บทที่ 112 เจ้าแห่งภูเขามาแล้ว
โดย
Ink Stone_Fantasy
ครั้งนี้ที่พอลและคนอื่นๆ มาขึ้นภูเขา ก็เพื่อที่จะยิงปืน พวกเขาไปสอบถามข่าวคราวมาว่าที่เขาเคอร์บัลมีพื้นที่โล่งกว้างและไร้ผู้คน จึงรู้ว่าพวกตนสามารถยิงปืนเล่นได้ตามสะดวก
คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นคนมีอันจะกิน หากไม่มีเงินแล้วก็คงไม่สามารถยิงปืนเป็นงานอดิเรกได้ กระสุนก็ใช่ว่าจะราคาถูก ปืนสั้นก็ดี ปืนยาวที่ถืออยู่ในมือก็น่าติดใจ เมื่อยิงนัดแรกก็อยากยิงนัดที่สอง เหตุผลที่จะทำให้คุณไม่อยากยิงปืนแล้วมีแค่สองอย่าง หนึ่ง คือเมื่อร่างกายรับแรงสะท้อนของการยิงปืนไม่ไหวแล้ว สอง คือตอนที่กระสุนหมด
ฉินสือโอวเลียนแบบท่าทางดุดันเหมือนในภาพยนตร์แล้วลากไกปืนAK-47 เสียง ‘แก๊ก’ ดังขึ้นมา ลูกกระสุนก็ถูกบรรจุ นี่คือมาตรฐานของปืนAK-47
หลังของเขาพิงกับต้นไม้ใหญ่ เล็งปืนไปบริเวณที่กว้างด้านหน้าที่คิดว่าไม่มีคนอยู่แน่ๆ จากนั้นเขาจึงลั่นไกปืนออกไป
‘แครก แครก แครก’ เสียงแสบหูของปืนAK ก็ดังขึ้น มันไม่น่าฟังเลยจริงๆ แต่มันก็ทำให้คนรู้สึกได้ถึงอารมณ์เดือดพล่านได้อย่างมาก
“เฮ้ อย่ายิงติดต่อกัน แรงสะท้อนปืนมันจะรุนแรงมาก!” ลุงหนวดรีบเตือนเขา นีลเซ็นยิ้มพร้อมโบกมือปัด เขาอธิบายว่า “บอส ของเรามีพลังเหนือมนุษย์ติดตัวมาตั้งแต่เกิดน่ะ”
คนอื่นๆมองออกว่าฉินสือโอวเป็นนักยิงปืนมือใหม่ ดังนั้นเมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขาตอนยิงปืน จึงยืนยิ้มมุงดูเขา เมื่อได้ยินที่นีลเซ็นพูดก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมา พวกเขาไม่เชื่อว่าร่างกายตามแบบชาติพันธุ์มองโกเลียแบบฉินสือโอวจะแข็งแรงขนาดนั้น
ข้อเสียของปืนAK-47 ที่เป็นที่รู้จักกันดีมีอยู่สองข้อนั่นก็คือแรงสะท้อนหลังยิงปืนที่รุนแรงมาก และนอกจากกระสุนสามนัดแรกแล้ว กระสุนนัดต่อไปจะปลิวได้ง่ายมาก แต่ปืนกระบอกนี้เมื่ออยู่ในมือของฉินสือโอว กลับเสถียร ปากกระบอกปืนถูกควบคุมการเคลื่อนไหวไว้ได้ วิถีกระสุนก็ถูกบังคับได้อย่างดี
คนกลุ่มนั้นหันมามองหน้ากัน ตกตะลึงจนพูดไม่ออก พวกเขาเริ่มจะเชื่อคำพูดของนีลเซ็นแล้ว
เมื่อยิงจนลูกกระสุนหมดไปหนึ่งซอง ฉินสือโอวก็รู้สึกสดชื่นราวกับว่าเขาได้ดื่มเบียร์เย็นๆในฤดูร้อน เขาแบกปืนไว้บนบ่า แล้วตะโกนขึ้นมาว่า “สุดยอด!”
