ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5228 ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

หลิน หม่านฉง ยิ้มเล็กน้อยและเดินออกไปบนถนนอีกครั้ง ข้อโต้แย้งที่เธอพูดกับ พี่สาวเซียน ไม่มีอะไรมากไปกว่าการรู้สึกว่าเกาะฮ่องกงรวดเร็วเกินไป มีผู้คนมากเกินไปและมีที่ดินน้อยเกินไป และทรัพยากรของเมืองถูกบีบอย่างรุนแรง ความรู้สึกโดยรวมคือชีวิตในเมืองชั้นสองในแผ่นดินใหญ่นั้นสะดวกสบายกว่า .
หลิน ว่านเอ๋อ พยักหน้าเห็นด้วยหลังจากฟัง แต่ในใจเธอไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย

เธอรู้สึกว่าคำพูดของ หลิว หม่านฉง ฟังดูถูกต้องตั้งแต่แรกเห็น เกาะฮ่องกงซึ่งเป็นเมืองระดับนานาชาติชั้นหนึ่งย่อมมีจังหวะที่ช้า และเป็นความจริงที่เกาะฮ่องกงมีผู้คนจำนวนมาก และที่ดินจำนวนไม่มาก หลายคนทำงานหนักมาตลอดชีวิตและไม่สามารถซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ ขนาด 40 ตารางเมตรได้ 3 หลัง คนหนุ่มสาวจำนวนมากจากเกาะฮ่องกงจึงค่อยๆ เริ่มพัฒนาในแผ่นดินใหญ่โดยเฉพาะเขตพิเศษที่อยู่ติดกับเกาะฮ่องกง ซึ่งดึงดูดคนหนุ่มสาวจำนวนมากจากเกาะฮ่องกง

อย่างไรก็ตาม หลิน ว่านเอ๋อ ก็ชัดเจนเช่นกันว่าเกาะฮ่องกงเป็นสถานที่ที่สวรรค์และนรกอยู่ร่วมกัน

เป็นเรื่องปกติที่ครอบครัวยากจนที่มีสมาชิก 6-7 คนจะเบียดเสียดกันอยู่ในห้องขนาด 10 ตร.ม. และบางคนถึงกับอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีแม้แต่ที่นอนด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม บนเกาะฮ่องกง คนรวยอันดับต้นๆ สามารถสร้างบ้านสุดหรูที่ดูเหมือนพระราชวังบนไหล่เขาของอ่าว และอาศัยอยู่ในแฟลตสุดหรูที่มีพื้นที่หลายแสนตารางเมตรบนตึกระฟ้า

ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา เกาะฮ่องกงเป็นสวรรค์ของคนรวย ครอบครัวของ หลิว หม่านฉง ร่ำรวยมาก ความก้าวหน้าของเกาะฮ่องกง ขนาดของประชากร และจำนวนที่ดินแทบไม่มีผลอะไรกับเกาะฮ่องกงเลย

เหตุผลของเธอก็เหมือนกับเศรษฐีอันดับต้นๆ ที่ประกาศว่าเขาตัดสินใจออกจากสหรัฐอเมริกาเพราะกฎหมายและระเบียบที่ย่ำแย่ในสหรัฐอเมริกาและการกราดยิงบ่อยครั้ง

เมื่อมองแวบแรก เหตุผลนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นปัญหาเลย

ในประเทศอย่างสหรัฐอเมริกา ทุกคนมีอาวุธปืน การปล้นโดยใช้อาวุธเกิดขึ้นทุกวัน และการซื้อสินค้าด้วยเงินศูนย์เกิดขึ้นตลอดเวลา เหตุกราดยิงครั้งใหญ่อาจเกิดขึ้นได้หลายร้อยหรือหลายพันครั้งต่อปี อยู่ที่นั่นคุณต้องเผชิญกับสิ่งที่ไม่รู้จักทุกวัน ความเสี่ยงด้านความปลอดภัย

แต่แท้จริงแล้วอันตรายเหล่านี้ล้วนมีไว้สำหรับชนชั้นกลางและล่างในสหรัฐฯ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง คนธรรมดาที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาต้องเผชิญกับอันตรายจากปืน แต่สำหรับคนรวยอันดับต้น ๆ ที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา พวกเขาปลอดภัยในสหรัฐอเมริกามากกว่าในประเทศอื่น ๆ

เพราะพวกเขามีเงินมากพอที่จะสร้างรั้วของตัวเองให้สูงพอและเชื่อมต่อกับโครงข่ายไฟฟ้าได้ และในขณะเดียวกันพวกเขาก็มีเงินมากพอที่จะจ้างคนเพียงพอและพกปืนเพียงพอเพื่อรักษาความปลอดภัยตลอด 24 ชั่วโมง

นอกจากนี้ ในพื้นที่ที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ในสหรัฐอเมริกา สถานีตำรวจแทบรอไม่ไหวที่จะเปิดที่ประตูทางทิศใต้ของชุมชนและอีกแห่งที่ประตูทางทิศเหนือ จากนั้นสถานีตำรวจแต่ละแห่งจะส่งรถตำรวจแปดคันและสายตรวจ 16 นายไปด้วย ปืนรอบชุมชนออกลาดตระเวนตลอด 24 ชม.

