ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2192

บทที่ 2192
ซูจือหยูรีบกล่าวว่า “ไม่เป็นไรค่ะๆ คุณตาช่วยหนูถามก็พอแล้ว”
พูดเสร็จ เธอถามอีกว่า “จริงสิคะ คุณตา หากเขายอมช่วยหนูล่ะก็ หนูยังต้องไปอเมริกาใช่ไหมคะ?”
“ไม่จำเป็น” ตู้เจิ้นหัวพูดว่า “อาจารย์ล่ายอิทธิฤทธิ์แก่กล้า หากเขารับปาก ตาจะเอาวันเดือนปีเกิดของหลานส่งให้เขา แล้วก็เอาเรื่องที่
หลานอยากถามบอกกับเขาคร่าวๆ ก็น่าจะได้แล้ว”
ซูจือหยูพูดอย่างตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง “มหัศจรรย์ขนาดนี้เชียว?”
ตู้เจิ้นหัวยิ้มกล่าวว่า “ของอย่างอี้จิงปกั๋ว เป็นสติปัญญาขั้นสูงของบรรพบุรุษเรา ว่ากันว่าความมหัศจรรย์ของมัน คนยุคปัจจุบันอย่างเรา
เข้าใจเพียงแค่ผิดเผินเท่านั้น”
พูดเสร็จ เขาก็กล่าวอีกว่า “ตอนนี้ที่อเมริกาเป็นกลางคืน ตาเองก็ไม่สะดวกจะติดต่ออาจารย์ล่ายนัก ถ้าอย่างนั้นหลานก็อดใจรอสัก
หน่อยก่อน รถถึงตอนเย็น ทางอเมริกาก็เข้าแล้ว ตาค่อยโทรหาอาจารย์ล่ายให้”
ซูจือหยูรีบกล่าวว่า “คุณตาคะ อย่างนั้นฝากคุณตาด้วยนะคะ!”
เวลานี้ เย่เฉินรีบรุดกลับบ้าน เพื่อทำอาหารกลางวันให้เสร็จ
เม้หม่าหลันจะขาหัก แต่ยังคงยืนกรานจะก่อสั่งขารมาเป็นลูกมือให้เขาในห้องครัว
ยุ่งง่วนอยู่พักหนึ่งก็ทำกับข้าวเสร็จ หม่าหลันพูดด้วยสีหน้าละอายใจว่า “ลูกเขยจ๊ะ เดิมที่ควรจะเป็นแม่ที่ทำกับข้าวให้เธอ เพียงแต่ขาแม่
ไม่สะดวก ยั่งต้องรบกวนให้เธอเข้าครัวด้วยตัวเอง ในใจแม่นี้รู้สึกผิดจริงๆ!”
เยาเฉินยิ้มน้อยๆ “คุณแม่ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ถึงอย่างไรผมก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว ทำงานบ้านบ้างก็เป็นเรื่องสมควร”
พูดเสร็จ เขาก็กล่าวกับหมหลั่นว่า “คุณแม่ ชูหรักับคุณพ่อคงใกล้จะกลับมาถึงแล้ว ผมจะซุปมะเขือเทศใส่ไข่อีกอย่าง พอพวกเขา
กลับมา เราจะได้เริ่มทานกันเลย”
หม่าหลั่รีบกล่าวว่า “อย่างนั้นก็ลำบากลูกเขยแล้วจริงๆ แม่จะไปล้างมะเขือเทศให้เธอ!”
เย่เฉินทำกับข้าวอย่างดีที่สุด ภรรยาเชียวชูหรันกับพอตาเซียวฉางควน ก็ทยอยขับรถกลับมาถึงบ้านไล่เลี่ยกัน
พอเซียวชูหนกลั่บมา ก็กล่าวกับเย่เฉินอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยว่า “ที่รัก วันนี้รองประธานหวัง หวังตงเสวี่ยนของตี๋เหากรุ๊ปโทรหาฉัน บอก
ว่าโรงแรมระดับหกดาวที่ตี๋เหากรุ๊ปของพวกเธอกำลังสร้างอยู่นั้น ใกล้จะเริ่มทำการประมูลแบบที่ใช้ในการตกแต่งภายในทั้งหมดแล้ว!”
