ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 524 บรรยากาศ

หลังจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินออกไปแล้ว วินนี่กับฉินสือโอวก็เดินรั้งท้าย พวกเขาคุยกันเบาๆ โดยใช้ภาษาจีน “ฉันไม่ค่อยชอบคนญี่ปุ่นเลย เราไม่ควรทำแบบนั้นกับคนอื่น ใช่ไหมล่ะคะ?”
“วัฒนธรรมกับการอบรมสั่งสอนไม่เหมือนกันน่ะ แต่ผมเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน” ฉินสือโอวกล่าว
ผู้เข้าร่วมการประมูลจำนวนมาก สถานที่ก็กว้างใหญ่ แต่กลับไม่มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจเลยแม้แต่น้อย
ไม่ว่าจะเป็นทีมพนักงานที่ทำหน้าที่ตรวจสอบหรือตัวแทนการค้าที่มาเข้าร่วมการแข่งขันประมูล ต่างก็โน้มตัวเข้าหากันแล้วกระซิบคุยกันใกล้ๆ ถ้าหากว่าอยู่ไกลกันออกไปพวกเขาก็จะใช้ภาษามือในการสื่อสาร รักษาความลับของการทำงานอย่างถึงที่สุด
ตีห้าครึ่ง การประมูลก็เริ่มขึ้นอย่างตรงเวลา
พนักงานในชุดเครื่องแบบสีฟ้าก็เดินเข้ามาที่แถวแรกสุดด้านหน้าปลาทูน่า คนอ้วนหัวโล้นยืนอยู่ข้างหน้าสุดพร้อมกับกระดิ่งทองแดงในมือ ส่วนคนอื่นๆ ก็กำลังถือเอาไอแพด บ้างก็กำลังถือสมุดจดบันทึก บ้างก็กำลังควบคุมกล้องถ่ายภาพและวิดีโออยู่ การประมูลได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ผู้เข้าร่วมการแข่งขันประมูลทั้งหมดเข้ามาอยู่ด้านหน้าผู้ทอดตลาด แต่ก็ยังมีคนบางกลุ่มที่ยังคงตรวจสอบปลาทูน่าอยู่ นิชิมุระ เร็นอธิบายให้ฟังว่าคนกลุ่มนั้นไม่สนใจปลาล็อตนี้ การประมูลปลาทูน่าจะแบ่งกันตามเขตพื้นที่
ฉินสือโอวลองสังเกตดู ที่แท้ปลาทูน่าพวกนี้ก็แบ่งตามภูมิภาคของแหล่งกำเนิดนั่นเอง แบ่งประเภทเป็นทะเลญี่ปุ่น ทะเลออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ มหาสมุทรแอตแลนติกของอเมริกา มหาสมุทรแปซิฟิกของอเมริกา และมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือของแคนาดาเป็นต้น
นี่ทำให้เขาไม่รู้จะพูดยังไงดี คนญี่ปุ่นทำงานอย่างละเอียดรอบคอบจริงๆ แต่ก็ละเอียดจนออกแนวทื่อๆ ปลาทูน่าเป็นปลาที่ว่ายน้ำตระเวนไปทั่วโลก พวกมันสามารถว่ายน้ำไปมาระหว่างขั้วโลกเหนือกับขั้วโลกใต้ได้ตลอดชีวิต จับได้จากที่ไหนก็ไม่ได้แตกต่างกันมานัก
พอผู้ทอดตลาดหัวโล้นสั่นกระดิ่ง ภายในงานก็เงียบสงบลงทันตา แม้กระทั่งเสียงฝีเท้าก็ไม่มีเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน
ราคาอาหารทะเลของตลาดสึกิจิเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ราคาขายส่งที่พลาดการเข้าแข่งขันประมูลจากที่นี่จะถูกเรียกว่า ‘ราคาป้ายตามมาตรฐาน’ เมื่อราคาออกมาแล้ว ก็จะกลายเป็นราคาค้าขายมาตรฐานของตลาดทั่วประเทศญี่ปุ่น ดังนั้นขอแค่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการกำหนดราคา ผู้คนก็จะนิ่งเงียบมาก
ได้รับอิทธิพลจากฝูงคน ฉินสือโอวก็เริ่มรู้สึกถึงความตึงเครียดขึ้นมาหน่อยๆ บรรยากาศของการประมูลเริ่มต้นขึ้นแล้ว
