คนสามคนนี้อธิบายราวกับคุณครู แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่โทรม และขากางเกงก็เต็มไปด้วยสิ่งสกปรก และพวกเขาดูเหมือนเพิ่งเสร็จงานในฟาร์ม
ทั้งสามคนไม่อายเมื่อเห็น ฉินญาญ่าและฉินจุนที่ประตูโรงเรียน ทั้งสามคนยังคงจ้องมองมาที่พวกเขา
ฉินจุนจับฉินญาญ่า และเดินไปถามอย่างรวดเร็วว่าเป็นใคร
ฉินญาญ่าขมวดคิ้ว มือเล็ก ๆ ของเธอจับฉินจุนแน่นเล็กน้อย
“ญาญ่า รู้จักพวกเขาด้วยเหรอ?”
ฉินญาญ่าพยักหน้า แต่สิ่งที่ฉินจุนถามในภายหลัง ฉินญาญ่าก็ไม่ได้พูดอะไร
ฉินจุนถามเมื่อเขาเดินไปหาทั้งสามคน
“พวกคุณคือใคร?”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้ม และพูดด้วยรอยยิ้มน่าเกลียด
“เราเป็นญาติของญาญ่า นายเป็นพี่คนโตที่ร่ำรวยของญาญ่าใช่มั้ย?”
ฉินจุนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่คิดว่าญาญ่าจะมีญาติพี่น้อง
แม่ของฉินญาญ่าเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย และเกือบจะไม่มีใครติดต่อครอบครัวของเธอได้เลย และตระกูลฉินถูกทำลาย ดังนั้นฉินญาญ่าจึงกลายเป็นเด็กกำพร้า
สามคนนี้เป็นญาติของฉินญาญ่าจริง ๆ เหรอ?
“พวกคุณเป็นญาติกันแบบไหน?”
ผู้หญิงคนนั้นกล่าวว่า “ตามวัยของฉัน ฉันเป็นน้าของเธอ นามสกุลของฉันคือซ่ง และชื่อของฉันคือซ่งเสี่ยวฟาง นี่คือลูกชายของฉันฟานหยาง และสามีของฉันฟานเทียนหลิน”
ฉินจุนพยักหน้า และไม่สงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเขาในขณะนี้ เนื่องจากผู้หญิงคนนี้สามารถจำฉินญาญ่าได้ ดูเหมือนว่าไม่ควรพูดแบบลวก ๆ
และดูเหมือนว่าฉินญาญ่าจะรู้จักพวกเขาด้วย
“ในเมื่อเจ้าเป็นญาติกัน อย่างนั้นมีเรื่องอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะ”
ซ่งเสี่ยวฟางยิ้ม “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่แวะมาหาญาติ ๆ นายอาศัยอยู่ที่ไหนเหรอ? ไปที่บ้านของนายและนั่งพักสักครู่เถอะ”
ฉินจุนขมวดคิ้ว ซ่งเสี่ยวฟางดูคุ้นเคยกับมัน แต่เมื่อเห็นการปรากฏตัวของฉินญาญ่า ก็ไม่แน่ใจ ความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไรฉินจุนก็ไม่อาจเดาได้
ขณะนี้มีญาติน้อยลงเรื่อย ๆ ดังนั้นฉินจุนยังคงห่วงใยญาติและเพื่อนเหล่านี้
ฉินจุนเรียกรถ และทุกคนก็ตรงกลับไปที่คฤหาสน์ชิงเหมย
ซ่งเสี่ยวฟางทั้งสามคนนั่งที่แถวหลัง ขณะที่พวกเขาดูถนนต่อไปและห่างไกลออกไป ก็ขมวดคิ้ว
“ฉันว่านะพี่ชายหลาน พวกนายอาศัยอยู่ที่ชานเมืองใช่มั้ย?”
ฉินจุนพยักหน้า “อย่างนั้นก็ใช่”
ซ่งเสี่ยวฟางขมวดคิ้ว และพึมพำด้วยเสียงต่ำ “เป็นพี่คนโตที่ร่ำรวยไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงยังอาศัยอยู่ในเขตชานเมือง?”