“งั้นเหรอ?” เย่เฉินแสร้งทำเป็นถามอย่างประหลาดใจ “โครงการนี้น่จะใหญ่ที่สุดแล้วมั้ง?”
เซียวชูหรันพูดอย่างฮีกเหิมว่า “แค่ใหญ่มากที่หนกัน มันใหญ่เกินไปเลยล่ะ…โครงการโรงแรมหกดาสของตี๋เหากรุ๊ปนี้ เริ่มดำเนินการ
ตั้งแต่ปีที่แล้ว เงินทุนสองพันล้านหยวน ตอนนี้ดำเนินการสร้างเข้าสู้ช่วงสุดท้ายแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงต้องการจะเริ่มทำการตัดสินใจขั้นสุดท้ายต่อ
โครงการตกแต่งภายใน จากนั้นพอการก่อสร้างเสร็จสิ้น ก็จะเริ่มเก็บงานและตกแต่งเฟอร์นิเจอร์ภายใน!”
พูดเสร็จ เชียวชูหรันก็แนะนำต่ออีกว่า “ทั้งโรงแรมงบสองพันล้าน ครึ่งหนึ่งใช้ซื้อที่กับสร้างฐานราก อีกครึ่งแทบหมดไปกับการตกแต่งใน
ซ่วงหลั่ง ในบรรตนั้นการก็บงานอย่างน้อยก็สามร้อยล้านแล้ว การตกแต่งเฟอร์เจอร์รวมถึงบ้นระดับเฟิร์สคลาส การจัดซื้อเครื่องนอน
เครื่องสุขภัณฑ์ เครื่องใช้ไฟฟ้าก็อยู่ที่ประมาณหกเจ็ดล้านแล้ว ตอนนี้ผู้ดูแลบ้นหลังใหญ่ ห้องอาบน้ำและวัสดอุปกรณ์ในการตกแต่งภายใน
ประเทศเหล่านั้น กำลังเตรียมจะเข้าร่วมประมูลภายหลัง!”
เย่เฉินยิ้มแล้วถามว่า “อย่างนั้นตี๋หากรุ๊ปเตรียมจะประมูลให้กับการออกแบบและตกแต่งเท่าไหร่?”
เซียวชูหร้นกล่าวว่า “ราคาของธุรกิจอย่างการอกแบบและตกแต่งเช่นนี้ ปกติจะอยู่ที่ราวๆ สามร้อยหยวนต่อตารางเมตร โรงแรมระดับ
หกดาวของตี๋เหากรัปนี้ มีเนื้อที่ทั้งหมดหนึ่งแสนสามหมื่นตารางเมตร ตัดการออกแบบช้ำในห่องที่รูปแบบเหมือนกันของแต่ละห้องไป อย่างนั้น
โครงการออกแบบอย่างน้อยสุดก็มีประมาณเจ็ดถึงแปดหมื่นตารางเมตรได้ เพียงค่าออกแบบและตกแต่งอย่างเดียว ก็เป็นเงินยี่สิบสามสิบล้าน
แล้ว!”
หม่าหลั่นที่อยู่ด้นข้างได้ยินเช่นนี้ ก็กล่าวขึ้นอย่างประหลาดใจยิ่งว่า “แม่เจ้า! ชูหร้น! แกไม่ได้ล้อแม่เล่นใช่ไหม?! แค่ทำการตกแต่ง ค่า
แบบก็เป็นเงินยี่สิบสามสิบล้านแล้ว?!”
เซียวชูหร้นพยักหน้า กล่าวอย่างจริงจังว่า “ไม่ได้ล้อเล่นค่ะ ราคานี้ยังป็นราคาขั้นต่ำด้วยซ้ำ หากเป็นบริษัทออกแบบใหญ่ๆ หรือนัก
ออกแบบชื่อดังล่ะก็ ราคายังสูงได้กว่านี้อีก ค่าออกแบบหนึ่งตารางเมตรก็ใช้เงินอย่างน้อยแปดร้อยถึงหนึ่งฟันหยวนแล้ว!”