เกี่ยวกับคำคุณศัพท์เซินเหลียงที่ใช้ใน “โม่เจียเฉิน” มู่นวลนวลไม่พอใจมาก：“ หน้าตา เป็นเพียงแค่ผิวหนังเท่านั้น”
เซินเหลียงส่ายหน้า ด้วยการแสดงออกที่ไม่สามารถเข้าใจได้และพูดว่า：“ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่หลงใหลในหน้าตาของโม่เจียเฉิน แม้แต่นิดเดียว … ”
เซินเหลียงยื่นมือออกมา และทำท่าทางชี้ไม้ชี้มือเล็กน้อย ดูเหมือนอันธพาล
ถูกใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดึงดูดเหรอ?
เมื่อเห็นดอกไม้สวย ๆ บนถนนฉันจะมองมันมากขึ้น ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายที่มีหน้าตาดีอย่าง “โม่เจียเฉิน”
“ที่จริงฉันจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้เจอโม่ถิงเซียว พวกเขาเป็นสมาชิกในตระกูลโม่ทั้งหมด ถ้าเขาไม่เสียโฉม เขาจะต้องเป็นคนที่หน้าตาดีมาก”
ในน้ำเสียงของมู่นวลนวล เธอรู้สึกสงสารโม่ถิงเซียวสามีที่เธอไม่เคยพบมาก่อน
“เธอไม่เคยเห็นมาเขา งั้นเธอก็เป็นสามีภรรยาที่ปลอมๆใช่ไหม เธอแต่งงานกับตระกูลโม่มาสองหรือสามเดือนแล้วใช่มั้ย?” เซินเหลียงดื่มน้ำแก้วใหญ่ด้วยความตกใจ
เธอกำลังคิดอะไรบางอย่างได้ และพูดว่า:“ ฉันคิดว่าโม่เจียเฉินดีมากสำหรับเธอ เมื่อเขามองมาที่ฉันดวงตาของเขาเย็นชาและน่ากลัว แต่ะเขาก็อ่อนโยนกับเธอมาก”
โม่เจียเฉินอ่อนโยนกับฉันมาก？
มู่นวลนวลส่ายหน้า เธอถ่ายภาพยนตร์มากเกินไปหรือเปล่า?
เซินเหลียงกำลังโต้แย้ง ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น
เป็นตัวแทนของเธอที่โทรมา
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เธอพูดอย่างไม่เต็มใจว่า: “ให้ฉันไปที่บริษัทเพื่อประชุมฉุกเฉินอีกแล้ว กว่าจะได้กินข้าวกับเธอก็ไม่ง่ายเลย”
มู่นวลนวลปลอบใจเธอ“ งั้นเธอไปก่อนเถอะ และเมื่อเธอกลับมาจากกองถ่าย ฉันจะเลี้ยงข้าวเย็นเธอ”
……
เมื่อแยกจากเสิ่นเหลียง มู่นวลนวลก็ตรงกลับไปที่คฤหาสน์
เมื่อเธอเข้าประตู เธอก็เห็น “โม่เจียเฉิน” อยู่ในห้องโถง
ผิวของเขายังคงแย่มาก เขาสวมชุดบ้าน มีแล็ปท็อปอยู่ข้างหน้าเขา และแก้วน้ำข้างๆเขา ใบหน้าของเขาเย็นชา และไม่รู้ว่าเขากำลังมองอะไรอยู่
มู่นวลนวลถอนหายใจ ชายคนนี้ช่างยากเย็นจริงๆ
ครั้งสุดท้ายที่เขาถูกยิงและกล้าขอให้เธอเอากระสุนมาให้เขา เขาก็เป็นไข้ และหลังการฉีด เขาลุกขึ้นมาทำงานอีกครั้ง
ราวกับว่าเขารู้สึกว่ามีคนกำลังเฝ้ามองเขา ทันทีที่เงยหน้าขึ้น ก็ปะทะกับสายตาของมู่นวลนวล
“คุณกลับมาแล้ว” เสียงของเขายังคงแหบ แต่มันไม่ได้ทำให้ออร่าที่แข็งแกร่งของเขาลดลงเลย
มู่นวลนวลเหลือบมองคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเขา และถามเขาในระยะ 3-4 เมตร: “คุณทำงานเหรอ คุณหายรึยัง”
