ในเวลานี้ หม่าหลาน มองไปที่ผู้คุมหญิง ค่อยๆ วางนิตยสารในมือของเธอที่กำลังอ่านอยู่ และพูดด้วยความไม่พอใจว่า “เสี่ยวลู่ ฉันไม่ได้หมายถึงเธอ นิตยสารที่ส่งมาให้ในไม่กี่วันที่ผ่านมาคือ น่าเบื่อเกินไป เรื่องนี้เน่าและหยาบคาย และไม่มีสารอาหารเลย คุณช่วยดูหนังสือ “เพื่อน” ทั้งเล่มให้ฉันดูหน่อยไม่ได้เหรอ
“เพื่อน” เหรอ องครักษ์หญิงเป็นชนพื้นเมืองอเมริกันเชื้อสายจีน เลยไม่รู้ว่า “เพื่อน” คืออะไร จึงถามอย่างประหม่า “พี่ลาน คุณกำลังพูดถึง “เพื่อน” ว่าอย่างไร?
หม่าหลานพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “จือยิน” เป็นนิตยสารจีนที่มีตัวละครวรรณกรรมที่ลึกซึ้งและแข็งแกร่งมาก เป็นวรรณกรรมที่ข้าพเจ้าชื่นชอบมาหลายปีแล้ว มีอคติ ผู้เขียนเรื่อง “เพื่อน” ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมไปแล้ว เป็นความจริงที่ลัทธิจักรวรรดินิยมจะฆ่าฉัน!”
ผู้คุมเรือนจำหญิงพูดอย่างเขินอาย: “ซิสเตอร์หลัน เราชาวอเมริกันไม่ได้เป็นผู้ให้รางวัลโนเบล แต่ส่วนใหญ่เป็นคนสวีเดนเป็นคนทำ…”
หม่าหลานขมวดคิ้วและถามว่า “จริงเหรอ ทำไมฉันไม่รู้”
ผู้คุมหญิงแนะนำอย่างรวดเร็ว: “เพราะโนเบลเป็นชาวสวีเดน… เขาบริจาคเงินเพื่อรับรางวัลโนเบล”
หม่าหลานตระหนักว่าเธอขี้อายและก็ยิ้มเยาะทันที: “แล้วไง สวีเดนและสวิตเซอร์แลนด์เป็นประเทศอะไร คุณเป็นคนอเมริกันที่อยู่เบื้องหลังไม่ใช่เหรอ”
ผู้คุมเรือนจำหญิงรีบพูดว่า: “พี่ลาน โนเบลนี่… มันไม่เกี่ยวอะไรกับอเมริกาเลยจริงๆ…”
หม่าลานพูดอย่างหมดความอดทน: “โอ้ ฉันจะไม่พูดเรื่องไร้สาระกับคุณแล้ว รีบๆ หาทางให้ฉันไปหา “เพื่อน” กองหนึ่งมาดูสิ”
ผู้คุมเรือนจำหญิงต้องพูดด้วยความเคารพ: “ตกลง พี่ลาน ฉันจะไปหาคุณ!”
หม่าลานฮัมฮัมโบกมือแล้วพูดว่า “โอเค ออกไปได้แล้ว”
ผู้คุมหญิงพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “เอาล่ะ พี่หลาน งั้นฉันจะออกไปก่อน”
หลังจากที่ผู้คุมหญิงจากไป กลุ่มนักโทษหญิงที่เอาใจใส่ก็รวมตัวกันและพูดทีละคน:
“พี่ลาน สบายดีไหม?”
“พี่ลาน ไปทานข้าวเย็นกัน!”
หม่าลานฮัมฮัมและค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ เธอเหยียดอย่างเกียจคร้าน
ต่อมา เธอเห็นโคลอี้ผู้เชื่อฟังอยู่ในฝูงชน
โคลอี้ ผู้ทรราชในเรือนจำก่อนหน้านี้ได้พยายามทุกวิถีทางเพื่อกดขี่ หม่าหลาน แต่น่าเสียดายที่ในห้องขังนี้เธอกลายเป็นวัตถุระบายของ หม่าหลาน โดยสมบูรณ์
เมื่อเห็นโคลอี้ หม่าลานโบกมือให้เธออย่างไม่อดทนและพูดว่า “มาเถอะ โคลอี้ ฉันมีเรื่องจะยุ่งกับเธอ”
โคลอี้ ตัวสั่นอย่างประหม่า และถามอย่างรวดเร็วและเคารพ “คุณหม่า คุณกำลังทำอะไรอยู่”
หม่าหลานถามอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่มีอะไรทำฉันจะเรียกหาคุณได้ไหม”
โคลอี้ ยังคงส่ายหัวและพูดว่า “คุณเรียกได้ แน่นอน คุณเรียกได้ โคลอี้ทำตามคำสั่งของคุณตลอด 24 ชั่วโมง…”
หม่าหลานพูดอย่างเหยียดหยามและพูดอย่างเคร่งขรึม: “คุณกับเจสสิก้าอย่าไปทานอาหารเย็นวันนี้อยู่ที่นี่และให้ฉันซักและทำให้เสื้อผ้าสกปรกของทุกคนเย็นลง ฉันไม่กล้าซักหรือไม่มีอะไรเหลือ ล้างมันแล้วฉันจะตบคุณ ห้าสิบครั้ง!!”
โคลอี้พูดด้วยความตกใจ: “ฉัน… เราเพิ่งล้างผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม และปลอกหมอนที่ทุกคนเปลี่ยนเมื่อวาน และเราก็ซักผ้ากันจนถึงเที่ยงคืน พักผ่อนกันไหม…”
หม่าหลานโยนการอ่านในมือของเขาโดยตรงบนใบหน้าของ โคลอี้ ทันทีที่ทุบใบหน้าของเธอครึ่งหน้าแดงทันทีแล้วพูดอย่างเย็นชา: “ถ้าคุณกล้าต่อรองกับเขา ฉันจะให้ เน่ยหู และยกทรงของทุกคนในอนาคตมาล้างทั้งสอง ของคุณ!”
หม่าหลานถามอย่างเย็นชาว่า “
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4912 เริ่มนับถอยหลัง
บทที่ 4914 อยากกินอะไรอีกไหม?
