บทที่ 218 แน่จริงก็ลงมือ
“หลิวหมิง นายท่านคนนี้ไม่คิดเลยจริงๆว่าตัวเจ้านั้นจะสมองหมูยิ่งกว่าหมูเสียอีก”
เฉินเฉียงได้ชี้ไปที่ผู้นำกองกำลังมนุษย์กลายพันธุ์กองนี้ หรือก็คือหลิวหมิง ก่อนที่จะตวาดออกมาต่อ “นี่เจ้าคิดว่าเจ้ามีค่าพอที่จะมาสั่งเนี่ยนะ”
“หากเจ้าต้องการให้นายท่านคนนี้ลงมือเพื่อเปลี่ยนมนุษย์กลุ่มนี้เป็นนักรบมีชีวิตนายพลทักษะพิเศษของพวกเรานั้น นั่นไม่ได้มีปัญหาแต่อย่างใด”
“ก็เอาเถอะนะ หากว่านายท่านคนนี้จะต้องช่วยเจ้ามากมายขนาดนั้นแล้ว พวกเจ้าก็ควรได้เวลาพักผ่อนเสียที แล้วนายท่านคนนี้จะไปกล่าวสรรเสริญเจ้าต่อหน้าราชาฉินเว่ยของพวกเจ้าให้ก็แล้วกันนะ”
“บอกมาสิว่าทีนี้พวกเจ้าพอใจรึยัง”
หลิวหมิงที่ได้ยินก็ถึงกับใจหวั่นไหวในทันที เขารู้สึกไม่ดีกับคำพูดนี้อย่างหนัก
“นายท่านหลิวหลาง นายท่านหมายความว่ายัง….”
“ฮี่ฮี่ฮี่ ก็ไม่มีอะไรมาก เขาเรียกค่าบริการน่ะ”
“ฮึ่ม ฝันไป….”
ก่อนที่หลิวหมิงจะได้พูดจบ นายพลทักษะพิเศษก็ได้เข้ามาห้ามปรามเอาไว้
เฉินเฉียงได้เปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชา และหายตัวไปในบัดดล
สองวินาทีหลังจากนั้น แหวนเก็บของอีกหนึ่งวงก็ได้ตกอยู่ในมือของเฉินเฉียง
“หลินจี้”
หลิวหมิงในตอนนี้ได้เอี้ยวตัวมองไปยังนายพลทักษะพิเศษขั้นสูงที่ตกตายด้วยความโกรธแค้นจนผมตั้งชัน
เฉินเฉียงที่อยู่กลางอากาศอีกครั้งนั้นได้หัวเราะออกมาอย่างดังลั่น “ไอ้พวกเวรตะไล เป็นพวกเจ้าเองนะที่ทำให้นายท่านคนนี้เคืองต้องลงมือน่ะ”
หลู่ฟางและคนอื่นๆนั้นเมื่อเห็นฉากที่เพียงเวลาอันสั้นแต่นายพลทักษะพิเศษขั้นสูงของศัตรูนั้นกลับตกตายไปแล้วถึงสองตน
เขาไม่คิดว่านายพลทักษะพิเศษที่เข้ามาทีหลังจะมีนิสัยละโมบโลภขนาดนี้
เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว มนุษย์กลายพันธุ์ทั้งสองฝั่งคงไม่อาจจบเรื่องโดยง่ายเป็นแน่
แม้จะสูญเสียไพร่พลที่ทรงพลังไปสองตนแล้ว หลิวหมิงก็ไม่มีทางเลือกอีกทำได้เพียงยอมรับข้อเสนอนี้และเก็บความโกรธของตนเอาไว้
“พี่น้อง มอบแผ่นแก่นพลังงานให้กับนายท่านหลิวหลาง”
และด้วยเหตุที่ตนเป็นผู้นำ หลิวหมิงจึงได้โยนแผ่นแก่นพลังงานสองแผ่นที่มีให้กับเฉินฉียงสองแผ่น
ไม่นาน เฉินเฉียงก็ได้รับแผ่นแก่นพลังงานกว่าร้อยแผ่นในแหวนของตน
“นายท่านหลิวหลาง ท่านสมควรจะพอใจแล้วใช่หรือไม่”
เฉินเฉียงส่ายหัวไปมาในทันทีก่อนที่จะชี้ที่นายพลทักษะพิเศษคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลิวหมิงแล้วพูดออกมา “เจ้า เออ เจ้านั่นแหละ เจ้านั้นเป็นถึงนายพลทักษะพิเศษขั้นสูงไม่ใช่รึไง แล้วเจ้านั้นจะมีเพียงแผ่นแก่นพลังงานแผ่นเดียวได้ยังไงกัน ส่งแหวนของเจ้ามาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้”
เป็นความจริงที่มนุษย์กลายพันธุ์ตนนี้ส่งแผ่นแก่นพลังงานให้เฉินเฉียงเพียงแผ่นเดียวเท่านั้น แต่เขาก็ไม่คิดว่าเฉินเฉียงจะถึงขั้นขอตรวจค้นแหวนของเขา
ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาเองเป็นถึงนายพลทักษะพิเศษขั้นสูงเลยนะ
นี่มันมากเกินไปแล้ว
“นายท่านหลิวหลาง อย่าให้มันมากนัก”
“โฮ่ เจ้ากล้าดียังไงถึงกล้าหือกับนายท่านคนนี้ อ้อ เข้าใจล่ะ เจ้านั้นอยากรนหาที่ตายนี่เอง”
เพียงพูดจบ เฉินเฉียงก็หายตัวไปอีกครั้ง
“ไม่ นายท่าน โปรดเมต….”
คำร้องขอของหลิวหมิงนั้นยังช้าเกินไป
เมื่อหลิวหมิงได้พูดจบลงก็พบว่าเฉินเฉียงกลับไปอยู่บนอากาศอีกครั้งและกำลังตรวจสอบเข้าไปในแหวนที่พึ่งได้มา
“ว้าวววว เจ้านี่มีแก่นวิญญาณมากมายถึงขนาดนี้ อย่างที่ข้าคิดไว้จริงๆว่านายพลทักษะพิเศษขั้นสูงเช่นเจ้านั้นจะยาจกได้อย่างไร”
หลังจากเก็บแหวนไปแล้ว เฉินเฉียงก็ได้มองไปที่หลิวหมิงอีกครั้งและพูดออกมา “ฮี่ฮี่ฮี่ หลิวหมิง ดูเหมือนว่าตอนที่เจ้าเข้ามาที่นี่นั้นจะหลงลืมสิ่งที่ราชาฉินเว่ยได้บอกเจ้าไปจนหมดสิ้นแล้วสินะ นี่เจ้าคิดจริงๆเหรอว่าทำแบบนี้แล้วจะรอดไปได้”
“นายท่านหลิวหลาง ท่านอย่าได้มากล่าวหากันลอยๆแบบนี้ พวกเรานั้นปฏิบัติตามคำสั่งของท่านราชาทุกกระเบียดนิ้ว นอกจากข้าได้รับคำสั่งให้เปลี่ยนเผ่าพันธุ์มนุษย์ในนี้ให้เป็นมนุษย์กลายพันธุ์แล้ว ท่านยังให้พวกข้าเก็บรวบรวม..”
“ข้าไม่สน” เฉินเฉียงได้สะบัดมือออกในทันที “หากพวกเรานั้นต่างก็เป็นมนุษย์กลายพันธุ์ก็จริง แต่ทำไมพวกเจ้านั้นถึงไม่ให้ความร่วมมือในการทำให้นายท่านผู้นี้เสร็จสมบูรณ์ในการเสี่ยงทำงานอันตราย”
“นี่นอกจากพวกเจ้าจะไม่มอบแผ่นแก่นพลังงานอย่างตรงไปตรงมาแล้ว พวกเจ้ายังไม่มอบแก่นวิญญาณมาให้ นี่ทำให้เรื่องที่จะช่วยพวกเจ้านั้นไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”
“เจ้า…..ไร้ยางอายนัก”
นายพลทักษะพิเศษอีกตนหนึ่งได้ชี้หน้าไปที่เฉินเฉียงอย่างโกรธเกรี้ยวและตะคอกออกมา
เมื่อเห็นท่าทางเฉินเฉียงที่เปลี่ยนไป หลิวหมิงได้ตกตะลึงและรีบตบไปที่นายพลทักษะพิเศษตนนี้ทันที “ไอ้นรก ทำไมเจ้าถึงได้พูดจาสามหาวแบบนี้”
“กัปตันหลิว ก็ไอ้หลิวหลางคนนี้มันโลภเกินไป หากเป็นอย่างนี้ต่อไปล่ะก็ แม้แต่แก่นวิญญาณพวกเราก็ต้องยกให้มันอีกหรอกเหรอ”
“เจ้าจะไปรู้อะไร” หลิวหมิงตวาดออกมา “พวกเราได้ส่งแผ่นแก่นพลังงานให้นายท่านหลิวหลางไปทั้งหมดแล้วนะเว้ย แล้วตอนนี้หากนายท่านหลิวหลางไม่ลงมือและภารกิจที่ได้รับจากราชาฉินเว่ยจะสำเร็จได้ยังไง”
ตอนนี้หลิวหมิงไม่เหลือทางเลือกอีกแล้ว แผ่นแก่นพลังงานของพวกเขานั้นอยู่ที่เฉินเฉียง หากเฉินเฉียงไม่สบอารมณ์แล้วจากไปจริง เขาคงทำอะไรไม่สำเร็จเลยสักอย่างเดียว
เมื่อนายพลทักษะพิเศษคนอื่นได้ยินอย่างนี้แล้ว เขานั้นไม่ต้องรอให้สั่งก็ได้โยนแก่นวิญญาณทั้งหมดที่มีจากแหวนลงพื้นไป
เฉินเฉียงได้มองดูแล้ว แก่นวิญญาณเหล่านี้มีอย่างน้อยๆก็สักหมื่นก้อนเห็นจะได้
“นายท่านหลิวหลาง ท่านพอใจรึยัง” หลิวหมิงได้กันฟันแน่นและมองไปที่เฉินเฉียง
เฉินเฉียงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แต่เขานั้นไม่ได้ลงมาเก็บในทันที เขากลับมองไปที่มนุษย์กลายพันธุ์ที่มาระบายอารมณ์กับเขาเมื่อครู่นี้
