เธอจึงพูดอย่างมีความสุขว่า “ลูกเขยที่ดีของฉันก็ยังมีความสามารถ! เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ได้พบความสัมพันธ์ที่ห่างไกลจากนิวยอร์ก!”
เย่เฉินหัวเราะและพูดอย่างสบายๆ “มันก็เป็นเรื่องบังเอิญเช่นกัน มีลูกค้าคนหนึ่งที่นี่ ไม่อย่างนั้นฉันคงช่วยอะไรไม่ได้”
หม่าลานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอเค ช่วยได้ก็ดี! ลูกเขยที่ดี แม่จะไม่บอกคุณก่อน ช่วยแม่ทักทายชูราน ปล่อยให้เธอไม่ต้องกังวลและ อา คุณไม่จำเป็นต้องรอที่นิวยอร์กตลอดเวลา กลับไปกับเธอก่อน แล้วแม่จะออกไปในอีกสิบวันครึ่ง”
“ตกลง” เย่เฉินพูด “อีกสักครู่ฉันจะบอก ชูราน ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลกับมัน”
หลังจากวางสายแล้ว หม่าลานก็มีความสุขมาก
เธอวางสายอย่างมีความสุข และเมื่อเธอหันศีรษะ เธอก็พบหญิงผิวดำคนหนึ่งยืนอยู่แถวหลังเพื่อรอรับสาย เมื่อเธอเห็นหม่าหลาน ผู้หญิงผิวดำก็โค้งคำนับทันทีและพูดเป็นภาษาจีนว่า “ผู้สกัดกั้น! “
หม่าหลานขมวดคิ้วและฮัมเพลง: “คุณเรียนรู้การออกเสียงนี้ได้อย่างไร มันไม่ได้มาตรฐานเลย! เป็นพี่ลาน ไม่ใช่การสกัดกั้น! บอกฉันอีกครั้ง!”
“อะไรนะ…” หญิงผิวสีคนนี้ไม่เข้าใจภาษาจีนเลย เธอแค่ทำตามตัวอย่างคนอื่นเพื่อเรียนวลี “พี่ลาน” แต่เธออ่านออกเสียงไม่ออก ตอนนี้เธอเห็นหม่าหลานพูดต่อหน้า ของเธอ ฉันอ่านมาก แต่ไม่เข้าใจอะไรเลย
เมื่อเห็นผู้หญิงผิวสีจ้องมองเธออย่างว่างเปล่า หม่าหลานก็อดที่จะพึมพำไม่ได้ว่า “ฉันบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ?”
หญิงผิวสีไม่เข้าใจสิ่งที่หม่าลานพูด แต่พวกเขาก็เห็นได้ว่าผีตัวนั้นไม่ค่อยมีความสุขในตอนนี้ และเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรอยู่พักหนึ่ง
เมื่อเห็นเธอสั่นสะท้าน หม่าหลานก็อดที่จะเยาะเย้ยไม่ได้ และพูดอย่างสบายๆ ว่า “หลานสาวของคุณอารมณ์ดีตอนนี้ ฉันจะไม่รู้จักคุณในแบบเดียวกัน”
หลังจากพูดจบ เขาก็เบือนหน้าหนีและเดินจากไปอย่างโอ้อวด
ที่สนามเด็กเล่น ทุกคนที่เห็นหม่าลานยังคงทักทายเธอด้วยความเคารพ ซึ่งทำให้หม่าลานอารมณ์ดี
แต่หม่าล่ายังไม่ทราบว่าทั้งหมดนี้กำลังจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในวันพรุ่งนี้!
……
วันถัดไป.
สิ่งแรกที่หม่าลานทำหลังจากตื่นนอนคือเพื่อระบายโคลอี้และเจสสิก้า
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังคงนอนอยู่บนเตียง เธอก็ไปที่ห้องน้ำทันทีเพื่อนำอ่างน้ำเย็นออกมา และเทน้ำครึ่งหนึ่งลงบนตัวของ โคลอี้ เขาเทน้ำที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งให้เจสสิก้าซึ่ง ถูกขดตัวอยู่บนเตียงอีกข้างหนึ่ง
เจสสิก้าก็กรีดร้องด้วยความตกใจแล้วกระโดดขึ้นจากเตียง
เมื่อเห็นหม่าหลานยืนอยู่ต่อหน้าเขาด้วยอ่างเปล่า คนเปียกสองคนก็กล้าที่จะโกรธแต่ไม่กล้าพูด
หม่าหลานมองไปที่โคลอี้ และถามอย่างเย็นชาว่า “คุณเห็นฉันทำอะไร ทำไมคุณไม่ลุกขึ้นไปทำงาน!”
โคลอี้ร้องไห้และพูดว่า “เมื่อวานเราซักผ้าจนเช้าแล้ว เราเพิ่งจะนอนไปสามหรือสี่ชั่วโมง คุณยังปล่อยให้เรามีชีวิตอยู่อีกหรือ?”
หม่าหลานกล่าวอย่างดูถูกว่า “นอนสามหรือสี่ชั่วโมงมันถูกแล้ว ลุกขึ้นเร็วๆ เช็ดพื้นให้ฉัน ถ้าฝุ่นเกาะเท้าฉัน ฉันจะไม่ฆ่าเธอ!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4918 วันที่ฉันอยู่ในเรือนจำในสหรัฐอเมริกา
บทที่ 4920 การเปลี่ยนจากสวรรค์เป็นนรกจะมา
