ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 839

พอหม่าหลันเข้าเฝือกที่โรงพยาบาลชุมชน ก็โดนเซียวฉางควนพาตัวกลับไปรักษาตัวที่บ้าน
ระหว่างทาง หม่าหลันบ่นสวดเซียวฉางควนไม่หยุด ในเวลาเดียวกันก็เค้นถาม เธออยากรู้ให้แน่ใจว่างานกินเลี้ยงวันนี้ ทำไมต้องแต่งตัวดูดีขนาดนี้
แต่ปากของเซียวฉางควนปิดแน่นซะยิ่งกว่ากาวตราช้าง
เขาอยากรอให้คืนนี้หาโอกาสดีๆคุยเรื่องหย่ากับหม่าหลัน ดังนั้นก่อนตอนนั้น เขาจะไม่ยอมให้หม่าหลันรู้เรื่องหานเหมยฉิงเด็ดขาด
ส่วนในรถอีกคัน เย่เฉินขับรถพาเซียวชูหรันที่ตาแดงเรื่อ และขึ้นรถขับตามเซียวฉางควนไม่ติดๆ เซียวชูหรันเห็นใจในชะตากรรมของแม่มาก ในฐานะลูกสาว เห็นแม่ลำบากและบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น ไม่ว่าใครก็รู้สึกไม่สบายใจทั้งนั้นแหละ
นอกจากนี้แล้ว เรื่องที่เธอกังวลอีกเรื่องคือ ปัญหาความรักของพ่อกับแม่
เธอรู้ว่าพ่อชอบหานเหมยฉิง เทียบกับหานเหมยฉิงแล้ว แม่ตัวเองเทียบไม่ติดเลย ดังนั้นเธอเลยกังวลว่าพ่อจะปล่อยสถานะสมรสครั้งนี้ไป ไปตามหาความสุขของตัวเอง
เย่เฉินเห็นสีหน้าขมวดมุ่นของเมียรัก กำลังจะเอ่ยปากปลอบเธอสักหน่อย ทันใดนั้นก็ได้รับสายจากเฉินจื๋อข่ายซะก่อน
เฉินจื๋อข่ายถามเขาว่า “คุณชาย คุณไปรับแม่ยายมาหรือยังครับ?”
เพราะเมียอยู่ข้างๆ เขาไม่กล้าพูดออกมาชัดๆ เลยใช้คำตอบสั้นๆแทน “อืม”
เฉินจื๋อข่ายบอก “งั้นก็ดี”
พูดจบ เขาก็ต่ออีก “จริงสิคุณชาย ผมได้ยินข่าวมาเรื่องหนึ่ง”
เย่เฉินถาม “ข่าวอะไร?”
เฉินจื๋อข่ายบอก “บ้านอู๋ของซูหางเหมือนกำลังหาตัวศัตรูของคุณอยู่ พวกเขาถึงขนาดส่งคนไปเย็นจิงเพื่อตามหาตัวเซียวอี้เชียน ดูเหมือนจะส่งคนไปหาถึงภูเขาฉางไบเลยทีเดียว เจอตัวเว่ยหย่งเจิ้งกับเว่ยฉางหมิงสองพ่อลูกนั่น แต่ก็โดนคนที่หงห้าเตรียมไว้พบเข้า ดังนั้นพวกเขาเลยหนีไปก่อน”
เย่เฉินอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้
จู่ๆบ้านอู๋ก็ไปติดต่อเซียวอี้เชียน แถมยังพ่อลูกบ้านเว่ย มีความเป็นไปได้อย่างเดียว ก็คืออยากติดต่อศัตรูหลายๆคนของตนเพื่อมารับมือตน
ตั้งแต่สองพ่อลูกอู๋ตงไห่กับอู๋ซินโดนเหยียดหยามจนหนีกลับซูหาง คนบ้านอู๋ก็ไม่มีท่าทีอะไรเลย เดิมคิดว่าพวกเขาจะรู้สึกได้แล้วว่าตนไม่ใช่ใครที่พวกเขาจะหาเรื่องได้ แต่ไม่คิดว่าพวกเขากลับกำลังวางแผนลับๆอยู่ซะงั้น
เย่เฉินถามว่า “พวกเขายังติดต่อใครอีก?”
เฉินจื๋อข่ายบอก “พวกคนอื่นที่เคยโดนสั่งสอนไปแล้ว บ้านอู๋ก็ส่งคนไปติดต่อเหมือนกัน แต่พวกนั้นเป็นพวกระดับล่าง ดูท่าก็ทำอะไรไม่ได้มาก เหมือนกับพวกพ่อแม่ของพวกคนที่เคยรังแกเพื่อนนักเรียนของคุณอย่างหวังเต้าเสินไง”
จากนั้น เฉินจื๋อข่ายถาม “คุณชาย ให้ผมกับที่บ้านไปทักทายไหม และจัดการฆ่าล้างบ้านอู๋ไปให้รู้แล้วรู้รอดเลย หรือมก็ให้ที่บ้านไปเตือนบ้านอู๋ซะหน่อย ให้พวกมันทำตัวดีๆหน่อย?”
“ไม่ต้อง” เย่เฉินยิ้มบอก “ฉันไม่อยากให้คนอื่นช่วย”
ตอนนี้เย่เฉินยังไม่ได้เตรียมใจกลับบ้านเย่ เขารู้สึกด้วยซ้ำว่า ไม่แน่อนาคตเขาอาจจะไม่ต้องกลับไปบ้านเย่ก็ได้
เพราะตนก็ออกจากบ้านเย่มาหลายปีแล้ว พูดตามตรง ถึงจะไม่ได้มีความแค้นใหญ่หลวงอะไร แต่เขากับคนบ้านเย่ก็เหมือนมีกำแพงบางๆกั้นอยู่ ซึ่งก็คืออุบัติเหตุการตายของพ่อแม่ปีนั้น
ดังนั้น เขาเลยบอกเฉินจื๋อข่ายว่า “บางเรื่องต้องลงมือทำเองสิถึงจะสนุก คาดหวังให้คนอื่นมาช่วยเหลือ ไม่เพียงไม่ดี แถมยังหมดสนุกไปเยอะเลย”
เฉินจื๋อข่ายรีบบอก “แต่คุณชาย บ้านอู๋น่ะเป็นระดับท็อปเลยนะในทั่วทั้งเจียงหนาน ถ้าพวกเขาคิดจะเป็นศัตรูกับคุณจริงๆ ผมว่าคุณคนเดียวอาจจะรับมือไม่ไหวนะ”
————