ซูโสว่เต้าถูกสั่งให้กลับไปแล้ว ส่วนเย่เฉินก็อยู่กับฮามิด มาถึงยังห้องทำงานของฮามิด แม้จะบอกว่าเป็นห้องทำงาน แต่ความจริงแล้วก็คือถ้ำที่มีขนาดกว้างขวางแห่งหนึ่งเท่านั้น เมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ข้างในมีพื้นที่ประมาณสิบกว่าตารางเมตร ด้านในมีไฟฟ้า และมีช่องระบายลมที่สามารถท่ายเทลมจากในถ้ำไปจนถึงส่วนภายในไม่หยุดได้ หลังจากที่เข้าไปแล้ว ฮามิดได้เอ่ยแนะนำให้กับเย่เฉิน: “ตอนนี้พวกเรากำลังขยายป้อมลับและถ้ำเป็นจำนวนมาก อีกไม่นาน ถ้ำพวกนี้ก็จะสามารถเชื่อมต่อกันได้ ต่อให้จะทำให้ต่อกับรอบด้านไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ทำให้ถ่ายเทอากาศได้ มีน้ำรวมถึงสามารถโทรศัพท์ติดให้ได้ก่อน จากนั้นค่อยปรับปรุงสภาพแวดล้อมภายในเรื่อยๆ พยายามทำให้ภายในถ้ำนั้นสามารถเข้าพักได้ง่ายยิ่งขึ้น!” เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยว่า: “ผมเห็นสิ่งก่อสร้างในหุบเขาของคุณระเบิดให้เป็นพื้นที่ราบไปเกือบหมดแล้ว สถานที่ใหญ่แบบนั้นคุณมีแผนจะทำอะไรหรือเปล่า?” “จะมีแผนอะไรได้ล่ะ” ฮามิดเอ่ย: “ทันทีที่ฝ่ายนั้นออกรบ ที่ปีนใหญ่ยิงออกมาโดนก่อนก็คือภายในหุบเขาทางเข้ากว้างพื้นที่แคบ เดิมทีก็เป็นเป้าที่ดีที่สุดของกองปืนใหญ่ ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่แท้จริงอันใดแล้ว” เย่เฉินเอ่น: “ผมแนะนำให้คุณรื้อบ้านเรือนเหล่านั้นออกซะเลย แล้วกำจัดขยะสิ่งก่อสร้างออกไปให้หมด จากนั้นก็ขุดหลุมลึกสี่เหลี่ยมผืนผ้าห้าหกเมตรเพื่อให้ในการกักเก็บน้ำ ถือโอกาสในที่ตอนนี้เป็นฤดูฝน ใช้บ่อน้ำเหล่านี้มาเก็บน้ำจืดจำนวนมหาศาล จากนั้นคิดหาวิธีปิดฝาข้างบน ลดการระเหย แบบนี้ต่อให้จะเป็นหน้าแล้งเป็นเวลานาน ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีน้ำใช้แล้ว” พื้นที่ตะวันออกกลางค่อนข้างจะแห้งแล้งร้อนระอุ ฤดูฝนของซีเรียก็ไม่ถือว่ายาวนานนัก ทันทีที่ผ่านฤดูฝนไป แม้ว่าแหล่งน้ำจืดจะไม่ถือว่าขาดแคลน ทว่าก็นับว่ามีคุณค่าเช่นเดียวกัน ตอนนี้เย่เฉินไม่เป็นห่วงว่าฮามิดจะถูกฝ่ายศัตรูกำจัดทิ้งราบคาบ แต่อย่างน้อยก็เป็นห่วงว่าศัตรูของเขาจะทำการล้อมเขาไปรอบด้าน กลายเป็นสถานการณ์ที่ว่าล้อมไว้เป็นเวลานานแต่ไม่ทำศึก อันที่จริงสำหรับเย่เฉิน วิธีที่สามารถจัดการฮามิดที่สบายที่สุด ที่เขาสามารถคิดได้นั้น ก็คือวางกำลังพล จากนั้นก็ตัดขาดตั้งแต่ทะเลและพื้นบกสองเส้นทางทำให้ฮามิดตัดขาดจากโลกภายนอก