เฉินเฉียงนั้นต้องการยั่วให้มนุษย์กลายพันธุ์กองนี้โกรธอยู่นานสองนาน แต่ผู้นำของพวกมันหรือก็คือหลิวหมิงนั้นยังคงเก็บโทสะในใจไว้ได้ เว้นแต่มนุษย์กลายพันธุ์ตนนี้ที่ไม่ยอม แน่นอนว่าเมื่อถูกเฉินเฉียงมองแบบนี้ มนุษย์กลายพันธุ์ตนนี้ทำเพียงสบถออกมาและหันมองไปทางอื่น
“เฮ้ย แกน่ะ ส่งแหวนมาซะ”
เฉินเฉียงได้ชี้ไปที่มนุษย์กลายพันธุ์คนนี้และพูดออกมาราวกับจะออกคำสั่ง
“ทำไมข้าต้องฟังเจ้า เจ้าเองเป็นคนของราชาสวรรค์ ตัวข้านั้นเป็นคนของท่านราชาฉินเว่ย พวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องกัน”
“กล้าพูดจาออกมาเช่นนี้ หึ”
เมื่อได้ยินคำสบถของเฉินเฉียง หลิวหมิงได้หน้าถอดสีอีกครั้ง ก่อนที่จะใช้ตัวเองขวางนายพลทักษะพิเศษตนนี้ไว้และนำดาบออกมาวางขวางไว้ที่หน้าอกของตน
หลิวหมิงนั้นรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเฉินเฉียงไม่เพียงโลภโมโทสัน แต่เขานั้นยังอารมณ์และกระหายเลือดอย่างที่สุด
เพียงชั่วเวลาสั้นๆ เขานั้นได้สูญเสียนายพลทักษะพิเศษขั้นสูงไปแล้วถึงสามตน หากเขายังปล่อยให้เฉินเฉียงทำแบบนี้ต่อไปล่ะก็ กองกำลังของเขาคงไม่เหลือกำลังทำอะไร หากเขาไม่มาขวางไหวก็คงจะแปลกดีพิลึก
แต่ในครั้งนี้เขานั้นคำนวณพลาดไป
ถึงแม้เขาจะใช้ร่างกายตัวเองที่เป็นนายพลทักษะพิเศษขั้นสูงมาขวางกั้น พร้อมกับใช้ดาบคู่มือป้องกันส่วนอกไว้แล้วก็ตาม กลับกลายเป็นว่าการโจมตีนี้เฉินเฉียงนั้นกลับโจมตีคนของจากด้านบน
เฉินเฉียงเองที่กลับมาอยู่กลางอากาศอีกครั้งก็ถอดถอนลมหายใจออกมาอย่างเสียดาย หากว่าหลิวหมิงนั้นไม่ถือดาบขึ้นมาป้องกันไว้ล่ะก็ เขาเองคงจะใช้จังหวะนี้เสียบทั้งสองตนร่างทะลุไปเรียบร้อยแล้ว
อย่างไรก็ตาม นี่ก็ถือว่าไม่ได้เลวร้ายนัก ในตอนนี้เขานั้นสามารถกำจัดนายพลทักษะพิเศษขั้นสูงส่วนใหญ่ไปได้แล้ว ถึงสี่ตน
และเมื่อเห็นลูกน้องฝีมือดีของตนตกตายไปอีกหนึ่ง หลิวหมิงก็ไม่ทนอีกต่อไป
“นายท่านหลิวหลาง นี่ท่านพยายามจะทำอะไร นี่ท่านใช่คนของราชาสวรรค์จริงๆงั้นเหรอ หากใช่แล้วทำไมท่านถึงกล้าที่จะฆ่าคนของข้าที่เป็นคนของราชาฉินกัน ห้ะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” เฉินเฉียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “หลิวหมิงน้อหลิวหมิง การที่นายท่านคนนี้เรียกเจ้าสมองหมูเอย หมูโง่เอย คำพูดเหล่านั้นสมควรแล้วล่ะ นี่เจ้าเชื่อข้าจริงๆก็เพียงแค่การเอ่ยชื่อของราชาสวรรค์เช่นนั้นเหรอ”
“งั้นข้าจะบอกความจริงให้ก็ได้ ตัวข้าคือนักล่า”
“ตราบใดที่มันคุ้มค่า ข้าไม่สนหรอกว่าพวกเจ้านั้นจะเป็นคนของราชาฉินหรือราชาสวรรค์”
เมื่อพูดจบ เฉินเฉียงได้ผิวปากของตนอย่างดังลั่นแล้วหายตัวไปอีกครั้ง
