ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2179

บทที่ 2179
หม่าจงเหลียงรู้ดีว่า ที่เเฉินให้หลิวจงฮุยไปทำงานเป็นบ่อยใน KTV นั้นเป็นการลงโทษเขา แต่ถ้าตนเองช่วยและดูแลเขาอย่างเปิดเผย
มันก็เท่าก้บต่อต้านเย่เฉิน
เขาไม่มีความกล้าเช่นนั้นแน่นอน
ดังนั้น วิธีแก้ปัญหาที่เขาคิดได้คือ ต่อไปจะดูแลหลิวจงฮุยเล็กน้อย และเพียงเล็กน้อยอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น
ตัวอย่างเช่น หากตนเองไปเข้าห้องน้ำที่ KTV และเมื่อตนเองพบเขายื่นหิชชูอยู่ที่ประตูห้องน้ำ ตนเองจะให้ปเท่าที่สามารถให้ได้
แต่ก็จะไม่ให้ปเกินกว่าห้าสิบหยวน เพราะถ้เย่เฉินรู้ว่าตนเองตั้งใจสร้างรายได้ให้กับหลิวจงฮุย ไม่ดีเขาอาจจะหาเรื่องตนเองก็ได้
ฝั่งเย่เฉินได้กำหนดทิศทางการดำเนินงานของบริษัทโมตลลิ่งกับเซียวเวยเวย และกล่าวกับหม่าจงเหลียงว่า “เสี่ยวหม่า ตอนบ่ายคุณพา
เวยเวยและหลิวจงฮุยไปจัดการเรื่องการโอนบริษัท และให้หลิวจงฮุยและเฉินเสี่ยวเฟยโอนเงินเข้าบัญชีบริษัทให้เรียบร้อย”
หม่าจงเหลียงพยักหน้าและโค้งอย่างรวดเร็ว และกล่าวว่า “อาจารย์เ! คุณวางใจเถอะ ทั้งหมดนี้มอบให้เป็นหน้าที่ของผม!”
เย่เฉินพยักหน้า มองไปที่หม่าจงเหลียงและกล่าวอย่างเย็นซาว่า “สำหรับเรื่องของวันนี้ผมจะไม่คิดบัญกับคุณ ต่อไปคุณต้องระมัดระวัง
ตนเองหน่อย อย่าคิดว่ตนเองเป็นบุคคลอันดับหนึ่งในเมืองจินหลิง ก็ไปช่วยคนอื่นตีรันฟันแทงโดยไม่คำนึงถึงเหตุผล และถ้าผมรู้ว่าคุณกล้ำา
ช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญเช่นนี้อีก ผมก็จะให้คุณไปเป็นบ่อยเหมือนหลิวจงฮุย เข้าใจไหม?”
หม่าจงเหลียงกลัวจนตัวสั่น และกล่าวมา “อาจารย์เ คุณวางใจเถอะ ถ้าผมยังทำเรื่องเช่นนี้อีก ผมจะถือศีรษะตนเองมาพบคุณเอง!”
เย่เฉินฮึ่มประโยคหนึ่ง และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “การที่ทำมาหากินในโลกใต้ดิน บาร์ KTV และไนต์คลับ จะต้องทำมาหากินอย่างสุจริต
อย่ารั่งคนอาชีพเดียวกัน อย่ารังแกคนอื่นและบังคับครอบครองผู้หญิง มิฉะนั้น ผมจะสั่งสอนหงห้าด้วย!”
หม่าจงเหลียงโค้งคำนับอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “อาจารย์เย่ ผมจะจำคำสั่งสอนของคุณไว้ในใจ…..
หลังจากนั้นเย่เฉินก็ไม่ได้สนใจเขาอีก หันกลับมากล่าวกับเชียวเวยเวยว่า “เวยเวย คุณก็ทำตามที่ผมบอก เข้าไปบริหารดูแลบริษัทดี ๆ
และประพฤติตนให้ดี อย่าทำให้ผมผิดหวัง!”
เซียวเวยเวยสะอีกสะอิ้นและกล่าวว่า “ได้ค่ะ พี่เขย…. ฉันจะพยายามทำอย่างเต็มที่…..”.
เย่เฉินพยักหน้า “เอาล่ะ ตั้งใจหงาน อีกสองสามวันผมจะไปหาคุณเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ของบริษัท ตอนนี้ผมจะกลับก่อน”
เซียวเวยเวยกล่าวอย่างตื้นตันว่า “พี่เขย เดินทางดี …..”
หม่าจงเหลียงที่อยู่ต้านข้างก็รีบโค้งคำนับและกล่าวว่า “อาจารย์เย่ เดินทางดี ๆ!”
เย่เฉินกำลังจะกลับไป เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงหยิบถุงผ้าออกมาจากตะกร้าของรถจักรยานยนต์ไฟฟ้า แล้วหยิบโทรศัพท์ไอโฟน
เครื่องใหม่ที่ยังไม่ได้แกะกล่องออกมาจากถุงฝ้า
เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้เซียวเวยเวย และกล่าวว่า “โทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ให้คุณ คนในสังคมสมัยใหม่ ถ้าไม่มีโทรศัพท์มือถือ ก็ไม่
สามารถทำเรื่องอีกมากมายได้ และคุณกำลังจะเป็นเจ้าของบริษัทแล้ว จำเป็นต้องมีโทรศัพท์มือถือติดต่อธุรกิจและติดต่อสื่อสารกับทิมงาน”
เซียวเวยเวยไม่เคยคิดฝันว่า เย่เฉินจะซื้อโทรศัพท์มือถือให้ตนเอง ซึ่งทำให้เธอรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก
“ตอนเซ้าเย่เฉินให้เงินตนเองเพื่อนั่งรถ และเมื่อสักครู่เมื่อเห็นว่าตนเองถูกรังแกก็ยื่นมาช่วยเหลือ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่บังเอิญพบเจอ……”
“แต่โทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ เขาซื้อด้วยความตั้งใจ!”
“เขารู้ว่าตนเองไม่มีโทรศัพท์มือถือ เขาเลยอยากจะมอบโทรศัพท์มือถือให้ตนเอง ดังนั้นจึงซื้อโทรศัพท์ม! ซื้อมาให้ตนเองโดยเฉพาะ!”
ขณะนี้ เชียวเวยเวยรู้สึกตื้นตันเป็นที่สุด