เดิมทีเธอคิดว่า แม่กับคุณปู่พวกเขามาด้วยกัน ต้องไม่ค่อยสะดวกที่จะพบตนอย่างแน่นอน เนื่องจากทุกครั้งที่มาหาตนเอง จะต้องมีความเสี่ยงที่จะถูกเปิดเผย ตนไม่ได้กลัวอะไร กลัวแต่ว่าถ้าตัวตนของเธอถูกเปิดเผยออกไป จะต้องทำให้เย่เฉินได้รับความเดือดร้อน
ตอนนี้ เย่เฉินคิดจะให้แม่ของเธอมาอยู่ห้องเดียวกับเธอ นี่เป็นเซอร์ไพรส์ที่ใหญ่ที่สุดของซูรั่วหลี
เย่เฉินยิ้มเบาๆ“ผมไม่ได้โกหกคุณอยู่แล้ว เย็นนี้พวกเขาน่าจะมาถึงกันแล้ว ถึงเวลานั้นรอผมจัดการเสร็จ คุณก็รออย่างสบายใจไปเถอะนะ”
ซูรั่วหลีซาบซึ้งมาก เธอพูดอย่างนอบน้อมว่า“ขอบคุณค่ะคุณชายเย่！”
เย่เฉินโบกมือไปมา“เรื่องเล็กน้อยน่ะครับ ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก”
พูดจบ เขาก็มองดูเวลา แล้วกล่าวว่า“เอาล่ะ ผมไม่คุยกับคุณแล้ว ผมจะไปคุยกับเหล่าเฉิน และหงห้าพวกเขาหน่อย ให้พวกเขาเตรียมการทุกอย่าง”
หลังจากนั้น เย่เฉินก็ลุกขึ้นยืน แล้วพูดว่า“ผมไปล่ะ”
“คุณชายเย่คะ……”ซูรั่วหลีรีบเรียกเขาไว้ พลางถามอย่างเขินอายว่า“รอเดี๋ยวได้ไหมคะ ฉันจะสมัครบัญชีวีแชทใหม่ แล้วจะขอเพิ่มคุณเป็นเพื่อนหน่อยน่ะค่ะ！”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วตอบตกลง“ครับ”
ซูรั่วหลีรีบเปิดมือถือ แล้วทำการดาวน์โหลดวีแชทในแอปสโตร์ หลังจากนั้นก็รีบทำการสมัครบัญชีอย่างรวดเร็ว
เธอตั้งชื่อวีแชทให้ตัวเอง หลังจากนั้นก็พูดกับเย่เฉินด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ“คุณชายเย่คะ ฉันสแกนคุณดีกว่าค่ะ……”
เย่เฉินเปิดคิวอาร์โค้ดของตัวเอง แล้วยื่นส่งไปที่ตรงหน้าซูรั่วหลี
ซูรั่วหลีรีบใช้มือถือสแกน ทันใดนั้น เย่เฉินก็ได้รับข้อความคำขอเป็นเพื่อน
เขาคลิกเปิดคำขอออกมาดู พบว่าเป็นคำขอเป็นเพื่อนนี้ที่เพิ่มตัวเองมา มีชื่อวีแชทว่า“ไม่ไปไหนทั้งนั้น”
ตอนแรกเขายังไม่เข้าใจ ว่าทำไมซูรั่วหลีต้องตั้งชื่อนี้
แต่พอคิดถึงคำพูดของเธอที่ว่าจะอยู่เคียงข้างเขา อีกทั้งให้ตนอย่าไล่เธอไปไหน เย่เฉินถึงได้เข้าใจเหตุผลที่เธอตั้งชื่อวีแชทว่า“ไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“คาดว่า เธอน่าจะอยากบอกว่า เธออยากอยู่เคียงข้างฉัน ไม่ไปไหนทั้งนั้นมั้ง？”
ในใจของเย่เฉินรู้สึกซาบซึ้งมาก แต่ไม่ได้คิดถามอะไรออกไป เขาคลิกอนุมัติคำขอเป็นเพื่อน หลังจากนั้นก็พูดกับซูรั่งหลีว่า“งั้นผมไปก่อนนะ”
ซูรั่วหลีพยักหน้า แล้วรีบกล่าวว่า“ฉันไปส่งคุณที่หน้าประตูนะคะ！”
ซูรั่วหลีส่งเย่เฉินที่หน้าประตู จากนั้นเย่เฉินก็กล่าวลากับเธอ
ครั้งนี้หลังจากที่คุยกับซูรั่วหลีแล้ว จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงความยืนหยัดและความอ่อนโยนของซูรั่วหลี ความรู้สึกที่แตกต่างกันนี้ มันปรากฏขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ กลมกลืนบนตัวของคนคนเดียว ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
อีกทั้ง จิตใต้สำนึกของเขา รู้สึกยอมรับซูรั่วหลีขึ้นเล็กน้อย
มีผู้ติดตามที่ยอมทุ่มเทอยู่รอบๆตัวของเขา แต่ซูรั่วหลีกลับเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด ที่อยู่หนึ่งในคนพวกนี้
ถึงแม้จะห่างชั้นกับตนเองอยู่มาก แต่ในใจของเย่เฉินกลับมีความใกล้ชิดบางอย่างที่ไม่มีในตัวคนอื่นๆ
ความหมายบางอย่าง เย่เฉินรู้สึกว่าซูรั่วหลีกับตัวเขาเอง ความจริงแล้วเป็นคนประเภทเดียวกัน
พวกเขาทั้งสองคนแตกต่างจากคนธรรมดาปกติ พวกเขาสิ่งไปในทิศทางที่แตกต่างจากคนอื่นๆ
สิ่งเดียวที่ต่างกันก็คือ เย่เฉินวิ่งไปไกลกว่าซูรั่วหลีมาก
พอเดินออกมาจากห้องของซูรั่วหลี เย่เฉินก็ตรงไปที่ห้องทำงานของเฉินจื๋อข่ายทันที
พอเฉินจื๋อข่ายเห็นเขาเดินเข้ามา ก็รีบเอ่ยถามว่า“คุณชายครับ คุณคุยกับคุณซูเรียบร้อยแล้วหรอครับ？”
“คุยเสร็จแล้ว”เย่เฉินพยักหน้า แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“เหล่าเฉิน โทรหาหงห้าที ให้เขารีบมาที่นี่โดยเร็วที่สุด ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณสองคน！”
