มายไอรอนสูท MY IRON SUIT – ตอนที่ 1 ฆาตกรรม

เหนือมหาสมุทรแปซิฟิกเครื่องบินโบอิ้ง 747 สีขาวกำลังบินอย่างราบรื่นที่ระดับความสูง 10,000 เมตร
ในห้องโดยสารผู้โดยสารส่วนใหญ่หลับไปแล้วเฉินโม่นั่งในตำแหน่งริมหน้าต่างมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ
ร่างสูงตรงของเสื้อเชิ้ตใบหน้าบึกบึนและดวงตาคมที่สะท้อนอยู่บนช่องหน้าต่างทำให้สองสาวที่นั่งถัดไปแอบมองและกระซิบ
ในสถานที่ที่ทั้งสองมองไม่เห็นไฟแช็กสีเงินที่ไม่ควรผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยและปรากฏบนเครื่องบินปรากฏในมือของเฉินโม่เป็นครั้งคราวและหายไปทันที
นี่คือเที่ยวบินจาก บินไห่ ไปยังลอสแองเจลิส ผู้โดยสารบนเครื่องส่วนใหญ่จะเดินทางไปต่างประเทศหรือเดินทางเยี่ยมญาติ แต่เฉินโม่กำลังหลบหนี!
ครึ่งเดือนที่แล้วเฉินจิงเต๋อปู่ของเฉินโม่ออกไปเดินเล่นตอนกลางคืนบังเอิญเห็นรถสีดำติดไฟแดงกระแทกหญิงสาวคนหนึ่งที่อุ้มเด็กหญิงตัวน้อยเดินข้ามถนนไปที่พื้น
ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บและเธอนอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เด็กหญิงตกใจกลัวและกรีดร้องเมื่อเห็นศพแม่
ในเวลานี้รถหรูที่น่าอึดอัดลดหน้าต่างลงคนขับชายวัยกลางคนในชุดสูทดูเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จในชนชั้นสูง แต่ใบหน้าสีแดงเต็มไปด้วยความดูถูกและบ้าคลั่ง
“มองหาความตาย! ไม่มีตากันรึไง!” การด่าอย่างป่าเถื่อนของชายคนนี้มีอาการติดสุราอย่างรุนแรงเช่นกัน
เพิ่งเข้าร่วมงานเลี้ยงค็อกเทลบางคนดื่มเหล้าสูงโจวเทียนห่าวโยนบอดี้การ์ดขับรถไปบนถนนตลอดทางอย่างหยิ่งผยอง
โจวเทียนห่าวซึ่งถูกขัดจังหวะไม่มีความสุขชั่วขณะ เขาเหยียบคันเร่งและพร้อมที่จะออกไป เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ที่จะตีใครสักคน แต่เขาแค่เสียเงินนิดหน่อย
“คุณทำอะไร!” เฉินจิงเต๋อหยุดอยู่หน้ารถและพูดอย่างโกรธ ๆ “ คุณคิดจะหนีเหรอคุณพึ่งชนคนนะ!”
โจวเทียนห่าวเห็นใครบางคนหยุดอยู่ข้างหน้าเขาจึงตะโกนอย่างร้อนรน: “ไอ้แก่! หลบเดี๋ยวนี้! ผมไม่มีเวลายุ่งกับคุณ!”
พอบอกเขาเหยียบคันเร่งเครื่องยนต์ก็กระแทกไปข้างหน้า
เฉินจิงเต๋อไม่ขยับ นิสัยของเขาตรงและดวงตาของเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ขัด มันยอมรับไม่ได้ที่จะพบกับเรื่องแบบนี้
“รีบหยุดรถ!”
เมื่อเห็นว่าเฉินจิงเต๋อหยุดอยู่ที่หน้ารถโจวเทียนห่าวมีอาการมึนเมาและโกรธและหน้าแดงก็เริ่มกระอักกระอ่วน
“ ไม่ถอยใช่ไหมได้ดี! ฉันให้นายนอนถนนด้วยอีกคน!”
ทันใดนั้นรถคันหรูสีดำก็สตาร์ทเครื่องยนต์คำรามไปข้างหน้าและประสิทธิภาพการเร่งความเร็วที่ยอดเยี่ยมทำให้ความเร็วพุ่งทะยาน
เฉินจิ้งเต๋อไม่ได้ซ่อนตัวและถูกกระแทกลงกับพื้นและล้มลงบนพื้นอย่างแรงหมดสติ
“ฮ่า ๆ ! ไอ้แก่! ให้คุณพบกับความตาย!”
