ด้วยการหายไปของภาพ ออร่าที่ละเอียดอ่อนในม้วนภาพก็หายไปเช่นกัน แต่เมื่อเย่เฉินมองไปที่ภาพอีกครั้ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพของ เหมิงฉางเซิง ในใจ และรู้สึกว่าเหมิงฉางเซิงอยู่ใน ภาพนี้ดูมีชีวิตชีวาและสดใสกว่าบนกระดาษ
เขาอดไม่ได้ที่จะเดาในใจว่าชีวิตของ เหมิง ฉางเซิง หลังจากออกจากหมู่บ้านบนภูเขานั้นจะเป็นอย่างไร
แม้ว่าอายุขัยของเขาจะยาวนานแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีบุคคลสำคัญในชีวิตของเขา ภรรยาและลูก ๆ ของเขาเสียชีวิตไปนานแล้ว และลูกชายคนเดียว และลูกศิษย์ของเขาก็ถูกฝังอยู่ในดินเช่นกันมีเพียงเขาที่ยังเป็นเหมือนคนกลาง – ชายชรายังคงอยู่
ด้วยอุปนิสัยของเขาหมกมุ่นอยู่กับการบ่มเพาะและปรารถนาที่จะมีอายุยืนยาว บางที หลังจากที่เขาออกจากหมู่บ้านบนภูเขาแล้วเขาก็ยังเลือกที่จะกลับไปที่ถ้ำของเขาที่ไหนสักแห่ง และฝึกฝนต่อไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยตัวเอง ปีและเดือนซึ่งราชวงศ์และรุ่น
เมื่อชีวิตเหลือแต่การปฏิบัติไปวันๆ สุข ทุกข์ โศก สุข ก็สงวนไว้เฉพาะตนเท่านั้น หาใครแบ่งปันไม่ได้
ความรู้สึกนั้นในมุมมองของ เย่เฉิน ไม่ใช่การแสวงหาความยืนยาว แต่เป็นการแสวงหาความเหงา
เขารู้สึกว่าเมื่อคน ๆ หนึ่งละทิ้งอารมณ์และความปรารถนาทั้งหกของเขา และตกอยู่ในความเหงาที่ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ว่าชีวิตจะยืนยาวเพียงใด ชีวิตก็จะสูญเสียความหมายที่แท้จริงไป
และเย่เฉินอดคิดไม่ได้ว่า หากผู้คนรอบตัวเขาแก่ตัวลงเมื่อเวลาผ่านไป จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา
แม้ว่ายา ยาคืนความอ่อนเยาว์ จะดี แต่ผลลัพธ์จะแย่ลงเมื่อคุณอายุมากขึ้น ด้วย ยาคืนความอ่อนเยาว์ มันไม่มีปัญหาสำหรับคนธรรมดาที่จะมีอายุมากกว่าร้อยปี ฉันเกรงว่า ยาคืนความอ่อนเยาว์ จำนวนมาก จะต้องรองรับเพดานการมีชีวิตอยู่ถึงสองร้อยปี
แม้ว่าฉันจะเต็มใจให้ยาฟื้นฟูแก่พวกเขาอย่างเพียงพอ แต่พวกเขายินดีที่จะใช้ยาฟื้นฟูต่อไปเพื่อยืดอายุของพวกเขาในวัยนั้นหรือไม่?
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนเราจะอายุยืนถึงร้อยปี แต่คนทั้งโลกไม่เคยได้ยินเรื่องนี้
หากคุณยังคงให้ยาฟื้นฟูแก่คนใกล้ชิดเพื่อให้พวกเขามีชีวิตตลอดไปและไม่แก่ชรา พวกเขาจะต้องอยู่ห่างจากทุกคนที่รู้จักพวกเขาแต่ไม่รู้รายละเอียดของพวกเขาในช่วงเวลาวิกฤต มิฉะนั้นพวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน . ทำให้เกิดข้อสงสัยนับไม่ถ้วน.
นอกจากนี้ยังหมายความว่าทุกคนต้องหาที่ซ่อนเพื่อซ่อนตัวจากโลกในช่วงเวลาหนึ่ง ในเวลานั้น พวกเขา และคนรอบข้างจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงโลกปกติ เช่น มนุษย์หมาป่าหรือแวมไพร์ใน มารีซูรี ใน ตะวันตก ความสนใจของผู้คน
สำหรับชีวิตเช่นนี้ เย่เฉินไม่จำเป็นต้องถามคนรอบข้างด้วยซ้ำ ตัวเขาเองเป็นคนแรกที่ไม่ยอมรับมัน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย
แม้ว่าฉันไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ในอีกยี่สิบหรือสามสิบปีข้างหน้า แต่มันเป็นปัญหาใหญ่ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่
เย่เฉินถอนหายใจเบา ๆ วางสกรอลล์และยืนขึ้นจนสุด
…
เนื่องจากเมืองหลวงของชู อยู่ไม่ไกลจาก จินหลิง เครื่องบินจึงมาถึงสนามบิน จินหลิง ในเวลาเพียงสองชั่วโมง
เวลานี้ท้องฟ้ายังไม่สว่างด้วยซ้ำ
เย่เฉิน และ เฉิน เซ่ไค่ ลงจากเครื่องบิน และผู้ใต้บังคับบัญชาของ เฉิน เซ่ไค กำลังรออยู่ที่นี่แล้ว
เฉิน เซ่ไค ถาม เย่เฉิน ด้วยความเคารพ: “อาจารย์ ยังมีเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนรุ่งสาง คุณอยากไปพระราชวังบักกิงแฮมเพื่อพักผ่อนสักครู่หรือไม่”
Spread the love
