เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เคาน์เตอร์รับบัตรธนาคาร และพบว่าไม่มีแถบแม่เหล็กบนบัตร เธอจึงโทรหาผู้จัดการทันที
“ผู้จัดการ ดูบัตรนี่สิคะ …”
ผู้จัดการก็ผงะไป “นี่ไม่ใช่บัตรของคุณโหวเหรอ? คุณโหวอยู่ที่นี่เหรอ?”
ลูกค้ารายใหญ่ของพนักงานธนาคารเหล่านี้ล้วนรู้จักพวกเขา ใครไม่รู้จักโหวเซ่าหลงบ้าง?
ผู้จัดการรีบออกไปทักทายคุณโหว
หลังจากผลลัพธ์มาถึงก็พบว่าไม่ใช่โหวเซ่าหลง และไม่ใช่เลขานุการหรือผู้ช่วยของโหวเซ่าหลง
ผู้จัดการขมวดคิ้ว และถาม
“สองท่าน คุณรู้มั้ยว่าใครเป็นเจ้าของบัตรใบนี้?”
ซ่งเสี่ยวฟางผงะไปครู่หนึ่ง “ฉันรู้ นี่เป็นของฉินจุน”
ฉินจุนให้บัตร เธอน่าจะคิดว่าฉินจุนเป็นเจ้าของบัตร
เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งเสี่ยวฟางพูด ผู้จัดการก็ขมวดคิ้วทันที ยิ้มและพูดอะไรบางอย่างเพื่อรอ
แล้วหันกลับมากด 110
หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองก็มาถึงธนาคารและจับซ่งเสี่ยวฟางใส่กุญแจมือโดยตรง
“พวกคุณทำอะไร จับฉันทำไม!”
“ขอโทษครับคุณผู้หญิง โปรดให้ความร่วมมือ เราสงสัยว่าคุณขโมยบัตรธนาคารมา โปรดกลับไปกับเราเพื่อตรวจสอบ!”
ซ่งเสี่ยวฟางดิ้นรน “พวกนายทำอะไร ทำอะไร เราไม่ได้ทำ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”
ซ่งเสี่ยวฟางผลัก และตบตำรวจ
“โจมตีตำรวจเหรอ? เราได้ใช้มาตรการบังคับกับพวกคุณแล้ว!”
ความร่วมมือเป็นอย่างดีจะไม่มีความผิด ซ่งเสี่ยวฟางกล้าทำอะไรกับตำรวจ ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อหน้าที่ราชการของเขา เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองจับซ่งเสี่ยวฟางบนพื้น และใส่กุญแจมือกลับ
ครอบครัวสามคนทั้งหมดเข้ามาในสถานีตำรวจในเวลานี้
พวกเขาไม่สามารถใช้บัตรธนาคารได้แน่นอน ต้องเอาบ้านคืน เพราะไม่สามารถจ่ายค่าส่วนกลางได้ หากไม่ชำระค่าซ่อมรถที่ค้างชำระให้กับเจ้าของเบนท์ลีย์ รถยนต์ก็จะถูกขายโดยตรง
ซ่งเสี่ยวฟางไม่เคยคิดว่า ความโลภของเธอเพียงเล็กน้อย ทำให้ครอบครัวสามคนจากไม่มีอะไรนอกจากเป็นหนี้
…
หลังจากที่ฉินญาญ่ากลับมาถึงวิลล่า เธอก็ถือว่ามันเป็นบ้านของเธอแล้ว
น้าเฟิงพูดกับฉินจุนว่า “นายน้อย แม้ว่าญาญ่าคนนี้จะเป็นของตระกูลฉินของเรา แต่เธอก็ยังมีคนในครอบครัวของเธออยู่ ทุกวันนี้หลายคนมาหาน้า และต้องการการดูแลญาญ่า”
ฉินจุนขมวดคิ้ว “ต้องการการดูแลญาญ่า? พวกเขาจะทำอะไร?”
