ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2094

บทที่ 2094
เมื่อทุกคนเห็นหนังสือสัญญา ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ
นี่เป็นสัญญาที่เป็นทางการอย่างแท้จริง ยิ่งไปกว่านั้นข้อตกลงมีความชัดเจน ไม่ได้มีข้อตกลงส่วนที่เพิ่มความคลุมเครืออะไรทั้งนั้น และก็
ไม่มีเนื้อหาที่ซ่อนความเสี่ยงต่อการบริหารจัดการอะไรก็ตามเลย
อ่านไปถึงสุดท้าย มีตราประทับอย่างเป็นทางการของบริษัทนิปปอนสตีและลายเซ็นของวาตานาเบะ ชินอิจิ เป็นสัญญาที่แท้จริงและถูก
ต้องอย่างไม่ต้องสงสัย
ในเวลานี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะยินดี
กรรมการเก่าคนนั้นพูดด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดว่า: “โธ่เอ๊ย ผมยังไม่เคยเห็น บริษัทนิปปอนสตีเซ็นสัญญาที่หลีกทางให้กับข้าง
นอกมากขนาดนี้มาก่อน! นี่เรียกได้ว่าเป็นประวัติการณ์! เกียรติของประธานซ่งของพวกเรานั้นยิ่งใหญ่มากจริงๆ! แค่เกียรติอย่างเดียว อย่างน้อย
ก็มีมูลค่ายี่สิบสามสิบพันล้าน! สูงมากยิ่งขึ้น!”
คนอื่นๆก็ทยอยที่จะพูดด้วยเห็นตามๆกัน: “นั่นนะสิ ประธานซ่งทำสัญญาที่ดีขนาดนี้ของบริษัทนิปปอนสตีได้ ในประวัติศาสตร์ของบริษัท
นิปปอนสตี แทบจะเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ถ้าหากพวกเราประกาศข่าวนี้ให้โลกภายนอกทราบกัน งั้นราคาหุ้นจะพุ่งขึ้นอย่าง
รวดเร็วโดยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้!”
มีคนมองดูเวลา และอ้าปากพูดว่า: “ข่าวของประธานซ่งที่กลับมาอย่างปลอดภัย คาดว่าจะถูกสื่อมวลชนเผยแพร่ออกไปแล้ว ตอนแรกนี่
เป็นข่าวที่ดีมาก ตอนนี้มีสัญญาฉบับนี้ของบริษัทนิปปอนสตี ถ้าข่าวนี้ก็ถูกประกาศให้สาธารณชนทราบ งั้นก็เป็นสองอย่างที่ดีมาก! รอหุ้นของ
พวกเรากลับมาซื้อขายอีกครั้ง จะต้องแข็งตัวขึ้นสามสี่ติดต่อกันอย่างแน่นอน! มูลค่าตลาดของบริษัทสามารถเพิ่มขึ้นสามสิบถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์!”
“ประธานซ่ง ครั้งนี้คุณ ได้นำพาซ่งซื่อกรุ๊ปเจริญก้าวหน้ามากจริงๆ!”
ในเวลานี้ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยความจริงจังว่า: “สาเหตุที่เจรจาการร่วมลงทุนของบริษัทนิปปอนสตีได้สำเร็จยิ่งไปกว่านั้นได้รับข้อตกลงที่ดี
มากมายขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะอาจารย์ย่ช่วยเหลือ สร้างความส้มพันธ์ระหว่างประเทศ วาตานาเบะ ชินอิจิประธานของบริษัทนิปปอนสตี ก็
เห็นแก่หน้าอาจารย์เย่ทั้งนั้น ถึงได้เซ็นสัญญาฉบับนี้ ดังนั้น ทุกอย่างก็พึ่งพาอาจารย์เย่”
หลังจากนั้น เธอมองไปทางเย่เฉิน และพูดอย่างจริงใจว่า: “อาจารย์เย่ ทุกอย่างในครั้งนี้ โชคดีที่มีคุณ หากไม่ใช่คุณ ฉันก็ตายอยู่ใน
ประเทศญี่ปุ่นไปตั้งนานแล้ว; หากไม่ใช่คุณ คุณปู่เขาก็น่าจะถูกวางยาทำลายสมองไปแล้ว; ไม่ต้องพูดถึงว่ายังจะสามารถได้รับข้อตกลงที่ดีมาก
ขนาดนี้ของบริษัทนิปปอนสตี…หวั่นถึงซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก…”.