เมื่อมองไปที่เฉินจิงเต๋อที่ล้มลงกับพื้นชายวัยกลางคนก็หัวเราะอย่างดุร้ายเหยียบคันเร่งและจากไป
“เอียด! -“
เสียงเบรกดังอยู่ไม่ไกล
เบรคของเฉินโม่หยุดอยู่ที่เดิมฉากที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้เขาได้เห็นรอยร้าวและการสังหารในใจของเขาก็ไม่สามารถระงับได้
เมื่อได้รับโทรศัพท์จากเฉินจิงเต๋อเฉินม่อก็รีบวิ่งไปโดยไม่หยุดและเขาเห็นเฉินจิงเต๋อหยุดอยู่ตรงหน้ารถคันหรู
เฉินโม่ กำลังเตรียมเติมน้ำมันอีกหนึ่งฟุต ใครจะคิดว่ารถชนมันอย่างกะทันหันเฉินโม่ไม่สามารถตอบสนองได้เลย เขาทำได้เพียงเฝ้าดู เฉินจิงเต๋อ ที่ถูกทำให้ล้มลง
เฉินโม่มองไปที่รถและขับออกจากรถ เขามองอย่างเย็นชาที่มุมสี่แยก ในหน้าต่างที่ลดระดับลงโจวเทียนห่าวมีดที่เย็นเฉียบและคมปรากฏอยู่ในมือของเขา
โจวเทียนห่าวที่กำลังขับรถอยู่จู่ๆก็รู้สึกหนาวและร่างกายของเขาตั้งตรงราวกับว่าเขาถูกจ้องมองโดยสิ่งที่น่ากลัว แต่ไม่นานความรู้สึกนี้ก็หายไป โจวเทียนห่าวตะโกนอย่างลึกลับและขึ้นไปที่หน้าต่าง หนึ่งเท้าเร่งความเร็วออกไป
ชายสองคนที่มองลงไปที่พื้นและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่ด้านข้างร้องไห้ด้วยความเศร้า เฉินโม่ ต่อต้านการฆ่าและวางมีดบินทิ้ง
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาช่วยชีวิตผู้คนก่อนบัญชีนี้ให้เรามานับในภายหลัง!
……
โรงพยาบาล.
หอผู้ป่วยหนัก ICU.
หลังจากเสร็จสิ้นการผ่าตัดเฉินจิงเต๋อก็เอาผ้าก๊อซหนา ๆ มาพันไว้ เขานอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลโดยไม่รู้ตัว เขาติดอุปกรณ์ตรวจสอบต่าง ๆ และใส่เครื่องช่วยหายใจไว้ในปาก
เฉินจิงเต๋อมีอาการกระดูกหักหลายจุดในร่างกาย ที่ร้ายแรงที่สุดคือการตกเลือดในกะโหลกศีรษะ เขาหมดสติไปแล้วและกลายเป็นผัก แม้แต่การหายใจก็ต้องได้รับการดูแลโดยเครื่องช่วยหายใจ
ตอนนี้เป็นการใช้เงินเพื่อต่ออายุในห้องไอซียูจริงๆ ถ้าไม่มีเงินถอดปลั๊กหลอดเมื่อไหร่ก็แจ้งว่าตายได้.
ค่าใช้จ่ายหลายพันดอลลาร์ต่อวันสำหรับ ICU ไม่สามารถรองรับได้จากการประหยัดของ เฉินโม่ เป็นเวลานานเกินไป สำหรับ ไม่ได้บอกว่าเขาจะประหยัดเงินทันทีหรือไม่และจะประหยัดเงินได้นานแค่ไหน
แม้ว่าคุณจะไปศาลก็ประมาณว่าเขาจะไม่ต้องโดนโทษประหารชีวิต นี่คือสิ่งที่เฉินโม่รับไม่ได้ หนี้เลือดต้องชดใช้!
บัญชีของเรามันควรจะถึงเวลา!
