ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2121

บทที่ 2121
เมื่อเห็นซูโสว่เต้าคุกเข่าลงบนพื้นร้องไห้อย่างโศกเศร้ามาก ตู้ห่ชิงก็ถอยหลั่งไปไม่กี่ก้าโดยไม่รู้ตัวในทันที หลุดพันจากมือทั้งสองของ
เขา และพูดอย่างจริงว่า: “ซูโสวเต้า คุณรู้จักนิสัยของฉันดี ตอนนั้นที่ตกลงแต่งงานกับคุณ ฉันได้ทำสัญญาสุภาพบุรุษสามข้อกับคุณ คุณยั่ง
ได้หรือเปล่า?”
ซูโสว่เต้าตาแดงแล้วพยักหน้าเบาๆ: “จำได้…ผมจำได้! ผมจำได้ทุกคำ! ภรรยา ผมวู่วามไปหน่อยจริงๆ ขอร้องคุณ ให้อภัยผมในครั้งนี้ด้วย
แค่ครั้งนี้ได้หรือเปล่า?”
ตู้ไห่ชิงพูดด้วยสีหน้าท่าทางที่จริงจังว่า: “ซูโสว่เต้า ฉันหวังว่าคุณจะพูดก่อน สัญญาสุภาพบุรุษสามข้อนั้นมีอะไรบ้าง”
หัวใจของซุโสว่เต้าเจ็บปวดอย่างฉับพลั่น และพูดด้วยน้ำเสียงสั่น: “สัญญาสุภาพบุรุษข้อแรก ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนสถานการณ์ไหน
ตราบใด…ตราบใด…”
ตู่ไห่ชิงไล่ถามว่า: “ตราบใดอะไร?”
ซูโสว่เต้าถอนหายใจยาว: “เฮ้อ! ตราบใด…ตราบใดที่เย่ฉางอิงยินยอมที่จะกลับมารับคุณ ผมก็ต้องหย่ากับคุณโดยไม่มีเงื่อนไข และไม่
ตามตื๊ออย่างเด็ดขาด!”
ตู้ไห่ชิงพยักหน้า และถามเขาว่า: “ข้อที่สองล่ะ?”
ซูโสว่เต้าพูดว่า: “ข้อที่สอง หลังแต่งงานต้องไม่ขัดขวางให้คุณกับเย่ฉางอิงพบกันในฐานะเพื่อนธรรมดา”
ตู่ให่ชิงก็ถามอีกว่า: “งั้นข้อที่สามล่ะ?”
“ข้อที่สาม…”ซูโสว์เต้าพุดพึมพำว่า : “ข้อที่สามคือ คุณแต่งงานกับผม ไม่ใช่เพราะความรัก แต่เป็นเพราะสามารถมีครอบครัวที่มั่นคงได้ ด้ง
นั้นพวกเราทั้งคู่ต่างก็ต้องปฏิบัติตามหลักศีลธรรม อยู่ในระหว่างความสัมพันธ์แต่งงาน ห้ามนอกใจไปกับเพศตรงข้ามอื่น ถึงขนาดเกิดความ
สัมพันธ์จริง หากเปลี่ยนใจ ต้องบอกอีกฝ่ายให้ทราบล่วงหน้าก่อนและเลิกกันแต่โดยดี….
ตู่ให่ชิงอือคำหนึ่ง และพูดอย่างใจเย็นว่า: “ในเมื่อคุณจำได้ งั้นก็ฉันก็ไม่จำเป็นพูดรายละเอียดมากนัก วันนี้ฉันกลับไปที่บ้านคุณแม่ก่อน
พรุ่งนี้เช้าพวกเราสองคนไปทำเรื่องหย่ากัน รบกวนคุณพิมพ์อตกลงการหย่าร้างตอนกลางคืนด้วย ลูกสองคนของพวกเราก็โต่แล้ว ก็ไม่มีทาง
เกี่ยวข้องกับปัญหาค่าเลี้ยงดู สำหรับทรัพย์สินของครอบครัว ฉันไม่ต้องการเงินสักบาท ก็ตามนี้แหละ”
จากนั้น ตู้ให่ชิงก็หันหลังก็จากไป
ซูโสว่เต้ารีบคุกเข่าเดินไปตรงหน้าเธอ คว้ากระเป๋าเดินทางในมือของเธอไว้ และร้องไห้พูดว่า: “ภรรยา เรื่องราวของปีนั้นคุณไม่รู้ราย
ละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น….
