เย่เฉินรู้จักหม่าลานเป็นอย่างดี
เขาตระหนักดีถึงลีลาการแสดงและตรรกะการคิดของหม่าลาน เป็นอย่างดี
ตอนนี้หม่าล่าน ตกหลุมรักสถาบันราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ และชอบความรู้สึกถูกข่มขู่และเป็นผี ถ้าเธอไม่จริงจังกับคำขอของเธอ เธอก็ควรปล่อยเธอไป พรุ่งนี้เธอจะได้รับการปล่อยตัวจากคุกพรุ่งนี้ ดังนั้นเธอจะไม่เต็มใจอย่างแน่นอน
ด้วยวิธีนี้ เมื่อใดก็ตามที่เธอนึกถึงชีวิตที่ยอดเยี่ยมของเธอในสถาบันราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ เธอจะวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองอย่างควบคุมไม่ได้
วิธีที่ดีที่สุดคือปล่อยให้มาเลย์ตัดสินใจออกจากที่นั่น
อย่ามองว่าเธอมีความสุขแค่ไหนใน สถาบันราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ แต่ไม่ยากสำหรับเธอที่จะตัดสินใจออกไปด้วยตัวเอง ตราบใดที่ทหารหญิงสามคนจากร้าน บันดุง ถูกอพยพ หม่าลานจะเปลี่ยนทันที ทัศนคติ อย่างบ้าคลั่งอยากออกมาเร็วๆ
หม่าลาน ไม่รู้ว่ากิจวัตรแบบไหนที่เขาเตรียมรับมือไว้กับเขา ลูกเขยที่ดีของเขา
เพื่อให้แน่ใจว่า เย่เฉิน สามารถเก็บเธอไว้ใน สถาบันราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลล์ หลังจากรับประทานอาหารเย็น หม่าลาน จะโทรหา เย่เฉิน อีกครั้งเพื่อสอบถามความคืบหน้าของเรื่องนี้
ที่สนามเด็กเล่น ผู้คุมหญิงชาวจีนเห็นหม่าหลานและพูดอย่างสุภาพว่า “พี่ลาน ทำอะไรรีบร้อนอย่างนี้”
หม่าหลานกล่าวอย่างกังวลว่า “เฮ้ วันนี้ทนายมาตอนเที่ยงไม่ใช่หรือ บอกฉันทีว่าคดีของฉันคลี่คลายแล้ว และพรุ่งนี้ฉันจะได้รับการปล่อยตัว”
“จริงเหรอ!?” ผู้คุมหญิงพูดด้วยความประหลาดใจ: “ขอแสดงความยินดีกับคุณซิสเตอร์หลาน และคุณจะเป็นอิสระในไม่ช้า!”
หม่าลานโบกมือ “พูดจากใจ ฉันยังไม่อยากออกไปไหนเลย ฉันเลยวางแผนจะโทรหาลูกเขยและขอให้เขาทักทายเจ้านายของระบบตำรวจนิวยอร์ก และ ขออยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันนะ..”
ผู้คุมเรือนจำหญิงถามด้วยความประหลาดใจ: “พี่ลาน ทำไมเธอทำแบบนี้ ทุกคนที่นี่ต้องการออกไปเร็ว ทำไมคุณถึงอยากอยู่ต่ออีกสองสามวัน?”
หม่าหลานพูดอย่างเป็นกันเองด้วยรอยยิ้มว่า “หายากมากที่จะมีโอกาสได้สัมผัสชีวิตเช่นนี้ ฉันยังต้องการรู้มากขึ้นและรู้สึกมากขึ้นเกี่ยวกับชีวิตในเรือนจำอเมริกัน เมื่อฉันกลับไปในอนาคต ฉันจะแนะนำให้รู้จักกับ เพื่อน.”
แม้ว่าผู้คุมหญิงจะไม่เข้าใจ แต่เธอก็ยังยิ้มอย่างสุภาพและพูดว่า “พี่ลาน ฉันคิดว่าคุณมาที่นี่เพื่อรับประสบการณ์ความทุกข์ของคนอเมริกัน…”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็จำบางอย่างได้ และพูดอย่างรวดเร็วว่า “การตีพิมพ์หนังสือเป็นที่นิยมมากที่นี่ในสหรัฐอเมริกา ไม่เพียงแต่นักเขียนจะจัดพิมพ์หนังสือเท่านั้น แต่ผู้ที่มีประสบการณ์พิเศษบางคนก็ชอบจัดพิมพ์หนังสือด้วย คุณไม่ควรสะสม วัสดุสำหรับการเขียนของคุณเองใช่ไหม ?”
ตาของหม่าลานเป็นประกาย และเขาพูดในใจว่า “โอ้ นี่เป็นเหตุผลที่ดี นี่…”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงรีบพูดกับผู้คุมหญิงว่า “ฉันจะไม่บอกคุณก่อน ฉันจะไปเรียกลูกเขยของฉัน!”
ฉันถามเขาทางโทรศัพท์ว่า “ลูกเขยที่ดี คุณทำอย่างไรกับสิ่งที่แม่ขอให้ทำ”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอนึกถึงประกายแห่งแรงบันดาลใจในตอนนี้ และพูดกับเย่เฉินว่า: “ยังไงก็เถอะ ลูกเขยที่ดี แม่อยากอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน ไม่ใช่แค่เพื่อความสนุกสนานและทำ เพื่อน แต่ยังกลับไปเขียนหนังสือ บางอย่าง เช่น การเขียนหนังสือ “วันที่ฉันอยู่ในเรือนจำในสหรัฐอเมริกา” เผยให้เห็นความมืดมิดในเรือนจำอเมริกัน บางทีมันอาจจะโดน!
เย่เฉิน พูดไม่ออก หม่าหลาน เขียนหนังสือ? เพื่อเปิดเผยความมืดมนในเรือนจำอเมริกัน? ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่มืดมนที่สุดที่ เรือนจำเบดฟอร์ดฮิลล์ ในตอนนี้?
อย่างไรก็ตาม เย่เฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงยิ้มเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจมาก: “แม่ ไม่ต้องกังวล ฉันได้ทักทายลูกค้าของฉันแล้ว และเขาบอกว่าเขาจะช่วยให้คุณเคลียร์งานได้อย่างแน่นอน เพื่อว่าถ้าไม่ใช่ ตำรวจนิวยอร์กจะไม่ปล่อยให้คุณออกไปเร็ว”
“โอเค!” เมื่อหม่าหลานได้ยินดังนั้น เธอก็ยิ้มทันที
สำหรับเธอในตอนนี้ โลกดอกไม้ภายนอกยังคงดูไม่ธรรมดาเลยสักนิด และเธอยังคงรู้สึกพึงพอใจมากขึ้นกับการครอบงำของสถาบันราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4917 แม่ไม่อยากไปตอนนี้
บทที่ 4919 เช้าวันต่อมา