ผู้ทอดตลาดหัวโล้นยืนอยู่บนโต๊ะไม้เก่าๆ สำหรับการประมูล ฉินสือโอวคิดว่านี่เป็นเพียงโต๊ะไม้เก่าๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น นิชิมุระ เร็นจึงเล่าภูมิหลังของโต๊ะตัวนี้ให้เขาฟังว่า มันเป็นโต๊ะที่ถูกย้ายมาจากตลาดสึกิจิที่เก่า ในปีที่เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่คันโต โต๊ะตัวนี้เป็นเครื่องเรือนชิ้นเดียวที่มีสภาพสมบูรณ์จากกองซากปรักหักพังของตลาด
การประมูลกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในชั่วพริบตา ฉินสือโอวมองดูทุกๆ คนที่กำลังเตรียมตัวแข่งขันกันด้วยความรู้สึกอึดอัด แต่ปรากฏว่าอยู่ๆ วัยรุ่นฝรั่งผมทองตาฟ้าคนหนึ่งก็พุ่งตัวออกมาจากกลุ่มฝูงชนที่มาร่วมงาน
หลังจากวิ่งออกมาแล้วชาวต่างชาติคนนั้นก็ขยับมือและเท้าถอดเสื้อคลุมที่อยู่ด้านนอกออก เขาไม่ได้ใส่อะไรไว้ด้านในแม้แต่ชิ้นเดียว จึงเปลือยกายออกมาทั้งอย่างนั้น บนร่างกายของเขาเขียนสโลแกนภาษาญี่ปุ่นกับภาษาอังกฤษเอาไว้เต็มตัว หลังจากถอดเสื้อผ้าแล้วเขาก็เริ่มตะโกนออกมาว่า “ต่อต้านการประมูลปลาทูน่า! ต่อต้านการค้าขายปลาทูน่า! ต่อต้านการจับปลาทูน่า!”
กลุ่มคนที่ยืนอยู่กับชาวต่างชาติเมื่อก่อนหน้านี้ก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือกับกล้องถ่ายรูปออกมาแล้วเริ่มบันทึกภาพไว้อย่างบ้าคลั่ง ทั้งยังร่วมกันตะโกนสโลแกนเสียงดัง บรรยากาศของการประมูลก็หายไปทันที
สีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่รอบๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปทันที พวกเขารีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาห่อตัววัยรุ่นผมทองคนนั้นเอาไว้ แต่วัยรุ่นคนนั้นก็มีฝีมือที่ไม่เลวเลย เตะต่อยจนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนถึงกับล้มลงไป
พอผู้ทอดตลาดตะโกนออกไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านนอกก็วิ่งเข้ามาเสริม ล้อมวัยรุ่นฝรั่งและชาวต่างชาติคนอื่นๆ เอาไว้ แล้วบังคับพาพวกเขาออกไปนอกตลาด แน่นอนว่า ก่อนจะพาพวกเขาออกไปก็ยึดพวกโทรศัพท์มือถือกับกล้องถ่ายรูปไว้ก่อนแล้ว นี่ไม่นับว่าผิดกฎหมาย เพราะนี่เป็นกฎของตลาด
แต่วินนี่กลับรู้สึกค่อนข้างนับถือวัยรุ่นพวกนี้ เธอพูดด้วยความรู้สึกเสียดายว่า “เสียดายรูปภาพพวกนั้นจัง ถ้าหากได้เห็นในหน้าหนังสือพิมพ์ ต้องช่วยเรื่องการคุ้มครองปลาทูน่าได้มากแน่ๆ”
เบิร์ดหันมาสบตากับนีลเซ็น หลังจากนั้นพวกเขาก็พากันยิ้มออกมา
ฉินสือโอวถามว่าพวกเขายิ้มอะไรกัน เบิร์ดจึงชี้ไปที่กระดุมชุดสูท แล้วพูดเสียงเบา “กล้องแบบพกพา ความชัด 720p ใช้ได้ทั้งถ่ายภาพและวิดีโอ”
นีลเซ็นให้เขาดูนาฬิกาของตัวเอง แล้วพูดขึ้นมาบ้างว่า “นาฬิกาข้อมือมอสสาดของอิสราเอลใช้สำหรับถ่ายภาพโดยเฉพาะ ถ่ายได้หนึ่งครั้งต่อห้าวินาที บันทึกข้อมูลอัตโนมัติ เรื่องเมื่อสักครู่ถูกผมถ่ายไว้หมดแล้ว”
ฉินสือโอวถึงกับมึนหัว เขาพูดขึ้นมาว่า “พวกนายพกของพวกนี้มาทำไม?”
