เมื่อเห็นว่า หยู อี้เว่ย เกือบจะตายแล้ว เย่เฉิน ก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้: “คุณไม่รู้สึกละอายใจที่คุณยังไม่เชื่อว่ามีภัยพิบัตินองเลือดและตอนนี้คุณกลายเป็นเหมือนนกและถาม ให้ฉันช่วยจบไหม”
หยู อี้เว่ย กำลังจะตายและขอร้อง: “คุณเย่… ฉันล้มลง… ฉันรู้ว่าฉันคิดผิด… ฉันล้มลงแล้ว… ตอนนี้ฉันแค่อยากจะรักษาชีวิตของสุนัขตัวนี้ไว้ .. .สำหรับข้าที่บ้าน…ไว้คราวหน้า…”
เย่เฉินกล่าวเบา ๆ : “ไม่ต้องกังวลฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตาย อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะวันนี้เป็นพิธีขึ้นบ้านใหม่ของลุงจง คงจะโชคร้ายมากถ้าคุณตายที่นี่”
พูดจบก็ก้าวไปข้างหน้า หยิบห่อผงยาจากกระเป๋าของ หยู อี้เว่ย แล้วถามว่า “นี่คือยาแก้พิษใช่หรือไม่”
“ใช่…” หยู อี้เว่ยพยักหน้าเหมือนกระเทียม
เย่เฉินอ้าปากออกและเทผงยาทั้งซองลงไป
หยูอี้เว่ย กล่าวอย่างซาบซึ้ง: “พระคุณช่วยชีวิตของนายเย่… ฉันจะไม่มีวันลืมมัน…”
เย่เฉิน เยาะเย้ยและกล่าวว่า “อย่าขอบคุณเร็วนัก ยุงเหล่านี้โตขึ้นหลายเท่าแล้ว และพิษในร่างกายของพวกมันต้องเพิ่มขึ้นหลายครั้ง ฉันคิดว่ายาแก้พิษของคุณยังไม่เพียงพอ”
การแสดงออกของ หยู อี้เว่ย เฉื่อยอยู่ครู่หนึ่ง เย่เฉิน พูดถูก ยุงเลือดยักษ์มากกว่า 20 ตัวในตอนนี้มีพิษอย่างน้อยสิบเท่า
และยาแก้พิษของฉันเอง ฉันเกรงว่ามันยังไม่เพียงพอจริงๆ
สถานการณ์ไม่เป็นไปตามที่เย่เฉินคาดไว้
มีพิษมากเกินไปในร่างกายของ หยู อี้เว่ย ซึ่งเกินขีด จำกัด สูงสุดของยาแก้พิษมานานดังนั้นสถานการณ์ของ หยู อี้เว่ย จึงไม่ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญและสถานที่ที่เขาถูกยุงเลือดกัดก็ปรากฏเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ ราวกับว่าแผลเน่าเปื่อยมาหลายวัน
หยู อี้เว่ย ตกใจมาก เขาร้องไห้และพูดว่า “คุณเย่ ช่วยฉันด้วย คุณเย่…”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คุณต้องการยาแก้พิษ ฉันให้อาหารคุณแล้ว คุณต้องการให้ฉันช่วยคุณอย่างไร ฉันไม่มียาแก้พิษแบบคุณ”
หยู อี้เว่ย ร้องไห้และพูดว่า: “หรือ… หรือเรียกฉันว่ารถพยาบาล… ถ้าฉันลากไปฉันจะตายจริงๆ … “
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ถ้าคุณอาจารย์ หยู ที่มีชื่อเสียงถูกรถพยาบาลพาตัวไปมันจะไม่น่าอายไปหน่อยเหรอ?”
หยู อี้เว่ย รีบส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ต้องอาย ไม่ต้องอาย… ฉันขอร้อง… โปรดช่วยฉันโทรฉุกเฉินด้วย…”
ในเวลานี้เขาเสียหน้าและศักดิ์ศรีไปหมดแล้ว
เขารู้ดีถึงความเป็นพิษของยุงในเลือด แม้ว่าตอนนี้เขาจะกินยาแก้พิษไปแล้วก็ตาม แต่เขาทำได้เพียงระงับพิษไม่ให้แพร่กระจายไปยังอวัยวะภายในของเขาชั่วคราว แต่บาดแผลของเขายังคงเปื่อยเน่าด้วยความเร็วที่เร็วมาก มันเกี่ยวกับ ให้เน่าเปื่อยเป็นซากศพ
ดังนั้น ณ เวลานี้ ฉันได้แต่หวังในโรงพยาบาล ถ้าฉันสามารถไปโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุดเพื่อเอาซากศพออกให้หมด ฟอกไตพร้อมๆ กัน และปิดกั้นการแพร่กระจายของพิษอย่างสมบูรณ์บางทีฉันอาจทำได้ ช่วยชีวิตที่ไม่ดี
เย่เฉินมองมาที่เขาในเวลานี้และถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหยู คุณไม่สงสัยเลยว่าทำไมยุงที่คุณเลี้ยงมันใหญ่โตจัง”
หยู อี้เว่ย มองไปที่ เย่เฉิน อย่างสยองขวัญและโพล่งออกมา “คุณทำมันเหรอ!”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ใช่ ยุงของคุณเล็กเกินไป ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะอายเกินกว่าจะถอดมันออก ฉันจึงกรุณาช่วยคุณดึงต้นกล้าออกมาและสนับสนุนให้โบกมือ อย่างไร นี้ เอฟเฟคยังพอใจอยู่ไหม”
หยูยี่เหว่ยถามด้วยความตื่นตระหนก “เป็นไปได้อย่างไร… เจ้า… เจ้าเป็นใคร…”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “บอกตามตรงนะ ฉันเป็นคนทำให้เทียนเล่ยฆ่าพ่อของคุณ หยู จิงไห่”
คำพูดของ เย่เฉิน ไม่เพียงทำให้วิญญาณของ หยู อี้เว่ย บินหนีไป แต่ เฟย เค็กซิน ก็ตกใจอย่างมากที่ได้ยินมัน
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4622 คุณมีภัยพิบัตินองเลือด
บทที่ 4624 คุณจะไม่ตื่นอีกเลย
