เย่เฉินพยักหน้า: “ดีมาก! ฉันไม่ได้อยู่ในจินหลิงในตอนนั้น แต่ฉันอาจจะไม่ออกไปไหนในช่วงนี้ หากคุณต้องการความช่วยเหลือเกี่ยวกับจินหลิง โปรดติดต่อฉัน ” “
ตกลง!” ดู๋ ไห่ชิง ไม่สุภาพเกินไป และตกลงด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงเชิญ เย่เฉิน เข้าไปในบ้าน
เมื่อเข้าไปในบ้านเก่าหลังนี้ เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับว่าเขาได้ล่วงลับไปแล้ว
เมื่อพ่อแม่ของฉันเช่าบ้านเก่าหลังนี้ พวกเขายังบูรณะอย่างระมัดระวังเหมือนตอนนี้ แม้ว่ามันจะยังดูเรียบง่าย แต่ก็สามารถมอบรูปลักษณ์ใหม่ให้กับผู้คนได้
หลังจาก 20 ปีแห่งความเกียจคร้าน บ้านเก่าหลังนี้เคยทรุดโทรม แต่หลังจากการบูรณะอย่างระมัดระวังของ ดู๋ ไห่ชิง ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะกลับคืนสู่สภาพเหมือนเมื่อ 20 ปีที่แล้ว
ชั่วขณะหนึ่ง เย่เฉินรู้สึกว่าเขากลับไปเป็นเหมือนตอนที่เขาอายุ 7-8 ขวบ พ่อแม่ของเขาเพิ่งตั้งรกรากใน จินหลิง และครอบครัวทั้งสามคนก็ใช้ชีวิตอย่างธรรมดาแต่เต็มไปด้วยความสุขที่นี่
ดู๋ ไห่ชิง เห็นว่า เย่เฉิน มองไปรอบ ๆ และคนของเขาก็หลงทางเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงจงใจไม่พูดอะไร แต่ปล่อยให้ เย่เฉิน ดูให้ดีและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลังจากนั้นไม่นาน เย่เฉินก็ถอนความคิดของเขาออกก่อนที่เขาจะหลั่งน้ำตา กลั้นน้ำตาไว้ และพูดกับ ตู้ไห่ชิง ด้วยรอยยิ้ม: “คุณป้าตู้ ต้องลำบากมากในการทำความสะอาดบ้านหลังนี้…” ตู้ ไห่ชิง พยักหน้า และยิ้ม และพูดว่า: “ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก
” มีความคิดมากมาย แต่ฉันก็สนุกกับมันเช่นกัน “
หลังจากพูด ดู๋ ไห่ชิง ก็ชี้ไปที่กลุ่มโซฟาหนังสมัยเก่าแบบชนบทและพูดกับ เย่เฉิน: “นั่งลงและพักสักครู่!” “
โอเค!” เย่เฉินพยักหน้า และหลังจากนั่งลง ฉันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “ป้าตู้ โซฟาตัวนี้โดยพื้นฐานแล้วเหมือนกับโซฟาที่ฉันมีเมื่อตอนที่ฉันอยู่ ตอนเด็ก… ตอนนี้คุณยังซื้อโซฟาสไตล์นี้ได้ไหม”
ดู๋ ไห่ชิง พูดด้วยรอยยิ้ม: “ตอนเรายังเด็ก โซฟาหนังก็ธรรมดา ถ้าคุณเป็นแบบนี้ เว้นแต่โซฟาที่นำเข้าจากยุโรปและสหรัฐอเมริกาจะ ดูเกินจริงมากขึ้น แต่ตอนนี้โซฟาแบบนี้ไม่สามารถซื้อได้ ฉันจ้างคนมาทำด้วยมือโดยเฉพาะ” เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ: “คุณป้าตู้ ระวังตัวจริงๆ และเธอก็เข้าใจพ่อจริงๆ เธอดูเหมือนพ่อมากในหลายๆ ที่ … “
หลังจากรู้สึกอารมณ์แล้ว เย่เฉิน ก็จงใจเปลี่ยนเรื่อง มอง ซู จื้อเฟย ที่ด้านข้างแล้วถามว่า: “อาจารย์ซู คุณต้องมี ช่วงเวลาที่ยากลำบากในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา?”
ซู่จื้อเฟย ยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัวและพูดด้วยความเคารพ: “นายเย่ ฉันอาจจะยังเป็นคนโง่เขลาคนนั้น…”
เย่เฉินถามเขาว่า: “ฉันให้คุณคุกเข่าและแสวงบุญตลอด คุณไม่เกลียดฉันเลยเหรอ”
ซู่จื่อเฟย พูดตามจริง: “ย้อนกลับไปยังท่านเจ้าข้า ในเดือนแรก ฉันเกลียดคุณเข้ากระดูกทุกขณะ และแม้แต่จินตนาการในใจว่าถ้าวันหนึ่งฉันสามารถเป็นได้ แข็งแกร่งกว่าคุณ แน่นอน ฉันจะให้คุณตอบแทนเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า แต่… หนึ่งเดือนต่อมา ฉันค่อยๆ เข้าใจถึงเจตนาดีของคุณ…”
เย่เฉิน ถามด้วยความสงสัย: “เจตนาดีของฉัน? ในสายตาของ หลายคน ฉันเป็นคนที่มีรสนิยมชั่วร้าย ฉันมักจะคิดวิธีลงโทษแปลกๆ คนอื่นคงอยากจะฆ่าฉัน ทำไมคุณเป็นคนเดียวที่บอกว่าฉันมีเจตนาดี”
ซู จื้อเฟย พูดอย่างจริงใจ: “จริง ๆ แล้ว คุณมีวิธีมากมายที่จะลงโทษฉัน แม้ว่าฉันจะต้องใช้ชีวิตก็ไม่มีใครทำอะไรคุณได้ ยิ่งไปกว่านั้น ชีวิตของฉันยังถูกช่วยชีวิตโดยคุณที่ญี่ปุ่น คุณยังให้ฉันอีก ทางออก และคุณยังให้โอกาสฉันหาทางกลับ…”
ซู่จือเฟย เม้มริมฝีปากและนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดว่า: “และฉันรู้ว่าคุณส่งคนมาปกป้องฉันเสมอ ในความมืด ฉันพบกับอันตรายต่อชีวิตหลายครั้งในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา และเขาต้องช่วยฉันอยู่เบื้องหลัง เพื่อกอบกู้โลก”
เย่เฉินไม่พูด แต่ ซู่ จี้หยู ถามด้วยความประหลาดใจ “พี่ชาย คุณเคยเจอไหม ชีวิตที่ตกอยู่ในอันตราย ทำไมฉันไม่ได้ยินที่คุณพูดถึง”
Spread the love