โดยเฉพาะต้องตัดขาดเส้นทางนำเข้าสินค้าทุกประการ ทำให้ฮามิดไม่สามารถได้รับทรัพยากรใดๆ จากภายนอกได้เลย เมื่อเป็นเช่นนี้ ฮามิดก็ทำได้เพียงใช้สิ่งที่ตนกักตุนไว้ จนกระทั่งหมดไปจนเขาตาย อาหารและกระสุน ยารักษาโรคล้วนถือว่ากักเก็บไว้อย่างดี ในสถานที่อย่างตะวันออกกลางนั้น หากสภาพแวดล้อมที่แห้งแล้งไร้แสงแดด เพื่ออาศัยอย่างสงบสักสองสามปีก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อันใด ทว่ามีเพียงแหล่งทรัพยากรน้ำจืดมหาศาลที่กักเก็บได้ยาก หากใช้ขวดมาบรรจุแล้วใช้ดื่มนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่แต่อย่างใด ทว่าน้ำที่ใช้ในชีวิตประจำวันยากที่จะรับประกัน เดิมทีแหล่งน้ำบาดาลก็ไม่ถือว่าอุดมสมบูรณ์ หากว่าอยู่ๆ เจอกับหน้าแล้งเข้าอีก อาจจะไม่มีน้ำจากฝนเป็นเวลาหลายเดือน เช่นนั้นน้ำบาดาลก็คงได้รับผลกระทบอย่างใหญ่หลวง เมื่อเป็นเช่นนี้ หากฐานทัพต้องการที่จะรับประกันว่าจะมีน้ำใช้ ก็คงต้องนำเข้ามาจากภายนอก ทว่าเมื่อศัตรูทำการตัดขาดการจราจรไป แหล่งน้ำจืดก็ไม่สามารถที่จะเติมเต็มได้อย่างมีประสิทธิภาพ เมื่อคนพันกว่าคนขาดน้ำ จิตวิญญาณการต่อสู้ของกองทัพจะต้องดิ่งลง จนกระทั่งจบสิ้นพังทลายลง ดังนั้น เย่เฉินจึงได้ชี้แนะให้ฮามิดคิดหาวิธีการสร้างที่กักเก็บน้ำเสียก่อน เมื่อเห็นว่าฮามิดยังไม่เข้าใจ เย่เฉินจึงเอ่ยขึ้น: “ถึงยังไงตอนนี้ฐานของคุณก็ถูกระเบิดจนดูไม่ได้แล้ว แรงระเบิดของรถถังฝ่ายศัตรูก็รุนแรงมาก ฐานเหล่านี้ก็ไม่สามารถที่จะใช้งานต่อไปได้อีก ไม่สู้ขุดหลุมกักเก็บน้ำ ทำการเตรียมพร้อมสำหรับอนาคตไม่ดีกว่าเหรอ” “อีกอย่าง บ่อกักเก็บน้ำที่ขุดลึกก็ไม่กลัวระเบิด ต่อให้น้ำจะกลายเป็นโคลน ก็เพียงแค่ผ่านการตกตะกอนและการกรองเบื้องต้น แล้วค่อยทำการฆ่าเชื้อโรคอีกครั้งอย่างง่ายๆ ก็ยังสามารถนำมาใช้ในชีวิตประจำวันได้อีก” ฮามิดได้ยินถึงตรงนี้ ก็เอ่ยเห็นด้วย: “ความคิดนี้ของน้องชายดีมาก! พรุ่งนี้ฉันจะจัดการให้คนร้อยสองร้อยไปเริ่มทำเลย!” เย่เฉินพยักหน้า จากนั้น เขาก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงได้ถามฮามิด: “จริงสิพี่ชาย ผมได้ยินมาว่า ที่สำนักว่านหลงร่วมมือกับทางทหารรัฐบาล ก็เพราะถ้ากำจัดพวกคุณหมดแล้ว ก็จะได้รับฐานทหารรับจ้างของซีเรียไปได้ ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จริงเท็จแค่ไหน?” ฮามิดเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ: “น้องชาย ข่าวนี้ฉันเพิ่งได้ยินเมื่อคืนนี้เอง นายไปได้ยินมาจากไหน?
