เมื่อเชื่อมต่อโทรศัพท์แล้ว หม่าหลานก็พูดอย่างร่าเริงว่า “โอ้ลูกเขยที่ดีของฉัน ทำไมคุณถึงโทรหาฉันในเวลานี้”
เย่เฉิน ยิ้มและพูดว่า “แม่ อาการของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”
หม่าหลาน พูดด้วยรอยยิ้ม: “ดีมาก ดีมาก เป๋าฮื้อหูฉลาม ถั่งเฉ้า และโสมทะเลของ เทียน เทียน ดีกว่านักฟุตบอล แพทย์ที่นี่ก็เชี่ยวชาญมาก ขาของฉันฟื้นตัวได้ค่อนข้างดี”
เย่เฉิน กล่าวว่า: “ดีมาก วันนี้โรงเรียนของ ชูหราน เสร็จสิ้นแล้ว เราวางแผนที่จะเช็คเอาท์และไปนิวยอร์กในเช้าวันพรุ่งนี้ หลังจากรับคุณแล้ว เราจะกลับไปที่ จินหลิง ด้วยกัน”
“กลับไปหา จินหลิง ไหม” น้ำเสียงของ หม่าหลาน หายไปในทันทีและเธอพูดว่า “ลูกเขยที่ดี การกลับไปหา จินหลิง มันน่าเบื่อ ขาและเท้าของแม่ไม่สะดวกและฉันต้องทำให้คุณลำบาก ในชีวิต ถ้าให้บอกก็ไปหาแม่กับชูรันก่อนดีกว่า “กลับไป แม่จะอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน
เย่เฉิน รู้สึกหมดหนทางไปชั่วขณะ
เขายินดีที่จะให้ หม่าหลาน อยู่ในสหรัฐอเมริกาซึ่งถือได้ว่านอกสายตาและเสียสติ แต่ เสี่ยว ชูหราน ยังไม่รู้เกี่ยวกับการเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลของแม่ของเธอ หากเรื่องนี้ยืดเยื้อต่อไป เสี่ยว ชูหราน จะต้องทำอย่างแน่นอน สงสัยอย่าคิดไปเอง
ดังนั้นการให้ หม่าหลาน กลับไปกับเขาจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด ถ้า เสี่ยว ชูหราน เห็นว่า หม่าหลาน เดินกะโผลกกะเผลกอีกในวันพรุ่งนี้ หม่าหลาน ยังสามารถพูดได้ว่าเขาบังเอิญขาของเขาตกเมื่อเขาออกไปเล่นกับเพื่อน ๆ ไม่ใช่ใน เป่ยเป้ย ทัณฑสถาน เดฟอร์ด ฮิลล์ ขาของเขาหักเมื่อเขามีปัญหา
ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยความลำบากใจ: “แม่ การอยู่โรงพยาบาลทุกวันไม่สะดวกสบายเหมือนกลับบ้าน นอกจากนี้ แม่ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ในนิวยอร์ก ดังนั้นจึงไม่น่าสนใจที่จะอยู่คนเดียว หลังจากที่คุณ กลับไป คุณยังอยากกินสิ่งเหล่านี้ ฉันจะขอให้ คฤหาสน์เทียนเซียง ส่งอาหารอันโอชะจากภูเขาและทะเลให้คุณทุกวัน และมันจะไม่เลวร้ายไปกว่าที่คุณกินในโรงพยาบาลอย่างแน่นอน”
หม่าหลานซึ่งกำลังทานอาหารบนเตียงในโรงพยาบาล ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและคิดกับตัวเองว่า: “แม้ว่าการอยู่ที่นี่จะกินดี ดื่มดี และมีคนรับใช้ แต่ทุกวันยกเว้นวอร์ดและพื้นที่สีเขียว ชั้นล่าง มันไม่มีความหมายจริงๆ ฉันจะยังอยู่ที่นั่นเมื่อฉันกลับไป ถ้าคุณสามารถขายสร้อยคอแบบเดียวกับที่ เย่เฉิน ให้ฉันได้อย่างรวดเร็ว และใช้เงินจำนวนหนึ่ง ทุกๆ วันเมื่อสวัสดีจะมี เฉียนหงหยาน ตามหลังคุณไป จีบแล้วชีวิตจะสุขสบายแน่นอน!”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นางก็พูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าว่า “ลูกเขยที่ดี ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนั้น แม่ก็จะกลับไปอยู่กับเจ้า!”
เย่ เฉินยิ้มและบอกเธอว่า: “แม่ครับ ถ้าพรุ่งนี้ ชูหราน รู้เกี่ยวกับปัญหาที่ขา ก็แค่บอกว่าคุณเผลอล้มขณะเล่นกับเพื่อนๆ อาการบาดเจ็บเก่าไม่หายเร็ว แล้วก็กลับมาเป็นซ้ำอีก อย่าเลย พูดเรื่องคุก เกรงว่านางจะไม่สบายใจ”
“ตกลง ตกลง” หม่าหลานเห็นด้วยและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ถึงคุณไม่บอกฉัน ฉันก็ไม่สามารถบอกความจริงกับชูรันได้ ถ้าคนรู้ว่าฉันเป็นผีในเบดฟอร์ดฮิลส์ ถ้าฉันทำพัง ขาของฉัน ชื่อเสียงของฉันในชีวิตนี้จะไม่ถูกทำลายหรือ”
เย่เฉิน รู้สึกวิงเวียนเมื่อได้ยินคำว่า เบดฟอร์ด เมาน์เทน โกสต์ โซร์รี แต่เขาทำได้เพียงยิ้มและพูดว่า: “แม่ แม่พูดถูก”
หม่าหลานพูดด้วยรอยยิ้ม: “โอเค พรุ่งนี้กี่โมง บอกฉันหน่อย ฉันจะอธิบายให้หมอและพยาบาลฟังเมื่อฉันทำเสร็จแล้ว และให้พวกเขาพาฉันไปสนามบิน”
“ตกลง” เย่เฉิน กล่าว “ฉันกับ ชูหราน ขับรถไปที่นั่นหลังจากเช็คเอาต์ห้องในตอนเช้าแล้ว แต่เรายังต้องเช็คเอาต์รถ มันอาจจะเป็นเวลาเที่ยงหลังจากที่เราทำงานเสร็จ คุณสามารถไปที่ สนามบินหลังอาหารกลางวัน”
หม่าหลานรีบถามว่า “เที่ยวบินกี่โมง”
เย่เฉิน พูดด้วยรอยยิ้ม: “เราไม่ได้ใช้เครื่องบินโดยสารพลเรือน แต่ใช้เครื่องบินส่วนตัวของลูกค้า”
“ฉันจะไป!” หม่าหลานพูดด้วยความประหลาดใจ “ใช้เครื่องบินส่วนตัวอีกแล้วเหรอ ฉันมาอเมริกาคราวนี้ แต่ฉันสนุกกับเครื่องบินส่วนตัว!”
หลังจากพูดอย่างนั้น หม่าหลานก็รีบพูดว่า: “ลูกเขยที่ดี พรุ่งนี้ฉันจะไปพบคุณที่สนามบินหลังอาหารกลางวันที่โรงพยาบาล!”
“ตกลง” เย่เฉิน สั่ง: “คุณสามารถไปที่อาคาร วีไอพี ได้โดยตรงในวันพรุ่งนี้ ชูหราน และฉันจะรอคุณที่นั่น”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 5115 ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บทที่ 5117 ได้ในพริบตาเดียว
