บทที่ 365 เลือกผิดคำ
ดวงตาของเซียวจื่อเซวียนเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ นางตะลึงงัน และมองยังหลี่หลินเอ๋อร์ “ท่านหมายความว่าอย่างไรกัน ท่านแม่”
“อย่ามาเรียกข้าว่า ‘ท่านแม่’ ข้าไม่มีลูกสาวที่ดีแต่ทำให้ข้าอับอาย”
หลี่หลินเอ๋อร์หันหนี นางไม่ขอมองเซียวจื่อเซวียนอีก
เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ เซียวจื่อเซวียนก็เดินออกมาจากสวนแล้วตรงไปหาบิดา “ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกของท่านแม่ใช่หรือไม่”
เซียวอี้หลินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินถ้อยคำที่บุตรสาวกล่าวอย่างร้อนใจ “เจ้าหมายถึงอะไรกัน”
คำพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนของบิดาเป็นดั่งเชือกช่วยชีวิตให้นางยึดเอาไว้ “ท่านแม่หาว่าข้าไม่ใช่ลูกในไส้ ท่านแม่หมายความว่าอย่างไรกันหรือ ท่านพ่อ”
สีหน้าเซียวอี้หลินเปลี่ยนไปในทันใดเมื่อได้ยิน เขามองเซียวจื่อเซวียน “นางพูดว่าอะไร นางบอกว่าเจ้าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของนางหรือ”
“ใช่ นางบอกว่านางไม่มีลูกสาวแบบข้า บอกว่าข้ามันน่าอดสูเหมือนแม่ของข้า ไม่จริงใช่ไหม ท่านพ่อ”
เซียวอี้หลินขมวดคิ้ว “ข้าจะลองตรวจสอบดู เจ้ากลับไปที่บ้านของเจ้าก่อน แล้วอย่าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง”
“เข้าใจแล้ว ท่านพ่อ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ” เซียวอี้หลินรีบพยักหน้า นางรู้ว่าไม่ควรให้ใครได้ยินเรื่องนี้เข้า โดยเฉพาะหลิงหลัว
เมื่อนึกถึงหลิงหลัว เซียวจื่อเซวียนก็ว้าวุ่นใจ ถ้าเขารู้เรื่องนี้เข้าอาจทำให้หลิงหลัวปฏิบัติกับนางต่างไปจากเดิม
หลังจากเซียวจื่อเซวียนกลับออกไปพร้อมกับบุตรของนาง เซียวอี้หลินก็ไปที่สวนของหลี่หลินเอ๋อร์ สิ่งแรกที่เขาได้ยินคือเสียงกรีดร้องอันบ้าคลั่งของนาง
“ฮ่า ฮ่า ทั้งที่ท่านมากอำนาจนักหนา ถ้าท่านรู้ว่านางเด็กน่าสมเพชอย่างเซียวจื่อเซวียนไม่ใช่ลูกของท่าน ถ้าท่านรู้ว่าตัวเองเลี้ยงลูกของชายอื่นมานับสิบปี ท่านจะรู้สึกเช่นไร” เสียงหลี่หลินเอ๋อร์เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่งไร้สติ
นางถูกขังอยู่ในบ้านมาเกือบปี และไม่เคยออกไปพ้นสวน บรรดาสนมและอนุภรรยาที่เคยรับใช้นางต่างมาหา และโอ้อวดว่าเซียวอี้หลินดูแลพวกนางเป็นอย่างดีเพียงใดใส่หน้านาง