ในสายตาของคนทั่วไป คนในเมืองมีฐานะร่ำรวยกว่า บ้านในแถบชานเมืองมีราคาถูกมาก และมีเพียงคนจนเท่านั้นที่จะเลือกบ้านที่มีทำเลไม่ดี
ฟานหยางและลูกชายของเขาก็พยักหน้า เห็นด้วยอย่างยิ่ง
“นี่ออกจากถนนวงแหวนรอบที่สามแล้ว มันไกลเกินไป ราคาบ้านที่นี่ถูกมากใช่มั้ย?”
ฉินจุนไม่ได้แย้งอะไร ให้พวกเขาคุยกันเอง
เมื่อพวกเขาไปถึงเชิงเขาชิงเหมย คนทั้งสามก็ตกตะลึงเล็กน้อย
“ที่นี่คือเชิงเขาชิงเหมย ทำไมนายถึงมาที่นี่?”
“ที่นี่มีบ้านเหรอ?”
ซ่งเสี่ยวฟางไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ระดับสุดยอดเช่นคฤหาสน์ชิงเหมย
เมื่อรถขับไปที่ตีนเขา ทั้งสามคนตะลึงเมื่อเห็นกำแพงลานขนาดใหญ่
“ลูกเอ๋ย บ้านหลังนี้ใหญ่เกินไปใช่มั้ย? นี่อะไรน่ะ นี่มันคฤหาสน์เหรอ?”
“วิลล่าไม่ใหญ่ขนาดนั้น นี่มันแทบจะเป็นเหมือนพระราชวังต้องห้ามแล้ว!”
“พี่ชายญาญ่าอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ?”
รถแล่นตรงเข้าไปในลานบ้าน และมองเห็นทิวทัศน์ของคฤหาสน์ทั้งหมด มันหรูหรายิ่งกว่าพระราชวังต้องห้ามจริง ๆ เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นสวนขนาดใหญ่เช่นนี้
พ่อลูกอย่างฟานหยางกระซิบอย่างเงียบ ๆ
“บ้านหลังใหญ่แบบนี้ อีกไม่นานเราต้องการเงินเพิ่ม!”
ซ่งเสี่ยวฟางกระซิบ “คุณไม่สามารถขอเงินได้ คุณต้องขอบ้าน คุณเห็นมั้ยว่าพี่ชายของฉินญาญ่าดูเหมือนจะเป็นเศรษฐี เราต้องบังคับเขาอย่างดุเดือด!”
ทั้งสามพยักหน้าเข้าใจ
หลังจากเข้าไปในคฤหาสน์ ทุกคนก็เข้าไปในบ้าน และน้าเฟิงก็เตรียมของว่าง
น้าเฟิงก็เป็นสมาชิกของครอบครัวฉินเช่นกัน สำหรับน้าเฟิง ฉินญาญ่าก็เป็นญาติกัน และสำหรับเด็กผู้หญิงคนนี้ เธอเป็นเหมือนลูกสาวของเธอเอง
ซ่งเสี่ยวฟางและทั้งสามเข้ามานั่งบนโซฟาหนังที่หรูหรา และหลังจากทักทายง่าย ๆ สองสามคนก็เดินเข้าไปในประเด็น
“พี่ชายญาญ่าอ่า เราเป็นญาติของญาญ่า เมื่อญาญ่าเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าครั้งแรก เราก็ให้เครื่องนอนและอาหาร”
“ฟังนะ ตอนนี้ญาญ่าได้พบญาติของเธอแล้ว และครอบครัวของพวกนายก็พัฒนาดีแล้ว นายคงไม่ลืมพวกเราใช่มั้ย?”
ฉินจุนขมวดคิ้ว และพูดว่า
“เมื่อเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า? ในเมื่อตอนนั้นคุณรู้จักญาญ่า ทำไมถึงปล่อยให้เธอเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า?”
ฉินจุนบ่นเล็กน้อย ชีวิตของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทิ้งเงาใหญ่ไว้บนฉินญาญ่า ถ้าซ่งเสี่ยวฟางพาฉินญาญ่ากลับบ้านได้ในเวลานั้น แม้ว่าจะยากจนกว่าเล็กน้อย ก็ยังดีกว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาก
ซ่งเสี่ยวฟางกล่าวด้วยท่าทางอึดอัดใจ
“ตอนนั้นครอบครัวเรายากจนเกินไป ญาญ่ามาที่นี่ก็จะมีแต่ได้รับความทุกข์ เราเห็นว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ในสภาพดีจึงปล่อยให้เธออาศัยอยู่ที่นั่น เราจะนำของไปให้วันเว้นวัน พวกนี้เธอคงไม่ลืมใช่มั้ยญาญ่า?”
