ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 415

บทที่ 415
ยาอายุวัฒนะ สำหรับคนปกติทั่วไป สามารถถือเป็นยาเทวดา
เพราะว่ายานี้ สามารถทำให้คนหนุ่มสาวขึ้น แล้วยังทำให้อายุยืนขึ้นอีกด้วย
แต่ว่า สำหรับเย่เฉินแล้ว ยานี้ไม่มีอะไรพิเศษ แม้ว่าเป็นยาอายุวัฒนะ มันก็เป็นเพียงยาระดับต่ำที่บันทึกอยู่ใน《ตำราเก้าเสวียนเทียน》เท่านั้น
รอบนี้ปรุงได้ทั้งหมด30เม็ด เขาเตรียมเก็บส่วนหนึ่งไว้กินเอง เพื่อเสริมให้ร่างกายแข็งแรง ส่วนที่เหลือก็จะเก็บไว้ก่อน ถ้าหากเจอใครที่เป็นคนดี ก็จะให้หนึ่งเม็ดเป็นรางวัล ถึงแม้ว่าซือเทียนฉีจะอายุมากแล้ว เป็นผู้อาวุโสในการแพทย์แผนจีน แต่ในสายตาของเย่เฉิน วิชาการแพทย์ของซือเทียนฉีมีเพียงครึ่งหนึ่งของศิษย์ของเขาเท่านั้น
ในใจของเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคนที่อยู่เคียงข้างเขา ตอบแทนบุญคุณของเขาที่ช่วยเหลือพวกเขา แม้ว่าในหลายครั้งเขาจะช่วยอะไรไม่ได้มากนัก แต่โชคดีที่เขาเป็นคนที่จริงใจ และประกอบกับอายุของเขาก็มากแล้ว มอบยาอายุวัฒนะให้เขาหนึ่งเม็ด ถือโอกาสแสดงน้ำใจทำตามสถานการณ์ที่เอื้ออำนวย
ดังนั้น เขาจึงกล่าวกับซือเทียนฉีว่า “คุณอย่าเสียดายยาเม็ดนี้ ไม่ต้องเก็บไว้ ให้กินคืนนี้เลย จากหลังก็นอนหลับให้สบาย”
ซือเทียนฉีระงับความตื่นเต้นในใจและกล่าวด้วยความเคารพ “ผมซือเทียนฉีเข้าใจแล้ว ขอบคุณอาจารย์เย่ที่มอบยาให้!”
เย่เฉินพยักหน้าอย่างช้า ๆ แล้วกล่าวว่า “หวังว่าร่างกายคุณจะแข็งแรง อุทิศตนทำเพื่อประชาชนที่จี้ซื่อถัง”
ซือเทียนฉีรีบกล่าวทันทีว่า “อาจารย์เย่โปรดวางใจ ผมซือเทียนฉีเปิดจี้ซื่อถัง ไม่ใช่เพื่อหาเงิน แต่เพื่อรักษาและช่วยชีวิตผู้ป่วย รักษาผู้ป่วยไม่เคยคิดค่ารักษาพยาบาล และรับยาก็คิดแค่ต้นทุน หากครอบครัวไหนที่ลำบาก ค่ายามักจะได้รับการยกเว้น!”
เย่เฉินกล่าวอย่างพอใจว่า “นี่เป็นสิ่งที่ดีแล้ว จงทำมันต่อไป”
………
ตอนที่เย่เฉินเพิ่งกลับถึงบ้าน ในที่สุดแผลเน่าที่บริเวณของเซียวอี้เชียนก็รักษาหายแล้ว เขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาลชุมชน เพื่อกลับตระกูลเซียว
ที่เขาต้องไปโรงพยาบาลชุมชน สิ่งสำคัญคือไปให้หมอตรวจอีกครั้ง ดูว่าตนเองหายแล้วจริง ๆ
หมอก็รู้สึกว่ามันมหัศจรรย์มาก นี่เป็นแผลร้ายที่กำลังจะถูกตัดออก และไม่ได้คาดหวังว่ามันจะได้รับการฟื้นฟูกลับมาเหมือนเดิม
หลังจากผ่านการตรวจสอบ และยืนยันว่าแผลหายแล้ว เซียวอี้เชียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากออกจากโรงพยาบาล เซียวอี้เชียนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าของเมืองจินหลิง ส่ายศีรษะด้วยความขมขื่น
เขารู้สึกว่า ดวงของตนเองไม่สมพงษ์กับเมืองจินหลิง ฉะนั้นเขาจึงไปเก็บข้าวของของตนเอง แล้วรีบเดินทางกลับเย่นจิงทันที
เมืองจินหลิง กลายเป็นสถานที่ที่ทำให้เซียวอี้เชียนเศร้าเสียใจ หากไม่จำเป็น ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่กลับมาเหยียบอีก
ก่อนจะมาเมืองจินหลิง เขาเป็นโดดเด่นท่ามกลางผู้คน
หลังจากมาที่นี่ ตนเองต้องสูญเสียความเป็นชายชาตรี
ไม่เพียงเท่านี้ ยังได้รับความอัปยศอดสูทุกประเภท จนเกือบจะสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุด แล้วตนเองได้อะไรมาบ้าง?
ไม่ได้อะไรมาสักอย่าง!
แม้แต่เซียวเวยเวยสาวสวย หลังจากเริ่มต้นกับเธอได้เพียงไม่กี่วัน เขาก็สูญเสียสมรรถภาพไปอย่างสิ้นเชิง
เพื่อใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่กี่วันนั้น ทำให้เขาต้องสูญเสียเงิน 15 ล้าน!
ตอนนี้คิดขึ้นมา เซียวอี้เชียนยังรู้สึกเจ็บปวด
เซียวเวยเวยไม่รู้ว่า ตนเองในสายตาเซียวอี้เชียน เป็นผู้หญิงที่ไร้ค่าที่สุด
เธอรอเซียวอี้เชียนมาตลอด รอเซียวอี้เชียนจะกลับมาเป็นชายชาตรีเหมือนเดิม
————