ภาพรักสีจางกลางสมุทร – ตอนที่ 13 ข้อผูกมัดของสองเรา

“ทำไมนายมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ” ไป๋อวี่หายไปจ่ายค่ารักษาเสียนาน เขากลับมาที่ห้องผู้ป่วยและเจอเข้ากับโม่หันที่ยืนค้างไม่ยอมเข้าไปอยู่ด้านนอกพอดี เมื่อมองเข้าไปด้านใน ไป๋อวี่ก็เห็นเด็กสาวนอนอยู่อย่างสงบนิ่ง “เธอเป็นยังไงบ้าง”  

 

 

“เพิ่งฟื้นน่ะ ยังมีอาการอ่อนเพลียอยู่”  

 

 

ไป๋อวี่พบว่าท่าทีของอีกฝ่ายดูแปลกไปเล็กน้อย ทำหน้าดำคร่ำเครียด ไม่รู้ว่าไปหงุดหงิดอะไรมากันแน่ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นเขาเป็นแบบนี้ ปกติแล้วเขามักจะรักษาสีหน้าสุขุมและยิ้มยาก ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดกำลังอะไรอยู่แม้กระทั่งเพื่อนที่รู้จักกันมานานถึงแปดปีอย่างไป๋อวี่ เขาจำครั้งสุดท้ายที่เห็นโม่หันแสดงสีหน้าอย่างนี้ออกมาไม่ได้ด้วยซ้ำ  

 

 

“ตกลงนายเป็นอะไรกับเด็กคนนี้กันแน่ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลยล่ะ” ไป๋อวี่ถามขึ้น  

 

 

“ฉันเจอเธอเมื่อสองวันก่อน เธอมาตามหาฉันที่สำนักงานทั้งชุดคนไข้ เอาแต่ถามว่าเธอเป็นใครกับฉัน” พอนึกไปถึงครั้งแรกที่เจอกัน โม่หันก็หลุดหัวเราะออกมา  

 

 

ไป๋อวี่ตกอยู่ในอาการงุนงงขณะเงยหน้ามอง “นายหมายความว่าไงน่ะ”  

 

 

เขาเอ่ยขึ้น “เธอความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลย เมื่อเดือนก่อนฉันมาทำธุระที่โรงพยาบาลนี้เลยตกกระไดพลอยโจนมาช่วยส่งเธอไปรักษาและจ่ายเงินค่ารักษาให้ พอเธอฟื้นขึ้นมาก็เลยมาตามหาฉันตามชื่อที่อยู่ในใบเสร็จ แล้วก็ถามว่าฉันรู้จักเธอไหม”  

 

 

“นายออกเงินค่ารักษาให้เธอเหรอ” ไป๋อวี่แทบไม่เชื่อว่าทนายใจดำอย่างเขาจะใจกว้างได้ขนาดนี้  

 

 

“หัวหน้าครอบครัวจากตระกูลลู่ใช้ชีวิตช่วงบั้นปลายที่นี่น่ะ ฉันมาทำพินัยกรรมให้เขา ส่วนเธอนอนหมดสติอยู่หน้าโรงพยาบาล มีคนมุงเต็มไปหมด ฉันขับรถเข้าไปไม่ได้เลยให้หลิวจื้อหย่วนไปช่วยส่งตัวเธอเข้าไปรักษาและออกเงินให้แบบไม่มีทางเลือก ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงฉันก็เป็นคนช่วยชีวิตเธอไว้”  

 

 

ไป๋อวี่ยกยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นนายก็หมายความว่านายเป็นผู้มีบุญคุณของเธอน่ะสิ”  

 

 

เขาวางแขนลงบนไหล่ของอีกฝ่ายก่อนจะกล่าวอย่างล้อเลียน “แล้ว… ที่เธอมาตามหานายนี่… เพราะอยากจะเสนอตัวให้นายเหรอ”  

 

 

โม่หันปัดมือเขาออก “นายอยากให้ฉันเรียกนักเขียนมาสักคนไหม”  

 

 

“หา?”  