……
สามวันต่อมา
เวลาสองโมงเช้าเมฆมืดปกคลุมดวงจันทร์และกลางคืนเป็นสีดำ
โจว เทียนห่าว ตั้งอยู่นอกวิลล่าสุดหรูในเขตชานเมือง
ลมหนาวและความหนาวเย็นเล็กน้อยพัดกระทบยอดใบไม้ทำให้เป็นสนิมและมีแสงและเงาเป็นจุด ๆ ปรากฏอยู่ใต้ไฟถนน
ในมุมที่มองไม่เห็นโคมไฟถนนเฉินโม่สวมชุดสีดำสวมหมวกแก๊ปและโผล่เข้ามาใต้กำแพง
วิลล่ามีขนาดไม่เล็กและกำแพงสูงมากกว่าสี่เมตร คนทั่วไปไม่สามารถปีนข้ามไปได้
เมื่อมองขึ้นไปที่กำแพงสูงเฉินโม่กดหมวกและถอยหลังไปสองสามก้าว ทันใดนั้นก็มีการวิ่งอย่างก้าวกระโดดเท้าของเขานั่งยองๆบนกำแพงจากนั้นมือก็จับที่ผนังด้านหนึ่งของร่างกายพลิกกลับอย่างง่ายดาย กำแพง.
ในอากาศยังไม่ตกมีดบินปรากฏขึ้นในมือของเฉินโม่ยืนอยู่บนพื้นครู่หนึ่งมือขวาของเฉินโม่เหลือบไปเห็นแสงเย็นพุ่งไปทางด้านข้างในเงายามค่ำคืนร่างสูงและ สุนัขพันธุ์ทิเบตสีดำดุร้ายเปิดชามเลือดแล้วสาดใหญ่
“โฮ่ง!”
ฉันไม่รอให้เสียงของ หมาทิเบตออกไปแสงเย็นวาบมีดบินยาว 20 ซม. ถูกยิงออกจากดวงตาและไม่มีเวลาส่งเสียงใด ๆ สุนัขพันธุ์ทิเบตที่ดุร้ายตัวนี้กระตุกและล้มลงกับพื้นเลือดสีแดงผสมกับสีขาว สารเคมีในสมองค่อยๆไหลออกมาจากเปลือกตา
เฉินโม่หันไปมองที่วิลล่า วิลล่าหรูสามชั้นยังคงดูงดงามมากในความมืด ห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่งสว่างขึ้น ผ่านหน้าต่างคุณสามารถเห็นคนสองคนนั่งอยู่บนโซฟาดูทีวี เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ การเคลื่อนไหวเล็กน้อยไม่ได้ทำให้พวกเขาตกใจ
มีดบินถูกดึงออกมาจากเปลือกตาของแมสทิฟทิเบตและเลือดก็ถูกเช็ดทำความสะอาด จากนั้นไม่มีการกระทำของ เฉินโม่ มีดบินก็หายไปจากมือของเขาทันที
จากการสังเกตอย่างลับๆของ เฉินโม่ เป็นเวลาสองวันนอกจาก โจวเทียนห่าว ในวิลล่าแล้วควรจะมีบอดี้การ์ดมากกว่าหนึ่งโหล
ท้ายที่สุดโจวเทียนห่าวได้ทำสิ่งเลวร้ายในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่รู้ว่ามีกี่คนที่ต้องการเขา ดังนั้นโจวเทียนห่าวจึงระมัดระวังความปลอดภัยของเขามาก ทุกวันเขาจัดให้มีบอดี้การ์ดสองคนคอยเฝ้ายามค่ำคืนที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่งรวมทั้งสุนัขพันธุ์ทิเบตันในสนาม คนทั่วไปไม่สามารถแอบเข้าไปเงียบ ๆ ได้จริงๆ
Chen Mo ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดสังเกตทั้งวิลล่าอย่างระมัดระวังและในไม่ช้าเขาก็พบว่าประตูที่ชั้นสองไม่มีระเบียง
เมื่อเห็นคนทั้งสองในห้องนั่งเล่นยังดูทีวีอยู่เฉินม่อก็เดินมาที่ด้านล่างของระเบียงอย่างระมัดระวังเงยหน้าขึ้นมองและมองไปที่ตำแหน่งกระโดดขึ้นและกระโดดขึ้นไปบนกำแพงด้วยเท้าขวาคว้าขอบระเบียง ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วดึงออกอย่างแรง พลิกตัวไปที่ระเบียง
