณฟรานเซ็ทยิ้มอีกครับ พร้อมกับผ่ายมือไปทางหน้าต่างภายในห้องวิวที่ผมเห็นคืออาคารสีขาวทีผมโผล่มาครั้งแรก แสงอ่อนๆในตอนเช้าจากพระอาทิตย์ทีขึ้นมาสาดส่องไปที่ตึกราวกับเป็นสัญญาณบอกถึงการเริ่มต้นที่ดี
เอาละจากนี้ไปต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ด้วยตัวคนเดียวกึ่งถาวรรจากนี้ไปผมคงต้องพยามขึ้นอีกนึดแล้วละ
จ๊อกกก~
เสียงท้องร้องนั้นทำบรรยากาศพังไปหมด จะว่าไปก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เมื่อวานนี้นะ
“รู้สึกว่าดิฉันคงต้องพาคุณมีเรียไปที่โรงอาหารของหอก่อนทีจะเปลี่ยนเสื้อสินะคะ”
“ขอรบกวนด้วยคะ”
คุณฟรานเซ็ทพาผมไปที่โรงอาหารของหอที่นี้ตกแต่งสไตล์แบบยุโรปมันค่อนข้างที่จะกว้างและดูหรูหรามากๆเมื่อเทียบกับโรงอาหารที่อื่น ๆ
ตอนนี้ยังไม่มีใครมาทีโรงอาหารเลยนอกจากผมและคุณฟรานเซ็ททำให้บรรยากาศมันดูค่อนข้างเงียบเหงาก็เถอะนะ
“นี้คะ มือเช้าในวันนี้”
“โอ้วว”
คุณฟรานเซ็ทเอา มื้อเช้าของวันนี้จะเป็นไข่ดาวกับเบคอนด้วยแหละ มือเช้าแบบฝรั่งมาแล้วโว้ยยยย!!!
“เข้าใจนะคะว่าตื่นเต้นแต่ช่วยเงียบๆหน่อยได้ไหมคะ”
“ค่า~”
ผมรีบใช้ช้อนตักไปที่ไข่ดาวเข้าปากทันที ซึ่งรสชาติมันอร่อยมาก!!! อะไรวะเนี้ย ทั้งที่เป็นแค่ไข่ดาวแท้ๆ!! ทำไมมันอร่อยแบบนี้วะ เบคอนก็สุดยอดอร่อยสุดๆ!! นี้เหรอวะ อาหารต่างโลกสุดยอดชิบหาย!!!
.
.
.
หลังจากที่รับประทานมื้อเช้าเสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่ห้องเพื่อแต่งตัวเตรียมเพื่อเตรียมพร้อมไปโรงเรียน ซึ่งแน่นอนคุณฟรานเซ็ทแต่งตัวเสร็จก่อนนานแล้ว…
มันก็แหงแหละ!! ผมไม่เคยใส่ของพวกนี้มาก่อนนี้หว่า!! ก็เลยใช้เวลานานไปหน่อยเพื่อศึกษามันเท่านั้นแหละน่า!!!
แต่ตอนนี้ผมใส่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วทั้งกางเกงในทั้งชุดชั้นในก็ไม่ลืมใส่ด้วย!!!
เอาละรีบไปหาคุณฟรานเซ็ทกันเถอะ!!
“เสร็จแล้วคะ อาจารย์”
“ดีมากคะงั้นก็รีบ…แต่งตัวอะไรของคุณกันคะ!!!”
คุณฟรานเซ็ทที่อยู่ในชุดผ้าคลุมมีฮู้ดสีน้ำตาลชี้มาที่ผมด้วยสีหน้าตกตะลึง ผมแต่งตัวผิดตรงไหนกระโปรงก็ใส่แล้วชุดก็ใส่แล้วไม่น่ามีปัญหาอะไรนิ
“หนูแต่งตัวไม่ดีตรงไหนเหรอคะ”
” ทุกอย่างเลยคะ!! ทั้งทรงผมและเครื่องแบบไม่เรียบร้อยสักอย่างเลยคะ!!! แล้วนั้นมันอะไรกันคะ!! กระโปรงมันกลับด้านแล้วไม่ใช่รึไงกัน!!!”
อ๊ะ จริงด้วยแหะตะเข็บออกมาด้านนอกด้วย
“ขืนปล่อยให้คุณมีเรียแต่งตัวเองสภาพคงไม่ต่างจากตอนนี้แน่นอนคะ ดิฉันจะแต่งตัวให้เองคะ!!”
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่คะ!!!”
สุดท้ายคุณฟรานเซ็ทก็จับผมแต่งตัวใหม่ทั้งหมด เลยทำให้เสียเวลาไปเยอะมากกว่าที่ควรอะนะ
เฮ้อ~ ชีวิตผู้หญิงนี้มันลำบากจริง ๆ เสื้อผ้าก็ใส่ยาก ไหนจะเรื่องทำผมอีกยุ่งยากดีแท้น้อ~