นีลเซ็นจึงตอบเขาอย่างสมเหตุสมผล “โตเกียวไม่ใช่ถิ่นของพวกเรา ถ้าเจอเรื่องวุ่นวายขึ้นมาจะทำยังไงกันล่ะ? ของพวกนี้สามารถเก็บหลักฐานเอาไว้ได้ ไม่ว่าจะเจอกับเรื่องอะไรพวกเราก็ไม่กลัว”
ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ ฉินสือโอวก็รู้สึกว่าตัวเองทำดีแล้วที่เพิ่มเงินเดือนให้กับทั้งคู่ ความเป็นมืออาชีพของพวกเขาก็คุ้มกับเงินพวกนั้นแล้วล่ะ
ในที่สุด การประมูลก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว ผู้ทอดตลาดอ้วนท้วมหัวโล้นพูดจาเสียงดัง อย่างเต็มไปด้วยความมั่นใจ หลังจากทักทายปราศรัยเพื่อเปิดเวทีแล้ว เขาก็ตะโกนขึ้นมาว่า “เปิดตลาดวันนี้ ขายสินค้าเต็มจำนวน” นิชิมุระ เร็นจึงอธิบายให้ฉินสือโอวฟังว่า “นี่คือกฎเหล็กของการประมูล ของที่มาถึงวันนั้นก็ต้องประมูลให้เสร็จภายในวันเดียวกันครับ”
เมื่อเตรียมงานเรียบร้อยแล้ว ผู้ทอดตลาดก็เริ่มทำการประมูลตั้งแต่ปลาตัวแรก ฉินสือโอวฟังไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร อีกทั้งยังไม่เข้าใจว่าท่าทางมือของเขาหมายความว่ายังไง ผู้ทอดตลาดนอกจากจะตะโกนเสียงดังแล้วก็ยังทำสัญลักษณ์มือออกมาไม่หยุด
ตัวแทนการค้าที่เข้าร่วมการประมูลที่อยู่ด้านล่างก็ทำสัญลักษณ์มือออกมาอย่างต่อเนื่องเช่นกัน ในตอนนี้ฉินสือโอวก็พบว่าบัตเลอร์เองก็พาคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาในบริเวณงานแล้วเช่นกัน เขากำลังกระซิบปรึกษาอะไรสักอย่างอยู่กับเทซึกะ โกดะที่อยู่ไกลออกไป
นิชิมุระช่วยแปลและอธิบายให้ฉินสือโอวฟังว่า “ปลาล็อตนี้มาจากทะเลญี่ปุ่น ตัวที่เล็กที่สุดหนัก 25 กิโลกรัม ตัวที่ใหญ่ที่สุดหนัก 55 กิโลกรัม ราคาประมูลเริ่มต้นที่สองหมื่นเยนต่อหนึ่งกิโลกรัม… ปลาตัวแรกมิสเตอร์โชยะ คามิยากาวะสองหมื่นสองพันเยน บริษัทนาราโชโกะจำกัดเสนอเงินสองหมื่นสองพันห้าร้อยเยน ตกลงขาย! ปลาตัวที่สอง… ปลาตัวที่สาม…”
นิชิมุระ เร็นแปลด้วยเสียงเบาอย่างรวดเร็ว ช่วงแรกฉินสือโอวฟังเข้าใจแค่พอคร่าวๆ ต่อจากนั้นเขาก็ตามไม่ทันแล้ว
จังหวะในการประมูลเป็นไปอย่างรวดเร็ว ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น ปลาหนึ่งพันตัวที่ต้องประมูลให้เสร็จภายในช่วงเช้า จะชักช้าได้ยังไงกัน?
