ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 3706

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมเฟ่ยเข่อซินขึ้นมา

อย่ามองว่าผู้หญิงคนนี้อายุไม่มากนัก แต่เก่งในการค้นจับประเด็นจุดสำคัญมากจริงๆ

มาที่เมืองจินหลิงได้เพียงไม่กี่วัน ก็ได้ล็อคเป้าหมายเจ้าของยาอายุวัฒนะมาที่ตัวเองแล้ว และใช้ผลกำไรเพียงเล็กน้อย ก็ล่อให้พ่อตาเข้าไปในกลไกแล้ว จากนั้นก็พบจุดเจ็บปวดที่ภรรยาไม่เคยมีโอกาสได้แสดงฝีมือในวงการออกแบบอย่างแม่นยำ ซึ่งไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

อีกอย่าง เย่เฉินก็รู้สึกว่า ความกล้าหาญของเฟ่ยเข่อซินนั้นมันช่างสุดยอดจริงๆ

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเมืองจินหลิงจะต้องมีผู้ยอดฝีมือซ่อนอยู่มากมาย ยังคงเลือกที่จะอยู่ที่นี่โดยไม่จากไป จะเห็นได้ว่า ผู้หญิงคนนี้อายุไม่มาก แต่ความสามารถนั้นสุดยอดจริงๆ อีกอย่างความชั่วร้ายก็หนักแน่นมากจริงๆ

ยิ่งเป็นเช่นนี้ เย่เฉินก็ยิ่งรู้สึกว่าเฟ่ยเข่อซินผู้หญิงคนนี้ช่างวุ่นวายเสียจริง

แต่อย่างไรก็ตาม โชคดีที่ไม่ได้เกิดการคุกคามอะไรมากมาย และเมื่อเห็นว่าภรรยาของเขามีความสุขขนาดนี้ เขาก็ไม่อยากทำให้ความปรารถนาของภรรยาสูญเปล่าในที่สุด

ดังนั้นเขาจึงล้มเลิกความคิดที่จะบังคับให้เฟ่ยเข่อซินจากไปชั่วคราว

นอกจากนี้ เย่เฉินก็อยากจะลองดูสักหน่อยว่า เฟ่ยเข่อซินยังจะเล่นด้วยวิธีใหม่ๆ อย่างไรต่อไป

……..

ช่วงเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เซียวชูหรันลุกขึ้นและล้างทันทีที่นาฬิกาปลุกดัง ตามที่เธอบอก เฟ่ยเข่อซินจะขับรถมารับเธอด้วยตัวเองในภายหลัง จากนั้นทั้งสองก็จะไปสนามบินด้วยกัน

หลังอาหารเช้า เซียวชูหรันก็ได้รับโทรศัพท์จากเฟ่ยเข่อซิน ในเวลานี้ เฟ่ยเข่อซินได้มาถึงที่หน้าประตูวิลล่าแล้ว

เซียวชูหรันไม่มีเวลาทานอาหารเช้าให้เสร็จ ก็รีบร้อนที่จะจากไป หม่าหลันก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ชูหรัน ช่วงเช้าๆ แบบนี้คุณจะรีบร้อนไปอะไรเหรอ? มีเรื่องสำคัญอะไรที่ทำให้คุณต้องรีบร้อนขนาดนั้น?”

เซียวชูหรันไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเธอได้และกล่าวว่า “โอ๊ยคุณแม่ ไอดอลของฉันมาถึงเมืองจินหลิงแล้ว ฉันจะไปรับเธอที่สนามบิน!”

หม่าหลันเม้มริมฝีปาก “กู้ชิวอี๋คนนั้นอีกแล้วเหรอ? เธอเพิ่งมาจัดคอนเสิร์ตที่เมืองจินหลิงเมื่อไม่นานนี้ไม่ใช่เหรอ?”

“แม่คะ ไม่ใช่เธอ…….” เซียวชูหรันรีบอธิบายว่า “คนที่มาในวันนี้ เป็นไฟส่องทางในเส้นทางอาชีพของฉัน นักออกแบบตกแต่งภายในอาคารหญิงที่ฉันชื่นชมมากที่สุด!”

หลังจากพูดแล้ว เซียวชูหรันก็พูดอย่างหมดความอดทนว่า “แม่ ฉันไม่เวลาคุยกับคุณแล้ว ยังมีเพื่อนคนหนึ่งรอฉันอยู่ข้างนอก”

เย่เฉินยืนขึ้นในเวลานี้ และพูดว่า “ชูหรัน ให้ผมส่งคุณออกไปเถอะ”

เซียวชูหรันรู้ว่าเย่เฉินและเฟ่ยเข่อซินเคยพบกันมานานแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่คิดว่าจะมีปัญหาใดๆ และตอบตกลงโดยไม่ลังเล

เย่เฉินและเซียวชูหรันเดินออกจากวิลล่าด้วยกัน รถคาดิลแลคที่เฟ่ยเข่อซินเคยนั่งมาก่อนหน้านี้ก็จอดอยู่ริมถนนของหน้าประตู

เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินออกมา ประตูที่นั่งคนขับของคาดิลแลคก็เปิดออก เฟ่ยเข่อซินก็ก้าวออกมาจากข้างในนั้น มองมาที่เย่เฉินด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย และกล่าวอย่างสุภาพว่า “อรุณสวัสดิ์ คุณเย่”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อรุณสวัสดิ์ คุณจาน”

ในขณะที่พูด เย่เฉินก็ถามเธอว่า “รถคันนี้ของคุณจานรับกลับมาเมื่อไหร่?”

เฟ่ยเข่อซินเฟยพูดอย่างเร่งรีบว่า “รับกลับมาเมื่อวาน พอดียังมีกุญแจสำรองอีกดอกหนึ่ง”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดอีกครั้งว่า “ได้ยินจากชูหรันว่า เธอจะไปรับเพื่อนของคุณพร้อมกับคุณงั้นเหรอ?”

“ใช่” เฟ่ยเข่อซินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นักออกแบบคนโปรดของคุณเซียว เป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนหนึ่งพอดี ดังนั้นฉันจึงเชิญเธอมาเที่ยวที่เมืองจินหลิงสักสองสามวัน และก็ถือโอกาสให้คุณเซียวได้ติดต่อกับเธอมากกว่า บางทีมันอาจจะช่วยเหลืออาชีพการงานของคุณเซียวได้ในอนาคต”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “งั้นฉันก็ต้องขอบคุณคุณจานแทนชูหรันก่อนแล้ว”

“คุณเย่ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น” เฟ่ยเข่อซินพูดอย่างเร่งรีบว่า “นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ ไม่ว่ายังไงคุณก็เคยช่วยฉันมามาก”

เย่เฉินคิดอยู่ในใจว่า “ฉันไม่ได้ช่วยอะไรคุณมากเลย แต่ฉันเกรงว่าคุณอยากจะให้ผมช่วยอะไร……..”

อย่างไรก็ตาม สีหน้าเย่เฉินไม่ได้ดูละอายใจเลยแม้แต่น้อย แต่กลับพูดอย่างใจเย็นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ต้องรบกวนคุณจานแล้ว”