ยกเว้นผิวที่ดูแย่ เธอมองไม่ออกเลยว่าเขาดูเหมือนคนป่วย
“ไม่เป็นไร” หลังจากแตะแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์สองสามครั้ง ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น และมองไปที่เธออย่างจับจ้อง: “หิวนิดหน่อย”
เมื่อนึกถึงโทรศัพท์ที่เขาโทรมาก่อนหน้านี้ มู่นวลนวลก็พูดว่า“ นาย … “สามารถให้บอดี้การ์ดทำอาหารให้ได้
“โม่เจียเฉิน” ราวกับว่ารู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร และขัดจังหวะเธอโดยตรง: “มันไม่อร่อย”
เขาพูดสามคำนี้โดยไม่ขึ้นต้นและลงท้าย แต่มู่นวลนวลเข้าใจว่า เขากำลังพูดถึงอาหารแย่ ๆ ที่บอดี้การ์ดปรุง
ซือย่มาพร้อมกับยา ทันเวลาที่จะได้ยินโม่ถิงเซียวพูดว่า “ไม่อร่อย”
อารมณ์ของเขาแสดงออกได้สองคำเท่านั้น: หึหึ
ฉันไม่เคยได้ยินนายน้อยพูดว่า การทำอาหารของพวกเขาไม่อร่อยมาก่อน ตั้งแต่แต่งงานกับนายหญิง พวกเขาก็ทำของกินกันเอง
พูดตามความจริง นอกเหนือจากรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดของนายหญิงแล้ว ก็ไม่ได้เห็นอะไรพิเศษ
แต่นายน้อยไม่ได้เกลียดชังเธอ และเขายังเป็นห่วง ดังนั้นเขาจึงเคารพนายหญิงเป็นธรรมดาเมื่อเขาทำงาน
มู่นวลนวลตรวจสอบเวลา ก็เกือบบ่ายสองโมง
เมื่อเห็นว่าซือย่ยังคงอยู่ที่นั่น เธอก็อึ้งๆ และถามเขาว่า “โม่ถิงเซียวอยู่ที่บ้านไหม”
“อื่อ” คนที่ตอบเธอคือ “โม่เจียเฉิน”
มู่นวลนวลประหลาดใจเล็กน้อย“ แล้วเขากินข้าวหรือยัง?”
โม่ถิงเซียวจับถ้วยน้ำไว้สักพัก เงยหน้าขึ้นมองซือเย่ จากนั้นเงยหน้าขึ้นดื่ม
“นายน้อยก็ยังไม่กินข้าวครับ ” ซือเย่เริมชื่นชมความยืดหยุ่นของตัวเอง
ดวงตาของมู่นวลนวลสว่างขึ้น“ งั้นฉันจะเข้าครัวทำอาหาร แล้วส่งไปให้ทีหลัง”
หลังจากพูดจบ เธอก็ไปที่ห้องครัวอย่างมีความสุข
ครั้งที่แล้วเธออยากจะทำอาหารให้โม่ถิงเซียว แต่ “โม่เจียเฉิน” ได้กินในภายหลัง
ปฏิกิริยาของเธอตกอยู่ในสายตาของโม่ถิงเซียว เขารู้สึกอิจฉา “โม่ถิงเซียว” อย่างลึกลับ
ซือเย่แบ่งยาและส่งให้โม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวไม่ตอบ หันหน้าไปถามซือเย่อย่างจริงจัง: “คุณคิดว่าเธอโง่จริงๆเหรอ ฉันที่เป็นผู้ชายที่มีรูปร่างและหน้าตาไม่ธรรมดา ทำไมเธอถึงอยากจะชอบคนพิการ? เธอแค่เสแสร้งหรือเปล่า”
ซือเเย่คิดอย่างเงียบ ๆ นายน้อยมักจะเป็นคนที่เย็นชามาก หลังจากที่นายหญิงแต่งงานแล้ว นายน้อยมักจะยั่วโมโหเธอเสมอเมื่อไม่มีอะไรทำ เขาสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับสุนทรียภาพของเจ้านายหนุ่ม
แต่อันที่จริงเขาก็กล้าพูดอย่างคลุมเครือว่า: “นายน้อยใส่ใจนายหญิงมาก”
“ฮื่่อ”
