ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2197

บทที่ 2197
เห็นเย่เฉินเชื้อเชิญด้วยความจริงใจ ฉินเอ้าเสวี่ยนจึงพยักหน้า แล้วตามเย่เฉินเข้าไปในบ้านด้วยความดีใจ
หลังจากเข้าบ้น เย่เฉินก็เชิญเฉินเฮ้าเสวี่ยนมานั่งบนโซฟในโถงรับแขก จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ชงชาออกมา ชงชาให้เธอกาหนึ่ง
ฉินเอาเวี่ยนยกชาที่เย่เฉิชงขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “จริงสิ อาจารย์เย่ สองวันก่อนฉันไปเยี่ยมพี่หวั่นถึงมา!”
“หึม?” เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ ไปที่บริษัทเธอหรือว่าไปที่บ้านเธอ?”
“ไปบ้านเธอเลยค่ะ” ฉินเอ้าเสวี่ยนพูด “ฉันกังวลว่หลังจากที่พี่หวั่นถึงผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดนั้น แล้วรู้สึกแย่ ก็เลยไปเยี่ยมเธอที่
บ้านเธอค่ะ”
เย่เฉินพยักหน้า นึกขึ้นมาว่าตั้งแต่แก้ไขวิกฤตของตระกูลซ่งไต้ หลังทำให้ช่งหวั่นถึงแย่งตำแหน่งผู้สืบทอดจระกูลซ่งกลับมาได้อีกครั้ง
ตนก็ไม่มีเวลาไปเยี่ยมเธออีกเลย ด้วยเหตุนี้จงถามฉินเอ้าเสวี่ยนว่า “ตอนนี้สถานการณ์ของหวั่นถึงเป็นยังไงบ้าง?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนเอียงศิรษะแล้วพูดว่า “พี่หวั่นถึงสบายดีมากค่ะ”
พูดเสร็จ เธอก็คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา จึงรีบกล่าวว่า “จริงสิคะ อาจารย์เม่ ที่บ้านพี่หวั่นถึงเลี้ยงสุนัขพันธุ์อากิตะอยู่ตัวหนึ่ง เป็นพันธุ์แท้แถม
ยังน่ารักมาก ฉันว่ทั่วทั้งจินหลิงคงหาพันธุ์อกิตะที่สายเลือดดีขนาดนั้นไม่ได้แล้ว เธอบอกว่าเพื่อนคุณเป็นคนมอบให้เธอ?”
“ใช่” เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “เมื่อหลายวันก่อนตอนอยู่ญี่ปุ่น ฉันพาเธอไปพักอยู่ที่ป่านเพื่อนคนญี่ปุ่นคนหนึ่ง ที่บ้นเพื่อนญี่ปุ่นคนนั้นเลี้ยง
สุนัขพันธุ์อากิตะไว้ไม่น้อยเลย เห็นหวั่นถึงซอบ เลยมอบให้เธอตัวหนึ่ง”
ในดวงตาของฉินเอาเสวี่ยนต็มไปด้วยความอิจฉา พลางพูดว่า “สุนัขตัวนั้นของพี่หวั่นถึงชื่อยู่กิ เป็นตัวเมีย ฉันตกลงกับเธอแล้วว่ารอยูกิ
โตแล้ว จะให้ยุกิคลอดลูกสนัขสักคอกหนึ่ง ถึงเวลาก็จะมอบให้ฉันหนึ่งตัว!”
เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “งั้นเธอก็ต้องรออย่างน้อยหนึ่งปี”
ฉินเอาเสวี่ยนพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ หนึ่งปีแป็บเดียวก็ผ่านไปแล้ว”
พูดเสร็จ เธอก็ถามเย่เฉินอีกว่า “จริงสิคะ อาจารย์เย่ ระยะนี้สักสองสามวันคุณว่างไหมคะ?”
เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ “มีเรื่องอะไรเหรอ?”