เหมือนกับเล่นทายนับนิ้วตอนเมา ผู้ทอดตลาดทั้งร้องตะโกนทั้งทำท่านับนิ้ว ผู้เข้าแข่งขันประมูลที่อยู่ด้านล่างก็เสนอราคาออกมาอย่างต่อเนื่อง พวกเขามีโอกาสเสนอราคาครั้งเดียว พอผู้ทอดตลาดประกาศราคาขั้นต่ำแล้ว ราคาที่พวกเขาเสนอออกมาถือเป็นราคาสุดท้าย
ผู้ทอดตลาดหูตาไว ชี้มือไปรอบทิศ และตะโกนชื่อของตัวแทนการค้าที่เสนอราคาสูงสุดออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผู้จดบันทึกที่อยู่ข้างหลังเขาก็จดลงไปบนสมุดบันทึกที่อยู่ในมือด้วยความรวดเร็ว จังหวะของสถานที่ประมูลเป็นไปอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ!
หลังจากประมูลปลาจากพื้นที่หนึ่งเสร็จแล้ว ผู้ทอดตลาดหัวโล้นก็ลงไปพักผ่อน หลังจากนั้นก็มีคนยกโต๊ะไปยังพื้นที่ถัดไป ผู้ทอดตลาดอีกคนก็ขึ้นมายืนบนเวทีเพื่อดำเนินการประมูลครั้งใหม่
ก็เป็นเช่นนั้น เป็นเหมือนกับกระแสน้ำ จากเล็กไปใหญ่ แบ่งไปตามเขตทะเลเพียงไม่นานก็ประมูลปลาจนครบทุกตัว ตัวสุดท้ายของเอเชียก็คือราชาปลา ราชาทูน่าของฉินสือโอว!
ราชาทูน่าถูกห่อบรรจุไว้ บนลำตัวของปลาทูน่าขนาดความยาวกว่าสี่เมตรมีกระดาษพลาสติกสีเงินครอบคลุมไว้ ชายหนุ่มหลายคนส่งเสียงร้องคำรามพร้อมกับยกกล่องใส่ปลามาวางไว้บนโต๊ะประมูล ผู้ทอดตลาดอาวุโสที่ยังมีกำลังวังชาก็เดินเข้ามาแล้วตะโกนว่า “เริ่มการประมูลราชาทูน่าครั้งใหญ่! เริ่มการประมูลราชาทูน่าครั้งใหญ่! ขอเรียนเชิญราชาปลา!”
เทซึกะ โกดะกับกลุ่มหัวหน้าคนอื่นๆ ยืนอยู่ด้านหน้าสุด ราชาปลาที่ผู้ทอดตลาดประกาศออกมาไม่ใช่ปลาทูน่าตัวนี้ แต่หมายถึงกลุ่มผู้นำพวกนี้ ใครสามารถประมูลปลาตัวนี้ไปได้ คนนั้นก็จะกลายเป็นราชาปลาของการประมูลในครั้งนี้
การประมูลในครั้งนี้เป็นการประมูลครั้งเดียวที่สามารถประมูลปลาได้ทั้งตัว ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะเป็นปลาตัวเล็กหรือใหญ่ เวลาแข่งขันประมูลทุกบริษัทจะมีโอกาสยกป้ายประมูลแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ใครให้ราคาสูงก็ขายให้กับคนนั้น
ราชาปลาก็ยังเป็นการเสนอราคาตามกิโลกรัมเช่นกัน ก่อนหน้านี้ปลาตัวเล็กส่วนใหญ่จะเริ่มประมูลที่สองหมื่นเยน ปลาตัวใหญ่เริ่มประมูลมากที่สุดสี่พันเยน แต่เมื่อมาถึงราชาปลา ผู้ทอดตลาดก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ราชาปลาราคาต่ำสุดอยู่ที่ ห้าแสนเยน!”
……………………………………………….