หยู อี้เว่ย มองไปที่ เย่เฉิน ด้วยความตื่นตระหนกและถามอย่างเหลือเชื่อ “ฉัน…พ่อของฉัน…เขา…เขาตายแล้วจริงๆ เหรอ?”
เย่เฉินพยักหน้า: “เขาชอบเก็บยุงพวกนี้ที่ไม่สามารถมาที่โต๊ะได้เหมือนคุณ และอาจารย์ของคุณ ซวน เฟิงเหนียน ชอบเก็บหนอนพวกนี้ที่ชอบกินสมองของมนุษย์ ดังนั้นผมก็แค่รับใช้ คนทั้งหลาย ขจัดความชั่วแล้วส่งทั้งสองลงนรก”
“อะไรนะ! อาจารย์ซวนก็…”
หยู อี้เว่ย รู้สึกสิ้นหวังในเวลานี้
เขาไม่สงสัยในสิ่งที่ เย่เฉิน พูดอีกต่อไปเพราะสัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่า เย่เฉิน ไม่ได้ล้อเล่นกับตัวเองอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจที่จะเกลียด เย่เฉิน อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงร้องไห้บนใบหน้าของเขา: “คุณเย่… ตราบเท่าที่คุณสามารถ… ไว้ชีวิตฉัน… ฉัน…ฉัน จะไม่…จะไม่ทำอะไรผิดอีก…”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คุณไม่กลัวความตายหรือ ฉันสามารถเรียกรถพยาบาลให้คุณได้ และยาแก้พิษที่คุณเพิ่งมีในท้องของคุณใช้งานได้ ดังนั้นมันจะไม่เป็นปัญหาใหญ่ในระยะเวลาหนึ่ง”
พูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินเปลี่ยนเรื่องและพูดเบา ๆ ว่า “แต่ฉันเห็นแผลที่หัวคุณ สารพิษเริ่มเข้าในสมอง คาดว่าอีกไม่นานคุณจะหมดสติ แล้วคุณจะไม่ตื่นอีกเลย” อีกครั้ง.”
หยู อี้เว่ย ตัวสั่นอย่างรุนแรงด้วยความตกใจ และเขาอ้อนวอนอย่างน่ากลัว: “คุณเย่…คุณ…คุณเป็นคนที่มีพลังเหนือธรรมชาติ…โปรดยกมือขึ้น …”
เย่เฉินส่ายหัวและพูดอย่างจริงจัง: “ต้นตอของเรื่องแบบนี้ไม่เคยขอร้องให้คนอื่นยกมือสูงให้คุณ แต่การยกมือสูงให้กับตัวเอง ฉันไม่ต้องการที่จะสนใจคุณในวันนี้ แต่เธอกลับทำอย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า การยั่วยุของซานไม่ใช่อะไรมากไปกว่าฉัน และเขายังแอบปล่อยสิ่งชั่วร้ายออกมาโจมตีฉัน และฉันก็แค่ปฏิบัติต่อคนอื่นในทางที่ผิด”
หยู อี้เว่ย ร้องไห้และพูดว่า: “คุณเย่… ฉันปีนี้… ฉันอายุเพียงยี่สิบสามปีในปีนี้… ฉัน… ฉันไม่อยากตาย… …”
เย่เฉินพูดอย่างช่วยไม่ได้: “ไม่อยากตาย คุณเลี้ยงยุงที่บิดเบือนไปเพื่ออะไร นี่ไม่ใช่การขุดหลุมฝังศพของคุณเองเหรอ?”
หยู อี้เว่ย ต้องการขอความเมตตาในขณะนี้ แต่เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างฉับพลันในหัวของเขาและแม้แต่จิตสำนึกของเขาเองก็เริ่มสับสน
เมื่อเห็นสภาพที่น่าเศร้าของเขา เย่เฉินรู้ว่าพิษของยุงในเลือดได้บุกรุกสมองของเขา ดังนั้นเขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรไปที่หมายเลขฉุกเฉิน
ถนนซีอซุน มีค่าควรแก่การเป็นย่านที่อยู่อาศัยสุดหรูที่มีมูลค่ามากที่สุดบนเกาะฮ่องกง มีโรงพยาบาลทั่วไปที่ทรงพลังอยู่ที่ตีนถนนซือซุน
ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากเจ้าของ ซือซุนเตา ได้ให้การสนับสนุนโรงพยาบาลแห่งนี้ โรงพยาบาลจึงมีรถพยาบาล 2 คันที่เตรียมไว้สำหรับ ซือซุนเตา ตลอดทั้งปีเท่านั้น ขับรถไปที่ประตู
ดังนั้นหลังจากที่ เย่เฉิน โทรหาหมายเลขฉุกเฉินเพียงหกหรือเจ็ดนาทีต่อมารถพยาบาลก็ขับตรงไปที่ลานวิลล่า แพทย์ฉุกเฉิน และพยาบาลหลายคนถือเปลด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดและวิ่งเข้าไปในวิลล่า
ในเวลานี้ หยู อี้เว่ย หมดสติและหมดสติ
เมื่อแพทย์และพยาบาลเหล่านี้เห็น หยู อี้เว่ย นอนอยู่บนพื้น พวกเขาทั้งหมดตกใจกับสถานการณ์ที่น่าเศร้าต่อหน้าพวกเขา
ใบหน้า ศีรษะ ลำตัว และแขนขาของ หยู อี้เว่ย เต็มไปด้วยแผลขนาดเท่าลูกปิงปอง
คนรับใช้บางคนที่มากับหมอและพยาบาล และแม้แต่อามินผู้ช่วยของหลิวเจียฮุ่ยก็กลัวจนพูดไม่ออก
หมอฉุกเฉินไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ไหนซักพัก จึงรีบถามเย่เฉินที่อยู่ข้างๆ เขาว่า “เขาเป็นอะไรไป!
เย่เฉินยักไหล่แล้วพูดว่า “คุณหยู เก็บยุงแปลก ๆ มัดหนึ่งไว้ แล้วเขาก็ถูกยุงกัดด้วยเหตุผลบางอย่าง คุณรีบพาเขาไปโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน ตอนนี้ไม่มีแล้ว”
หมอฉุกเฉินอดไม่ได้ที่จะโวยวายเล็กน้อยและโพล่งออกมา: “นี่…นี่…นี่…นี่แปลกเกินไป…ยุงชนิดใดที่ทำร้ายคนได้…… “
พูดจบก็รีบสั่งพยาบาลที่อยู่ข้างๆ “เร็ว…พาคนขึ้นรถ!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4623 ยุงที่คุณเลี้ยงมันใหญ่โตจัง
บทที่ 4625 เผชิญหน้ากันมากขึ้น
