ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 828

หม่าหลันพูดทั้งน้ำตา “แล้วจะให้พวกมันหักขาฉันฟรีๆหรอ?”
ผู้คุมพูดเสียงเรียบ “ถ้าเธออยากฟ้องพวกเขาก็ได้ ฉันจะไปทำเรื่องตามระบบปกติให้ตำรวจเข้ามาสอบสวน แต่ถ้าเป็นแบบนั้น เธออาจจะต้องไปโรงพักสักรอบเพื่อให้ปากคำ และฉันพูดตามตรง เธอคนเดียว พวกเขายี่สิบกว่าคน คำพูดของเธอพวกเขาไม่แน่จะยอมรับ ถ้าถึงเวลานั้นพวกเขาพร้อมใจกันยืนยันว่า เธอทำร้ายนายหญิงใหญ่เซียว เธอจะกลายเป็นหาเรื่องใส่ตัวเองนะ”
พอหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็หมดหวังทันที
เธอก็รู้ว่านักโทษหญิงพวกนี้ไม่ใช่คนดีอะไรนัก และยังสามัคคีมากภายใต้การนำทีมของจางกุ้ยเฟิน ยิ่งไปกว่านั้นตัวเธอเองยังทำให้ทุกคนโกรธ ถ้าเธอไปฟ้องร้องที่โรงพัก ผลลัพธ์เป็นไปได้มากว่าพวกเขาจะรวมตัวกันปรักปรำเธอ
ถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะลำบากมากขึ้น
เทียบกับแบบนั้นแล้ว สู้รีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า รีบออกไปให้เร็วที่สุด!
พอคิดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันได้แต่พยักหน้ายอมรับ “ฉันจะออกไป ตอนนี้ฉันจะออกไปเลย!”
ผู้คุมพยักหน้า พยุงหม่าหลันออกจากห้องน้ำ จากนั้นก็พาเธอไปจากห้องขัง
วินาทีที่ออกจากห้องขัง หม่าหลันหันกลับไปบอกนายหญิงใหญ่เซียว “ยัยแก่ รอฉันก่อน ไม่ช้าก็เร็วฉันจะหักขาแกสองท่อนทิ้ง!”
นายหญิงใหญ่เซียวแค่นเสียงเย็นบอก “ยัยแพศยา แกไม่ตายดีแน่!”
หม่าหลันไม่สนใจนายหญิงใหญ่เซียว หันมองจางกุ้ยเฟิน พูดเสียงเข้มว่า “จางกุ้ยเฟิน แกล้างคอรอฉันไว้เลย หลุมแม่แกน่ะไม่รอดแน่!”
จางกุ้ยเฟินตะคอกดัง “แกกล้าหรอ ฉันจะฆ่าแกแน่ๆ”
หม่าหลันค่อยๆกะเผลกออกจากห้องขังภายใต้การพยุงของผู้คุม หันกลับไปด่า “แกรอดูสิว่าฉันกล้าไม่กล้า รอไว้แกออกมาแล้วไปดูที่หลุมศพแม่แก ดูว่าเถ้ากระดูกแม่แกยังอยู่ดีไหม!”
พูดจบ ไม่หันหัวกลับมาอีกเลย เดินตามผู้คุมออกจากห้องขังของสถานกักขัง
หม่าหลันมาถึงห้องทำงานของสถานกักขัง ผู้คุมให้เธอเข้าไปในห้องทำงานหนึ่ง ในห้องนี้มีตำรวจนั่งอยู่สองคนแล้ว เป็นสองคนนี้เองที่รับผิดชอบคดีของเธอ
ตำรวจสองคนเห็นเธอมีผู้คุมพยุงมา ก็มองตะลึงตาค้าง
ผู้คุมคนนั้นพูดกับอีกสองคน “เมื่อกี้มีปากเสียงกับเพื่อนห้องขังด้วยกันในห้องน้ำ ได้รับบาดเจ็บที่ขา”
หม่าหลันพูดอย่างโมโห “ได้รับบาดเจ็บที่ขาหรอ? ขาฉันหักแล้วต่างหาก คุณไม่เห็นหรอ?”
ผู้คุมถามเสียงเย็นว่า “เมื่อกี้ที่พูดกับเธอไป หูทวนลมหรือไง? จะให้เข้าไปเรียกทุกคนออกมา และจัดการส่งไปโรงพักสอบสวนคนละรอบไหม ฉันจะบอกให้ ไม่สอบสวนเธอสักสี่ห้าวัน อย่าคิดจะได้ออกมา!”
ตำรวจหนึ่งในนั้นพูดว่า “เอาล่ะหม่าหลัน ตอนนี้ได้กลับบ้านก็ดีมากแล้ว ส่วนเรื่องบาดแผลที่ขา รอออกไปแล้วไปรักษาที่โรงพยาบาล ทำกายภาพพักฟื้นซักสามถึงห้าเดือนก็ได้แล้ว”
หม่าหลันได้แต่พยักหน้าหงอยๆ พลางถาม “คุณตำรวจ เมื่อไหร่จะปล่อยฉันออกไปคะ?”
ตำรวจคนนั้นบอกว่า “เรื่องที่พวกเรามอบหมายเธอก่อนหน้านี้ เธอจำได้แม่นแล้วใช่ไหม?”
หม่าหลันรีบบอก “คุณวางใจได้ค่ะ ฉันจำได้แม่นเลย เรื่องทั้งหมดนี้พอฉันออกไปจะไม่มีทางพูดกับใครแม้แต่คนเดียว!”
เมื่อตอนบ่ายหม่าหลันโดนสามคนนั้นตบตียกใหญ่ ข่มขู่อีกระลอกหนึ่ง ตกใจขวัญหายดีฝ่อหมดแล้ว และรู้ซึ้งแล้วว่าเรื่องนี้มันอันตรายมากแค่ไหน
ดังนั้นตอนนี้เธอหาทางหลบแทบไม่ทัน มีหรือจะกล้าพูดถึงอีก?
ตำรวจคนนั้นถึงได้พอใจ และคืนมือถือของหม่าหลันให้เธอพลางว่า “เอาล่ะ ตอนนี้โทรหาลูกเขยเธอซะ ให้เขามารับเธอ”
————