ในคืนที่มืดมิด เสียงของ “โม่เจียเฉิน” ค่อนข้างแหบเล็กน้อย ฟังดูเหมือนเสียงของ “โม่ถิงเซียว”
มู่นวลนวลรู้สึกตกใจเล็กน้อย ที่คืนนี้”โม่เจียเฉิน” ผิดปกติแบบนี้
เห็นได้ชัดว่าคนที่ถูกลักพาตัวคือเธอ เธอนอนไปสักพักและตอนนี้อารมณ์ของเธอเกือบจะสงบแล้ว แต่อารมณ์ของ “โม่เจียเฉิน” ดูเหมือนจะไม่ดีเป็นพิเศษ และบรรยากาศที่เศร้าหมองก็ปกคลุมไปทั่วร่างกาย
ทำให้เธอทำตัวไม่ถูกและก็อดไม่ได้ที่จะกลัว
มู่นวลนวลลังเล แต่ก็ลงจากรถ
เธอเดินไปที่ยืนที่ด้านหลังของ “โม่เจียเฉิน” และถามเขาเบา ๆ ว่า “นายเป็นอะไร?”
“โม่เจียเฉิน” ไม่พูดเขาดับบุหรี่ในมือและหันกลับมา
ในตอนกลางคืนแม้ว่ามู่นวลนวลจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงแรงที่กดลงบนใบหน้าของเธอ
ทันใดนั้นชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอก็ลดศีรษะลงและจูบที่ริมฝีปากของเธอ
…
ผ่านไปสักพัก มู่นวลนวลถึงจะสงบลง แม้ว่าเธอจะโกรธที่พฤติกรรมของ “โม่เจียเฉิน” แต่เธอก็ไม่สามารถโจมตีได้ ทั้งสองเดินกลับไปที่คฤหาสน์ด้วยความเงียบ
ภายในคฤหาสน์เปิดไฟสว่างไสว ด้านนอกและด้านในทั้งสามชั้นมีบอดี้การ์ด
มู่นวลนวลประหลาดใจเล็กน้อย“ เกิดอะไรขึ้น?”
เป็นไปไม่ได้ที่โม่ถิงเซียวจะสังเกตเห็นว่าเธอหายไป เขาจึงให้บอดี้การ์ดมาหาเธอใช่ไหม?
“โม่เจียเฉิน” ที่จู่โจมเธอก่อนหน้านี้ ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงเธอ เขาเดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์
มู่นวลนวลเดินตามเขาไป และมองไปที่แผ่นหลังของเขา เธอรู้สึกว่า “โม่เจียเฉิน” คนนี้ไม่สามารถคาดเดาได้
เมื่อเข้าไปข้างใน “โม่เจียเฉิน” ก็เดินตรงไปชั้นบน
เมื่อมู่นวลนวลกลับมาที่บ้านพักเธอรู้สึกสบายใจขึ้น เมื่อเธอสบายใจ ก็รู้สึกหิวมากๆ
มีบอดี้การ์ดเห็นเธอไปที่ห้องครัว เขาก็รีบตามมาและพูดว่า “นายหญิงอยากกินอะไรครับผมจะทำให้คุณ”
“มีอาหารสำเร็จรูป ฉันสามารถกินอะไรได้” เธอหิวมากจนสามารถกินวัวสองตัวได้แล้ว
เธอบอกว่าจะกินอะไรก็ได้ แต่บอดี้การ์ดนำอาหารมาให้เธอเต็มโต๊ะ
เธอหิวจนตาลายหมดแล้ว เมื่อหยิบตะเกียบได้เธอก็เริ่มกินทันที
กินไปครึ่งนึง เงยหน้าขึ้นก็พบว่า “โม่เจียเฉิน” เดินเข้ามานั่งตรงข้ามเธอ
มีบอดี้การ์ดนำจานช้อนซ้อมมาให้เขาทันที
เมื่อเห็นเช่นนี้มู่นวลนวลจึงถามว่า “นายยังไม่ได้กินข้าวเหรอ”
“โม่เจียเฉิน” พูดเบา ๆ ว่า “ฉันไม่มีเวลากิน”
จริงสิ “โม่เจียเฉิน” ต้องใช้เวลานานมากในการช่วยชีวิตเธอเป็นเรื่องปกติหากไม่มีเวลากินข้าว
“โม่เจียเฉิน” เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ผมเปียกเล็กน้อย น่าจะเพราะอาบน้ำแล้ว
มู่นวลนวลก็กินไปพอประมาณแล้ว เธอจึงวางตะเกียบลง แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ขอบคุณนาย … ที่ช่วยฉันอีกครั้ง”
อารมณ์ของเธอค่อนข้างสับสน
เป็นเวลานานแล้วที่เธออยากจะรักษาระยะห่างจาก “โม่เจียเฉิน” แต่เขาช่วยเธอช่วยชีวิตเธอหลายครั้ง ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองก็ไม่ชัดเจนมานานแล้ว
“ครั้งหน้าอย่าทำอะไรโง่ๆแบบนี้อีก” “โม่เจียเฉิน” ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ไม่มีอารมณ์ใด ๆ ในน้ำเสียงของเขา
มู่นวลนวลดูเศร้าเมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น เธอยิ้มอย่างไม่พอใจ:“ ฉันโง่เกินไปจริงๆ”
“แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไง เธอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน ฉันไม่สามารถเพิกเฉยต่อเธอได้ไม่ว่าเธอจะเลวร้ายแค่ไหนฉันไม่เคยคิดว่าเธอร่วมมือกับคนอื่นมาหลอกฉันและ … ”
มู่นวลนวลพูดถึงประโยคหลัง เธอก็รู้สึกสะอึกกับคำพูดของเธอ
เธอเงียบและกัดกรามแน่นด้วยความอดทน
“โม่เจียเฉิน” เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ท่าทางดื้อรั้นของเธอ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เขาค่อยๆพูดว่า “แม่ทุกคนไม่เหมือนเธอ แม่ของฉัน เธอเป็นคนดีมาก”
มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ“ โม่เจียเฉิน” กำลังปลอบเธออยู่หรือเปล่า?
