ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2508

บทที่ 2508
เฮ่อหย่วนเจี่ยงถอนหายใจและพูด:”สมัยก่อนแม่ของคุณมีชื่อเสียงโด่งดังมากๆที่มหวิทยาลัยสแตนฟอร์ด! เธอยังเป็นนักเรียนหญิงจีนที่
เรียนดีที่สุดในประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด และเธอยังเป็นประธานนักเรียนจีนในมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดอีกด้วย เธอยังเป็นผู้
ริเริ่มธุรกิจเงินร่วมลงทุนทางอินเทอร์เน็ตของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ต และบริษัทชั้นนำมากมายในซิลิคอนแวลลีย์ สมัยนั้นก็ได้รับเงินลงทุน
จากแม่ของคุณ และค่อยๆพัฒนาจนกลายเป็นบริษัทชั้นนำในทุกวันนี้…”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฮ่อหย่วนเจียงก็อดไม่ได้ที่จะถนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้าละเสียดาย” แม่ของคุณในสมัยก่อน เป็นผู้หญิงที่
มีอำนาจและอิทธิพลมากๆในมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดและชิลิคอนแวลลีย์…
“เธอไม่เพียงมีรูปร่างหน้าตาสวยงาม ยังมีเสน่ห์ และมีความรู้มากๆ และเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถมากๆ และฐานะทางบ้านก็ร่ำรวยมากๆ
เหมือนกัน!”
“สิ่งสำคัญที่สุดคือ ฐานะทางบ้านร่ำรวยมากๆ และตัวเองยังเป็นคนที่ขยันมากๆด้วย เธอประสบความสำเร็จอย่างมาก และในชีวิตของฉัน
เคยเห็นแค่แม่ของคุณเพียงคนเดียว…
“สมัยนั้นนักเรียนจีนอย่างพวกเรา รวมถึงนักเรียนผิวขาวที่ชอบอวดดี เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่เธอ รัศมีของพวกเราทุกคนโดนแม่ของคุณบดบัง
จนหมด…
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฮ่อหย่วนเจียงถอนหายใจและพูด:”สมัยนั้น มีคำกล่าวหนึ่งในมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดว่า นักธุรกิจจำนวนมากที่ซิลิ
คอนแวลลีย์ หนึ่งในสามของผู้ชายทั้งหมดต่างก็ชื่นชอบแม่ของคุณ คำพูดนี้เมื่อฟังดูแล้วโอเวอร์เกินไป แต่ในสมัยนั้น ชื่อเสียงของแม่คุณ ทุก
คนในซิลิคอนแวลลีย์ต่างเคยได้ยิน และทุกคนก็รู้จักเธอ ให้ความเคารพและนับถือเธอมากๆ”
สำหรับเรื่องราวต่างๆของแม่ อันที่จริงเย่เฉินพึ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรก
แม่ของเขาเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด และการลงทุนที่ซิลิคอนแวลลีย์ ในตอนนั้นเย่เฉินยังไม่ได้เกิดเลย
หลังจากเย่เฉินเกิดแล้ว คุณแม่ก็เป็นศรีภรรยาหี่ดีของคุณพ่อ ดังนั้น ในความทรงจำของเย่เฉิน แม่ของเขาไม่ได้เป็นนักธุรกิจที่มีความ
สามารถ
และเย่เฉินรู้เรื่องของแม่น้อยมากๆ โดยเฉพาะเรื่องต่างๆก่อนที่ตัวเองจะเกิด เพราะแม่เป็นคนที่ไม่โอ้อวด และไม่พูดเรื่องพวกนี้ ให้ตัวเอง
ฟัง
ตอนนี้เมื่อได้ยินเรื่องที่เฮ่อหย่วนเจียงพูดมา ทำให้ย่เฉินให้ความสนใจกับเรื่องเหล่านี้มากๆ และถามทันที!”ด็อกเตอร์เฮ่อ คุณยังรู้เรื่อง
อะไรเกี่ยวกับแม่ของฉันอีกหรือเปล่า?”
เฮ่อหย่วนเจี่ยงพูดอย่างจริงจั่ง:”ยังมีอีกมากมาย…พูดสามวันสามคืนก็พูดไม่จบ…”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฮอหยวนเจียงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้าและถอนหายใจ:”หลังจากแม่ของคุณเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่จินหลิง เพื่อน
นักเรียนร่วมชั้นหลายสิบคนเหมาเครื่องบินไปที่จินหลิงเพื่อหาคุณในชั่วข้ามคืน และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น คนที่มาอีกจำนวนมากก็เป็นเพื่อนของ
แม่คุณตอนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด ถึงแม้ฉันจะเป็นคนที่เติบโตมาในจินหลิง และตอนนั้นฉันขอความช่วยเหลือจากทุกคนในจิน
หลิงที่ฉันรู้จัก แต่ฉันก็หาคุณไม่เจอ”
“หลังจากนั้น พวกเราที่เป็นสมาคมศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัยสแนฟอร์ดมากกว่าสามร้อยคน และยังมีเพื่อนของแม่คุณในซิลิคอนแวล
สียอีกเกือบร้อยคน พวกเราได้ร่วมมือกันเพื่อตามหาคุณจากทั่วโลก และหามาสิบปี แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไรเลย หลายปีมานี้คุณไปอยู่ที่ไหน?”
เย่เฉินคาดคิดไม่ถึงจริงๆ หลังจากพ่อแม่เกิดเรื่องไมดีขึ้น เพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนของแม่ เคยคันหาตัวเองมาสิบปี
เขารู้สึกซาบซึ้ง ถอนหายใจและพูด:” อกเตอร์เฮ่อ อันที่จริงหลายปีมานี้ ฉันอยู่ที่จินหลิงตลอด”
เมื่อพูดจม เย่เฉินก็พูดเรื่องที่ถังซื่อไห่เอาตัวเองไปซ่อนไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และอธิบายให้เฮ่อหย่วนเจียงเข้าใจ
เฮ่อหย่วนเจี่ยงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ:”ฉันคาดคิดไม่ถึงจริงๆ คุณจะอยู่ที่จินหลิงมาโดยตลอด…
เย่เฉินถามเขา:”ด๊อกเตอร์เฮ่อ คุณรู้จักพ่อของฉันไหม?”
เฮ่อหย่วนเจียงส่ายหัวและพูด”สมัยที่พ่อกับแม่ของคุณคบหากัน พวกเราไม่เคยเจอหน้ากัน พวกเราแค่รู้ว่าพ่อของคุณเป็นคุณชายของ
ตระกูลเย่แห่งเย่นจิง แต่รายละเอียดต่างๆพวกเราไม่รู้เลย ตอนที่พ่อแม่ของคุณแต่งงานที่เย่นจิง ตอนนั้นฉันกับภรรยาตั้งใจจะมาร่วมงาน แต่
ตอนนั้นทางฝั่งอมริกาเกิดเรื่องขึ้น ทำให้พวกเราไม่สามารถมาร่วมงานได้”
ขณะพูด เขาก็อดไม่ได้ที่จะถนหายใจ: อมริกากับประเทศจีนห่างกันมากเกินไป ถ้าฉันจำไม่ผิดละก็ หลังจากพ่อกับแม่ของคุณแต่งงาน
แล้ว จนถึงตอนที่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่จินหลิง ฉันเคยเจอหน้าแม่ของคุณแค่สามครั้ง และครั้งสุดท้าย ก็คือครั้งที่เธอพาคุณไปที่มหาวิทยาลัยสแตน
ฟอร์ด…”