ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5177 ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

“นานาโกะ…” เย่เฉินไม่ได้คิดมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และพูดอย่างตรงไปตรงมา: “ในเมื่อนางพูดเช่นนั้น ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าที่จะตัดสินใจว่าจะเชิญหรือไม่”
ซู รั่วลี่ พยักหน้าเบา ๆ และพูดว่า “แล้วฉันจะโทรหาเธอในภายหลัง”

แม้ว่า ซู รัวลี่ จะรู้ว่า นานาโกะ อิโตะ ต้องการเข้าร่วมงานแต่งงานของพ่อแม่ของเธอ แต่เป็นไปได้ว่าเธอต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อพบกับ เย่เฉิน

แต่เธอก็รู้ดีอยู่ในใจว่าความรักของ เย่เฉิน ที่มีต่อ นานาโกะ นั้นมีมากกว่าตัวเธอเอง

ฉันไม่สามารถและไม่ควรจงใจหลีกเลี่ยงเรื่องนี้เพียงเพราะทั้งสองจะพบกัน

เนื่องจาก เย่เฉิน ไม่คัดค้านเรื่องนี้ เขาจึงเชิญ อิโตะ นานาโกะ และ อิโตะ ยูฮิโกะ พ่อของเธอไปที่ จินหลิง เพื่อเข้าร่วมงานแต่งงานของพ่อแม่ของพวกเขาในภายหลัง

 …

ณ เวลานี้ เมืองเกียวโต ประเทศญี่ปุ่น

เมื่อ อิโตะ ยูฮิโกะ กลับมาจากสหรัฐอเมริกา เขาไม่ได้เลือกไปโตเกียว แต่ตรงไปที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ ในเกียวโต

บ้านหลังนี้มีความหมายพิเศษมากสำหรับเขา และนานาโกะ

นี่คือคฤหาสน์หลังแรกในความหมายที่แท้จริงที่ทาเคฮิโกะ อิโตะ ซื้อไว้หลังจากที่เขาเติบโตมาในชีวิต และเป็นจุดเริ่มต้นให้ชีวิตของเขาก้าวเข้าสู่ความรุ่งโรจน์

และนี่คือสถานที่ที่ นานาโกะ อิโตะ นำเธอไปสู่การเกิดใหม่หลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัส และเป็นประจักษ์พยานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอที่มีต่อ เย่เฉิน

ครั้งนี้ อิโตะ ยูฮิโกะ สามารถขยายขาได้อีกครั้ง ซึ่งทำให้เขามีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับชีวิต

ตอนนี้เขาไม่เพียงสูญเสียความปรารถนาที่จะชนะและแพ้ในห้างสรรพสินค้าเท่านั้น แต่ยังสูญเสียความรู้สึกเสื่อมโทรมหลังการตัดแขนขาอีกด้วย

ตอนนี้เขาแค่รู้สึกว่าชีวิตดีเกินไปเขาแค่ต้องการใช้เวลาทุกวันกับครอบครัวอย่างมีความสุข และไม่ต้องเสียใจในวันข้างหน้า สำหรับสิ่งอื่นๆ มันกลายเป็นสิ่งสำคัญน้อยลง

และ นานาโกะ อิโตะ ก็มีความศักดิ์สิทธิ์ใหม่เช่นกัน

หลังจากเข้าครอบครองตระกูลอิโตะ แล้ว เธอก็ทำงานอย่างไม่เห็นแก่ตัวในฐานะหญิงแกร่ง เพราะกลัวว่าตระกูลอิโตะ จะโดดเดี่ยวอยู่ในกำมือของเธอ และทำให้พ่อของเธอผิดหวัง

แต่หลังจากกลับมาจากอเมริกาครั้งนี้เธอก็รู้ว่าพ่อของเธอไม่ได้สนใจเรื่องธุรกิจ และเงินอีกต่อไป และเธอเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย ในเกียวโต ไม่เพียงแต่เขามีความสุขเท่านั้นแต่เขายังสามารถอยู่กับ พ่อของเขาซึ่งสุขสบายกว่าในโตเกียวซึ่งเป็นมหานครที่เต็มไปด้วยตึกสูงเสียอีก

ในขณะที่ Iอิโตะ ยูฮิโกะ อยู่ที่นี่ เขาสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมั่นใจ และกล้าหาญในฐานะคนที่มีสุขภาพดี และคนรับใช้ที่สามารถปรากฏตัวที่นี่ก็เป็นคนสนิทของเขาเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับข่าวการเกิดใหม่ของแขนขาที่หัก

ในขณะนี้ อิโตะ ยูฮิโกะ อยู่ในลานที่ อิโตะ นานาโกะ และ เย่เฉิน เดินบนหิมะ ฝึกวิชาดาบกับ ฮิโรชิ ทานากะ นายและคนรับใช้มักหมกมุ่นอยู่กับ เคนโด้ ในที่สุดก็ฟื้นตัวและหยิบงานอดิเรกนี้ขึ้นมาใหม่โดยธรรมชาติ

ในทางกลับกัน นานาโกะ อิโตะ นั่งในห้องสไตล์ญี่ปุ่นโดยเปิดประตูไม้ข้างสนามและจัดโต๊ะไม้ที่ละเอียดอ่อนบนเสื่อทาทามิ หลังจากจับคู่อย่างระมัดระวังแล้วให้ใส่ลงในขวดอย่างระมัดระวัง

ในลานบ้าน เสียงของเจ้านายและคนรับใช้สับกันด้วยดาบไม้และตะโกนก้อง ไม่เพียง แต่ อิโตะ นานาโกะ จะไม่พบว่ามันวุ่นวายเกินไป แต่เธอมักจะดึงพลังงานออกมาและเฝ้าดูทั้งสองคนคุยกันด้วย ความสนใจที่ดี

ในขณะนี้ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็สั่นอยู่ใต้โต๊ะ เธอมองลงไปและเห็นว่าเป็น ซู รั่วลี่ ที่โทรมา รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ และเธอตะโกนเสียงดังให้คนสองคนที่สนาม : “โอโด -ซัง ทานากะซัง หยุดก่อน เราอาจจะต้องเตรียมตัวไปฮั่วเซีย!”

Spread the love