หากมือปืนต้องการลงมือกราดยิง เขาจะไม่เลือกย่านที่มีฐานะร่ำรวยที่สุด เพราะเขาถูกตำรวจสายตรวจขัดขวางระหว่างทางเข้าสู่ย่านคนรวยเพราะรถของเขาไม่ดีพอ

ในกรณีนี้ นับประสาอะไรกับการนำปืนออกมา แม้ว่าเขาจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบหมากฝรั่ง เขาจะถูกตีเข้าไปในรังของแตนภายในไม่กี่วินาที

และแม้ว่าเขาจะมีความสามารถในการหลีกเลี่ยงการลาดตระเวนของตำรวจ ตราบใดที่เขากล้าที่จะเข้าใกล้คฤหาสน์ของอภิมหาเศรษฐี ปืนหลายสิบกระบอกจะเล็งมาที่เขาอย่างลับๆ

ในสถานการณ์เช่นนี้ ความปรารถนาที่จะมีส่วนร่วมในคดียิงเป็นเพียงความฝัน เขาอาจไม่มีโอกาสแม้แต่จะยิงเอง

และความรู้สึกปลอดภัยของอภิมหาเศรษฐีเป็นสิ่งที่ประเทศอื่นให้ไม่ได้ เพราะประเทศส่วนใหญ่ไม่อนุญาตให้คนธรรมดาถือปืน และคนรวยก็อยากหาบอดี้การ์ดติดอาวุธหลายสิบคนเพื่อป้องกันตัวเอง ซึ่งง่ายๆ ก็คือ ความฝัน แม้ว่าปกติแล้วคุณจะจ้างบอดี้การ์ดมาสักคน แต่มันจะไร้ประโยชน์เมื่อคุณเจอพวกอันธพาลถือปืน

นายน้อยแห่งตระกูลหลี่ ถูกลักพาตัวบนเกาะฮ่องกงเพราะพวกอันธพาลมีปืน แต่นายน้อยแห่งตระกูลหลี่ และบอดี้การ์ดของเขาไม่มี

หากสิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา ตราบใดที่บริษัทรักษาความปลอดภัยมีงบประมาณเพียงพอ พวกเขาสามารถจัดหารถคาดิลแลคกันกระสุนสองสามคันที่เทียบได้กับรถหุ้มเกราะ และบอดี้การ์ดอีกโหลที่มีปืนไรเฟิลจู่โจมเพื่อป้องกันตัวระหว่างทางกลับบ้านของนายน้อย พวกอันธพาลเช่น เหนียง และ อาเฮือน อาจไม่เพียงพอที่จะฟันผู้คุ้มกันเหล่านี้

ดังนั้น ถ้าคนธรรมดาบอกว่าชีวิตในอเมริกาไม่ปลอดภัยพอ ก็คงเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ

แต่ถ้าคนที่ร่ำรวยมหาศาลพูดสิ่งเดียวกันนี้กับโลกภายนอก นั่นต้องเป็นข้อแก้ตัวของเขา ไม่ใช่ความคิดที่แท้จริงของเขา

ดังนั้น หลิน ว่านเอ๋อ จึงสรุปว่าต้องมีเหตุผลอื่นที่ทำให้ หลิว หม่านฉง มาเยือน จินหลิง

ตรรกะการคิดของ หลิน ว่านเอ๋อ คือต้องคำนึงถึงความมีเหตุผลเป็นอันดับแรกในทุกสิ่ง และเมื่อเรื่องนี้ขัดแย้งกับสามัญสำนึก จะต้องมีเจ็ดคำ: ต้องมีปีศาจเมื่อเกิดข้อผิดพลาด

ยิ่งกว่านั้น เช่นเดียวกับการคูณ ยิ่งฐานและผลคูณยิ่งใหญ่ ผลลัพธ์ก็จะยิ่งใหญ่ขึ้นตามธรรมชาติ และในทางกลับกัน ถ้าผลใหญ่ฐานและผลคูณจะไม่เล็ก

ดังนั้น หลิน ว่านเอ๋อ จึงอดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเอง: “หลิว หม่านฉง เป็นลูกสาวผู้มั่งคั่งที่มีครอบครัวหลายแสนล้าน หากเธอสามารถทำพฤติกรรมที่ผิดปกติเช่นนี้กับลูกสาวผู้มั่งคั่งหลายแสนล้านได้แล้วล่ะก็” สัตว์ประหลาด” ไม่ใช่ “สัตว์ประหลาด” ธรรมดาอย่างแน่นอน ต้องเป็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่แน่ๆ… ตรรกะพื้นฐานนี้ใช้ได้กับฉันด้วย ฉันจะมาที่นี่ไม่ใช่เพราะฉันชอบที่นี่ หรือบรรพบุรุษของฉันมีความสัมพันธ์แบบไหนกับที่นี่ แต่เพราะที่นี่มีความลับซ่อนอยู่ สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ สัตว์ประหลาดตัวนั้นคือเย่เฉิน!”

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลิน ว่านเอ๋อ ก็ขมวดคิ้วและพูดกับตัวเองว่า: “ในด้านสว่างของ จินหลิง แทบไม่มี ‘สัตว์ประหลาด’ ที่สามารถคู่ควรกับสถานะของ หลิว หม่านฉง เป็นไปได้ไหมว่า… หลิว หม่านฉง ผู้นี้ก็มาหา เย่เฉิน ด้วย”

Spread the love