น้าเฟิงถอนหายใจ หยิบเอกสารออกจากกระเป๋าของเธอ แล้วยื่นให้ฉินจุน
“ดูมันสิ”
ฉินจุน เหลือบมองมัน และกลายเป็นเจตจำนง
พินัยกรรมนี้ เขียนโดยอาคนเล็ก!
แน่นอนว่าการเขียนพินัยกรรม ไม่ได้หมายความว่าเขามีลางสังหรณ์ว่าเขากำลังจะตาย เขาแค่เตรียมการอย่างสมบูรณ์
เนื้อหาในพินัยกรรมของลุงมีไม่มาก แต่เนื้อหาทั่วไปคือเขาทิ้งอสังหาริมทรัพย์ไว้ให้ฉินญาญ่า
เนื่องจากอาสะใภ้คนเล็กและอาคนเล็กไม่เหมาะสมกัน การแต่งงานครั้งนี้จึงเป็นไปไม่ได้
อาคนเล็กจึงเขียนพินัยกรรมดังกล่าว เพื่อฝากบางสิ่งให้อาสะใภ้และลูกของเขา ซึ่งเป็นข้อควรระวังเช่นกัน
นอกจากชุดบ้านสวนที่หรูหราในใจกลางตงไห่แล้ว ยังมีกองทุนเพื่อการศึกษามูลค่าห้าสิบล้านหยวน สองสิ่งนี้ถูกผู้ปกครองของฉินญาญ่าเก็บไว้เท่านั้น เมื่อฉินญาญ่าอายุได้ 5 ขวบ นั่นคือปีนี้
ฉินญาญ่าคนเดิมเป็นมันฝรั่งร้อน และเด็กหญิงที่น่าสงสารไม่มีอะไรเลย และทุกคนก็เตะกันไปมาเหมือนลูกบอล
แต่ตอนนี้ ด้วยการดูแลของฉินญาญ่า เธอมีบ้านในสนามหญ้าและมีเงินห้าสิบล้านหยวน และเธอก็กลายเป็นมันเทศในทันที
ฉินจุนขมวดคิ้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีเจตจำนงนี้
แม้จะเป็นเพียงความคิดของอาก็ตาม แต่ด้วยความคิดเพียงเล็กน้อยนี้ เขาจึงเกรงว่าญาญ่าจะตกเป็นเป้าของการแข่งขันของทุกคน
ฉินจุนถามว่า “ใครมาถามวันนี้?”
น้าเฟิงกล่าวว่า “พวกเขาทั้งหมดมาจากบ้านคุณยาย ลุง ป้า และน้าอาของเธอ และอื่น ๆ อีกมากมาย วันนี้ฉันบอกว่าญาญ่าไม่อยู่ที่นี่ น้าคิดว่าพวกเขาต้องการมาทุกวัน”
ฉินจุนขมวดคิ้ว “ช่างมันไปเถอะ ผมจะไปสักรอบ”
ฉินจุนพาฉินญาญ่าออกจากบ้านโดยตรง และมาที่ชุมชนระดับไฮเอนด์ใกล้ทางแยกของตงไห่ และเมืองหลวงของจังหวัด ที่ซึ่งครอบครัวของปู่ของฉินญาญ่าอาศัยอยู่
ซ่งเฟยแม่ของฉินญาญ่าไม่ใช่ครอบครัวใหญ่ แต่เธอก็เป็นลูกของครอบครัวด้วย
ตระกูลซ่งไม่มีอันดับอยู่ในตงไห่ทั้งหมด และถึงแม้จะไม่ใช่สำหรับฉินญาญ่า เกรงว่าฉินจุนจะเคยได้ยินเกี่ยวกับครอบครัวเล็ก ๆ เช่นนี้
หลังจากผ่านไปหลายสิบนาที ฉินจุนนั่งอยู่ในลานของตระกูลซ่ง ซึ่งรายล้อมไปด้วยผู้คนจากตระกูลซ่ง มองที่ฉินญาญ่าทีละคน
“นี่ญาญ่า ไม่ได้เจอนานมากแล้ว โตมาขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย”
ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างกระตือรือร้น
พูดถึงชายคนนี้ ซ่งหย่งเฉียง อาคนที่สองของฉินญาญ่า
ซ่งหย่งเฉียงมองไปที่ฉินจุน และพูดเบา ๆ
“ขอบคุณที่ส่งญาญ่ากลับมา เพราะญาติของเรารู้จักกัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรหาเลขาของฉันทีหลังและให้เงินนายสองพันหยวน สำหรับความลำบากของนาย”
