ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2314

ในเวลานี้ ตู้ไห่ชิงกับซูจือหยูได้ยินเสียงปืน และพวกเธอก็ตระหนักได้ในทันทีว่าต้องเกิดอะไรบางอย่างขึ้น ตู้ไห่ชิงดึงซูจือหยูและเอ่ยปากพูด:”จือหยู พวกเรารีบออกไปกันเถอะ!”
ซูจือหยูก็รู้เช่นกันว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากๆ ดังนั้นเธอจึงวิ่งออกไปพร้อมกับคุณแม่โดยไม่ลังเล
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเธอกำลังวิ่งออกมา ก็เห็นคนจำนวนไม่น้อยวิ่งอย่างโกลาหลในโถงทางเดิน
ในเวลานี้ หลิวจ้านที่ถือปืนอยู่ จู่ๆก็ปรากฏตัวที่ทางเข้าโถงทางเดิน เขาเล็งปืนไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนี เมื่อมีเสียงปืนดังขึ้น ท้ายถอยของผู้ชายคนนั้นก็มีเลือดไหลออกมา!
หลังจากสิ้นเสียงปืนแล้ว ผู้ชายที่โดนยิงที่ท้ายถอยก็ล้มลงไปนอนกับพื้น และผู้คนที่ตื่นตระหนกโดยรอบๆต่างส่งเสียงกรีดร้องออกมา
หลิวจ้านพูดด้วยความเย็นชา:”ฟังที่ฉันพูดให้ดีๆ ทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องโถง ทุกคนห้ามหนีอีก! มิฉะนั้น มันจะมีจุดจบเหมือนกับผู้ชายคนนี้!”
เดิมทีคนพวกนี้ กำลังวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนกตกใจ
แต่จู่ๆก็มีคนโดนยิงและเสียชีวิตอยู่ตรงด้านหน้าพวกเขา ซึ่งเรื่องนี้เป็นการกระตุ้นประสาทของพวกเขาอย่างมาก
ในเวลาแบบนี้ ทุกคนต่างมีแผนการของตัวเองอยู่ในใจ
ถ้าตอนนี้ยังยืนกรานที่จะวิ่งหนีอีก เป็นไปได้มากที่จะโดนอีกฝ่ายยิงจนเสียชีวิต
แต่ถ้าตอนนี้ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ทุกคนในงานประมูลรวมทั้งพนักงานในงานประมูล อย่างน้อยก็มีหนึ่งร้อยกว่าคน เป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะฆ่าคนทั้งหมด
ดังนั้น ถ้าตัวเองให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี โอกาสที่จะมีชีวิตรอดก็สูงมากๆ
ดังนั้น คนพวกนี้ไม่มีใครกล้าวิ่งหนีอีก แต่ละคนก็ใช้สองมือจับที่ศีรษะ และหันหลังกลับมา และเดินไปห้องโถงทีละคนๆ
ประตูทางออกของห้องโถงโดนล็อกไว้ และกุญแจก็อยู่ในมือหลิวจ้าน ดังนั้นคนพวกนี้ไม่มีโอกาสหนีรอดไปได้
ในเวลานี้หลิวจ้านมองเห็นทุกคนเดินไปที่ห้องโถง และตะโกนใส่โถงทางเดินทันที:”ทุกคนที่อยู่ในห้องทำงานและห้องน้ำฟังที่ฉันพูดให้ดี ฉันให้เวลาพวกคุณแค่หนึ่งนาที รีบเดินมาที่ห้องโถง หลังจากหนึ่งนาทีฉันจะไปตรวจดูทุกห้อง ถ้าฉันพบว่าใครแอบหลบซ่อนตัวอยู่ ก็อย่าโทษว่ากระสุนของฉันไม่ปรานีละกัน!”
เมื่อพูดจบ เขาก็พูดเสริมว่า:”ฉันจะบอกความจริงให้พวกคุณรู้ วันนี้ที่ฉันมาที่นี่ไม่ได้มาหาใครเลย ฉันแค่ถูกตำรวจบีบบังคับจนต้องหนีเข้ามาที่นี่เพื่อซ่อนตัว ขอแค่พวกคุณให้ความร่วมมือกับฉัน รอให้ฉันเจรจากับทางตำรวจจนสำเร็จ ฉันก็จะปล่อยตัวพวกคุณออกไป!”
“อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกคุณกล้าเล่นตุกติกกับฉัน ฉันก็จะยิงพวกคุณให้ตายเลย ยังไงซะฉันก็เป็นนักโทษอาชญากรระดับAและเคยฆ่าคนมาแล้วหลายศพ ถ้าต้องฆ่าคนเพิ่มฉันก็ไม่สนใจ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ผู้คนที่อยู่ในห้องทำงานทั้งสองข้างของโถงทางเดิน ก็เปิดประตูและเดินออกไป
รวมทั้งเถ้าแก่ของเจินเป่าเก๋อที่ชื่อเป่าฝู้กุ้ยด้วย เขาก็ล้มเลิกความคิดที่จะซ่อนตัวในห้องทำงาน เขาใช้สองมือจับศีรษะและเดินออกจากห้องทำงาน
ในเวลานี้ พนักงานสองคนที่ทำเอกสารให้กับตู้ไห่ชิงก็มองหน้ากัน และเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน
ซูจือหยูถามตู้ไห่ชิงเบาๆ:”คุณแม่ พวกเราควรทำยังไงดี?”
ตู้ไห่ชิงพูดโดยไม่ลังเล:”พวกเราก็ออกไปกันเถอะ ในเวลาแบบนี้ พวกเราต้องให้ความร่วมมือ ถึงจะมีโอกาสสูงที่จะมีชีวิตรอด!”
ซูจือหยูพยักหน้าเบาๆ
หลังจากนั้น แม่ลูกสองคนนี้ก็ยกสองมือเหนือศีรษะ และเดินตามพนักงานสองคนนั้นออกมา
หลิวจ้านจับปืนไว้ตลอด และสังเกตทุกคนที่เดินออกมาจากห้องทำงานทั้งสองฝั่ง เมื่อเขาเห็นตู้ไห่ชิงกับซูจือหยูแล้ว เขาก็รู้สึกโล่งอกทันที
เขารู้แล้ว ผู้หญิงวัยกลางคนสวยๆที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือตู้ไห่ชิง เธอคือสิ่งเดียวที่จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป!