ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2228

บทที่ 2228
เมื่อโทรติด หวังตงเสวี่ยนได้กล่าวอย่างเคารพว่า “คุณชาย มีอะไรให้รับใช้คะ?”
เย่เฉินหัวเราะ “ไม่มีอะไรจะสั่งการครับ ยังคงเป็นเรื่องนั้นที่พูดเมื่อวาน คืนนี้ว่างมั้ย? ถ้าว่าง มาที่บ้านประธานฉิน ตอนตรุษจีนพวกคุณมาหาผมที่บ้าน แต่ตั้งแต่ตรุษจีนมาจนถึง
ตอนนี้ ยังไม่ได้ร่วมกันทานข้าวกับทุกคนเลย รู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่”
หวังตงเสวี่ยนหัวเราะอย่างกล้ำกลืน แล้วกล่าว “คุณชายคะ คุณจะเกรงใจกับฉันขนาดนี้ทำไมกัน…
เย่เฉินหัวเราะแล้วกล่าว “เฮ้อ นี่ม่ใช่เรื่องเกรงใจไม่เกรงใจ เป็นการปฏิบัติต่อผู้อื่นเช่นเดียวกับที่ทำกับตัวเอง! ผมได้เตรียมของขวัญให้ทุกคนคนละชิ้น ไม่ได้แพงอะไร เป็นสิน
น้ำใจเล็กๆน้อยๆ ถ้าคุณมีเวลาก็มาพูดคุยกัน ถ้าไม่มีเวลาก็ไม่ต้องซีเรียสอะไร ไว้ผมค่อยเอาของขวัญไปให้คุณที่หลัง”
เมื่อหวังตงเสวี่ยนได้ยินคำพูดนี้ จึงรีบกล่าวว่า “คุณชายคะ! จะให้คุณลดตัวมาส่งของให้ฉันได้ที่หนกันคะ…เองี้ก็แล้วกันค่ะ คุณบอกตำแหน่งและเวลามา กลางคืนฉันจะเข้าไป
แน่นอนค่ะ…”
เย่เฉินกล่าว “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะส่งเวลาและสถานที่ทางวีแชทของคุณนะครับ”
หวังตงเสวี่ยนรีบกล่าว “ได้ค่ะคุณชาย!”
พูดจบ จึงได้กล่าวอย่างรู้สึกไม่ดีอีกว่า “คุณชายคะ ตอนกลางคืนฉันอาจจะอยู่ได้ไม่นานนะคะ ถึงตอนนั้นอาจจะขอตัวก่อน รบกวนคุณชายเข้าใจด้วยนะคะ!”
เย่เฉินกล่าวอย่างไม่สนใจว่า “ไม่เป็นไร คุณจัดเวลาเลยครับ ไม่กระทบธุระของคุณเป็นพอ”
หวังตงเสวี่ยนถอนหายใจเบาๆ
ความจริงแล้ว จากสภาพของเธอในตอนนี้ เธอไม่สนใจข้าวเย็นอะไรทั้งนั้น เพราะพ่อยังไม่พ้นขีดอันตรายอยู่บนเตียงพักฟื้น ในเวลาอย่างนี้อย่าว่าแต่ไปทานอาหารเย็นเลย
แม้แต่ทานข้าว สำหรับหวังตงเสวี่ยนได้หมดสิ้นความจำเป็นไปแล้ว
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เธอนอกจากดื่มน้ำไม่กี่อึก ข้าวไม่ตกถึงท้อง แต่ยังคงไม่มีความหิวใดๆ
แต่ ยังไงเย่เฉินก็เป็นเถ้าแก่ของตน แล้วเขายังเชิญอย่างเป็นทางการอีก นี่ทำให้หวังตงเสวี่ยนรู้สึก ถ้าตนเองไม่ไปก็ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงตัดสินใจไปพูดคุยช่วง
กลางคืนสักหน่อย
เมื่อตัดสินใจเสร็จ เธอได้เอามือถือเก็บเข้าไปในกระเป๋า แล้วเดินกลับไป
เมื่อมาถึงประตูของห้องพักฟื้น ก็ได้ยินเสียงร้องห้ออกมาจากในห้องพักฟื้น หวังตงเสวี่ยนเคร่งเครียดขึ้นมา รีบผลักประตูเข้าไป เห็นในห้องรับแขกเล็กๆที่อยู่ด้านนอกห้องพัก
ฟื้น แม่กำลังนั่งร้องห้จนเสียงแหบแห้งอยู่บนโซฟา และเพื่อนร่วมชั้นมหาลัยของเธอWalIter ยืนอยู่ตรงหน้าแม่ด้วยรอยยิ้ม
นาทีนี้ จู่ๆหวังตงเสวี่ยนก็ระเบิดออกมา เธอตวาดไปว่า “Walter! ใครให้คุณมา?! คุณพูดอะไรกับแม่ของฉัน?!”
Walterหันหลังไปเห็นหวังตงเวี่ยนกลับมาแล้ว ก็ยิ้มเบาๆ แล้วกล่าว “ตงเสวี่ยน ที่ผมมาคืออยากบอกคุณป้า เรื่องไตที่สหรัฐอเมริกา มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย”
พูดพลาง ไม่รอให้หวังตงเสวี่ยนถามต่อ เขาก็อุทานออกมาว่า “เฮ้อ! ตงเวี่ยน กรุ๊ปเลือดRH-มีน้อยมาก ไตของกรุ๊ปเลือดRH-น้อยถึงน้อยมาก ไตนี้ กำลังถูกคนไข้ของฝรั่งเศส
คนหนึ่งแย่งอยู่ คนฝรั่งเศสก็ให้ราคาสูงมากเช่นกัน บอกกับทางผมไม่ได้ยืนยันกับทางผู้บริจาค ทางผู้บริจาคเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง…
หวังตงเสวี่ยนขมวดคิ้ว ถามด้วยเสียงเย็นชาว่า “คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”
walterยิ้ม “ความหมายของผมก็ง่ายๆนะตงเสวี่ยน! ไนี้พูดได้ว่าหนึ่งในล้าน และเจ้าของไตก็ยินยอมพร้อมใจขายไตหนึ่งข้างเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินสด ดังนั้นเพียงแค่คุณตกลง
เงื่อนไขของผม ผมสามารถให้เขาเข้ารับการผ่าตัดไตออกที่สหรัฐอเมริกาในวันนี้เลย จากนั้นให้เจ้าของแช่แข็งไตไว้ ส่งมาที่หัวเซี่ย พรุ่งนี้ก็สามารถปลูกถ่ายให้คุณลุงได้…แต่…
เมื่อพูดจุดนี้ walterก็จิ๊จ๊ะ “ๆๆ…แต่ถ้าคุณไม่ตอบรับล่ะก็ งั้นผู้บริจาคอาจจะเปลี่ยนเป็นขายให้กับคนประเทศฝรั่งเศสก็เป็นไปได้ คุณก็รู้ ว่าคนมีเพียงสองไต อยากจะมีชีวิตอยู่
ต่ออย่างน้อยก็ต้องเหลือไว้หนึ่งข้าง ถ้าเขาเอาตหนึ่งข้างขายให้กับคนประเทศฝรั่งเศสแล้ว งั้นก็ไม่มีทางขายไตอีกข้างให้ผมแล้ว!”
“ดังนั้น คุณต้องไตร่ตรองเงื่อนไขของผมให้ถี่ถ้วน เพราะเวลาที่เหลือให้คุณ ไม่มากแล้ว!”