ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1542 สร้างอำนาจบารมี

ปืนปากลำกล้องใหญ่ไม่อนุญาตให้ขายในตลาดพลเรือน ไม่ว่าจะเป็นแคนาดาหรือว่าอเมริกา ล้วนมีกฎข้อนี้อยู่ทั้งนั้น แม้จะเป็นคนกว้างขวางอย่างฉินสือโอว ที่มีร้านขายอุปกรณ์สำหรับกิจกรรมกลางแจ้งเป็นของตัวเอง ยังไม่สามารถหา อาวุธที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางลำกล้อง 50 ได้เลย
ผู้คนบนเรือหาปลาก็คงจะถูกฉินสือโอวไล่บี้จนหมดหนทางแล้ว ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ยอมใช้อาวุธนี้สักที ก็เพราะกลัวว่าจะถูกตรวจนั่นแหละ ต้องรู้ว่าตำรวจทะเลอาจจะไม่สนใจเรื่องที่พวกเขายิงปืนระยะไกลได้ แต่เมื่อไรที่พบว่ามีการใช้อาวุธปากลำกล้องใหญ่แล้วล่ะก็ งั้นความขัดแย้งในครั้งนี้ก็ยกระดับแล้ว
ฉินสือโอวด่าออกไปอย่างโกรธแค้นทีหนึ่งว่า “แม่ง! ไอ้พวกบัดซบพวกนี้ ไปจัดการพวกมันให้ฉันซะ! ไปวิทยุบอกเรือลำอื่นๆ บอกพวกเจ้าของฟาร์มปลาทั้งหลายเลย ว่าถ้ามีใครกล้าพายเรือเล่นอยู่ข้างหลังแล้วล่ะก็ กลับไปน่าดูแน่!”
คำสั่งถูกสั่งการลงไป เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาที่คอยสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ หมดหนทางแล้ว เรือหาปลาลำแล้วลำเล่าเร่งความเร็วเพื่อตามให้ทัน เสียงปืนก็ยิ่งอยู่ยิ่งถี่ขึ้นเรื่อยๆ
เรือกำปั่นทะเลตะวันออกเกือบจะชนกับเรืออัครมุขนายกโทบิน ปืนหลักได้ยิงห้วงน้ำที่รุนแรงออกไปไม่ยั้ง เครื่องยนต์ของเครื่องบินรบมิก 23S กำลังประกาศศักดาอยู่ แรงดันที่รุนแรงทำให้เกิดเป็นห้วงน้ำที่รุนแรง เมื่อเรือเข้าใกล้และยิงโดนเรือหาปลาแล้ว ก็ถึงขั้นทำให้ตัวเรือที่หนักหน่วงนั้นเอียงได้เลย
ปืนรองที่อยู่ด้านข้างทั้งสองฝั่งก็ถูกใช้งานด้วย เมื่อเป็นแบบนี้ทำให้มีน้ำทะเลจำนวนมากโจมตีไปที่เรือหาปลาภายในไม่กี่วินาที ตอนนี้ไม่มีใครสามารถยืนอยู่นอกเรือได้แล้ว เรือหาปลาได้ถูกโจมตีอย่างน่าอนาถ
ตอนนี้นีลเซ็นได้แบกบาซูก้ามาแล้วซ่อนตัวไว้หลังกราบเรือ เขาเล็งไปที่เรืออัครมุขนายกโทบิน หลังจากพาดบาซูก้าไว้แล้ว จรวดดับเพลิงเป็นแท่งๆ ที่มีควันติดอยู่ก็ถูกยิงไปที่เรือหาปลาลำนี้
น้ำแข็งแห้งกับฟองสบู่ได้ทำปฏิกิริยากัน ทำให้เกิดเป็นไอหมอกหนาปกคลุมไปทั่ว ผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องโดยสารเรือถูกควันบีบให้ออกมาข้างนอก และพอวิ่งออกมาก็โดนห้วงน้ำยิงโดนอีก
เมื่อเป็นแบบนี้ เรือหาปลาทั้งสี่ลำถือว่าได้จบเห่แล้วจริงๆ เรือปริ้นโอกีเยร์ที่โดนโจมตีน้อยที่สุดได้หนีอย่างสุดกำลังไปทางทะเลฝั่งตะวันออกเป็นลำแรก
อีกสามลำที่เหลือก็หนีตามๆ กันไปทีละลำ ขนาดมีพวกเดียวกันตกน้ำลงไปพวกเขาก็ไม่สนใจ เห็นได้ชัดว่าตกใจกลัวกันสุดขีดแล้ว
พอเป็นแบบนี้ทำให้ไฟโกรธที่สุมอยู่เต็มท้องของฉินสือโอวถูกระบายออกไปบ้าง หลังจากนั้นเรือไห่เฉวียนอีกสองลำก็ไล่ตามไปอีกยี่สิบกว่ากิโลเมตร ตามจนกว่าเรืออีกสี่ลำล้วนถูกโจมตีอย่างอนาถแล้ว จึงจะกลับมา
เรือหาปลาลำอื่นๆ ไล่ตามความเร็วนี้ไม่ทัน หลังจากเรือกำปั่นทะเลกลับมาแล้ว พวกเหล่าเจ้าของฟาร์มปลาก็พาพวกลูกน้องมายืนโห่ร้องดีใจกันที่หน้าเรือ ราวกับกำลังต้อนรับการกลับมาของวีรบุรุษอย่างไรอย่างนั้น
ฉินสือโอวพาพรรคพวกกลับเข้าท่ากัน มีคนถามว่า “ผู้อำนวยการครับ แล้วเจ้าพวกที่ตกลงไปในน้ำจะทำอย่างไรดีครับ?”
ฉินสือโอวพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “พวกเราต้องยึดในหลักมนุษยธรรมนิยม ไม่ใช่ว่ามีอนุสัญญาเจนีวาอะไรนั่นด้วยไม่ใช่เหรอ เห็นว่าไม่ให้ทรมานเชลยด้วยนี่ใช่ไหม? งั้นพวกเราก็ไม่ต้องไปสนใจพวกมันหรอก ให้พวกมันแช่อยู่ในน้ำนั่นแหละ ถ้าตายไปก็ถือว่าพวกมันดวงซวยแล้วกัน!”
ทะเลแลบาดอร์ในเดือนเมษายน อุณหภูมิน้ำจะต่ำกว่าของนิวฟันด์แลนด์นิดหน่อย ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ยิ่งอยู่นานก็จะยิ่งอันตรายมาก สามารถก่อให้เกิดอันตรายถึงชีวิตได้เลย
ดังนั้นฉินสือโอวจึงแสดงความเมตตา บนเรือมีเรือคายัคที่ไม่ทันเก็บกลับไปอยู่ทั้งหมดหกลำ เขาให้พวกเจ้าของฟาร์มปลาลากกลับไปห้าลำ เหลือหนึ่งลำให้คนที่ตกน้ำไป
กลับถึงฟาร์มปลา ตอนนี้ได้มีเรืออีกสองลำขับเข้ามา เพื่อนของเขาโดนัลด์และแอนดรูว์ ทัคเกอร์ก็ได้พาชาวประมงของตัวเองตามมาด้วย
การเดินทางไปกลับบวกกับการไล่ล่าบนท้องทะเล เวลาหลายชั่วโมงได้ผ่านไปอย่างไม่ทันตั้งตัว หลังกลับถึงฟาร์มปลาก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว อารอนที่เป็นเจ้าถิ่นจึงไปจัดแจงเรื่องอาหารกลางวัน
ความคิดที่ฉินสือโอวคิดไว้ก่อนหน้านี้ไม่ผิดไปเลย การสู้กันแบบนี้สามารถสร้างความสามัคคีได้ดีที่สุด เจ้าของฟาร์มปลาที่ไปร่วมรบด้วยเริ่มสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว ในที่สุดสมาคมการประมงนี้ก็ได้มีความเป็นมืออาชีพก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว
สำหรับคนที่มีวีรกรรมที่สุดยอดที่สุด บารมีของผู้อำนวยการอย่างฉินสือโอวก็ได้ก่อร่างขึ้นมาด้วย ก่อนหน้าที่งานประชุมในออตตาวา เขาได้สร้างบารมีให้กับคนภายใน ครั้งนี้เป็นการสร้างบารมีให้กับคนภายนอก เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาเข้าใจแล้ว ผู้อำนวยการคนนี้ไม่เพียงแต่โหดเหี้ยมกับพวกเขาเท่านั้น กับคนภายนอกเขายิ่งไม่ปรานีเลย
เมื่อเป็นแบบนี้ ทำให้เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาพากันยำเกรงเขา หลังจากขึ้นฝั่งแล้ว พวกเขาก็พากันมาทักทายฉินสือโอว คำที่ใช้ก็ล้วนเป็นคำสุภาพทั้งนั้น
อาหารกลางวันเตรียมเสร็จแล้ว ฉินสือโอวไม่ได้กินอาหารเช้าแถมตอนสายๆ บนทะเลก็ใช้พลังไปเยอะอีก ตอนนี้จึงรู้สึกหิวจนหน้าอกจะติดกับแผ่นท้องหลังอยู่แล้ว
อาหารกลางวันเป็นอาหารง่ายๆ หลักๆ ก็มีปลาทอด เนื้อไก่ทอด เนื้อย่างและสลัดผลไม้นานาชนิด อาหารหลักเป็นพวกแฮมเบอร์เกอร์กับพายแอปเปิล คนกว่าหนึ่งร้อยสิบกว่าคนมารวมตัวกัน ทั้งดื่มเบียร์ทั้งกินเนื้อย่าง บรรยากาศถือว่าครึกครื้นใช้ได้
ระหว่างกินดื่มกันอยู่ คนทั้งกลุ่มก็เริ่มคุยโวกัน ฉินสือโอวที่เป็นพี่ใหญ่ที่ห้าวหาญที่สุด แน่นอนว่าต้องถูกยกยอเป็นธรรมดา
ถือโอกาสนี้ ฉินสือโอวตบอกแล้วพูดออกรับไปว่า “พวกพ้องทั้งหลาย ในเมื่อทุกคนล้วนเข้าร่วมสมาคมการประมงแล้ว งั้นพวกเราก็คือครอบครัวเดียวกัน สมาคมก็คือครอบครัวหนึ่ง! ต่อไปใครมีเรื่องเดือดร้อนอะไร พวกเราก็ต้องช่วยเหลือกันและกัน! ใครถูกรังแก พวกเราก็ต้องร่วมออกหน้าให้เขา เข้าใจไหม?!”
เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาตะโกนออกไปสุดเสียงว่า “ผู้อำนวยการพูดได้ถูกต้อง!” “เอาตามนี้เลย” “ช่วยเหลือกันและกัน!” “ผ่านมาหลายปี ในที่สุดฉันก็เจอพวกสักที!”
ตอนบ่ายได้มีเรือมาเพิ่มอีก จำนวนคนในฟาร์มปลาตอนนี้ได้เฉียดสองร้อยคนแล้ว
ฉินสือโอวกำลังคุยอยู่กับอารอนและพวก ตอนนี้นี่เองมีชายวัยกลางคนร่างกายกำยำขนดกคนหนึ่งมาหาเขา ฉินสือโอวจำเขาได้ เจ้าของฟาร์มปลาคนนี้ชื่อเดวิส เป็นเจ้าของฟาร์มปลาคนหนึ่งในรัฐโนวาสโกเชีย และก็มีร้านขายปืนร้านหนึ่งเหมือนกับเขาด้วย
แต่ว่าเขาในตอนนี้ได้ยกระดับบารมีและสถานะขึ้นไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องทักทายก่อน จึงมองไปที่เดวิสทีหนึ่งแล้วไม่ใส่ใจ
เดวิสยื่นมือมาจับมือกับเขา จากนั้นก็พูดว่า “คุณผู้อำนวยการครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมมาช้าไปหน่อย ได้ยินพวกพ้องพูดว่า พวกคุณได้รบกันไปรอบหนึ่งแล้วใช่ไหมครับ? งั้นก็น่าเสียดายจริงๆ!”
ฉินสือโอวบอกว่า “ไม่ นี่ไม่มีอะไรหรอกเพื่อน พวกนายก็อยู่ห่างไปค่อนข้างไกลจริงๆ นั่นแหละ มาถึงได้เร็วขนาดนี้ ผมว่าอารอนก็คงรู้สึกขอบคุณพวกคุณมากแล้วล่ะ”
เดวิสหัวเราะไปทีหนึ่ง แล้วพูดว่า “งั้นก็ดีเลยครับ แต่ว่าช่วงนี้ผมได้ของเล่นมานิดหน่อย เพื่อเป็นการแสดงความเสียใจ ผมว่าจะยกให้คุณ หวังว่าคุณจะชอบนะครับ”
อารอนกะพริบตาปริบๆ เจ้าถิ่นเป็นเขาไม่ใช่เหรอ? แสดงความเสียใจต้องแสดงกับตัวเองไม่ใช่เหรอ? พี่ชายนายไม่ปฏิบัติตามมารยาทนะ
เดวิสไม่มองอารอนแม้หางตา
ความจริงฉินสือโอวไม่อยากรับของขวัญที่ว่า ที่เดวิสบอกว่าเป็นการไถ่โทษเพื่อแสดงความเสียใจนั้นล้วนโกหกทั้งเพ แต่ทว่าหลังจากที่เขาหยิบของออกมาสองชิ้นแล้ว ฉินสือโอวก็ไม่สามารถเอ่ยคำปฏิเสธได้
ของที่เดวิสเอาออกมาดูคล้ายกับเสื้อกั๊กสีดำ แต่ความจริงแล้วของสิ่งนี้มีระดับกว่านั้นมาก มันคือเสื้อกันกระสุนของสุนัขทหาร!
“นี่คือของที่ผมฝากให้น้องชายที่อเมริกาหามาให้ครับ เป็นเสื้อกันกระสุนของสุนัขที่กำลังจะนำเข้ามาใช้ครับ” เดวิสยื่นให้ฉินสือโอวหนึ่งตัว จากนั้นก็เริ่มแนะนำว่า “นี่ไม่เหมือนกับเสื้อกันกระสุนสุนัขที่ไม่สมบูรณ์แบบของเมื่อก่อนนะครับ เสื้อตัวนี้จะเน้นการป้องกันกระสุนที่ส่วนหัวและหน้าอกเป็นหลัก แถมมาพร้อมกับอุปกรณ์ที่ปกป้องขาทั้งสี่ ส่วนร่างกายและส่วนหัวด้วย สามารถกันเศษกระสุน เศษโลหะและอาวุธแหลมคมที่จะทำร้ายสุนัขทหารได้ครับ”
ฉินสือโอวหยิบมาดูแล้วเป็นของที่ดีจริงๆ เสื้อกันกระสุนครบวงจรมาก นอกจากปาก หางและน่องแล้ว อวัยวะส่วนอื่นๆ ของสุนัขล้วนได้รับการป้องกันทั้งหมด
……………………………