สำหรับผู้บัญชาการแล้ว ข่าวการเสียชีวิตของหลูจ้านจุนและทหารหนึ่งพันคนของสำนักว่านหลง เหมือนราวกับสายฟ้าฟาดในวันที่ฟ้าสดใส!
เขาไม่สนใจชีวิตความเป็นความตายของหลูจ้านจุนและทหารของสำนักว่านหลง แต่รู้สึกว่าถ้าหากสำนักว่านหลงไม่สามารถโจมตีแนวป้องกันทางยุทธศาสตร์ของฮามิดได้ กลุ่มผู้บังคับบัญชายาจกของตนเองก็จะไม่มีความหวังอีกแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น ตนเองได้นำทหารรวมมากกว่าห้าพันคน ซึ่งการบุกประชิดทั้งสองครั้งสูญเสียทหารไปเกือบสองพันคน และทหารสำนักว่านหลงเสียชีวิตหนึ่งพันห้าร้อยคนตอนนี้ได้สูญเสียพลังการต่อสู้ไปอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง!
ที่หนักกว่านั้นคือ หลังจากการบุกประชิดครั้งที่สอง ทหารของเขาได้ตระหนักอย่างชัดเจนว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายฐานทัพของฮามิดด้วยอาศัยเลือดเนื้อ เมื่อได้เห็นการบุกประชิดทั้งสองครั้งด้วยตาของตนเองแล้ว และสหายร่วมรบได้เสียชีวิตไปมากมาย ทำให้ทหารเหล่านั้นหวาดกลัวการบุกประชิด
ขณะนี้ทหารเสียขวัญเป็นอย่างมาก หากมีการบังคับบุกประชิดครั้งที่สาม มันจะไม่มีความหมายอะไรนอกจากการไปรนหาความตาย
ดังนั้น เขาจึงรู้อย่างชัดเจนว่าคราวนี้ผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองนั้นไม่มีโอกาสที่จะสามารถชนะฮามิดได้แล้ว
ดังนั้น เขาจึงรายงานสถานการณ์สู้รบที่นี่ต่อผู้บังคับบัญชาทันที และขอให้ผู้บังคับบัญชาอนุมัติให้ถอนทหารกลับไป
เมื่อผู้บังคับบัญชาของเขาได้ยินสถานการณ์ที่นี่ รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!
ชัยชนะอย่างต่อเนื่องมากมายในช่วงที่ผ่านมา ทำให้เขาเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าจะสามารถจัดการฝ่ายตรงข้ามได้ และเชื่อมั่นว่าเป้าหมายนี้จะสำเร็จในไม่ช้า
แต่ไม่คาดคิดว่าทันใดนั้น ความจริงกลับตีแสกหน้าตนเอง
การสู้รบคราวนี้ ยังไม่ทันได้เห็นศัตรู คนก็ตายไปแล้วกว่าสามคน นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถยอมรับไม่ได้จริง ๆ
ที่เข้าใจยากยิ่งกว่านั้นก็คือหลูจ้านจุนเป็นผู้นำทหารของสำนักว่านหลงมากกว่ายี่สิบล้านคน และได้รับชัยชนะมามากมาย ในสายตาของผู้บังคับบัญชาท้องถิ่นแล้ว เขาเป็นเทพสงครามที่ไม่เคยแพ้
ใครจะคิดว่าเทพสงครามที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ จะตายง่ายขนาดนี้…
นอกจากความโกรธแล้ว เขายังรายงานข่าวกับเฉินจงเหล่ยหนึ่งในราชันสงครามทั้งสี่ของสำนักว่านหลงทันที
ขณะนี้เฉินจงเหล่ยกำลังรอฟังผลการออกรบจากทั้งสี่เส้นทางรบของสำนักว่านหลง ทันใดนั้นเขาก็ได้รับข่าวการเสียชีวิตของหลูจ้านจุน เขาไม่อยากเชื่อ จนอีกฝ่ายส่งวิดิโอที่หน่วยสอดแนมเป็นคนถ่ายไว้มาให้เขาดู เขาจึงจำต้องยอมรับความจริงนี้
ในการสู้รบขนาดเล็ก พี่น้องทหารมากกว่าหนึ่งพันห้าร้อยคนและนายพลห้าดาวเสียชีวิต นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ก่อตั้งสำนักว่านหลง
เฉินจงเหล่ยไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมฝ่ายต่อต้านติดอาวุธบนภูเขา ถึงได้มีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากขนาดนั้นได้ เขารู้สึกเสมอว่าเรื่องนี้แปลกมาก ดังนั้นเขาจึงไม่กล้ารอช้าและรีบโทรศัพท์ เพื่อเตรียมรายงานเรื่องนี้ให้กับว่านพั่วจวินประมุขของสำนักว่านหลง
และขณะนี้ ว่านพั่วจวินกำลังดื่มกิน และสนทนาอย่างมีความสุขกับเฉิงเฟิงที่คฤหาสน์ของตระกูลเซียวในซูหาง
ถึงแม้ว่าซูเฉิงเฟิงจะเป็นผู้นำตระกูลซูที่สง่างาม แต่เมื่อตาแก่คนนี้ประจบขึ้นมา ระดับความสำเร็จของเขานั้นสูงมาก
เดิมทีว่านพั่วจวินไม่ค่อยชอบชายชราคนนี้มากนัก เพราะเมื่อก่อนเขาดูหมิ่นพ่อของตนเองตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าซูโสว่เต้าแล้ว ว่านพั่วจวินไม่อยากแม้แต่จะดื่มกินกับเขาด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ชายชราคนนี้นั่งลง ก็เริ่มชมเขาต่าง ๆ ตอนแรกว่านพั่วจวินรู้สึกเฉยเมย แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกดีใจจนตัวลอย
สำหรับคนอย่างว่านพั่วจวินแล้ว กล้ำกลืนความอัปยศอดสูเพื่อที่จะดำเนินการให้ภารกิจที่หนักอึ้งนั้นสำเร็จมาเป็นเวลาหลายปี ทำให้เขารู้สึกหดหู่ใจจริง ๆ
ยิ่งคนประเภทนี้ ยิ่งต้องการโอกาสในการปลดปล่อย ยิ่งต้องการให้ผู้อื่นรู้ความสามารถของเขา ยอมรับและยกย่องตนเอง
ดังนั้น เมื่อเขาเห็นว่าซูเฉิงเฟิงซึ่งเป็นผู้นำตระกูลซูที่ทำให้พ่อตนเองหวาดกลัวในอดีต แต่กลับก้มหัวประจบประแจงตนเองอย่างไม่รู้สึกละอาย ความเก็บกดมานานหลายปีที่เขาไม่สามารถล้างแค้นให้พ่อแม่ได้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก
