ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2468

บทที่ 2468
เมื่อซูเฉิงเฟิงได้ยิน เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
สิ่งที่เขากลุ้มใจที่สุดในตอนนี้ คือการที่เขาไม่รู้เรื่องที่เมืองจินหลิง
ในเมื่อไหม้เฉิงซินยินยอมไป แน่นอนว่าเขาหวังให้เป็นเช่นนั้น
ดังนั้น เขาจึงพูดอย่างตื่นเต้น “ลุงยอมไปเมืองจินหลิง ไม่มีอะไรต้ไปกว่านี้แล้ว ลุงต้องการอะไรบอกมาได้เลย ผมจะเตรียมไว้ก่อน!”
ไหม้เฉิงซินโบกมือไปมา “นายไม่ต้องเตรียมอะไรให้ฉันหรอก ยิ่งเตรียมเยอะ ก็จะทำให้คนที่ต้องการเล่นงาน รู้ว่าเราเกี่ยวข้องกัน”
ซูเฉิงเฟิงพูดว่า “งั้นผมจัดการเรื่องเสื้อผ้า เรื่องกินอยู่ และเรื่องเดินทางให้ลุงแล้วกันนะครับ”
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง” ไหม้เฉิงซินปฏิเสธ “นายไม่ต้องเตรียมอะไรทั้งนั้น พรุ่งนี้เช้าฉันกับไหม้เค่อ นั่งรถไฟความเร็วสูงไปเมืองจินหลิง เราค่อย
หาโรงแรมพัก ตอนถึงเมืองจินหลิง”
ซูเฉิงเฟิงเห็นท่าทีแน่วแน่ของไหม้เฉิงซิน เขาจึงไม่เช้าซี้ และเอามือมาประสานกันข้างหน้า เพื่อทำความเคารพ “งั้นฝากลุงด้วยนะครับ!”
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินส่วนตัว Woou G650 นำเครื่องลงจอดที่สนามบินจินหลิง
อิโตะ นานาโกะตื่นเต้นมาก เมื่อคิดว่ามาถึงเมืองที่เยเฉินอยู่ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
หลังทั้งหมดผ่านด่นการตรวจคนเข้าเมือง ก็มาถึงทางออกอาคารจอดเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว ขบวนรถที่ประกอบด้วยรถหรูหลายคัน มาร
ออยู่ที่นี่นานแล้ว
เมื่อซ่งหวั่นถึงเห็นอิโตะ นานาโกะ เข็นนางาฮิโกะ อิโตะออกมา เธอยิ้มและรีบโบกมือให้ “นานาโกะ!”
อิโตะ นานโกะเห็นเธอ ก็ตีใจเช่นกัน เธอรีบตอบว่า “พี่หวั่นถึง พี่มารับฉันด้วยตัวเองเลยเหรอเนี่ย!”
ซ่งหวั่นถิงยิ้ม และพูดว่า “เธอกับคุณลุงเดินทางมาไกล ฉันเป็นเจ้าภาพ ถ้าไม่มาต้อนรับ ก็เป็นการเสียมารยาทน่ะสิ”
พูดพลาง เธอรีบโค้งทักทายนางาชิโกะ อิโตะ และพูดอย่างสุภาพ “ลุงอิโตะ ยินดีต้อนรับสู่เมืองจินหลิงค่ะ!”
นางาฮิโกะ อิโตะประสานมือไว้ข้างหน้า เป็นการเคารพแบบจีน เขายิ้มแล้วพูดว่า “ลำบากคุณซ่งแล้ว ที่มาต้อนรับเราโดยเฉพาะ”
ซ่งหวั่นถึงรีบพูดว่า “ลุงอิโตะไม่ต้องเกรงใจค่ะ! มาครั้งนี้ ต้องอยู่เมืองจินหลิงหลายๆ วันเลยนะคะ ฉันจะได้ไปเที่ยวเป็นเพื่อนคุณลุงกับนา
นาโกะให้ทั่วเลย!”