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ นี่เป็นสิ่งที่เพื่อนกันควรทำ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”
หลังจากที่พูดคำนี้จบ เย่เฉินลุกขึ้นมา และพูดว่า: “หวั่นถิง คุณเพิ่งกลับมา มีหลายสิ่งหลายอย่างในบริษัทรอให้คุณตัดสินใจ ผมก็ไม่
รบกวนคุณแล้ว พอดีว่าก็ออกมาหลายวันแล้ว ผมต้องกลับบ้านเร็วหน่อย”
เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำพูดนี้ ก็พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ในทันที: “อาจารย์เ….ไม่ทราบว่าคุณสะดวกที่จะทาน
อาหารกลางวันด้วยกันมั้ย? คุณทำเพื่อพวกเรามากมายขนาดนี้ พวกเรายังไม่มีโอกาสขอบคุณคุณดีๆเลย…
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้? คุณไปทำงานก่อนเถอะ ทานอาหารสามารถทานได้ทุกเวลา
สามารถรอจนคุณทำงานตรงหน้าเสร็จพวกเราค่อยนัดหมายกัน”
คุณท่านซ่งก็อยู่ข้างๆพูดว่า: “นั่นนะสิหวั่นถิง อาจารย์เย่เพื่อเธอ ออกจากบ้านมาหลายวันแล้ว ก็ควรที่จะกลับเร็วหน่อยเพื่อให้คนใน
ครอบครัวสบายใจ”
ซ่งหวั่นถิงทำได้เพียงพยักหน้า: “อาจารย์เย่ งั้นฉันส่งคุณออกไป….
“ไม่ต้อง”เย่เฉินพูดว่า: “คุณรีบถือโอกาสที่ทุกคนยังอยู่ จัดการกับเรื่องงานกับทุกคนต่อไปเถอะ ตอนนี้คุณกลับมาแล้ว การร่วมลงทุน
ของบริษัทนิปปอนสตีก็เจรจาสำร็จแล้ว ว่ากันตามเหตุผลแล้พรุ่งนี้ก็ควรที่จะเรียกประชุมงานแถลงข่าวได้แล้ว บไปเตรียมตัวเถอะ พยายาม
ที่จะเพิ่มอิทธิพลให้มากขึ้นเล็กน้อย ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อคุณและซ่งซื่อกรุ๊ป”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจแล้วพูดว่า: “ได้ค่ะอาจารย์เย่ หวั่นถิงรู้แล้ว งั้นคุณก็กลับดีๆนะคะ ไว้วันหลังหวั่นถึงจะจัดงานเลี้ยง ถึง
เวลานั้นคุณต้องให้เกียรติมาด้วย…
เย่เฉินพูดด้วยยิ้มว่า: “ได้ ถึงเวลามาแน่นอน”
จากนั้น เขาก็โบกมือให้คุณท่านซ่ง: “คุณท่าน ผมกลับก่อนแล้ว”
คุณท่านซ่งโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยความเคารพอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ว่า: “อาจารย์เย่ คุณเดินทางปลอดภัย….
เย่เฉินก้าวเดินออกจากห้องโถงแถลงข่าว เฉินจี่อข่ายและหงห้าต่างก็รออยู่ที่ด้านนอกประตูด้วยความเคารพ
เมื่อเห็นเขาเดินออกมา เฉินจื่อข่ายรีบก้าวไปข้างหน้า และพูดด้วยเสียงต่ำ: “คุณชาย รถพร้อมแล้ว ผมส่งคุณกลับบ้านหรือว่า?”
เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบว่า: “อือ กลับบ้านเถอะ”
หงห้าที่อยู่ข้างๆก็วิ่งเข้ามา พูดขอคำสั่งว่า: “อาจารย์เย่ อาของคุณอยู่ในหมู่บ้านชุมชนเป็นวันที่เก้าแล้ว สองวันนี้ร้องไห้เรียกร้องจะกลับ
ไปทั้งวัน ทำให้เพื่อนบ้านในหมู่บ้านชุมชนโทรหา1 10หลายรอบแล้ว คุณว่าจะปล่อยให้เธอกลับไปเลยหรือเปล่า?”