“เหออิงซิ่ว…เหออิงซิ่วเธอ ปีนั้นเธอเกือบตายเพราะช่วยผม สุดท้ายก็เสียแขนครั้งหนึ่งไป ผมอยากจะชดเชยให้กับเธอ แต่เธอ…แต่เธอ
บอกว่าเธอแอบรักผมมาหลายปี เพียงแค่ก่อนหน้าที่จะไปไม่อยากหลงความเสียใจไว้…”
“ตอนนั้นผม…ตอนนั้นผมก็ชาบซึ้งในบุญคุณบวกกับหนหันพลันแล่น ดังนั้น…ดังนั้นก็มีอะไรกับเธอครั้งหนึ่ง…
“ผมสาบานต่อฟ้า ผมซูโสว่เต้าทรยศคุณแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว…
“คุณได้โปรดเห็นแก่ความเป็นสามีภรรยากันมายี่สิบกว่าปีของพวกเราด้วยนะคุณได้โปรดเห็นแก่ลูกๆทั้งคู่ของพวกเราด้วยเถอะ ยกโทษ
ให้ผมในครั้งนี้ด้วยเถอะ! ผมข้อร้องคุณนะ…”
ตู้ให่ชิงพูดอย่างจริงจังว่า: “ชูโสว่เต้า วิธีตอบแทนความซาบซึ้งใจในบุญคุณของใครสักคนหนึ่งมีมากมาย ทำไมคุณจะต้องเลือกวิธีที่
ทรยศการแต่งงานแบบนั้นด้วย?”
ซูโสว่เต้าร้องไห้พูดว่า: “กรรยา…ผม…ผมวู่วามไปหน่อย…
ตู่ให่ชิงโบกมือ: “วู่วามหรือไม่ก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือคุณเป็นคนเลือกเอง ในเมื่อคุณได้เลือกแล้ว งั้นก็ต้องกล้าทำก็ต้องกล้ารับ!”
จากนั้น ตู้ไห่ชิงพูดอย่างเคร่งขรึมมากว่า: “ถ้าหากวันนี้พวกเราสองคนหย่ากันให้มันรู้แล้วรู้รอดไป อีกหน่อยต่อให้เป็นสามีภรรยากันไม่
ได้ ยังสามารถป็นเพื่อนกันได้, แต่ถ้าหากคุณไม่เลิกรากันไปด้วยดี งั้นฉันก็ทำได้เพียงไปขึ้นศาลฟ้องร้องหย่ากัน ขึ้นศาลฟ้องร้องหย่ากันคุณก็รู้
ว่า ต้องเปิดศาลตรวจสำนวนและตัดสิน คุณก็เป็นคนมีหน้ามีตา ไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำให้เรื่องราวใหญ่โตจนน่าเกลียดขนาดนั้นนะ?”
ซูโสว่เต้ามองไปทางตู้ให่ชิง ร้องไห้ไปด้วย ถามด้วยความสะอีกสะอื้นไปด้วยว่า: “ภรรยา จะให้ผมทำยังไงกันแน่ คุณถึงจะยกโทษให้ผม
ได้? ตราบใดที่คุณบอกผม ผมชูโสว่เต้าจะทำให้ดีที่สุด! แม้ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟก็ไม่มีทางบอกปัด!”
ตู่ให่ชิงยิ้มเล็กน้อย: “ซูโสว่เต้า ขอโทษด้วย ฉันไม่สามารถยกโทษให้คุณได้จริงๆ”
ซูโสว่เต้าก็ตัวสั่นเล็กน้อย และไล่ถามเธอว่า: “ภรรยา คุณกับผมเป็นสามีภรรยากันมายี่สิบกว่าปี คุณจะไร้ความรู้สึกขนาดนั้นจริงๆเห
รอ?”