ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1117

จ้าวเห้าตื่นเต้นมาก แล้วเข้ามาหาเย่เฉินอย่างตื่นเต้น เขากำลังจะกล่าวทักทาย แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตัวขึ้นมาว่าตอนนี้เขาคือคนขับรถของหลี่ไท่หลาย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถไม่รักษามารยาทได้
ดังนั้นเขาจึงรีบเก็บสีหน้าตื่นเต้นของเขา และกล่าวด้วยความเคารพกับหลี่ไท่หลาย “ประธานหลี่!”
หลี่ไท่หลายตบไหล่เขา ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จ้าวเห้า คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้กับฉัน คุณเป็นพี่น้องของอาจารย์เย่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นพี่น้องของฉัน แม้ว่าฉันจะแก่กว่าคุณหลายปีสิบ แต่พวกเราก็เป็นมิตรภาพต่างวัยไง!”
จ้าวเห้าพยักหน้าอย่างรวดเร็วด้วยความประหลาดอย่างมีความสุข
เวลานั้นเอง เย่เฉินยิ้ม พลางถามเขาว่า: “เห้าจื่อ เป็นอย่างยังไงบ้าง ตอนนี้คุณปรับตัวเข้ากับงานใหม่ได้หรือยัง”
จ้าวเห้ากล่าวด้วยซาบซึ้งตื้นตันใจว่า “เย่เฉิน พี่น้องที่ดีของฉัน ฉันไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรจริง ๆ ! ถ้าไม่มีคุณ ฉันจะเป็นจ้าวเห้าในวันนี้ได้อย่างไร! คุณก็คือผู้มีบุญคุณกับชีวิตของฉัน!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พลางพูดว่า “ในชีวิตของทุกคนจะได้พบกับคนที่มีบุญคุณของเรา คุณคิดว่าฉันเป็นคนมีบุญคุณกับคุณ แต่ฉันยังคงคิดว่าป้าหลี่เป็นคนที่มีบุญคุณของเราทั้งคู่”
“แท้จริงแล้วทุกอย่างเป็นผลมาจากกรรม ชาติก่อนคุณกับฉันเคยทำความดีมาก่อน ดังนั้นในชาตินี้จึงมีคนดีอย่างป้าหลี่มาช่วยชีวิตเรา และมอบบ้านให้กับเรา”
“บางทีในชาติที่แล้วคุณคงทำความดีมามากกว่าฉัน ดังนั้นในชาตินี้คุณจึงได้พบฉันอีกครั้ง และให้โอกาสเปลี่ยนแปลงชีวิตของคุณ ชะตากรรมทั้งหมดนี้อาจเป็นพรหมลิขิตที่กำหนดมาแล้ว ดังนั้นคนที่คุณต้องขอบคุณมากกว่าก็คือตัวคุณเอง”
ทันใดนั้น เย่เฉินก็พูดเรื่องนี้อย่างยิ่งใหญ่ ขณะนั้นคนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถตามได้ทัน
ซ่งหวั่นถิงมองเย่เฉินด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวับ เธอได้ซาบซึ้งสิ่งที่เย่เฉินเพิ่งพูดอย่างละเมียดละไม ทันใดนั้นเธอก็คิดว่าในชาติก่อนตนเองเคยช่วยกาแล็กซีทางช้างเผือกไว้หรือไม่ ในชาตินี้เธอจึงมีโอกาสได้พบกับอาจารย์เย่?
เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนเล็กน้อย
เพราะเธอรู้สึกว่าถ้าในชาติที่แล้วตัวเองได้ช่วยกาแล็กซีทางช้างเผือกแล้ว ถ้าอย่างนั้นในชาติที่แล้ว เซียวชูหรัน ภรรยาของอาจารย์เย่จะเคยช่วยเมก้ากาแลคซี่ใช่หรือไม่?
พอจ้าวเห้าได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ก็รู้สึกประทับใจอย่างมาก
พี่น้องที่แสนดีคนนี้เติบโตมากับจ้าวเห้าตั้งแต่เป็นเด็ก ถึงแม้ว่าเขาจะช่วยเหลือตนเองมามากมาย แต่ก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นหนี้อะไรเขาเลยจริง ๆ และเขาใช้เรื่องราวทั้งหมดย้อนกลับไปสู่ชาติที่แล้ว
แม้ว่าชีวิตของตนเองในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมาจะย่ำแย่ แต่ก็มีพี่น้องดั่งมังกรและนกฟีนิกซ์เคียงคู่ ก็นับว่าความยากลำบากในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมาไม่ได้ไร้ประโยชน์
ในเวลานี้เย่เฉินมองดูเวลา แล้วพูดกับจ้าวเห้าว่า “เห้าจื่อ ประธานหลี่ คืนนี้ยังมีธุระ ดังนั้นคุณควรขับรถพาประธานหลี่กลับไปก่อนเถอะ ในอนาคตเมื่อมีโอกาส ฉันจะไปเมืองไห่หรือคุณจะมาเมืองจินหลิง พวกเราพี่น้องก็จะรวมตัวกันอีกครั้ง”
เมื่อหลี่ไท่หลายได้ยินสิ่งนี้ ก็โบกมือและพูดว่า “อาจารย์เย่ ถ้าคืนนี้คุณไม่มีธุระอะไร คุณและเสี่ยวจ้าวจะพูดคุยเรื่องเก่า ๆ กัน ก็ไม่ต้องห่วงฉัน!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พลางพูดอย่างจริงจังว่า “คุณลืมแล้วว่าคุณเพิ่งซื้อยาอายุวัฒนะไปหรือเปล่า ควรรีบกลับไป อาบน้ำให้สบาย จากนั้นก็กินยา แล้วนอนหลับพักผ่อนให้สบาย พรุ่งนี้คุณตื่นเช้ามา ก็จะรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเปลี่ยนเปลี่ยนเหมือนเกิดใหม่”
หลี่ไท่หลายตื่นเต้นขึ้นมาในทันที!
ยาอายุวัฒนะที่กำลังถึงกล่าวถึงนั้นวางไว้ในกระเป๋าด้านในของชุดสูทติดกับร่างกาย
เขาอยากหาโอกาสกิน ยาอายุวัฒนะนี้มาตลอด แต่ก็รู้สึกว่าวันนี้อยู่ในสถานที่ของตระกูลซ่ง และเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของซ่งหวั่นถิงคุณหนูแห่งตระกูลซ่ง ถ้าเขากิน ยาอายุวัฒนะในที่นี่ ก็จะเรียกความสนใจจากแขกเหรื่อมากเกินไป
ดังนั้นเขาจึงอดทนเตรียมตัวที่จะกลับไปบ้านพักในเมืองจินหลิงของเขา จากนั้นก็รีบกินยาอายุวัฒนะนี้
เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเย่เฉินแล้ว เขาก็คารวะอย่างซาบซึ้งใจ และกล่าวว่า “อาจารย์เย่ห่วงใยคิดถึงผมขนาดนี้ ผมตื้นตันใจมากจริง ๆ! เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว งั้นวันนี้ผมจะต้องลาก่อน!”
เย่เฉินพยักหน้า หลังจากนั้นก็กอดกับพี่น้องแสนดีของเขาเบา ๆ และมองทั้งสองคนขึ้นรถแล้วจากไป