ซ่งหย่งเฉียงดูหยิ่ง และสั่งฉินจุนราวกับว่าเขากำลังออกคำสั่ง
ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาก้าวไปข้างหน้าทันที หยิบเงินสองพันหยวนออกมา แล้วยื่นให้ฉินจุน
อย่างไรก็ตาม หลังจากรอสักครู่ ฉินจุนไม่รับเงิน ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้ว “อะไร น้อยไปเหรอ?”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็หยิบเงินอีกจำนวนหนึ่งออกจากกระเป๋าของเขา ประมาณสองถึงสามพัน แล้วโยนลงบนโต๊ะตรงหน้าฉินจุน แล้วพูดอย่างหมดความอดทน
“นายโลภไม่ได้หรอก เงินนี้เพียงพอให้คุณอยู่ได้หลายเดือน”
ท้ายที่สุด ครอบครัวซ่งไม่ใช่ครอบครัวที่มั่งคั่ง ซ่งหย่งเฉียงไม่ได้หมายความว่าเขาสามารถมอบเงินจำนวนหลายหมื่นถึงหลายแสนให้กับคนอื่น ๆ ได้ เงินหลายพันหยวนเหล่านี้ถือว่าดีสำหรับฉินจุนแล้ว
ฉินจุนเยาะเย้ย “คุณอาจเข้าใจผิด ผมไม่ได้ส่งญาญ่าไปหาคุณ ผมแค่มาบอกคุณอย่างชัดเจนว่าสิทธิ์ในการดูแลของญาญ่า ว่าไม่เกี่ยวข้องกับพวกคุณ”
สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย และทุกคนก็ขมวดคิ้ว
ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงทรุดลงและพูดว่า “ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา นายกำลังล้อเล่นเรื่องอะไร พวกเราเป็นญาติของญาญ่า ฉันเป็นอาคนที่สองของเธอ นี่คือคุณย่า ปู่ เราทุกคนเป็นญาติโดยตรงของฉินญาญ่า เราไม่มี นายมีสิทธิในการดูแล ความสัมพันธ์ของนายกับญาญ่าคืออะไร?”
ฉินจุนเอ่ย “ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องของญาญ่า”
“หึหึ กลายเป็นลูกพี่ลูกน้อง ใครเล่าจะเปรียบกับยายได้ ฉันคิดว่านายอยากต่อสู้เพื่อดูแลเธอ เพราะจุดประสงค์อื่นใช่มั้ย!”
ฉินจุนเยาะเย้ย “พวกคุณนี่หน้าด้านจริง ๆ คนที่ทำเรื่องน่ารังเกียจมักจะร้อนตัวก่อนเสมอ”
“ผมพาญาญ่ามาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อเดือนที่แล้ว ตอนนั้นพวกคุณอยู่ที่ไหน?”
ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย และพูดว่า “ตอนนั้นเรายุ่งกับธุรกิจของครอบครัว และเราไม่มีเวลาดูแลสิ่งเหล่านี้”
ฉินจุนกล่าว “จริงเหรอ? ในความคิดของผม นายไม่ได้ยุ่ง แต่ไม่อยากไปรับญาญ่า”
“สัปดาห์ที่แล้ว สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพบความประสงค์ของลุงของผม คุณรู้แค่ว่าถ้าคุณได้รับการดูแลจากญาญ่า คุณจะได้บ้านหลังใหญ่ และเงินห้าสิบล้านหยวน คุณแค่ต้องการเลี้ยงญาญ่าเพื่อสิ่งนี้ ใช่มั้ย?”