กระทั่งข้ารับใช้ยังเสแสร้งกับนาง ลับหลังก็เมินเฉยคำพูดของนาง บรรดาข้าวของเครื่องใช้ราคาแพงในสวนก็โดนพวกข้ารับใช้จอมละโมบเอาไป
ที่เลวร้ายกว่านั้นคือการที่นางเสียอำนาจไปแล้ว และไม่อาจทำอะไรได้เลย
นางเคยเป็นคนที่ดูถูกคนอื่น บัดนี้ทุกคนกลับเหยียบย่ำนางได้ทุกเมื่อ ความแตกต่างที่ได้รับนี้มากเกินกว่าที่หลี่หลินเอ๋อร์จะรับไหว จิตใจนางอ่อนแอลงเพราะแรงกดดันจนนางเริ่มสติไม่ดี
เซียวอี้หลินมองหลี่หลินเอ๋อร์ด้วยสายตาเย็นชา เขาเดินไปหานางแล้วยื่นมือออกไปบีบคอนาง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“เซียวอี้หลิน ท่านถามว่าข้าหมายถึงอะไรน่ะรึ เด็กนั่นเป็นเด็กที่สนมหลิ่วที่ท่านรักนักรักหนาคลอดออกมาอย่างไรเล่า และเด็กคนนั้นก็เป็นลูกของชายอื่น ไม่ใช่ของท่าน”
หลี่หลินเอ๋อร์หัวเราะ แล้วพูดต่อพลางมองสีหน้าเซียวอี้หลินที่แปรเป็นตึงเครียด “โมโหใช่หรือไม่ เซียวอี้หลิน ท่านรู้หรือไม่ว่าสนมหลิ่วตายอย่างไร ข้าเป็นคนวางแผนให้นางโดนข่มขืน และมอบความตายให้นางเอง ข้าไม่เคยท้อง ข้าทำไปเช่นนั้นเพียงเพื่อแก้แค้นท่าน” ดังนั้น นางจึงเก็บบุตรสาวของสนมหลิ่วเอาไว้แล้วเลี้ยงเป็นลูกของตัวเอง แล้วสั่งให้ฆ่าสนมหลิ่วหลังจากนางคลอดลูกแล้ว
ส่วนสนมหลิ่วก็โดนใส่ร้าย เพราะแท้จริงนางไม่เคยนอกใจเขา
เส้นเลือดบนหน้าเซียวอี้หลินปูดโปน เขาจ้องมองหลี่หลินเอ๋อร์ด้วยแววตาถมึงทึง
“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย หลี่หลินเอ๋อร์” เขาเอื้อมมือไปบีบคอหลี่หลินเอ๋อร์ ใบหน้าดุดันเต็มไปด้วยจิตสังหาร
เซียวจื่อเซวียนเป็นบุตรสาวที่น่ารักน่าชัง ช่างจำนรรจาเมื่ออยู่กับเขา เขาจึงเอ็นดูนางมาก หารู้ไม่ว่าเด็กคนนี้กลับไม่ใช่สายเลือดของเขา
หลี่หลินเอ๋อร์ดิ้นรน ทั้งฟาดทั้งทุบมือเขาหมายจะแกะมือออก “ท่านยังไม่รู้สินะ ข้าเป็นคนบงการให้เซียวเฉิงหย่าโดนฆ่าตายเอง ข้าอยากส่งบุตรสาวของนางไปที่ซ่อง แต่มีนังชั่วมาเอานางไปก่อนที่ข้าจะทันได้ทำเช่นนั้น แล้วข้าก็หาเด็กคนนั้นไม่เจอ” ถ้าตอนนั้นนางหาเด็กคนนั้นเจอ ตอนนี้ก็คงไม่มีหนิงเมิ่งเหยา
ดวงตาเซียวอี้หลินเบิกกว้าง เขามองหลี่หลินเอ๋อร์เขม็ง “หย่าเอ๋อร์อยู่ที่ไหน”
