ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2162

บทที่ 2162
เซียวเวยเวยถามด้วยความนอบน้อมว่า “พี่เฉิน ข้อตกลงรับประกันพิเศษหมายความว่าอย่างไร?”
เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวอย่างเยอหยิ่งว่า “ข้อตกลงรับประกันพิเศษหมายความว่า ต่อจากนี้ไปคุณสามารถรับงานได้ของบริษัทโมเดลสิ่งของ
เราได้เท่านั้น คุณไม่สามารถไปรับงานของบริษัทโมเดลสิ่งอื่นได้ มิฉะนั้น บริษัทมีสิทธิ์เรียกร้องให้คุณชดเชย”
เซียวเวยเวย ถามต่อไปอีกว่า “มันเป็นข้อตกลงรับประกันพิศษไม่ใช่หรือ? นอกจากรับงานได้แต่งานของกับบริษัทเท่านั้นแล้ว และการ
รับประกันหมายความว่าอย่างไร?”
เฉินเสี่ยวเฟยอธิบายว่า “การรับประกันหมายความว่า คุณต้องรับประกันว่หนึ่งเดือนคุณจะออกงานอย่างน้อย 28 งานให้บริษัท ถ้าหาก
ด้วยเหตุผลส่วนตัวของคุณ จนทำให้จำนวนครั้งในเดือนไม่เป็นไปตามข้อกำหนด บริษัทจะให้คุณชดเชยหรือหักค่าแรงส่วนหนึ่ง”
เซียวเวยเวยถามว่า “บริษัทจะให้ประโยชน์อะไรกับฉันหลังจากการลงนามในขอตกลงนี้หรือไม่?”
“ผลประโยชน์?” เฉินเสี่ยวเฟยเบะปาก “ผลประโยชน์ก็คือ ตราบใดที่คุณปฏิบัติตามข้อกำหนดของบริษัทและออกงานอย่างน้อย 28 งาน
ต่อเดือน บริษัทจะจ่ายเงินเดือนพื้นฐานให้แก่คุณห้าพันหยวน”
เมื่อเซียวเวยเวยได้ยินเรื่องนี้ เธอกล่าวด้วยความดีใจ “พี่เฉิน คุณหมายความว่า นอกจากเงินสองร้อยหยวนสำหรับแต่ละงาน บริษัทยั่งให้
เงินเดือนฟื้นฐานห้าพันหยวนอีกด้วยใช่ไหม?”
“ถูกต้อง” เฉินเสี่ยวเฟยพยักหน้าและกล่าวต่อไปว่า “นี่เป็นสัญญาที่บริษัทจัดทำขึ้นป็นพิเศษสำหรับพนักงาน ซึ่งพนักงานส่วนใหญ่ไม่มี
โอกาสนี้”
หลังจากนั้น เธอยื่นสัญญาให้เซียวเวยเวย และกล่าวเร่งว่า “มา รีบเซ็แล้วก็ประบรอยนิ้วมือด้วย เสร็จแล้วฉันจะได้นำกลับไปที่บริษัท
และรายงานให้ประธานหลิวทราบ”
เชียวเวยเวยรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก หากมี 28 งานต่อเดือน ค่าแรงเพียงอย่างเดียวคือห้าพันหกร้อยหยวน แล้วบวกเงินเดือนพื้นฐานห้าพัน
หยวน รายได้ต่อเตือนมากกว่าหนึ่งหมื่นหยวนแล้ว!
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเงินเดือนหนึ่งหมื่นกว่หยวน ไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอเลย แต่ตอนนี้เงินเดือนหมื่นกว่าหยวนนั้นมีความสำคัญต่อเธอ
มาก
ด้วยรายได้นี้ ทำให้ครอบครัวไม่ต้องอดยากอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น ขอแค่ไม่ฟุ่มเฟือย นำเงินจำนวนนี้ไปใช้เป็นค่าครองชีพ จะทำให้
ครอบครัวกินดีอยู่ดีแน่นอน และร่างกายของพ่อและน้องชายก็จะฟื้นฟูได้เร็วยิ่งขึ้น
เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากและไม่คิดอะไรมากอีก เธออ่านดูสัญญาคร่าว ๆ และเห็นว่าระบุเงินเดือนพื้นฐานเดือนละห้าพันหยวนไว้จริง ๆ
เธอจึงเซ็นชื่อตนเอง จากนั้นก็ใช้หมึกที่เฉินเสี่ยวเฟยมอบให้ ประทับรอยนิ้วมือของตนเอง
หลังจากที่เฉินเยวฟยได้รับสัญญาแล้ว ยิ้มอย่างลำพองใจและกล่าวว่า ” เซียวเวยเวย ยินดีต้อนรับคุณเป็นศิลปินสัญญาพิเศษของ
บริษัทมารยาทซ่างเหม่ย ต่อไปคุณต้องตั้งใจทำงานน่ะ!
เซียวเวยเวยกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “พี่เฉิน วางใจเถอะ ฉันจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่!”
เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันจะกลับบริษัทก่อน หลังจากถึงเวลาเลิกงานแล้ว พวกคุณก็ไปเซ็นชื่อกับห้วหน้าทีม แล้วก็สามารถกลับ
ไปได้”
เซียวเวยเวยรีบถาม “พี่เฉิน ตอนบ่ายคุณจะเข้ามาอีกไหม?”
เฉินเสี่ยวเฟยโบกมือและกล่าวว่า “ฉันจะไม่มาแล้ว วันนี้บริษัทรับงานไร้หลายที่ ตอนบ่ายฉันจะไปที่อื่น”
เซียวเวยเวยทำงานกับบริษัทนี้มาหลายวันแล้ว และรู้ว่าเฉินเสี่ยวเฟยเป็นคนรับผิดซอบจ่ายค่าแรงหลังจากจบงาน เธอจะจ่ายเงินสตให้
กับทุกคน ดังนั้นเมื่อได้ยินว่า ตอนบ่ายเธอจะไม่เข้ามาอิ้ก เขียวเวยเวยจึงริบถาม “พี่เฉิน ค่าแรงในวันนี้ไปรับที่ห้วหน้าทีมหลังเลิกงานใช่ไหมคะ?”
เฉินเสี่ยวเฟยแสดงสีหน้าประหลาดใจ “ค่าแรง? ค่าแรงอะไร?”
เซียวเวยเวยรีบกล่าวว่า “ก็ค่าแรงสำหรับวันนี้…..สองร้อยหยวน…..”
เฉินเสี่ยวเฟยมองเซียวเวยเวย และกล่าวอย่างดูถูกว่า “เซียวเวยเวย คุณยังไม่ตื่นอีกหรือ? คุณกำลังฝันอะไรอยู่ที่นี่?”
เซียวเวยเวยกล่าวอย่างประหม่าว่า “พี่เฉิน ฉัน…..ฉันมีอะไรผิดปกติหรือ?”
เฉินเสี่ยวเฟยโบกสัญญาในมือและกล่าวอย่างเย็นชาว่ “เชียวเวยเวย สัญญาได้ระบุไว้อย่างชัดเจนว่ บริษัทจะจ่ายเงินเดือนฟื้นฐานให้
แก่คุณห้าพันหยวน และเตรียมงาน 28 งานต่อเดือน คำตอบแทนทั้งหมดของคุณอยู่ในเงินห้าพันหยวนนี้แล้ว แล้วคุณยังจะมาขอค่าแรงของวันนี้
จากฉันได้ยังไง? ทำงานอย่างเดียว แต่จะเอาเงินสองส่วน คุณช่างคิดได้สวยหรูน่ะ?”