เมื่อเธอคิดว่าเขาจะพูดอะไรมากกว่านี้ เขาก็ก้มหัวลงและกินช้าๆราวกับว่าเมื่อสักครู่เขาไม่ได้พูดอะไร
…
คืนนี้มู่นวลนวลฝันร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า
เธอตื่นเช้ามากทำอาหารเช้า แต่ไม่มีอารมณ์จะกิน เธอจึงนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่นและดูทีวี
เธอยังไม่ต้องการเผชิญหน้ากับตระกูลมู่
เพราะเธอรู้ดีว่าแม้ว่าเธอจะไปถึงหน้าประตู มู่หวันฉีก็จะไม่มีทางยอมรับ
ตื๊ดๆ –
โทรศัพท์สั่น
มู่นวลนวลเหลือบมองไปที่หมายเลขผู้โทรเข้า เป็นเซินเหลียงที่โทรมา
เมื่อวานนี้เธอโทรหาเซินเหลียง แต่เธอไม่ได้อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เพียงพูดไม่กี่ประโยคดังนั้นเพียงไม่กี่ประโยค จึงไม่รู้ว่าเมื่อวานนี้เธอเกือบจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว
เหตุผลที่ “โม่เจียเฉิน” ช่วยเธอก็เพราะเซินเหลียง โทรหากูจื่อหยาน
“วันนี้ออกไปช้อปปิ้งแก้เครียดไหม อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องโปรโมทภาพยนตร์ใหม่ทั่วประเทศแล้ว ต้องกลับไปใช้ชีวิตบนเครื่องอีกแล้ว”
มู่นวลนวลตอบ“ ได้สิ”
เธอเดินกลับไปที่ห้องและเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อเธอลงไปชั้นล่างเธอก็เห็น “โม่เจียเฉิน”
“จะไปไหน” “โม่เจียเฉิน” เหลือบมองไปที่กระเป๋าที่เธอถืออยู่และรู้ว่าเธอกำลังจะออกไป
“ช้อปปิ้งกับเพื่อน” เธอตอบกลับ: “ไปช้อปปิ้งกับเสี่ยวเหลียง นายเคยเจอผู้หญิงคนนั้นแล้ว”
เมื่อพูดแบบนี้ มู่นวลนวลรู้สึกว่าพฤติกรรมของเธอที่อธิบายกับ “โม่เจียเฉิน” นั้นค่อนข้างแปลก
“โม่เจียเฉิน” ยืนขึ้นและหยิบกุญแจรถจากด้านข้าง: “ฉันจะไปส่งเธอ”
หมู่นวลนวลอยากจะบอกว่าไม่ แต่ดูเหมือน “โม่เจียเฉิน” จะเห็นความคิดของเธอและพูดก่อนที่เธอจะพูด: “พี่ชายสั่งถ้าเธอออกไปข้างนอก ถ้าฉันว่าง ให้ฉันไปส่งเธอ ”
เมื่อพูดถึงโม่ถิงเซียวมู่นวลนวลไม่ตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อน
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ คนที่ไปช่วยเธอคือ”โม่เจียเฉิน”กลับมาที่คฤหาสน์ เธอก็ไม่เห็นโม่ถิงเซียว เขาก็ไม่ได้พูดแสดงความเป็นห่วงสักคำ
เธอคิดว่าในเวลาแบบนี้ เธอได้แสดงความจริงใจเพียงพอแล้ว แต่จนถึงตอนนี้โม่ถิงเซียวยังไม่ยอมให้เธอเข้าพบสักครั้ง
จะว่าไปแล้ว ก็มาเป็นคู่รักที่เย็นชาใส่กัน แข่งกับ “น้ำแข็ง” ก็แล้วกัน
ไม่ยุ่งเกี่ยวชีวิตกัน ไม่สนใจกัน ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง
ตั้งแต่เด็กก็ไม่ถูกคนสนใจอยู่แล้ว แต่เพิ่มโม่ถิงเซียวอีก ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เมื่อคิดแบบนี้ มู่นวลนวลก็ผ่อนคลายลงมาก เธอก้าวไปยัง “โม่เจียเฉิน” เอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้ดูกวนๆเล็กน้อย: “ถ้าเป็นคำสั่งของลูกพี่ลูกน้องของนาย นายไม่จำเป็นต้องไปส่งฉัน ถ้าเมื่อกี้นายว่างอยู่และเต็มใจที่จะไปส่งฉัน ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนนายด้วยล่ะกัน