โม่ถิงเซียวเป็นใคร เขาเข้าใจความหมายของคำพูดของซือเย่ในครั้งเดียว
เมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเขา ซือเย่จึงพูดอย่างรวดเร็วและจริงจัง: “นายหญิงน่าจะไม่ฃโง่ การกระทำที่เธอทำเพื่อจัดการมู่หวันฉีก็ค่อนข้างพิถีพิถันเช่นกัน”
“พิถีพิถัน…”
ถ้าเขาไม่ได้ช่วยเธอดูแลบางอย่างอย่างลับๆและในฐานะที่เป็นสะใภ้ตระกูลโม่ ทำให้เกิดเรื่องใหญ่บนอินเทอร์เน็ตคนของตระกูลโม่ที่เป็นห่วงตระกูลจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อนได้อย่างไร
……
มู่นวลนวลไม่เชื่อที่ “โม่เจียเฉิน” บอกว่าโม่ถิงเซียวชอบอาหารรสจัด เธอจึงปรุงโจ๊กผักหนึ่งหม้อและทำอาหารมังสวิรัติที่ดีต่อสุขภาพ
ไม่ว่าโม่ถิงเซียวจะชอบรสใด ก็สามารถปรุงสูตรเบา ๆ ได้
เธอทำอาหาร ก่อนอื่นให้วางส่วนหนึ่งของจานแต่ละจานลงบนถาด จากนั้นวางที่เหลือไว้บนโต๊ะ
ซือเย่มองไปที่ทางเข้าของห้องอาหาร เดินเข้าไปพลางยิ้มและพูดว่า “นายหญิงส่งส่วนของนายน้อยให้ผมเถอะ”
มู่นวลนวลยื่นถาดให้ซือเย่และถามว่า： “ บ่ายนี้เขาจะออกไปไหม”
“ผมไม่รู้” เมื่อซือเย่อยู่กับคำโกหกทุกวัน ซือเย่รู้สึกหมดหวังในใจวันแห่งการโกหกทุกวันนี้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่
หลังจากซือเย่ออกไปแล้ว “โม่เจียเฉิน” ก็เข้ามาในห้องอาหาร
เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มองไปที่โจ๊กผักสีเขียวซีดและอาหารธรรมดาสองสามอย่างบนโต๊ะ แล้วขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แต่ละอย่างจืดๆทั้งนั้น”
มู่นวลนวลเทน้ำร้อนใส่หน้าเขาอย่างแรงด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง “ แล้วยังไง? หรือนายที่เป็นผู้ป่วยยังอยากกินหม้อไฟรสเผ็ด? พอนายตายก็เดือดร้อนฉันอีก? ”
พูดว่าจบ เธอรู้สึกเหมือนไม่ควรพูดแบบนั้นอีก
ให้ตายเถอะ!
อย่างไรก็ตาม “โม่เจียเฉิน” ก็ไม่ได้โกรธ แต่เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มกินอย่างช้าๆ
มู่นวลนวลยืนดูเขาเก็บผักและดื่มโจ๊กไปเรื่อย ๆ เจริญอาหารมากจนดูไม่เหมือนคนป่วยเลย
บางทีสำหรับ “โม่เจียเฉิน” มีเพียงชีวิตและความตายและจะไม่ได้รับผลกระทบจากสิ่งต่างๆเช่นความเจ็บป่วยหรือการบาดเจ็บและร่างกายของการตีเหล็กนั้นแตกต่างกันมาก
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จมีคนทำความสะอาดครัวตามโดยอัตโนมัติ และมู่นวลนวลก็ตรงกลับห้อง
เธอเปิดคอมพิวเตอร์และพบว่าหัวข้อ “วิดีโออนาจารของมู่หวันฉี” ที่ถูกระงับเมื่อเช้าติดอันดับต้น ๆ ในการค้นหาที่ร้อนแรงอีกครั้ง!
หลังจากที่เธอสแกนมันหลายครั้ง และแน่ใจว่าเธอไม่เข้าใจผิดสิ่งแรกที่เธอคิดคือเซินเหลียง ซื้อกระแสด้วยเงิน