ซูโสว่เต้าถูกสั่งให้กลับไปแล้ว ส่วนเย่เฉินก็อยู่กับฮามิด มาถึงยังห้องทำงานของฮามิด
แม้จะบอกว่าเป็นห้องทำงาน แต่ความจริงแล้วก็คือถ้ำที่มีขนาดกว้างขวางแห่งหนึ่งเท่านั้น
เมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ข้างในมีพื้นที่ประมาณสิบกว่าตารางเมตร ด้านในมีไฟฟ้า และมีช่องระบายลมที่สามารถท่ายเทลมจากในถ้ำไปจนถึงส่วนภายในไม่หยุดได้
หลังจากที่เข้าไปแล้ว ฮามิดได้เอ่ยแนะนำให้กับเย่เฉิน: “ตอนนี้พวกเรากำลังขยายป้อมลับและถ้ำเป็นจำนวนมาก อีกไม่นาน ถ้ำพวกนี้ก็จะสามารถเชื่อมต่อกันได้ ต่อให้จะทำให้ต่อกับรอบด้านไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ทำให้ถ่ายเทอากาศได้ มีน้ำรวมถึงสามารถโทรศัพท์ติดให้ได้ก่อน จากนั้นค่อยปรับปรุงสภาพแวดล้อมภายในเรื่อยๆ พยายามทำให้ภายในถ้ำนั้นสามารถเข้าพักได้ง่ายยิ่งขึ้น!”
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยว่า: “ผมเห็นสิ่งก่อสร้างในหุบเขาของคุณระเบิดให้เป็นพื้นที่ราบไปเกือบหมดแล้ว สถานที่ใหญ่แบบนั้นคุณมีแผนจะทำอะไรหรือเปล่า?”
“จะมีแผนอะไรได้ล่ะ” ฮามิดเอ่ย: “ทันทีที่ฝ่ายนั้นออกรบ ที่ปีนใหญ่ยิงออกมาโดนก่อนก็คือภายในหุบเขาทางเข้ากว้างพื้นที่แคบ เดิมทีก็เป็นเป้าที่ดีที่สุดของกองปืนใหญ่ ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่แท้จริงอันใดแล้ว”
เย่เฉินเอ่น: “ผมแนะนำให้คุณรื้อบ้านเรือนเหล่านั้นออกซะเลย แล้วกำจัดขยะสิ่งก่อสร้างออกไปให้หมด จากนั้นก็ขุดหลุมลึกสี่เหลี่ยมผืนผ้าห้าหกเมตรเพื่อให้ในการกักเก็บน้ำ ถือโอกาสในที่ตอนนี้เป็นฤดูฝน ใช้บ่อน้ำเหล่านี้มาเก็บน้ำจืดจำนวนมหาศาล จากนั้นคิดหาวิธีปิดฝาข้างบน ลดการระเหย แบบนี้ต่อให้จะเป็นหน้าแล้งเป็นเวลานาน ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีน้ำใช้แล้ว”
พื้นที่ตะวันออกกลางค่อนข้างจะแห้งแล้งร้อนระอุ ฤดูฝนของซีเรียก็ไม่ถือว่ายาวนานนัก ทันทีที่ผ่านฤดูฝนไป แม้ว่าแหล่งน้ำจืดจะไม่ถือว่าขาดแคลน ทว่าก็นับว่ามีคุณค่าเช่นเดียวกัน
ตอนนี้เย่เฉินไม่เป็นห่วงว่าฮามิดจะถูกฝ่ายศัตรูกำจัดทิ้งราบคาบ แต่อย่างน้อยก็เป็นห่วงว่าศัตรูของเขาจะทำการล้อมเขาไปรอบด้าน กลายเป็นสถานการณ์ที่ว่าล้อมไว้เป็นเวลานานแต่ไม่ทำศึก
อันที่จริงสำหรับเย่เฉิน วิธีที่สามารถจัดการฮามิดที่สบายที่สุด ที่เขาสามารถคิดได้นั้น ก็คือวางกำลังพล จากนั้นก็ตัดขาดตั้งแต่ทะเลและพื้นบกสองเส้นทางทำให้ฮามิดตัดขาดจากโลกภายนอก โดยเฉพาะต้องตัดขาดเส้นทางนำเข้าสินค้าทุกประการ ทำให้ฮามิดไม่สามารถได้รับทรัพยากรใดๆ จากภายนอกได้เลย