“นางน่ะหรือ นางตายไปนานแล้ว เซียวอี้หลิน จิตใจของท่านสกปรกมาก นางเป็นน้องสาวแท้ๆ ของท่าน แต่ท่านกลับมีความรู้สึกแบบนั้นให้นาง ท่านหลงสนมหลิ่วเพียงเพราะหน้าตานางคล้ายเซียวเฉิงหย่า”
บทที่ 366 เป้าหมายของหลี่หลินเอ๋อร์
เซียวอี้หลินจ้องมองหลี่หลินเอ๋อร์เหมือนอยากฆ่านางให้ตาย “ถ้าหย่าเอ๋อร์ตายแล้ว เจ้าคงไม่บอกข้าเรื่องนี้หรอก บอกมาว่าเจ้าต้องการอะไร”
หลี่หลินเอ๋อร์หัวเราะ “ข้าสงสัยเหลือเกินว่าเซียวเฉิงหย่ารู้เรื่องนี้ไหม นางรู้หรือไม่ว่าพี่ชายของนางแอบรักใคร่ในตัวนาง ข้าสงสัยเหลือเกินว่านางจะรู้สึกขยะแขยงหรือไม่” หลี่หลินเอ๋อร์ขบขัน แววตาบ้าคลั่งของนางทำให้เซียวอี้หลินเดือดดาลอยากจะฆ่านางทิ้ง
“ท่านอยากฆ่าข้าหรือ ท่านก็ลองดูสิ แต่ถ้าท่านฆ่าข้า เซียวเฉิงหย่าก็จะตาย”
หลี่หลินเอ๋อร์มองเซียวอี้หลินอย่างไร้ความหวาดกลัว นางขอยอมสู้เพื่อเศษเสี้ยวความหวัง แล้วเป็นไปได้ว่านางอาจจะได้ออกจากสถานที่อันเลวร้ายนี้และทำให้หญิงนางอื่นทั้งหลายรู้ถึงอำนาจของนาง
“ใครก็ได้ เอาตัวนางไปไว้ในคุกใต้ดิน คอยดูให้แน่ใจว่านางยังมีชีวิตอยู่” เซียวอี้หลินมองหลี่หลินเอ๋อร์อย่างเย็นชาแล้วออกคำสั่ง
หลี่หลินเอ๋อร์ตกใจ นางคิดว่าเซียวอี้หลินจะไม่กล้าทำอะไรตน แต่เขาพิสูจน์ให้เห็นว่านางคิดผิด
หลี่หลินเอ๋อร์จ้องมองเซียวอี้หลิน แล้วคำรามด้วยความโกรธ“ทั้งท่านกับเซียวเฉิงหย่าสมควรทรมานยิ่งกว่าตาย”
สีหน้าเซียวอี้หลินยิ่งถมึงทึงเมื่อได้ยินคำสาปแช่งของนาง “เอาตัวนางไป”
เซียวอี้หลินมองดูหลี่หลินเอ่อร์ถูกลากลงไปในคุก เขาหันไปมองยังเรือนของนางแล้วสั่ง “ค้นหารอบๆ ดูว่ามีเส้นทางลับอะไรหรือไม่”
“ขอรับ”
เซียวอี้หลินตรงไปยังจวนของแม่ทัพใหญ่ทันทีหลังเดินออกมาจากเรือนของหลี่หลินเอ๋อร์
“ข้าอยากพบนายหญิงของพวกเจ้า” เซียวอี้หลินบอกเหล่าบุรุษที่มาขวางทางด้วยเสียงอันเย็นเยือก
“ตอนนี้ทั้งสองไม่ต้อนรับแขก” เหล่าองครักษ์กล่าวตามความจริง
“ไปบอกแม่ทัพของพวกเจ้า และภรรยาของเขา ว่าข้ามีข่าวเกี่ยวกับเซียวเฉิงหย่า พวกเขาจะเข้าใจเอง” อย่างไรก็ตาม หนานกงเยี่ยนก็คงรู้ข่าวในไม่ช้า แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขากังวล เพราะคนผู้นั้นไม่ได้มีอำนาจเท่าหนิงเมิ่งเหยา ไม่ว่าเซียวเฉิงหย่าจะอยู่ในเรือนของหลี่หลินเอ๋อร์หรือไม่ มีเพียงหนิงเมิ่งเหยาเท่านั้นที่มีความสามารถพอจะตามหาตัวนางเจอ