เข้าไปในวิลล่าอย่างระมัดระวังจากระเบียงเฉินโม่ค่อยๆผลักประตูเปิดออกบอดี้การ์ดทั้งสี่คนในห้องนอนหลับสนิท
เฉินโม่กระซิบเข้ามาในห้องมีดบินปรากฏในมือโดยตรงมีดบินยาว 20 ซม. และกริชก็ไม่ต่างกัน
เฉินโม่เดินไปหาคน ๆ หนึ่งมือซ้ายจับปากและมือขวาถือมีดที่คอของเขาและผู้คุ้มกันที่ตื่นขึ้นมาก็ดิ้นเพียงสองครั้งและไม่ขยับ
ไม่มีความรู้สึกไม่สบายในการฆาตกรรมครั้งแรกเช่นนี้ บอดี้การ์ดเหล่านี้มีเงินเดือนสูงของโจวเทียนห่าว พวกเขาได้ช่วยเขาทำสิ่งที่เป็นอันตรายในวันธรรมดา พวกเขาเลวทั้งหมด ตั้งแต่เขามา เฉินโม่ ไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยพวกเขาไป
ไม่มีอุบัติเหตุกลางทาง ในไม่ช้าบอดี้การ์ดหลายสิบคนบนชั้นสองก็ถูกสังหารโดย เฉินโม่ อย่างเงียบ ๆ
ตอนนี้นอกจากโจวเทียนห่าวที่นอนคนเดียวที่ชั้นบนสุดแล้วยังมีบอดี้การ์ดชั้นล่างเพียงสองคน
เฉินโม่ย่องลงบันไดทั้งสองคนบนโซฟาไม่ได้เห็นสายตาจากเฉินโม่ ทั้งสองยังคงดูทีวีด้วยความสนใจเต็มที่ แต่ฉันไม่รู้ว่าความตายมาข้างหลังพวกเขาแล้ว , สีเงินกะพริบสองครั้งหลังจากนั้นทั้งสองรู้สึกเจ็บที่สมองส่วนหลังเท่านั้นและไม่รู้อะไรเลย
ดึงมีดบินออกมาเช็ดทำความสะอาดโบกมันขึ้นและค้นหาห้องอื่น ๆ ทั้งหมดอีกครั้งยืนยันว่าไม่มีใครอยู่แล้ว เฉินโม่ มาที่ โจว เทียนห่าวที่ห้องนอนหรูหราขนาดใหญ่ที่ชั้นบนสุดทั้งหมด
โจวเทียนห่าวตื่นขึ้นมาในห้วงนิทรารู้สึกว่ามีใครบางคนและต่อต้านทันที แต่ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นยอดเยี่ยมมาก โจวเทียนห่าว พยายามอย่างเต็มที่ แต่ไม่สามารถเขย่าอีกฝ่ายได้
ฉันอยากจะเรียกผู้คุ้มกันมาช่วยฉัน แต่ฉันพบว่าปากของฉันถูกปิดด้วยเทป ฉันไม่สามารถกรีดร้องได้เลย ฉันทำได้แค่ใช้จมูกทำเสียงแหลม
ในความมืดเขามองเห็นเพียงดวงตาคู่คมและมองมาที่เขาอย่างเย็นชา
โจวเทียนห่าวซึ่งห้าวในวันธรรมดาก็กลัวเช่นกันในขณะนี้ มือของเขาขยับไม่ได้ปากพูดไม่ได้ชีวิตและความตายไม่ได้อยู่ในมือของเขาเอง โจว เทียนห่าว รู้สึกหมดหนทางเป็นครั้งแรก
หนึ่งชั่วโมงต่อมาเฉินโม่หยิบกระเป๋าเดินทางและออกจากวิลล่าไปอย่างเงียบ ๆ ใช้เวลาไม่นานนักไฟที่ลุกโชนก็สว่างไสวอยู่ด้านหลังเฉินโม่เปลวไฟร้อนออกมาจากช่องว่างระหว่างประตูและหน้าต่างและไฟที่โหมกระหน่ำปกคลุมทั้งวิลล่า
โดยมีไฟอยู่ด้านหลัง เฉินโม่ ไม่ได้เดินไปไกลทันใดนั้นฝีเท้าของ เฉินโม่ก็หยุดลงและใบหน้าที่เย็นชาและเย็นชาแบบเดิมค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ
เฉินโม่ใส่ความคิดของเขาลงในใจของเขา คิดพื้นที่ลูกบาศก์ที่มีความยาว 50 ซม. มีดบินกระเป๋าสตางค์กุญแจและเศษซากอื่น ๆ หลายสิบเล่มยึดครองมุมพื้นที่ พื้นที่ทั้งหมดว่างเปล่ามาก
เฉินม่อจำได้ชัดเจนว่าพื้นที่นั้นมีความยาวเพียง 20 เซนติเมตรก่อนที่มันจะเต็มไปด้วยสิ่งเหล่านี้และทันใดนั้นมันก็ใหญ่ขึ้นมาก