เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน แสงตะวันรอนเต็มท้องฟ้า เครื่องบิน Woou ลงจอดที่สนามบินจินหลิงท่ามกลางแสงอาทิตย์เหลืองอร่ามเจิดจ้า
ที่นั่งอยู่บนเครื่องบินคือคน 11 คนที่ตระกูลเหอส่งมา รวมถึงเหอหงเซิ่งและเหออิงซิ่ว
ทันทีที่คนเหล่านี้ลงจากเครื่องบิน ก็มีขบวนรถที่จัดเตรียมไว้มารับไปที่คฤหาสน์ริมแม่น้ำที่เฉินจื๋อข่ายซื้อไว้ก่อนหน้านี้ทันที
คฤหาสน์ชุดนี้ตั้งอยู่ในโครงการเดียวกับของเฮ่อหย่วนเจียง บิดาของเฮ่อจือชิว เพียงแต่เนื้อที่ของมันใหญ่กว่าของเฮ่อหย่วนเจียงมาก
ที่สมาชิกตระกูลเหอถูกส่งมาที่นี่ ความจริงเย่เฉินเองก็ค่อนข้างเห็นแก่ตัว
เขาหวังว่าสมาชิกตระกูลเหอจะจับตาดูความเคลื่อนไหวของเฮ่อหย่วนเจียงและเฮ่อจือชิวสองพ่อลูก ตราบใดที่มีสมาชิกตระกูลเหออยู่ที่นี่ หากมีคนลงมือกับพวกเขาสองพ่อลูก เกรงว่าจะไม่มีโอกาสได้กลับไปแล้ว
ในเวลานี้ เย่เฉินกำลังรออยู่ในคฤหาสน์พร้อมกับเฉินจื๋อข่ายและหงห้าแล้ว
เมื่อขบวนรถมาถึง ท้องฟ้ายังไม่มืดสนิท ผู้ใต้บังคับบัญชาของเฉินจื๋อข่ายพาเหอหงเซิ่งและเหออิงซิ่ว รวมถึงสมาชิกตระกูลเหอกลุ่มหนึ่งเข้าไปในสนาม เย่เฉินก็เข้ามาต้อนรับพร้อมกับเฉินจื๋อข่ายและหงห้า
เมื่อเหออิงซิ่วเห็นเย่เฉิน ก็พูดด้วยความเคารพอย่างยิ่ง “สวัสดีค่ะ คุณชายเย่!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พลางพูดว่า “คุณผู้หญิงเหอไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอก ต่อไปเรียกผมเย่เฉินก็พอ”
“ได้ยังไงล่ะ…” เหอหงเซิ่งที่อยู่ข้างๆ พูดขึ้น “คุณชายเย่เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเหอ และเป็นผู้นำตระกูลเหอในภายภาคหน้าอีกด้วย จำเป็นต้องแยกแยะฐานะ!”
ว่าแล้ว เขาก็ประกบมือ โค้งคำนับอย่างนอบน้อม พลางกล่าวว่า “คุณชายเย่ กระผมเหอหงเซิ่ง ผู้นำตระกูลเหอ ได้รับความกรุณาอย่างล้นเหลือจากคุณชายเย่ จนไม่รู้จะตอบแทนยังไง กระผมกับลูกหลานตระกูลเหอยินดีสละชีพด้วยความภักดี โดยไม่บ่ายเบี่ยงเลย!”
เย่เฉินรีบก้าวไปข้างหน้า ประคองแขนทั้งสองของเขา แล้วพูดอย่างจริงจัง “ท่านเหอไม่ต้องมากพิธีเช่นนี้ ผมยังเด็ก รับมารยาทจากท่านเช่นนี้ไม่ได้”
“ยิ่งไปกว่านั้น ตัวตนของผมในวันนี้ยังเป็นความลับในเมืองจินหลิงอยู่ คนส่วนใหญ่รู้เพียงว่าผมเป็นอาจารย์ฮวงจุ้ยที่มาดูฮวงจุ้ยเท่านั้น ไม่รู้จักตัวตนของผมในฐานะคุณชายตระกูลเย่แห่งเย่นจิง”
“ถ้าพวกคุณเอาแต่เรียกคุณชายเย่อย่างนั้นอย่างนี้ มันจะเป็นการเปิดเผยตัวตนของผมอย่างง่ายดาย”
“ทำไมคุณไม่เรียกชื่อผมตรงๆ เลยล่ะ ผมมีชื่อเต็มว่าเย่เฉิน”
เหอหงเซิ่งประหลาดใจไม่น้อย เกิดอาการลังเลขึ้นมา พลางพูดว่า “เอ่อ…เอ่อ…กระผมได้รับความกรุณาจากท่านมากมายเหลือเกิน จะให้เรียกชื่อของผู้มีพระคุณตรงๆ ได้ยังไง ปู่ย่าตายายรู้เข้าต้องหักขาของผมแน่!”
หงห้าที่อยู่ข้างๆ หัวเราะแหะแหะ แล้วพูดว่า “ท่านเหอครับ ไม่งั้นท่านก็ทำเหมือนพวกเราก็ได้ ต่อหน้าคนนอกให้เรียกคุณชายเย่ว่าอาจารย์เย่แล้วกัน! อันที่จริงสมญานามนี้ของเขา ก็โด่งดังมากในเมืองจินหลิง!”
“อาจารย์เย่?” เหอหงเซิ่งทวนซ้ำโดยจิตใต้สำนึก
“ใช่ครับ!” หงห้าพูดด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์เย่ เทพมังกรในโลกมนุษย์ ผู้มีบารมีของพวกเราชาวจินหลิง ใครๆ ก็รู้จัก”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เหอหงเซิ่งก็พยักหน้าอย่างหนักแน่นทันที ประกบมือคำนับหงห้าแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของน้องชายท่านนี้ ถ้าอย่างนั้นต่อไปกระผมจะเรียกอาจารย์เย่ว่าผู้มีพระคุณ!”
เย่เฉินฟังแล้วปวดหัว
คนเหล่านี้อยู่ข้างกายเรียกเขาว่าอาจารย์เย่ทั้งวัน เขาฟังจนปวดหัวแล้ว
แต่พอมาคิดๆ ดู ชื่ออาจารย์เย่ก็ไม่เห็นจะเป็นไร ถึงอย่างไรก็ได้ยินมาเยอะจนชินชาแล้ว
ดังนั้นเขาจึงยิ้มอย่างจนปัญญาและพูดกับเหอหงเซิ่งว่า “ในเมื่อคุณท่านยืนกราน ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่ว่าอะไรแล้ว”
เหอหงเซิ่งประกบมือคารวะทันทีพร้อมกับพูดว่า “เหอหงเซิ่ง คารวะอาจารย์เย่!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สมาชิกตระกูลเหอคนอื่นๆ ก็พากันทำตาม
