ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2133

บทที่ 2133
ความคิดที่ตู้ไห่ชิงอยากจะไปเที่ยวที่เมืองจินหลิง ฝังอยู่ในกันปิ้งของหัวใจมาเกือบยี่สิบปีแล้ว
ตั้งแต่ที่เย่ฉางอิงคู่สามีภรรยาเสียชีวิต เธอก็อยากจะไปเที่ยวที่เมืองจินหลิง เนื่องจากว่านั่นเป็นสถานที่ที่สุดท้ายที่เย่ฉางอิงเสียชีวิต
ในฐานะผู้หญิงที่รักเขามาครึ่งค่อนชีวิต เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไปเที่ยวเดินเล่นที่เมืองจินหลิง ค่อยใช้ชีวิตอยู่สักพักหนึ่ง พยายามตาม
ร่องรอยที่เย่ฉางอิงเคยอยู่ในเมืองจินหลิง
แต่ทว่า ในฐานะผู้หญิงที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว ค่านิยมทางศีลธรรมของเธอต๊กเตือนเธอเสมอว่าไม่ควรไปที่เมืองจินหลิง เพราะว่าแบบ
นั้นไม่ยุติธรรมต่อสามีของตัวเองจริงๆ
แอบไปที่ไหว้เย่ฉางอิงที่หลุมฝั่งศพของตระกูลเย่ ก็เป็นเรื่องที่ภายในใจของตู่ห่ชิงรู้สึกผิดมากที่สุดต่อซูโสว่เต้า ถ้าไปที่เมืองจินหลิงอีก
ค่อนข้างไม่เหมาะสมจริงๆ
แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่มีข้อจำกัดทางศีลธรรมนั่นแล้ว
ตัวของซูโสว่เต้าเองนอกใจก่อน ได้ทำลายข้อตกลงสุภาพบุรุษระหว่างเธอกับซูโสว่เต้าแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ ตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องถูก
เหตุผลใดผูกมัดอีก ถึงเวลาที่ตัวเองจะไปเที่ยวหาความปรารถนาที่เมืองจินหลิงสักที
เมื่อซูจือหยูได้ยินว่าแม่พูดว่าจะไปเมืองจินหลิง ก็พูดอย่างมีความสุขในทันว่า: “แม่ค่ะ! หนูกับพี่ชายตั้งใจว่าจะไปที่เมืองจินหลิงพอดี!
พวกเราไปด้วยกันดีกว่าค่ะ!”
ตู้ให่ชิงถามด้วยความสงสัยว่า: “พวกลูกไปที่เมืองจินหลิงทำไม? ทำไมไม่เคยได้ยินพวกลูกพูดถึงเลย?”
ซูจือเฟยรีบพูดว่า: “แม่ครับ ผมจะไปที่เมืองจินหลิงเพราะความต้องการทางธุรกิจของบริษัท บังเอิญว่าจะพาจื่อหยูไปเที่ยวเล่น ถ้าแม่ก็
จะไป งั้นผมก็จะจัดเตรียมเครื่องบินและโรงแรม!”
ตู่ให่ชิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่ต้องจัดเตรียมโรงแรม คุณตาของพวกลูกมีคฤหาสน์อยู่ที่เมืองจินหลิงหลังหนึ่ง หลายปีมานี้มีคนดูแลมา
โดยตลอด พวกเราไปพักที่นั่นกันเถอะ”
ซูจือหยูถามด้วยความประหลาดใจ: “แม่ค่ะ คุณตามีคฤหาสน์ที่เมืองจินหลิง ทำไมหนูไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยค่ะ?”
ตู่ให่ชิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “พ่อของลูกค่อนข้างมีข้อห้ามกับเมืองจินหลิงสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นหลายปีมานี้ก็ไม่ได้พาพวกลูกไปที่เมืองจิน
หลิง เรื่องของคฤหาสน์พวกลูกก็ย่อมไม่รู้เป็นธรรมดา”
จากนั้น ตู้ไห่ชิงพูดแนะนำว่า : “คุณตาพวกลูกอยู่ที่คฤหาสน์เก่าในเมืองจินหลิงนั้นเกินความคาดหมายมาก อยู่ที่ข้างๆทำเนียบ
ประธานาธิบดี คฤหาสน์หลังนั้นมีอยู่มาตั้งแต่สมัยร่าชวงศ์หมิง จนถึงราชวงศ์ชิงสมัยและสาธารณรัฐจีน หลายปีที่ผ่านมานี้ทุกคนที่อาศัยอยู่ที่
นั่นล้วนเป็นคนใหญ่คนโต ในปี 1970 คุณปู่ของคุณใช้เงินเป็นจำนวนมากซื้อไว้ เขาและคุณยายของพวกลูกจะไปอยู่ที่นั่นเป็นครั้งคราว”
เมื่อซูจือเฟยได้ยินว่าพ่อของค่อนข้างมีข้อห้ามต่อเมืองจินหลิง ก็นึกถึงเรื่องราวในปีนั้นขึ้นมาทันที
เขาเคยได้ยินเรื่องราวบางอย่างในปีนั้น รู้ว่าเย่ฉางอิงที่แม่รักมากที่สุดในปีนั้น ก็ตายอยู่ที่เมืองจินหลิง
ดังนั้น ในใจของเขาก็ค่อนข้างสับสนในทันที
ในเวลานี้ ซูจื่อหยูที่อยู่ข้างๆก็พูดโดยไม่ลั่งเลแม้แต่น้อยว่า: “แม่ คืนนี้แม่ไปพักผ่อนให้สบายที่บ้านคุณตาก่อน พรุ่งนี้ตอนเช้าพวกเราก็ไป
ที่เมืองจินหลิง!”
ตู้ห่ชิงพูดว่า: “เอาล่ะ พวกลูกสองคนก็ไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับพ่อของลูกเกี่ยวกับเรื่องของแม่และเขาแล้ว นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเรา
สองคน ไม่ว่ายังไงก็ตาม ก็ส่งผลแค่ความส้มพันธ์ระหว่างแม่กับเขา แม่กับพวกลูก หรือว่าเขากับพวกลูก ไม่มีทางได้รับผลกระทบใด เข้าใจมั้ย?”
ซูจือเฟยและซูจือหยูตอบกลับอย่างพร้อมเพรียงว่า: “เข้าใจแล้วแม่….
ตู้ไห่ชิงถึงได้พูดด้วยความพอใจว่า: “เอาล่ะ แม่ถึงบ้านคุณยายของพวกลูกแล้ว ไม่คุยกับพวกลูกแล้ว”