 

 

โม่หันพูดเสียงหนัก “เก็บจินตนาการของนายเอาไว้ใช้เขียนนิยายเถอะ”  

 

 

พวกเขาพูดคุยกันอยู่ด้านนอกโดยไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้เด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงกำลังพยายามลุกขึ้น อาการชาที่แผลบนหน้าท้องคลายลงเล็กน้อยทำให้เริ่มรู้สึกเจ็บ แต่เพราะไม่อยากนอนเป็นผักอยู่บนเตียงอย่างที่เป็นมาตลอดเดือนอีกแล้ว เธอเลยพยายามลุกขึ้นเดิน เมื่อเด็กสาวเห็นชายสองคนอยู่ด้านนอก เธอก็ผลักประตูออกไปและทิ้งตัวพิงกับกรอบประตู  

 

 

“คุณพาฉันกลับไปด้วยได้ไหมคะ” เธอเอ่ยถามโม่หันที่ยืนอยู่อีกด้าน  

 

 

เขาหันหน้ากลับมามองเธอ เพิ่งสังเกตว่าเธอลุกออกมาจากเตียงแล้ว “คุณลุกขึ้นมาทำไม”  

 

 

“ฉันเกลียดโรงพยาบาล อยากออกไปแล้ว”  

 

 

ชายหนุ่มทำหน้าดุ “หมอบอกว่าร่างกายของคุณยังไม่หายดี คุณยังออกจากโรงพยาบาลไม่ได้”  

 

 

เด็กสาวหัวเราะ “ฉันจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ ฉันไม่มีเงินเลยสักหยวนเดียว จะเอาอะไรไปจ่ายค่ารักษาล่ะ”  

 

 

เขากล่าว “ผมจ่ายให้คุณแล้ว คุณอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายดีเถอะ”  

 

 

ไป๋อวี่หันมามองเขาตาขวาง คิดในใจ  ฉันต่างหากล่ะที่เป็นคนออกเงิน  

 

 

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มท่าทางเย็นชาคนนี้ถึงพูดเหมือนกับจำเรื่องเมื่อไม่กี่วันก่อนไม่ได้ ตอนนั้นเขาทำเหมือนไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอสักนิด ทำไมแค่ไม่กี่วันถัดมา เขาถึงได้มาเลี้ยงข้าวและยังจ่ายเงินค่ารักษาให้เธออีก  

 

 

“อย่าเปลืองเงินคุณเลยค่ะ ไม่จำเป็นหรอก ฉันสบายดีค่ะ”  

 

 

เขาหัวเราะ “คุณจะออกไปตอนนี้เหรอ นี่มันตีสามแล้วนะ คุณจะไปไหน เดินไปเรื่อยๆ ตามถนนเหรอครับ”  

 

 

“ไปไหนก็ได้ค่ะ ฉันแค่ไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลนี่”  

 

 

ไป๋อวี่มองคนทั้งคู่ ดูเหมือนพวกเขาจะทะเลาะกันอยู่ แต่เขาก็พูดขัดอะไรขึ้นมาไม่ได้ พอจะเปิดปากห้าม โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นก่อน เป็นเรื่องด่วนที่เขาต้องรีบกลับไปจัดการ  

 

 

เขาวางสายเงียบๆ มองบรรยากาศตึงเครียดระหว่างคนทั้งคู่ “ฉันอยู่กับพวกนายนานเกินไปแล้ว ต้องไปแล้วล่ะ ไว้ค่อยเจอกันนะ”  

ภาพรักสีจางกลางสมุทร

ภาพรักสีจางกลางสมุทร

Status: Ongoing
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอกลับพบว่าเธออยู่ในสภาพบาดเจ็บสาหัสและจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ชื่อ ที่อยู่ ครอบครัวและประวัติความเป็นมาล้วนถูกซัดหายไปจากความทรงจำทั้งหมด เบาะแสเดียวที่หลงเหลืออยู่มีเพียงชื่อ โม่หัน ทนายหนุ่มจากสำนักงานกฎหมายที่ลงท้ายไว้บนใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลเท่านั้น เขาเป็นใครและเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ทำไมถึงดูแลค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างแต่ไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลยสักครั้ง เมื่อถูกครอบงำด้วยความสงสัย เธอจึงตัดสินใจหนีออกจากโรงพยาบาลแล้วออกตามหากุญแจสุดท้ายที่จะไขความลับให้กับเธอ ทว่าเมื่อตามหาตัวโม่หันจนพบ เขากลับบอกเธอว่า “ขอโทษด้วยครับ ผมไม่รู้จักคุณ” เป็นไปได้ยังไงกัน เธอไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร เธอต้องไขปริศนาเรื่องนี้และเรียกคืนความทรงจำทั้งหมดที่หายไปกลับมาให้ได้!

Comment

Options

not work with dark mode
Reset