ซ่งเสี่ยวฟางดูประจบสอพลอ แต่ฉินญาญ่าไม่รู้สึก และแม้แต่ดูว่างเปล่า
ฉินจุนเยาะเย้ย “เท่าที่ผมรู้ ในช่วงเวลาที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คุณให้ของญาญ่าแค่ครั้งเดียว นั่นคือตะกร้าใส่ไข่หนึ่งอัน จุดประสงค์ของพวกคุณคือคุณอยากรู้ว่าญาญ่าจะสามารถได้รับมรดกเป็นบ้านของเราได้มั้ย ใช่หรือไม่?”
ตอนนี้ฉินจุนได้ส่งวีแชทไปหาคณบดีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ ครอบครัวของซ่งเสี่ยวฟาง ซึ่งมีลูกสามคนเป็นคนเย่อหยิ่ง และไม่มีความรักต่อฉินญาญ่า เพียงแค่คิดถึงอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลฉิน
แต่ผลลัพธ์ ฉินญาญ่าเป็นลูกสาวนอกกฎหมายและไม่มีสิทธิ์ได้รับมรดกของบรรพบุรุษของเธอ หลังจากนั้น ครอบครัวของ ซ่งเสี่ยวฟางไม่เคยติดต่ออีกเลย และไม่เคยไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ต่อมาพวกเขาได้รู้เกี่ยวกับการกลับมาพบกันของฉินญาญ่าและฉินจุน และค้นพบโดยไม่คาดคิดว่า ฉินญาญ่ากำลังเรียนอยู่ในโรงเรียนอันสูงส่ง โดยคิดว่าเธอและพี่ชายคนโตของเธอน่าจะจะเป็นมหาบัณฑิตที่ร่ำรวย และอยากจะมาขอเงินบางส่วน
ซ่งเสี่ยวฟางเม้มริมฝีปาก และกล่าวว่า
“พี่ชายญาญ่า นายพูดแบบนั้นไม่ได้ การจะเป็นน้ำพุที่สง่างามได้ต้องมีสิ่งที่เรียกว่าน้ำหยด แม้ว่าเราจะให้ตะกร้าไข่กับญาญ่าก็ตาม นั่นเป็นความโชคดีหรือไม่ นอกจากนี้ ครอบครัวของเรามีสภาพความเป็นอยู่แบบนี้ ถ้าจะให้ร่ำรวยเหมือนนาย พวกเราก็จะไม่ส่งของแค่นั้นไปหรอก นายว่าใช่มั้ยล่ะ?”
ฉินจุนเยาะเย้ย “ฮ่า ๆ มีอะไรก็พูดออกมาตรง ๆ เถอะ”
ซ่งเสี่ยวฟางทั้งสามชำเลืองมองกันและกัน สบตากัน และกล่าวว่า
“เดิมทีเราต้องการเงิน มันยากสำหรับครอบครัว แต่เมื่อมองที่ธุรกิจใหญ่ของคุณ เราต้องการบ้าน”
น้าเฟิงฟังไม่ได้แล้ว เธอขมวดคิ้วแล้วพูด
“พวกเธอขอมากไปรึเปล่า คุณให้ไข่ในตะกร้ากับญาญ่า แล้วคุณต้องการบ้านนี่น่ะเหรอ?”
ซ่งเสี่ยวฟางแค่นเสียงเหอะ ดูเหมือนคนฉลาด
“ทำไมล่ะ! คุณรวยมาก ให้บ้านแก่เราแล้วมันจะเป็นอะไร!”
“ให้ตะกร้าไข่กับญาญ่าแล้วมันทำไมเหรอ? มันน้อยเหรอ? ของเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มีน้ำใจมากนะ! ความสามารถของเรามีเท่านี้ หลายปีก่อนไข่ก็ไม่ได้ถูก ๆ เลยนะ!”
“ครอบครัวนายรวยมาก คืนตะกร้าไข่ให้เราสักอันไม่ได้เหรอ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป มันจะไม่ตลกเหรอ?”