ฉินเอาเสวี่ยนพูดอย่างเขินอายอยู่บ้าง “คืออย่างนี้ค่ะ…ตั้งแต่เอาชนะอิโตะ นานาโกะในการแข่งขันครั้งล่าสุดมาได้ หลั่งได้ตำแหน่ง
แชมเปี้ยนมา ฉันก็หมั่นฝึกฝนอยู่ในบ้านมาตลอด แต่มักรู้สึกว่าก้าวหน้าได้ช้ามาก คิดว่าประเด็นหลักยังคงเป็นเพราะไม่มีโค้ชอาวุโสสักคนไว้
ชี้แนะแบบตัวต่อตัว ดั่งนั้นหากคุณมีเวลาล่ะก็ ฉันอยากจะเชิญคุณไปนั่งที่บ้นฉันอีก ถือโอกาสชี้แนะให้ฉันกหน่อย ไม่รู้…ไม่รู้ว่าอาจารย์เย่จะ
สะดวกหรือไม่…”
เย่เฉินนิ่งคิด จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “แค่เรื่องเล็กน้อย เอาอย่างนี้แล้วกัน รอฉันหลอมยาเสร็จแล้ว ย่อมต้องเชิญทุกคนมานั่งทานข้าวด้วย
กันสักมื้อ ถือโอกาสเอายามอยให้ทุกคนตัวย ถึงเวลาก็รบกวนพ่อเธอจัดเตริยมอาหารไว้สักโต๊ะที่บ้น เชิญทุกคนมาพบปะกันที่บ้านของสัก
หน่อย ถึงเวลาฉันจะไปที่นั่นส่วงหน้าสักสองสามชั่วโมง ชี้แนะให้เธอ”
พอฉินเอาเวี่ยนได้ยินเช่นนี้ ก็พูดอย่างกระตือรือรันทันที “อาจารย์เย่ช่างดีเหลือเกิน! หากเป็นอย่างนี้ล่ะก็ ฉันจะกลับไปบอกกับพ่อเดี๋ยว
นี้ ให้เขาเตรียมอาหารที่ดีที่สุดไว้ที่บ้าน!”
เย่เฉินพยักหน้า พร้อมกับยิ้มแล้วกล่าวว่า “จริงสิ เธอรู้ใหมว่าสุนัขตัวนั้นของพี่หวั่นถึงใครเป็นคนมอบให้เธอ?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนส่ายหน้า “พี่หวั่นถึงบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณ แต่ไม่ได้พูดเจาะจงว่าเป็นใคร”
เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “ก็คืออิโตะ นานาโกะที่เธอเอาชนะได้ในการแข่งข้นนั่นแหละ”
“หา?!” ฉินเอ้าเสวี่ยนอุทานออกมา พร้อมกับพูตโพล่งออกมาว่า “เป็นเธอเหรอคะ?”
เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “ถูกต้อง ก็คือเธอนั่นแหละ”
ฉินเอาเสวี่ยนรีบร้อนถามว่า “อาจารย์เย่ อาการบาดเจ็บของอิโตะ นานโกะเป็นยังไงบ้างคะ? แข่งครั้งลำสุด ฉันควบคุมประสิทธิภาพ
ของยาที่คุณให้ฉันทานได้ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงพลั่งมือทำร้ายเธอ และไม่รู้ว่าเธอฟื้นตัวได้แค่ไหนแล้ว…”
พูดเสร็จ ฉินเอาเสวี่ยนก็ทอดถอนใจอย่างละอายใจ “อันที่จริง…ชันที่จริงฝีมือของนานาโกะก็แข็งแกร่งกว่าฉันมากมาตลอด แชมเปี้ยน
การแข่งครั้งนั้นเดิมก็สมควรเป็นเธอเช่นกัน ส่วนฉันอาศัยยาวิเศษที่อาจารย์เย่เป็นคนมอบให้ทั้งสิ้น ฝืมือถึงด้เพิ่มขึ้นกายในระยะเวลาสั้นๆ แม้
จะชนะการแข่ง แต่ก็ซนะอย่างไร้เกียรติ…”
