ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2479

บทที่ 2479
เขาเรียกหานเหม่ยฉิง แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ เชียวฉางควนตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
ตอนนี้หานเหม่ยฉิงลงจากเตียง และกำลังยืนข้างเตียง
เธอถอดเสื้อขนเป็ดออกแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอสวมชุดบ้าน แต่ตอนนี้แขนเสื้อทั้งสองข้าง ถูกพับขึ้นมาเหนือข้อศอก
และหานเหม่ยฉิงในตอนนี้ ไม่มีท่าทางของคนป่วยเมื่อครู่อีกแล้ว
ตอนนี้เธอกระปรี้กระเปรามาก สีหน้ามิเลือดฝาด…
ที่เวอร์ไปกว่านั้น ตอนนี้หานเหม่ยฉิง กำลังใช้แรงยื่นแขนทั้งสองข้าง เหมือนเธอยังไม่สะใจ จึงกระโดดอยู่กับที่สองครั้ง
เชียวฉางควนอึ้งมาก เขาตกใจอยู่นาน จึงตั้งสติได้ เขาถามอย่างตะกุกตะกัก “เอ่อ…เหม่ยฉิง…เธอ…เธอลงจากเตียงได้ยังไง”
หานเหม่ยฉิงพูดอย่างสดชื่น “ฉางควน ฉันรู้สึกว่าตัวเองหายแล้ว! ต้องขอบคุณโจ๊กข้าวฟางของนาย!”
เซียวฉางควนรู้สึกว่าโลกมืดมน เขาพูดโพล่งออกมาว่า “ก็แค่โจ๊กข้าวาง จะได้ผลขนาดนี้ได้ยังไง…
หานเหม่ยฉิงขยับร่างกาย พลางพูดว่า “แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าหายดีแล้วจริงๆ นะ ไม่ใช่แค่หายดี แต่ยังรู้สึกแข็งแรงกว่าตอนที่ยังไม่ป่วยชะ
อิก ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกหนาวแล้ว แถมยังร้อนมากด้วย ยิ่งไปกว่านั้นฉันรู้สึกว่ามีแรงไปทั้งตัวเลย…”.
“นี่…” เซียวฉางควนแทบจะร้องไห้ออกมา เขาพูดด้วยสีหน้าหดหู่ “นี่….มันเกิดอะไรขึ้น อยู่มานานขนาดนี้ ยังไม่เคยได้ยินว่าโจ๊กข้าวฟ่าง
จะได้ผลขนาดนี้ นี่มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย…”
หานเหม่ยฉิงเอามือข้างหนึ่งจับเอวไว้ ยกมืออิกข้างหนึ่งขึ้นสูงและเหยียดไปด้านข้าง เธอพูดด้วยสีหนัาปกติ “ฉันก็รู้สึกว่าประหลาดมาก
เหมือนนายเอายาวิเศษของเซียน ใส่ลงไปในโจ๊กข้าวฟ่าง…”
เชียวฉางควนถอนหายใจ “ฉัน…ฉันจะเอายาวิเศษของเซียนมาจากไหนกันล่ะ…”
พูดพลาง เขารีบถามว่า “เหม่ยฉิง งั้น…งั้นเราจะแช่น้ำไหม”
หานเหม่ยฉิงส่ายหน้า เธอพูดอย่างเร่งเร้า “ฉางควน นายจะกลับบ้านกี่โมง!”
เซียวฉางควนถามอย่างหดหู่ “เหม่ยฉิง เธอหายดีแล้ว ก็จะให้ฉันรีบกลับเหรอ….
หานเหม่ยฉิงรีบพูดว่า “โอ้ย นายคิดไปไหนเนิ่ย เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ ฉันจะให้นายมาออกกำลังกายด้วยกัน แต่กลัวทำให้นายเสีย
เวลาเยอะ นายกลับไปจะพูดกับหม่าหลั่นลำบาก”
“ออกกำลังกายเหรอ” เซียวฉางควนคิดไปไกล เขารีบพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร! ฉันกลับบ้านกี่โมงก็ได้! ยังไงก็มีเวลา 23 ชั่วโมง!”
หานเหม่ยฉิงพูดอย่างดีใจ “งั้นดีเลย!”
เซียวฉางควนถามออกมา “เหม่ยฉิง เธอ…เธออยากออกกำลังกายอะไรเหรอ”
หานเหม่ยฉิงพูดโพล่งออกมาว่ “ฉันอยากไปวิ่งริมแม่น้ำ! นายไปรอฉันหน้าประตูก่อน เดี๋ยวฉันเปลี่ยนซุดออกกำลังกาย แล้วเราออกไป
ด้วยกัน!”
“อะไรนะ!” เชียวฉางควนพูดด้วยสีหน้าตกใจ “ดึกขนาดนี้ จะไปวิ่งริมแม่น้ำเหรอ!”
หานเหม่ยฉิงพยักหน้า “ใช่แล้ว! ตอนนี้ฉันรู้สึกมีพลังเต็มเปี่ยม เลยตั้งใจจะไปวิ่งสักรอบ วิ่งให้สะใจไปเลย!”
เธอดูเวลา พลางพูดว่า “นี่ยังไม่ดึกเลย เพิ่งหนึ่งทุ่มเอง คนที่ชอบวิ่งตอนกลางคืน เริ่มวิ่งตอนนี้กันทั้งนั้นแหละ วิ่งจนถึง 34 ทุ่มนูน”
เซียวฉางควนเริ่มอยากตาย
“นี่มันเรื่องอะไรกัน เป็นไข้แล้วหายเร็วขนาดนี้ด้ตั้งแต่เมื่อไร ปกติหลังจากผ่านอาการไข้สูง ร่างกายต้องอ่อนแอมากไม่ใซ่เหรอ แต่สิ่งที่
เห็นตรงหน้า มันไม่สอดคล้องกับทฤษฎีเลย…
ขณะที่เชียวฉางควนกำลังหดหู่และแปลกใจ หานเหม่ยฉิงพูดเร่งว่า “ฉางควน นายจะไปหรือเปล่า ถ้านายไม่ไป ฉันไปเอง ฉันทนไม่ไหว
แล้ว!”
มีหรือที่เชียวฉางควนจะกล้าพูดว่ไม่ไป
“ถ้ไม่ไป หานเหม่ยฉิงไปวิ่ง แล้วฉันจะอยู่ในบ้านเธอได้เหรอ ถึงฉันอยู่ในป้านเธอ ฉันอยู่คนเดียวจะทำอะไร จะให้ฉันไปแช่น้ำใน
อ่างอาบน้ำของเธอเหรอ ไม่ดูแปลกไปหน่อยหรือไง…
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เชียวฉางควนพูดด้วยสีหน้าขัดใจ “ได้สิ ในเมื่อเธออยากวิ่ง งั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง!”