ซ่งหวั่นถึงพูดอีกว่า “นานาโกะ คุณลุงอิโตะ ขบวนรถพร้อมแล้ว เรารีบไปพักผ่อนที่บ้านฉันกันดีกว่า เตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้ว คืนนี้ฉัน
ตั้งใจเตรียมงานเลี้ยง เพื่อต้อนรับพวกคุณด้วย!”
นางาอิโกะ อิโตะพูดขึ้นมาว่า “คุณซ่ง ผมให้คนจองโรงแรมไว้แล้ว ผม เอมิ แล้วก็ทานากะ จะพักที่โรงแรม ไม่รบกวนคุณแล้วครับ!”
ซ่งหวั่นถิงรีมพูดว่า “คุณลุงอิโตะ คุณมาเมืองจินหลิง ฉันในฐานะเจ้าภาพ จะให้คุณพักโรงแรมได้ยังไง! ห้องที่บ้านเตรียมไว้เรียบร้อย
แล้ว ห้องรับรองแขกมิเพียงพอ คุณพักได้สบายๆ เลยนะคะ!”
นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะ แล้วพูดว่า “คุณซ่ง เราต้องทำเช่นนี้จริงๆ ไม่อยากสร้างความวุ่นวายให้ใคร นานาโกะเป็นเพื่อนสนิทกับคุณ เธอ
พักบ้านคุณ ผมไม่ว่าอะไรเลยครับ แต่พวกเราที่เหลือ ไม่รบกวนคุณดีกว่า ถ้าคนสิบกว่าคนไปสร้างความวุ่นวายให้พวกคุณ ผมรับไม่ได้จริงๆ
ครับ”
ถึงภายนอกคนญี่ปุ่นจะมีมารยาทและขี้เกรงใจ แต่ราตุแห้ของพวกเขาเย็นขา ความเย็นชานีไม่ได้เรีบกว่าไมเยแส แต่เพราะพวกเขาไม่
ชอบสร้างความวุ่นวายให้คนอื่น ถ้าจัดการเองได้ ก็จะจัดการเอง ถ้าไม่ลำบากจริงๆ ก็ไม่ไปรบกานคนอื่น นี่เป็นบรรทัดฐานในสังคมชีวิตของคน
ญี่ปุ่นโดยทั่วไป
ดังนั้น นางาฮิโกะ อิโตะจึงชอบพักโรงแรม เป็นตัวของตัวเอง ไม่มีข้อผูกมัด และไม่ต้องลำบากคนอื่น
ซ่งหวั่นถึงอยากพูดเกลี้ยกล่อมต่อ แต่อิโตะ นานาโกะที่ยืนข้างๆ พูดว่า “พี่หวั่นถึง พี่ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมพ่อแล้ว ฟอเป็นคนดื้อ พี่เกลี้ย
กล่อมเขาไม่ได้หรอก”
ซ่งหวั่นถึงเห็นเช่นนั้น จึงไม่เซ้าซี้ต่อ
ขณะนั้นเอมิ อิโตะเดินเข้ามา และจับรถเข็นแทนอิโตะ นานโกะ จากนั้นจึงพูดว่า “นานาโกะ เดี๋ยวฉันดูแลพ่อเธอเอง ไปคุยกับคุณซ่ง
เถอะ”
อิโตะ นานาโกะพยักหน้า เธอยิ้มและพูดว่า “งั้นฝากด้วยนะคะท่านอา!”
พูดจบ เธอรีบควงแขนซ่งหวั่นถึง แล:วิ่งออกไปใกล้ประมาณ 20-30 เมตร จากนั้นจึงถามอย่างตื่นเต้น “พี่หวั่นถึง ช่วงนี้เจอเย่เฉินซังบ้าง
ไหม้ ช่วงนี้เขาเป็นไงบ้าง สบายดีไหม”