เมื่อเฟ่ยเข่อซินเห็นว่าจานเล็กตรงหน้าตัวเองเต็มไปด้วยอาหารที่เย่เฉินตักให้ ในใจก็ทั้งเขินอายแล้วก็ซาบซึ้งใจ เธอไม่ค่อยได้ทานข้าวกับผู้ชายคนเดียว ดังนั้นความรู้สึกได้รับการดูแลจากเพศตรงข้ามแบบนี้ เป็นครั้งแรก
ดังนั้น เธอจึงพยักหน้าอย่างเขินอาย และพูดว่า: “คุณเย่คุณอย่ามัวแต่ตักอาหารให้ฉัน คุณเองก็จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ทานเลยสักคำ…….”
เย่เฉินพูดอย่างยิ้มแย้ม: “ไม่รีบนะไม่รีบ ผมแค่คิดว่าถ้าผมใช้ตะเกียบนี้แล้ว ก็ไม่สามารถคีบอาหารให้คุณได้!”
จากนั้น ก็คีบเนื้อห่านติดหนังให้เธออีกหนึ่งชิ้น และพูดว่า: “อันที่จริงกินห่านใหญ่ ก็กินเนื้อติดหนังอร่อยที่สุด คุณรีบลองดู!”
เฟ่ยเข่อซินพยักหน้าอย่างเร่งรีบ นำเนื้อชิ้นนี้เข้าใกล้ริมฝีปากแล้วเป่าเบาๆอย่างระมัดระวัง แล้วก็ใช้ริมฝีปากทดสอบอุณหภูมิอย่างระมัดระวัง ถึงได้ใส่เข้าไปในปากแล้วเคี้ยวเบาๆ
ทันทีที่ชิน ดวงตาของเฟ่ยเข่อซินเบิกกว้างขึ้น เธอรู้สึกว่ากลิ่นหอมที่เข้มข้นเต็มอยู่ในปากและต่อมรับรสของตัวเอง กลิ่นหอมที่ผ่านการตุ๋นเป็นเวลานานของหม้อเหล็กเผาออกมาแบบนี้ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยลิ้มรสในอเมริกามาก่อน ก็ทำให้เธอตื่นตะลึงในทันใด
ต่อจากนั้น เธอก็แทบรอไม่ไหวที่จะลองหมูสามชั้นที่เย่เฉินคีบให้กับเธอ ความรู้สึกละลายในปากมันแต่ไม่เลี่ยน ก็ล้มล้างการรับรู้ของเธอเกี่ยวกับเนื้อหมู
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจที่สุด คือถั่วตากแห้งที่ไม่สะดุดสายตาในหม้อ
เพราะว่า เธอนึกไม่ออกว่า ทำไมถั่วที่เดิมทีแห้งกรอบ จะกลายเป็นรสสัมผัสนุ่มมากแต่กลับมีความหนึบหนับมาก ยิ่งไปกว่านั้นอร่อยมากจนน้ำตาไหล
เย่เฉินก็คาดไม่ถึงว่า หญิงสาวที่กลับมาจากต่างประเทศคนนี้ ทานหม้อเหล็กตุ๋นห่านขึ้นมา กำลังการต่อสู้จะเหนือกว่าขนาดนี้ ดังนั้นรีบเรียกพ่อครัวมาอีก ใช้แป้งข้าวโพดติดในหม้อเป็นแป้งทอดข้าวโพดวงหนึ่ง
ไม่เคยคิดว่า แผ่นแป้งธัญพืชหยาบธรรมดาแบบนี้ กลับฟื้นความรู้ความเข้าใจของเฟ่ยเข่อซินอีกครั้ง ทำให้เธอชื่นชมเป็นอย่างมาก
เย่เฉินจัดการกับของกินของเฟ่ยเข่อซินอย่างกระตือรือร้นไปด้วย มองดูเวลาไปด้วย ในเวลานี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว แม้ว่าจะข้างในจะมีผ้าม่าน แต่ก็สามารถมองเห็นว่าท้องฟ้าข้างนอกมืดลงมาแล้ว
เย่เฉินรู้สึกว่า ในขณะนี้ ก็เกือบจะเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะลงมือกับนักบู๊หกดาวที่อยู่ในลานบ้านคนนั้น
เขาวางแผนที่จะใช้ข้ออ้างในการไปเข้าห้องน้ำออกจากในห้อง ตรงไปที่ลานบ้าน ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดควบคุมนักบู๊หกดาวคนนั้นไว้ ต่อจากนั้นให้หงห้าใส่เขาไว้ในรถแล้วพาออกไปในทันที
ดังนั้น เขาส่งข้อความหาหงห้า ให้เขาขับรถมาในตอนนี้
หงห้าในเวลานี้กำลังพาลูกน้องสองคน รออยู่ที่ริมถนนที่ห่างออกไปสองกิโลเมตร
หลังจากได้รับข้อความจากเย่เฉิน เขาก็สั่งลูกน้องที่นั่งฝั่งคนขับรถในทันทีว่า: “ออกรถ พวกเราไปเดี๋ยวนี้!”
ลูกน้องก็เข้าเกียร์ และขับรถออกในทันที
ตอนที่เย่เฉินวางแผนที่จะหาข้ออ้างออกไป โทรศัพท์ของเขาก็ได้รับสายจากว่านพั่วจวินอย่างกะทันหัน
ในวินาทีนี้ เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดในใจว่า คาดการณ์ว่าต้องมีข่าวจากเครือข่ายข่าวกรองของว่านพั่วจวินแล้ว
ดังนั้น เขาจึงหยิบโทรศัพท์ในทันที และพูดกับเฟ่ยเข่อซินอย่างเป็นธรรมชาติว่า: “คุณจาน ผมขอออกไปรับสายโทรศัพท์”
เฟ่ยเข่อซินไม่ได้สงสัยเขา พยักหน้า และพูดว่า: “เชิญตามสบายค่ะคุณเย่”
เย่เฉินถือโทรศัพท์ออกมาและมาถึงในลานบ้าน
ในขณะนี้ ลั่วเจียเฉิงคนขับรถและบอดี้การ์ดของเฟ่ยเข่อซิน ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ประตูรถคาดิลแลค
เย่เฉินเหลือบมองลั่วเจียเฉิงแวบหนึ่ง เขารู้ดีเป็นอย่างมาก ด้วยฐานะนักบู๊หกดาวของลั่วเจียเฉิง ตราบใดที่เขารับสาย ลั่วเจียเฉิงคงจะได้ยินเสียงและเนื้อหาที่ว่านพั่วจวินพูดในโทรศัพท์อย่างแน่นอน
แต่ว่า เย่เฉินยังพยักหน้าให้สัญญาณกับลั่วเจียเฉิงอย่างสงบมาก ต่อจากนั้นก็กดปุ่มรับสายในทันที และพูดอย่างราบเรียบว่า: “ฮัลโหล พั่วจวิน เรื่องที่ให้นายตรวจสอบ ได้ผลหรือยัง?”