เหล่าองค์รักษ์มองเซียวอี้หลิน แล้วหนึ่งในนั้นก็เดินเข้าไปข้างใน
“ท่านแม่ทัพ”
“มีเรื่องอะไร”
“ขุนนางเซียวขอพบนายหญิงขอรับ เขาบอกว่ามีข่าวเรื่องเซียวเฉิงหย่า”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าเฉียวเทียนช่างเปลี่ยนไปในทันใด เขาหรี่ตา “ให้เขาเข้ามา”
ในเวลาเดียวกันนั้น เฉียวเทียนช่างไปที่ห้องของหนิงเมิ่งเหยาแล้วปลุกนาง “ตื่นเร็ว เหยาเหยา เซียวอี้หลินมาที่นี่ เขามีข่าวเกี่ยวกับแม่ของเจ้า”
หนิงเมิ่งเหยาหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ยินที่เขากล่าว “จริงหรือ”
เฉียวเทียนช่างพยักหน้า “เป็นไปได้มากทีเดียว”
เซียวอี้หลินไม่น่าจะกล้าใช้ข่าวนี้มาหลอกพวกเขา ดังนั้นแล้ว ข่าวนี้คงจะเป็นความจริง
ตอนทั้งสองออกมาจากห้อง เซียวอี้หลินมารออยู่ข้างนอกแล้ว สีหน้าเขาดูกระสับกระส่ายเมื่อเห็นหนิงเมิ่งเหยาเดินออกมา
“ท่านมาที่นี่ทำไม” หนิงเมิ่งเหยาเริ่มบทสนทนาด้วยสีหน้าเยือกเย็น ไม่รอให้เซียวอี้หลินได้พูดก่อน
ความกระสับกระส่ายในดวงตาเซียวอี้หลินกลายเป็นขมขื่นใจ “ข้ามาที่นี่เพื่อบอกเจ้าว่า แม่ของเจ้าถูกหลี่หลินเอ๋อร์เอาตัวไป ข้ารู้เพียงว่านางยังมีชีวิตอยู่ แต่ข้าไม่มั่นใจว่านางอยู่ที่ไหนหรือจะหาตัวนางได้อย่างไร”
หนิงเมิ่งเหยามองเซียวอี้หลินอย่างสงสัย “ท่านรู้เรื่องนั้นได้อย่างไร”
“หลี่หลินเอ๋อร์เป็นคนพูดเอง” อีกข่าวหนึ่งเกี่ยวกับเซียวจื่อเซวียนดูไม่สลักสำคัญเมื่อเทียบกับเรื่องของเซียวเฉิงหย่า
หนิงเมิ่งเหยาขมวดคิ้วใส่เซียวอี้หลิน “ท่านมั่นใจหรือว่าข่าวนี้ถูกต้อง ถ้าเช่นนั้นนางจะบอกท่านทำไม นางมีเป้าหมายอะไร”
เซียวอี้หลินขมวดคิ้ว เขาร้อนใจจนมองข้ามเรื่องนี้ไปสนิท หลังจากที่เซียวจื่อเซวียนมาหา หลี่หลินเอ๋อร์ก็จงใจบอกว่านางไมใช่ลูกในไส้ ยิ่งไปกว่านั้นยังล่อหลอกให้เขาได้ยินสิ่งที่นางพูด แล้วก็บอกเรื่องนี้ออกมา
ช่างเรียบง่ายจนน่าสงสัย “เจ้าหมายความว่านางโกหกข้าอย่างนั้นหรือ”
“ไม่เชิง ข้าเพียงสงสัยว่านางมีเหตุผลอะไรให้ทำเช่นนี้” หนิงเมิ่งเหยาส่ายศีรษะแล้วตอบอย่างสงสัย
“ข้าขังนางไว้ในคุก” เซียวอี้หลินโพล่งขึ้น
“หาข้ออ้างปล่อยตัวนาง แล้วส่งคนไปตามดู” หนิงเมิ่งเหยาครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น “ส่วนเรื่องอื่น ข้าจะส่งคนของข้าไปตรวจสอบ”
