ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2254

ในขณะเดียวกันนี้ Walterที่ตัวอยู่ที่โรงแรมสากลจินหลิง ได้รับสายจากลูกน้อง
อีกฝั่งพอรับสายก็กล่าวอย่างรีบร้อนว่า “เถ้าแก่ครับ ผมได้ยินวงในของตำรวจเมืองจินหลิงพูดว่า ตำรวจได้เจอหนังสือที่มีHgCI2อยู่ ที่ในบ้านของหวังตงเสวี่ยนแล้วครับ! ตอนนี้ได้จัดทีมดูแลคดีโดยเฉพาะ เริ่มหาเบาะแสของหนังสือเล่มนั้นแล้วครับ!”
“อะไรนะ?!” Walterตกใจมาก แล้วกล่าว “ทำไมตำรวจเมืองจินหลิงเร็วขนาดนี้?”
อีกฝ่ายกล่าว “พวกเราก็ไม่คาดคิด ว่าประสิทธิภาพในการทำงานของพวกเขาจะสูงได้ขนาดนี้”
Walterลังเลไปสักพัก แล้วกล่าว “ตอนนั้นที่พวกแกปลอมตัวเป็นคนส่งพัสดุ ไม่ได้ทิ้งเบาะแสอะไรไว้ใช่มั้ย?”
คนนั้นคิดไปคิดมา แล้วกล่าว “น่าจะไม่นะครับ ตอนนั้นรถที่ส่งพัสดุเป็นรถสวมทะเบียนคันหนึ่ง ไม่มีทางพบเบาะแสได้ คนส่งพัสดุที่ปลอมตัวก็ใส่หน้ากาก น่าจะไม่ถูกจับได้นะครับ”
Walterขมวดคิ้วหนักขึ้น อารมณ์บูดบึ้ง คู่กับความดุร้ายที่มากมาย ยิ่งดูโหดเหี้ยมมากขึ้นไปอีก
เขาครุ่นคิดสักพัก เอ่ยปากสั่งว่า “จัดการคนที่ปลอมเป็นคนส่งพัสดุคนนั้นเดี๋ยวนี้!”
อีกฝ่ายชะงักอย่างเห็นได้ชัด สักพักจึงได้กล่าวอย่างหวาดกลัวว่า “เถ้า…เถ้าแก่…ปกติเสี่ยวจูก็ไม่เลวนะครับ กระตือรือร้น ไม่จำเป็นต้องจัดการเขาเพราะเรื่องเล็กๆแบบนี้มั้งครับ เขามีความปลอดภัยอยู่นะครับ…”
“ไม่จำเป็น?” Walterตะคอกเสียงเบาว่า “มึงแม่งเข้าใจการสืบสวนคดีอาญาเปล่าวะ? ตอนนี้มันเป็นคนที่ตกเป็นเป้าสายตาเพียงคนเดียวของตำรวจ ต่อให้ทันใส่หน้ากากแล้วไง? แกคิดว่าใส่หน้ากากแล้วจะปลอดภัยที่สุดงั้นเหรอ?”
“บนใบหน้าของคนมีหูจมูกปากตาคิ้ว หน้ากากเพียงแค่บดบังปากกับจมูกท่านั้น! ตำรวจยังคงสามารถดูลักษณะโครงหน้า ตา คิ้ว หูของมันจากกล้องวงจรปิดได้! แล้วยิ่งเห็นลักษณะร่างกายของมัน ความสูงของมัน ทรงผมของมันอีกทั้งท่าทางการเดินของมันอย่างเห็นได้ชัดอีกด้วย！”
“ถ้ากล้องวงจรปิดที่อยู่หน้าบ้านหวังตงเสวี่ยนมีไมโครโฟนด้วย งั้นตำรวจก็ยังมีเสียงเฉพาะของมันอีกด้วย! เปิดโปงเบาะแสมากมายขนาดนี้ แกยังคิดว่ามันปลอดภัยอีกเหรอ?”
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินดังนี้ เสียงที่เคร่งเครียดสั่นขึ้นมาทันใด “ขอ…ขอโทษครับเถ้าแก่…ผม…ผม…ผมไม่คาดคิด…ไม่คาดคิดว่าเรื่องนี้…จะร้ายแรงขนาดนี้…”
Walterกัดฟันพูดว่า “แกบอกไอ้เสี่ยวจูนั่น บอกว่าฉันเตรียมเงินสดให้มันหนึ่งล้าน จากนั้นให้แกรีบพามันหนี ถึงตอนนั้นแกพาคนขับรถไปส่งมันออกจากเมืองจินหลิง ระหว่างทางหาที่ที่เปลี่ยวแล้วจัดการมันซะ!”
พูดพลาง Walterรีบสั่งต่ออีกว่า “จำไว้ใช้วิธีวางยา ห้ามให้เห็นเลือดเด็ดขาด ถ้ามีเลือดเต็มไปหมด งั้นการกระทำหน้างานก็ยากจะจัดการได้แล้ว!”
อีกฝ่ายรีบถามว่า “เถ้าแก่ครับ งั้นศพจะจัดการยังไงเหรอครับ? โยนทิ้งในแม่น้ำเป็นไงครับ? ที่ที่น้ำลึกก็ลึกเกินหนึ่งร้อยเมตร น่าจะไม่มีใครพบได้!”
Walterกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า “ไอ้งั่ง! ต่อให้แม่น้ำจะลึกขนาดไหนก็ไร้ประโยชน์! ใต้ท้องแม่น้ำมีกระแสน้ำ กระแสน้ำจะพัดสิ่งของที่อยู่ใต้น้ำขึ้นมาปลายน้ำ เมื่อศพมาถึงเขตน้ำตื้นที่ปลายน้ำ เป็นไปได้มากว่าจะถูกพัดขึ้นฝั่ง! ไม่งั้นแกคิดว่าศพที่จมแม่น้ำพวกนั้นจึงเจอได้อย่างไรกัน?”
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินดังนี้ จึงรีบถามต่อว่า “เถ้าแก่ครับ คุณมีวิธีการอะไรดีๆมั้ยครับ?”
Walterคิดไปคิดมา พูดอย่างเย็นชาว่า “เอางี้ แกไปหาสมอที่เรือสปีดโบ๊ทใช้ เอาเหล็กพันศพไว้ แล้วค่อยใส่สมอเข้าไปอีก แล้วโยนคนลงไปในแม่น้ำพร้อมกับสมอ สมอจะเหมือนกับปักหลักเรือ เอาศพยึดไว้กับตะกอนดินทรายใต้ท้องแม่น้ำ ยากมากที่กระแสน้ำจะพัดมันไปได้”
อีกฝ่ายรีบตกลงทันที แล้วกล่าว “ได้ครับเถ้าแก่! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
Walterวางสาย นั่งหน้าถมึงทึงคนเดียวที่ด้านหน้าของหน้าต่างฝรั่งเศสส่งเสียงด่าเบาๆว่า “แม่ง！ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าตำรวจเมืองจินหลิงจะเร็วขนาดนี้…หวังตงเสวี่ยน ดูๆแล้วผมต้องบีบคุณอีกสักครั้งแล้วล่ะ！”
พูดจบ เขารีบหยิบมือถือขึ้นมาทันใด โทรไปหาลูกน้อง
เมื่อโทรติด Walterสั่งอย่างเย็นชาทันทีว่า “เตรียมรถเดี๋ยวนี้！อีกห้านาทีไปโรงพยาบาลชุมชนจินหลิง！”