เย่เฉินโบกมือ “เอ้าเสวี่ยน อันที่จริงนี่จะมีเกียรติหรือไม่มีเกียรติ การแช่งขันก็เป็นฝีมือของตนเอง รวมทั้งระดับของทุกคนก็ควบคุมด้วย
กฎกติกา แม้ความสามารถของเธอจะมีส่วนหนึ่งที่พึ่งยาเพื่อเลื่อนขั้นฝีมือ แต่นั่นก็เป็นความสามารถของเธอคนเดียวเช่นกัน ยิ่งกว่านั้น การ
ทดสอบการใช้สารกระตุ้นในร่างกายของการแข่งขันก็ผ่านทั้งหมด ซึ่งพิสูจน์ด้ว่า เธอไม่ไต้ละมิดกฎข้อห้ามที่ห้มใช้สารต้องห้ามในการแข่ง
แต่อย่างใด ดังนั้นทุกอย่างนี้จึงสอดคล้องกับกฎของการแข่ง”
พูดจบ เย่เฉินก็กล่าวอีกว่า “นี่ก็เหมือนกับนักกีฬว่ายน้ำในอดีตตั้งใจใช้เทคโนโลยีต้องห้ามมาเข้าร่วมการแข่งข้น…ชุดว่ายน้ำเลียน
แบบผิวปลาฉลาม”
“ชุดว่ายน้ำที่ใช้เทคโนโลยีขั้นสูงโดยการเสียนแบบสิ่งมีชีวิตเช่นนี้ สามารถทำให้นักกีฬว่ายน้ำลดแรงเสียดทานยามอยู่ในน้ำได้มากโข
รวมถึงMichael Phelpsนักกีฬว่ายน้ำชื่อดังในวงการว่ายน้ำของอเมริกาก็รวมอยู่ในนั้น ภายในเวลาหนึ่งเดือนสั้นๆ ก็ทำลายสถิติโลก14รายการ
โดยอาศัยชุดว่ายน้ำปลาฉลาม Michael Phelpsแค่คนเดี่ยวกวาดเหรียญทองโอลิมปีคไปได้ยี่สิบกว่าเหรียญ”
“ในจำนวนนั้น ย่อมขาดความช่วยเหลือของชุดว่ายน้ำเช่นนี้ไปไม่ได้ แต่เวลานั้นกฎในการแข่งไม่ได้มีข้อห้ามใดๆ ในการใช้ซุดว่ายน้ำเช่น
นี้ ดังนั้นเหรียญทองของเขาจึงได้มันมาด้วยความสบายใจ ไม่มิอะไรเสียเกียรติ”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพยักหน้าน้อยๆ แล้วพูดว่า “ความหมายของคุณฉันเข้าใจแล้วค่ะ….
เย่เฉินยิ้มน้อยๆ “การแข่งน่ะ เล่นตามกฎกติกาก็พอ ด้งนั้นอยู่ทางนี้เธอไม่จำเป็นต้องห่วงกังวลใดๆ ไม่เพียงไม่อาจมีความห่วงก้งวลได้
ภายหน้ายังต้องเข้าร่วมแข่งขันระดับประเทศต่อ คว้าเกียรติยศมาให้กับประเทศมากๆ!”
ฉินเอาเสวี่ยนรีบร้อนพูดว่า “ได้ค่ะ อาจารย์เย่ เอ้าเสวี่ยนจะต้องใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีลงสนามแข่ง นำชัยชนะมาให้มากขึ้น!”
พูดเสร็จ ฉินเอ้าเสวี่ยนก็ดูเวลา พูดอย่างลำบากใจอยู่บ้าง “อาจารย์เช่ ช่วงเที่ยงคุณจะต้องมีธุระแน่ เอ้าเสวี่ยนก็ไม่รบกวนมากแล้วค่ะ แต่
อย่างไรก็อย่างลืมเรื่องที่ตกลงกันไว้เมื่อกี้ด้วยนะคะ…”
เย่เฉินพยักหน้ากล่าวว่า “วางใจ หลังฉันหลอมยาเสร็จแล้ว จะติดต่อกับพ่อเธอ”
ฉินเอาเวี่ยนพยักหน้า จากนั้นก็ยืนขึ้น แล้วกล่าวอย่างนอบน้อม “อาจารย์เ คุณไม่ต้องส่ง เอ้าเสวี่ยนขอตัวก่อน!”
เย่เฉินก็ยืนขึ้นเช่นกัน แล้วกล่าวว่า “ฉันจะไปส่ง”