ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 638

บทที่638
อู๋ตงไห่ตัวสั่นไปหมด หันกลับมา และถามอย่างประหม่า:”ประธานเฉิน คุณต้องการอะไรอีกไหม”
เฉินจื๋อข่ายชี้ไปที่จางจื่อโจวและคนอื่น ๆ อีกห้าคนที่นอนอยู่บนพื้น และพูดอย่างเย็นชาว่า:”พวกนายสองคน ลากสุนัขที่ตายทั้งห้าตัวนี้ออกไปด้วย อย่าทำให้ป่ายจินฮ่านกงของฉันสกปรก!”
“ผม…… “อู๋ตงไห่กระวนกระวาย แทบจะอาเจียนเป็นเลือด!
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับมามีสติ และพูดออกมาว่า:”ประธานเฉิน ทั้งห้าคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลอู๋อีกต่อไป คุณสามารถจัดการได้ตามใจชอบ! จะฆ่ายังไงก็แล้วแต่!”
เฉินจื๋อข่ายพูดอย่างเย็นชา:”นายลืมสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ? ทั้งห้าคนนี้ มีงานศิลปะบนหน้าผากของพวกเขา นายพาพวกเขากลับไปที่ตระกูลอู๋ ดูแลพวกเขาให้ดี ให้พวกเขามีชีวิตอยู่ดีกินดี ต้องไม่ปล่อยให้พวกเขาตาย และห้ามลบงานศิลปะบนหน้าผากพวกเขา เข้าใจไหม?”
งานศิลปะ……
อู๋ตงไห่มองไปที่จางจื่อโจวและพวกเขาทั้งห้าด้วยความขุ่นเคือง ทุกคำพูดบนหน้าผากของทั้งห้าคนนี้ราวกับมีดคม กระแทกหัวใจของเขา!
ตอนนี้เฉินจื๋อข่ายกลับให้เขาพาห้าคนนี้กลับบ้าน แล้วดูแลพวกเขา?
นี่มันน่าอัปยศเกินไปจริงๆ!
แต่ว่า เขาไม่กล้าที่จะมีอารมณ์โกรธแม้แต่น้อย
ทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าแล้วยังไงล่ะ?
สิ่งที่ควรได้รับ ยังคงต้องรับ!
ดูเหมือนว่า ในตอนนี้คงต้องทำตามเขาก่อนเท่านั้น พาห้าคนนี้ออกไป และหลังจากพาพวกเขากลับไปที่ซูหาง ค่อยแล้วให้พวกเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินจื๋อข่ายก็พูดอีกครั้งว่า:”จริงสิ ลืมเตือนนาย พาห้าคนนี้กลับไป นายดูแลให้ดีๆ นานๆครั้งก็ใช้เครื่องบินพิเศษส่งมาจินหลิง เพื่อให้ฉันตรวจสอบโดย ถ้าหนึ่งในนั้นตาย ฉันจะเอาชีวิตสุนัขของลูกชายคนหนึ่งของนายไป ถ้าตายสองคน ฉันจะเอาชีวิตสุนัขของลูกชายทั้งสองคนของนายไป ถ้าตายสามคน ชีวิตสุนัขของนายก็เป็นของฉัน!”
อู๋ตงไห่โกรธจนตัวสั่นอย่างรุนแรง!
นี่……นี่มันมากเกินไปแล้วนะ!
เฉินจื๋อข่ายนายมีความแค้นอะไรกับตระกูลอู๋ฉันกันแน่?
ทำไมถึงใช้วิธีดูถูกขนาดนี้มาดูถูกตนถึงแก่ความตายล่ะ? แต่ว่า เขากล้าพูดกับว่าไม่กับเฉินจื๋อข่ายสักที่ไหน?
เลยได้แต่ร้องไห้พยักหน้า:”ประธานเฉิน คุณพูดว่าอะไร ก็อย่างนั้นแหละ……”
เฉินจื๋อข่ายพอใจ แล้วพูดว่า:”เอาล่ะ พวกนายสองคน แบกพวกเขาแล้วไปให้พ้นซะ!”
อู๋ตงไห่ขอร้อง:”ประธานเฉิน ขาผมหัก ขาของลูกชายผมก็ขาหัก และวันนี้มือของเขาก็หักมาก่อนหน้านี้แล้ว เราสองคนพิการ จะแบกห้าคนนี้ไปได้อย่างไร……ขอร้องคุณปล่อยพวกเราไปเถอะ หรือไม่ก็ขอร้องคุณช่วยจัดให้ลูกน้องของคุณมาช่วยแบกพวกเขาไปหน่อยเถอะครับ……”
เฉินจื๋อข่ายถามอย่างเย็นชา:”ไม่แบกใช่ไหม?ไม่แบกพวกนายสองคนก็ไม่ต้องไปแล้ว ฉันจะหักแขนขาพวกนายเอง พวกนายทั้งเจ็ดคนนอนรอคนของตระกูลอู๋มารับพวกนายอยู่ที่นี่เถอะ!”
ทันใดนั้นอู๋ซินก็ทรุดลงและร้องไห้:”ประธานเฉิน เราทำให้คุณไม่พอใจยังไงกันแน่ ได้โปรดขอตรงๆเลย อย่าทรมานผมและพ่อของผมเลย ผมกราบล่ะ!”
อู๋ซินผู้ซึ่งขาหักจึงคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความยากลำบาก ใช้มือข้างหนึ่งประคองและกราบ
เขากลัวแล้วจริงๆ! และกลัวมากๆ!
นี่มันแม่งใช่ป่ายจินฮ่านกงระดับท็อปที่ไหนกัน นี่มันนรกบนดินชัดๆ!
ตอนนี้ตนแค่อยากจะหนี หนีกลับไปที่ซูหาง หนีกลับบ้านของตัวเอง แล้วขังตัวเองไว้แล้ว เลียแผลคนเดียว
สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ช่างน่าอัปยศจริงๆ เขาไม่อยากออกไปพบปะผู้คนในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าด้วยซ้ำ!
เฉินเจ๋อไคไม่ยอมให้กับการคุกเข่ากราบหัวของเขาเลย และพูดอย่างเย็นชาว่า:”ฉันได้พูดไปแล้ว ไม่พวกนายสองคนจะสุนัขทั้งห้าตัวนี้ออกไป ไม่ก็เหมือนกับพวกเขา กลายเป็นสุนัขที่ตายแล้ว มีเพียงสองทาง เลือกเอาเอง! ”
อู๋ตงไห่รีบอ้อนวอนอย่างนอบน้อมว่า:”ประธานเฉินอย่าโกรธเด็ดขาด เราจะกำจัดพวกมันให้หมด แม้ว่ามันจะคลานก็ตาม เราจะลากพวกมันทั้งห้าออกไป!”