เสียงปืนทำให้นกที่อยู่รอบๆตื่นตระหนก ที่สะดุดตาที่สุดก็คือกลุ่มนกพิราบนักเดินทาง พวกมันกรีดเสียงร้องระงมแล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้า ต่อมานกกระทาบ็อบไวท์อีกหลายตัวก็บุ่มบ่ามบินขึ้นมาอีก
พอลแกล้งทำท่าทางยกปืนขึ้นเล็งส่วนปากก็ทำเสียง ‘ปัง’ ออกมา เขาไม่ได้ยิงขึ้นไปจริงๆ เพราะพวกเขามาเพื่อยิงปืนเล่น ไม่ได้มาเพื่อสังหาร
เมื่อเปลี่ยนตลับกระสุนให้ปืนAK-47เสร็จ ฉินสือโอวจึงค่อยส่งมันคืนให้กับลุงหนวด แล้วจึงยกปืนAR-15 ของตนเองขึ้นมายิงอีกสองนัด เสียงของปืนAR-15 ดังกังวานมาก เสียงดังสะท้อนบนภูเขาก็ดังกังวานชัดเจนมากเช่นกัน นั่นยิ่งทำให้เหล่านกทั้งหลายแตกตื่นกว่าเดิม
และดูเหมือนจะรำคาญเสียงรบกวนของพวกเขา นกอ้วนสีแดงตัวหนึ่งบินออกมาจากในป่า มันบินวนเวียนส่งเสียงร้องแหลมอยู่บนหัวของพวกเขา
ฉินสือโอวเมื่อเงยขึ้นไปดูก็รู้สึกชอบใจขึ้นมา “เฮ้ พวกเราดูสิ นั่นมันแองกรี้เบิร์ดนี่!”
ลำตัวของนกตัวนี้มีขนาดสิบหกถึงสิบเจ็ดเซนติเมตร เมื่อกางปีกออกจะกว้างประมาณยี่สิบเซนติเมตร เจ้านกตัวอ้วนๆ ส่วนท้องของมันเป็นขนสีขาวแต่ส่วนอื่นล้วนเป็นขนสีแดงสด ยกเว้นตรงแก้มของมันที่เป็นสีดำ เหมือนกับกับตัวละครในเกมมือถือชื่อดังอย่างเกมแองกรี้เบิร์ดอย่างไรอย่างนั้น
เจ้านกน้อยกระพือปีกบินไปมา แก้มของมันเป็นสีดำ ดูไปแล้วก็ยิ่งเหมือนกับนกแองกรี้เบิร์ด
พอลหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “ฮ่า นี่คือนกนอร์ธเธิร์น คาร์ดินาล เป็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามมาก ดูเหมือนว่าตัวละครนกแองกรี้เบิร์ดก็คงจะได้ต้นแบบมาจากมันนี่ล่ะ นายดูสิว่าอารมณ์ของมันขี้ฉุนเฉียวขนาดไหน”
หลังจากบินวนอยู่หลายรอบ นกนอร์ธเธิร์น คาร์ดินาลตัวนี้ก็จากไปด้วยความโกรธแค้น เหมือนกับท่าทางที่สื่อความหมายว่าถ้าทำอะไรแกไม่ได้ งั้นฉันจะอยู่ห่างๆจากแกเองแล้วกัน
พวกเขาเดินขึ้นไปตามทางของภูเขา เมื่อถึงที่โล่งกว้าง คนกลุ่มนี้จึงหยุดหาเป้าเพื่อซ้อมยิงปืน พวกเขาไม่ได้สนใจที่จะล่าสัตว์
บนภูเขามีกวางเรนเดียร์และกวางอูฐ นอกจากนี้แล้วไก่ป่าและกระต่ายป่าก็มีไม่น้อย เมื่อพวกเขาเดินมาถึงริมลำธารสายหนึ่ง ก็มองเห็นกวางฝูงหนึ่งที่กำลังกินน้ำอยู่ที่ริมลำธาร
ฝูงกวางเป็นอะไรที่สามารถพบได้บ่อยในแคนาดา ในบางครั้งก็จะสามารถเห็นพวกมันเดินข้ามถนนอย่างสบายอกสบายใจ เนื่องจากไม่ถูกคนล่า ดังนั้นพวกมันจึงไม่กลัวคน แต่แน่นอนว่า พวกมันย่อมกลัวเสียงรบกวน ในตอนที่เสียงปืนดังขึ้น พวกมันก็วิ่งหายวับไปราวกับหมอกควัน
เมื่อฉินสือโอวมองเห็นสัตว์ที่อ้วนพีพวกนั้น น้ำย่อยในกระเพาะก็เริ่มก่อกบฏ เขาถามขึ้นว่า “พวกเราย่างมันเป็นอาหารเที่ยงดีไหม?”