เมื่อเป็นเช่นนี้ ฮามิดก็ทำได้เพียงใช้สิ่งที่ตนกักตุนไว้ จนกระทั่งหมดไปจนเขาตาย
อาหารและกระสุน ยารักษาโรคล้วนถือว่ากักเก็บไว้อย่างดี ในสถานที่อย่างตะวันออกกลางนั้น หากสภาพแวดล้อมที่แห้งแล้งไร้แสงแดด เพื่ออาศัยอย่างสงบสักสองสามปีก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อันใด
ทว่ามีเพียงแหล่งทรัพยากรน้ำจืดมหาศาลที่กักเก็บได้ยาก
หากใช้ขวดมาบรรจุแล้วใช้ดื่มนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่แต่อย่างใด ทว่าน้ำที่ใช้ในชีวิตประจำวันยากที่จะรับประกัน
เดิมทีแหล่งน้ำบาดาลก็ไม่ถือว่าอุดมสมบูรณ์ หากว่าอยู่ๆ เจอกับหน้าแล้งเข้าอีก อาจจะไม่มีน้ำจากฝนเป็นเวลาหลายเดือน เช่นนั้นน้ำบาดาลก็คงได้รับผลกระทบอย่างใหญ่หลวง
เมื่อเป็นเช่นนี้ หากฐานทัพต้องการที่จะรับประกันว่าจะมีน้ำใช้ ก็คงต้องนำเข้ามาจากภายนอก
ทว่าเมื่อศัตรูทำการตัดขาดการจราจรไป แหล่งน้ำจืดก็ไม่สามารถที่จะเติมเต็มได้อย่างมีประสิทธิภาพ เมื่อคนพันกว่าคนขาดน้ำ จิตวิญญาณการต่อสู้ของกองทัพจะต้องดิ่งลง จนกระทั่งจบสิ้นพังทลายลง
ดังนั้น เย่เฉินจึงได้ชี้แนะให้ฮามิดคิดหาวิธีการสร้างที่กักเก็บน้ำเสียก่อน
เมื่อเห็นว่าฮามิดยังไม่เข้าใจ เย่เฉินจึงเอ่ยขึ้น: “ถึงยังไงตอนนี้ฐานของคุณก็ถูกระเบิดจนดูไม่ได้แล้ว แรงระเบิดของรถถังฝ่ายศัตรูก็รุนแรงมาก ฐานเหล่านี้ก็ไม่สามารถที่จะใช้งานต่อไปได้อีก ไม่สู้ขุดหลุมกักเก็บน้ำ ทำการเตรียมพร้อมสำหรับอนาคตไม่ดีกว่าเหรอ”
“อีกอย่าง บ่อกักเก็บน้ำที่ขุดลึกก็ไม่กลัวระเบิด ต่อให้น้ำจะกลายเป็นโคลน ก็เพียงแค่ผ่านการตกตะกอนและการกรองเบื้องต้น แล้วค่อยทำการฆ่าเชื้อโรคอีกครั้งอย่างง่ายๆ ก็ยังสามารถนำมาใช้ในชีวิตประจำวันได้อีก”
ฮามิดได้ยินถึงตรงนี้ ก็เอ่ยเห็นด้วย: “ความคิดนี้ของน้องชายดีมาก! พรุ่งนี้ฉันจะจัดการให้คนร้อยสองร้อยไปเริ่มทำเลย!”
เย่เฉินพยักหน้า จากนั้น เขาก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงได้ถามฮามิด: “จริงสิพี่ชาย ผมได้ยินมาว่า ที่สำนักว่านหลงร่วมมือกับทางทหารรัฐบาล ก็เพราะถ้ากำจัดพวกคุณหมดแล้ว ก็จะได้รับฐานทหารรับจ้างของซีเรียไปได้ ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จริงเท็จแค่ไหน?”
ฮามิดเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ: “น้องชาย ข่าวนี้ฉันเพิ่งได้ยินเมื่อคืนนี้เอง นายไปได้ยินมาจากไหน?