พอลส่ายหัวตอบ “พวกนี้ไม่ได้ นายดูเขาของพวกมันสิ ยังมีไม่เกินหกกิ่งด้วยซ้ำ ถ้าฆ่าก็กินได้แค่เนื้อ สิ้นเปลืองเกินไป รอให้เจอกวางตัวผู้ตัวใหญ่ๆก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที”
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว เมื่อเจอแม่น้ำแล้ว พวกเขาจึงปักหลักตั้งแคมป์เตรียมทานข้าว
ลุงหนวดนำคนไม่กี่คนใช้หินทรงเหมือนไข่ห่านมาก่อเป็นเตา คนที่เหลือก็ไปเก็บไม้มาทำฟืน ส่วนฉินสือโอวรับหน้าที่ไปจับปลาในลำธาร
“นายทำได้เหรอ ฉิน?” ชายวัยกลางคนที่ชื่อว่าเชอร์ลอร์ด ยิ้มแล้วถามเขาขึ้นมา
ฉินสือโอวขยิบตาแล้วพูดว่า “มา ผมจะใช้มือจับให้คุณดู ผมจะไม่ใช้เครื่องมืออะไรเลย ผมใช้นิ้วแค่มือก็ตกปลาขึ้นมาได้ คุณเชื่อไหมล่ะ?”
เชอร์ลอร์ดเดินเข้ามาใกล้ แล้วพูดกับเขาว่า “ถึงฉันจะไม่ได้อยากจะจริงจังนัก แต่ก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินสือโอวก็รู้ได้ทันทีว่าเชอร์ลอร์ดไม่ใช่คนของนครเซนต์จอห์น ถึงจะไม่ใช่คนที่เกิดและโตในนครเซนต์จอห์น แต่สำหรับชาวประมงแล้วการใช้นิ้วจับปลานั้นก็นับว่าอีซี่สุดๆ
แต่ก็แน่นอนว่า มันขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมด้วย ในแม่น้ำและทะเลสาบสามารถใช้นิ้วมือในการตกปลาได้ แต่หากเป็นที่ทะเลนั้นไม่สามารถทำได้ ปลาที่จะถูกตกด้วยนิ้วมือนั้นส่วนใหญ่แล้วเป็นปลาที่กินเนื้อสัตว์เป็นอาหาร ปลาที่อยู่ในแม่น้ำลำธารส่วนมากแล้วเป็นปลากะพง แต่ถ้าหากเป็นปลาทะเล ปลาตัวใหญ่ๆพันธุ์ไหนก็มีทั้งนั้น ถ้าเจอฉลามก็นับว่าเป็นคุณที่ดวงไม่ดีเอง
ฉินสือโอวเดินไปตามลำธารได้สักพัก เขาก็ใช้จิตสำนึกโพไซดอนค้นหาตำแหน่งของปลากะพงปากใหญ่
ปลากะพงปากใหญ่มีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าปลากะพงแคลิฟอร์เนีย มีต้นกำเนิดมาจากแม่น้ำแคลิฟอร์เนีย ต่อมาเนื่องจากเนื้อของปลาชนิดนี้มีความสดอร่อย และเติบโตได้ไว จึงถูกแพร่พันธุ์ไปสู่ทุกๆประเทศทั่วโลก ประเทศแคนาดาเป็นเพื่อนบ้านกับประเทศอเมริกา ต้องมีปลาชนิดนี้อยู่ด้วยแน่นอน
ปลาชนิดนี้เป็นปลาที่กินเนื้อสัตว์เป็นอาหาร พวกมันมีความสามารถในการย่อยอาหารที่ดีมาก อีกทั้งยังตะกละเป็นพิเศษ ในเวลาที่มันหิวโหยก็สามารถทำได้ถึงกระทั่งกินพวกเดียวกันเอง ดังนั้นขอเพียงแค่ในลำธารมีปลาชนิดนี้อยู่ ก็จะเป็นเรื่องดีต่อนักตกปลา เนื่องจากการตกปลาชนิดนี้เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก
บนเขาเคอร์บัลไม่มีร่องรอยของมนุษย์ ผู้ที่ตกปลาตามธรรมชาติก็มีน้อยเช่นกัน ทรัพยากรปลาในลำธารจึงอุดมสมบูรณ์ เพียงครู่เดียวฉินสือโอวก็พบกับปลากะพงขนาดน้อยใหญ่สิบกว่าตัวที่อยู่ตรงบริเวณริมลำธาร จึงได้เดินข้ามไปหา
ก่อนหน้านี้เขาเตรียมเนื้อวัวมาด้วยหนึ่งชิ้น เขายืนอยู่ริมฝั่งแล้วใช้มีดทหารหั่นเนื้อออกเป็นเส้นเล็กๆบางๆจากนั้นจึงโปรยลงไปในน้ำ เนื้อเส้นค่อยๆตกลงไป เขาก็นั่งยองๆลง แล้วจึงเอานิ้วโป้งจุ่มลงไปกับน้ำเลือดที่ติดอยู่บนเนื้อเส้นพวกนั้น ต่อมาเขาจึงก็สะบัดนิ้วโป้งไปบนผิวน้ำเบาๆ
เดิมทีฉินสือโอวคิดไว้ว่า ถ้าปลากะพงพวกนี้ไม่กินเหยื่อ เขาจะใช้จิตสำนึกโพไซดอนบังคับปลาที่โชคร้ายขึ้นมาเหมือนเล่นโชว์มายากล ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะได้หน้า แต่เป็นเพราะเขาไม่ต้องการเสียเวลาต่างหาก
ปรากฏว่าเนื้อวัวกลับก่อให้เกิดแรงดึงดูดต่อปลากะพงพวกนี้เป็นอย่างมาก เมื่อพวกมันได้กินเนื้อวัวก็ยิ่งถูกดึงดูดให้ว่ายมายังตำแหน่งที่ฉินสือโอวอยู่
เมื่อมองเห็นนิ้วหัวแม่มืออันใหญ่กำลังขยับอยู่บนน้ำ ก็คิดว่าเป็นแมลงตัวใหญ่ ปลากะพงขนาดยาวกว่าสามสิบเซนติเมตรตัวหนึ่งกระโดดบุกขึ้นมาอย่างรีบร้อน มันอ้าปากออกแล้วกัดเข้าไป!
คราวนี้เป็นช่วงที่สำคัญที่สุดของการใช้นิ้วมือตกปลา การตอบสนองต้องรวดเร็ว แรงของนิ้วมือก็ต้องมากด้วย ไม่เช่นนั้นก็จะหลุดมือแล้วจับปลาไม่ได้
โชคดีที่ฉินสือโอวมีองค์ประกอบเหล่านี้อยู่ครบ เมื่อปลากะพงปากใหญ่ตัวนั้นเริ่มอ้าปากงับนิ้ว ไม่ต้องรอให้มันปิดปาก ฉินสือโอวก็ใช้นิ้วมือที่มีความไวดั่งสายฟ้าประกบปิดเหงือกมัน แล้วจับมันขึ้นมาโยนไว้ที่ริมลำธารทันที
“โอ้ องค์เยซูคริสต์!”ตาของเชอร์ลอร์ดแทบจะถลนออกมา “ฉันใช้เบ็ดตกปลายังตกปลาไม่ได้เลย แต่นายกลับใช้นิ้วมือตกปลาขึ้นมาได้จริงๆเนี่ยนะ? นี่มันเจ๋งมากจริงๆ”
เพื่อนคนรักปืนที่เกิดและโตในนครเซนต์จอห์นก็หัวเราะออกมา พอลพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “เป็นทักษะที่เยี่ยมยอดอย่างแท้จริงๆ ฉันก็เคยเห็นคนใช้นิ้วมือตกปลามาก่อน แต่ไม่มีใครที่ตกปลาได้เร็วขนาดนี้ คล่องแคล่วขนาดนี้”
คนอื่นๆต่างก็คิดว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ พวกเขาต่างก็พากันยกนิ้วโป้งให้ฉินสือโอว ลุงหนวดก็ส่งปืนAKให้เขาเอาไปยิงอย่างใจป้ำ แถมยังเติมลูกกระสุนให้เขาได้ยิงเล่นอีกหนึ่งซอง
ฉินสือโอวปล่อยให้นีลเซ็นเป็นคนจัดการปลากะพง เขารับปืนAK มา แล้วเดินข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามแม่น้ำเขากวาดสายตามองไปในป่าหนึ่งรอบ มองเข้าไปได้ครึ่งทางครู่ต่อมาสายตาของเขาก็ต้องตะลึงงัน เขาพูดเสียงต่ำว่า “เพื่อนยาก เจ้านายใหญ่ปรากฏตัวแล้ว!”
ทุกคนต่างก็ค่อยๆยกปืนในมือขึ้น มองตามปลายกระบอกปืนของฉินสือโอวไป คราวนี้สัตว์ตัวใหญ่ขนสีดำสนิทก็เดินโซเซออกมาจากป่าของภูเขา เพื่อตรงมายังริมลำธาร มันก้มหัวลง ‘ตูมตูม’ แล้วเริ่มกินน้ำ
ลำตัวของสัตว์ตัวนี้มีขนาดใหญ่ถึงสองเมตร ขาสี่ข้างทั้งยาวทั้งหนา จมูกชิดกับปากยาวแหลม ข้างๆปากทั้งสองด้านของมันประดับด้วยเขี้ยวสีน้ำตาลทอง ทั่วทั้งตัวของมันถูกปกคลุมด้วยแผงขนสีน้ำตาลคล้ำ ดวงตามีขนาดใหญ่เท่ากระดิ่งทองแดง แฝงไปด้วยแววตาดุร้าย!
ไม่ต้องสงสัยเลย มันคือหมูป่าขนาดใหญ่นั่นเอง!”
………………………………………
